Bij The Beatles - Let It Be:

Momenteel naar de Peter Jackson film The Beatles: Get Back aan het kijken. Het is echt fantastisch en je krijgt een mooie inkijk achter de schermen van hoe de songs ontstaan. De beelden zijn zeer realistisch (soms wel op het randje van een tekenfilm door het zware oppoetsen) en er gebeurt echt van alles. Zeer mooi, zware aanrader.

Ik wil hem best graag zien, maar ik weiger eerst lid te worden van weer een of ander grotesk mediabedrijf zoals Disney+ hiervoor.
Afwachten dus maar tot het (hopelijk) nog eens in de bios komt, of op de beeldbuis.

Las al wel een tamelijk hilarische recensie op de Guardian.



en dan nog even deze...

Ik snap het ergens wel wat betreft dat het wat doelloos ervaren wordt en er zitten ook wel momenten in dat het gewoon werkuren zijn van The Beatles.

Maar hey ! Het zijn wel The Beatles. En je ziet/hoort hoe de nummers opgebouwd worden, waar ze inspiratie uit oudere nummers halen om nieuwe te creëren. De momenten van muzikaal plezier die vooral McCartney & Lennon met elkaar hebben. Die twee zijn gewoon een muzikaal huwelijk wat zachtjes maar zeker ontbonden wordt, juist ook door de penetratie van Yoko’s aanwezigheid van de magische cirkel van deze 4 muzikanten.

Je ziet ook duidelijk hoe Harrison zich afsplitst richting zijn solocarrière door zijn muzikale visie op het ontstaan van ‘All Things Must Pass’. De man groeit en ontwikkelt zich buiten de band om. En je ziet dat McCartney dat echt niet serieus neemt: “Uhuhh…”. Ringo luistert zeer serieus geconcentreerd naar wat er zich allemaal muzikaal voor hem afspeelt en geeft daar zijn professionele ondersteuning aan maar als hij op de piano een eigen liedje speelt voor McCartney en Harrison is hij duidelijk de muzikale onderdeun. Maar hij mag zijn ‘dingetje’ ook doen.

McCartney is duidelijk de muzikale baas en Lennon lijkt hier een lieffie maar die twee hebben elkaar zo hard nodig en, als de magie overspringt (en dat zie je regelmatig gebeuren), zijn die twee één ziel.

Al was ik maar een dagje in de studio hier bij geweest dan had ik er geen seconde van doelloosheid bij gevoeld. Ik had stilletjes op een stoel gezeten, een Pale Ale en een pakje sigaretten erbij en alles in mij opgenomen van een afstandje.

Is het bij Disney ? Peter Jackson en The Beatles ? Oké.. Who cares.. Ik geniet.

Tot nu toe de eerste aflevering gezien en je ziet (en hoort) toch echt wel de eerlijkheid van wat jij schetst. Duidelijke spanningen tussen McCartney en Harrison, een zeer dominante (maar juist ook zeer onzekere) McCartney, de aanwezige Yoko maar vooral de zeer passieve Lennon. Het is allemaal in de beelden te zien ook.

Er wordt weinig weggepoetst (tot nu toe) en het maakt een zeer eerlijke indruk. En ik ben ook echt aan het genieten. Er gebeurt zoveel.

Ik beschouw het als 8,99 euro voor een docu van bijna 8 uur en na het zien van de 3 afleveringen zeg ik mijn Disney+ abonnement op

Gisteravond aflevering 1 gezien. Best interessant, nogal chaotisch bij momenten, maar heb er wel van genoten. Op naar aflevering 2 en 3.

"juist ook door de penetratie van Yoko’s aanwezigheid van de magische cirkel van deze 4 muzikanten."
Sorry dat ik het zeggen moet maar dat is complete onzin. Als je de docu ziet zie je dat de band al veel eerder uit elkaar aan het vallen is. George is niet tevreden, zeg maar ronduit gefrustreerd, omdat hij zijn dingen niet kan doen. In het begin zit hij echt te prutsen, er komt niks uit zijn handen. Verder komen we te weten dat John in de loop der jaren zijn plek heeft moeten afstaan aan Paul die de werkelijk drijvende kracht achter de band is. John heeft daar aanvankelijk moeite mee gehad maar zag in dat dingen liepen zoals ze liepen. Na de vervelende scheiding van Cynthia stortte hij zich op zijn liefde voor Yoko. Een heel bescheiden en bijna verlegen vrouw bij wie John zichzelf weer vond. Paul zegt daar over dat niemand zich moet bemoeien met hun relatie, John is weer verliefd en dat is prima zo. John en Paul kennen totaal geen onlustgevoelens voor elkaar, ze zijn heel open naar elkaar toe. Paul respecteert Yoko, ook al hebben ze niet veel contact.
Als iemand in de studio Paul vertelt dat John misschien ook wel alleen verder wil, nadat George boos is weggegaan, merkt Paul met tranen in zijn ogen op dat er nu nog maar twee over zijn. Ook Ringo wrijft zijn tranen weg.
Nogmaals, dat Yoko de boel uit elkaar heeft gespeeld is onzin. Het zijn sommige fans die graag een zondebok zoeken voor iets dat al jaren aan de gang was. Ze vonden het na 10 jaar lief en leed delen genoeg. Paul zegt daarover, dat er jaren waren dat ze samen hotelkamers deelden, samen in de bus zaten, en daarna jaren waarin ze hun eigen leven gingen leiden. Logisch dat je dan uit elkaar groeit. Paul kreeg Linda en samen kregen ze Heather. Ringo leidde sowieso een eigen leven. Yoko was er op het goede moment, zonder haar was Lennon, eigenlijk een groot kind, er onder door gegaan.

Recensie die meer hout snijdt dan die van The Guardian.
DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl

In het artikel wordt gerefereerd aan de steekjes die John uitdeelt naar de anderen. Zo maakt hij van Pauls Let it Be: ‘Bloody Mary comes to me’ en wat ik zelf de beste vind, als George een aanzet maakt voor something en halverwege de tweede regel niet verder komt. George: Something in the way she moves, Attracts me like no ...... John: Cauliflower.

John was voor mij een openbaring, een clown, gevat, heel slim, gevoelig, een klein kind, prachtig om te zien. Zijn reactie wanneer Paul refereert aan hun bezoek aan de Maharishi. Paul en John die elkaar constant aankijken, die voortdurend contact lijken te hebben. Schitterend om te zien.

Ik vond al die menselijke aspecten het mooist aan de docu, de muziek kon me eigenlijk maar weinig boeien.

John Self je kan van alles vinden van Yoko Ono, maar haar een bescheiden en verlegen vrouw vinden, die heb ik nooit eerder ergens gehoord, alleen al het feit dat ze niet van Lennons zijde is weg te slaan maar bijna aan hem kleefde, zich letterlijk tussen de mannen voegde terwijl die aan het opnemen waren en soms haar bed meenam de studio in is nu niet bepaald een daad van bescheidenheid, het zette hoe dan ook een hele ongemakkelijke sfeer neer, zeker als ze constant zwijgend met een wat verveelde attitude, gapend van verveling, tussen hen in plaatste, vooral was het Harrison die een allergie had voor Yoko Ono, zijn woorden die hij tegen haar sprak “ ik heb van Bob Dylan gehoord dat je een verspreidster van een slechte sfeer bent” zijn niet in de film te zien maar volgens het grote Lennon interview uit 1970 met Jann Wenner wel uitgesproken, dus zo gezellig was de aanwezigheid van Yoko Ono niet.

Harrison vind jij een betrouwbare waarnemer? Met zijn griezelige Hare Krishna vriendjes. Kijk de docu zou ik zeggen. Harrison had alle reden om haar te haten. Zelf kreeg hij geen poot aan de grond binnen de band dus natuurlijk was hij pissed dat zij met haar raadselachtige verschijning wel indruk op John maakte. Hij was jaloers. Dat hij tijdens de sessie opstapt komt ook omdat hij voortdurend werd geconfronteerd met haar aanwezigheid. Terwijl de rest van de band daar helemaal geen last heeft. Niet Ono is het probleem, het probleem is Harrison zelf.

En sommige fans die graag een zondebok zoeken noemen Harrison dus voor iets dat al jaren aan de gang was.

De waarheid zal wel ergens in het midden liggen maar ik geloof zo dat Harrison ervan baalde dat Yoko wel indruk maakte op John. En dat ze dus wel in die magische cirkel van die 4 muzikanten was gekomen. Dat leverde bij The Beatles - The Beatles (1968) al veel spanningen op door haar aanwezigheid bij de opnames.

En dat Brian (Mister Epstein) was gestorven. De ‘vader’ van de band.

En dat… Ach, we kunnen hier van alles aan elkaar wijs maken en het vingertje naar elkaar opheffen en onrealistische discussies met elkaar aangaan maar hey ! Wij waren er niet bij !

Maar lees dit eens, een mooi realistische weergave van een mix van factoren (ook van bovenstaande) waarom er een break-up is gekomen.. :

Break-up of the Beatles.

John Self of Harrison haar haatte dat weet ik niet, dat hij gefrustreerd was met name naar Lennon snap ik wel, die kon nooit enige belangstelling opbrengen voor zijn nummers waardoor klassieke Harrison nummers als All things must pass, isn,t it a pity, let it down of what is life door Lennon werden afgewezen terwijl Lennon uit zijn dak ging bij Yoko nummers als John John (Let,s hope for peace) of Cambridge 1969, ooit wel eens het Lennon solo nummer ‘ how do you sleep’ gehoord? Een persoonlijke aanval op McCartney waar Ono ook een paar ideeën voor aandroeg, “ The sound you make is muzak in my ears”, toevalligerwijs speels Harrison op dat nummer een fantastische slide partij, Harrison had een prominente rol op Lennons album Imagine, het blijkt dus maar weer, de sfeer was niet zo goed als dat de nieuwe let it be ineens moet bewijzen, ze zijn niet voor niets dat zelfde jaar gestopt, en niet bepaald op een harmonieuze wijze, en dan druk ik me zachtjes uit.

Lennon had weinig tot geen interesse in harrisongs en Yoko moest zo nodig de biscuitjes van harrison stelen ! Kortom, begrijp dan niet dat Harrison dan zo gezellig aanschuift bij John & Yoko tijdens de opname van Imagine?

Zóóóó… !! Dat moment dat Billy Preston toevallig de studio in komt en mee gaat spelen… Plots klopt alles, komt de band tot leven en valt alles op zijn plek.

Ergens in "74" in een interview met George, werd aan de kaart gesteld of een reünie tot de mogelijkheden behoorde.
Daar kwam heel duidelijk naar voren dat hij met Lennon best weer in een band wilde spelen. 'Anytime', maar het grote struikelblok was toch echt Paul. Het was voor George geen optie meer in een band te spelen met Paul.
Zo zie je maar hoe het kan gaan. Tijdens de Let It Be sessies was Macca bazig, maar probeerde in ieder geval nog iedereen op één lijn te krijgen, dan wel goedschiks of kwaadschiks.
Natuurlijk hielp de aanwezigheid van Yoko averechts. The Beatles waren hoe dan ook maatjes, alleen de maatjes werden ouder en de 8 jaar bij elkaar begon zich te wreken, en dan ook nog eens een vriendin van een Beatle continue in de buurt. Werkt niet fijn natuurlijk.

Het mysterieuze gedrag van Yoko was onvoorspelbaar en ze had ook nog eens een mening.
Maar George was volgens mij misschien wel het meest toe aan een soloavontuur. Hij werd nooit helemaal serieus genomen. Hij was tenslotte de jongste en in de docu is het regelmatig erg ongemakkelijk hoe hij wordt behandeld. Ik heb het idee dat hij zich zo graag wilt bewijzen met zijn composities, dat John en Paul er regelmatig de draak mee steken.

De grootste wraak van George als lachende derde was natuurlijk dat hij als eerste solo een superster wist te worden, hij scoorde als eerste 2 wereldhits met my sweet lord en what is life, zijn driedubbel lp all things must pass is 1 van de best verkochte solo lp van een Beatle, het jaar daarna maakte hij furore met de organisatie van de moeder van alle benefiet concerten, The concert for bangla desh, wat ook weer als driedubbel lp alle hitlijsten bestormde, 2 jaar later scoorde hij weer een wereldhit met give me love en zijn lp living in The material world werd een bestseller, tussendoor schreef hij hits voor Ringo Starr, photograph en it don,t come easy, het was een teken dat er in de band toch flink wat mis was en Harrison terecht gefrustreerd was geraakt binnen de verstikkende structuur van The Beatles waar Lennon/McCartney de dienst uitmaakte, de talenten van Harrison eerder als lastig begonnen te ervaren dan als een aanvulling. Lennon wilde Harrison maar wat graag als sessiemuzikant op imagine hebben, hij begon ineens met andere ogen naar zijn kleine George te kijken

Welke vrouw gaat er elke dag met haar man mee naar zijn werk, zit naast hem aan zijn bureau en voelt niet aan dat de collega’s er niet elke dag behoefte aan hebben maar blijft gewoon elke dag opdagen?

De beweegredenen én de relatiedynamiek tussen haar en haar man is voer voor psychologen wellicht. Maar kan ik dit sensitief noemen?

Nee.

Maxima ?

devel-hunt schreef over Harrison:



Dat valt m.n. in het geval van All Things Must Pass heel erg mee. Ik moest er even naar zoeken maar ik heb een tweetal YT-filmpjes gevonden waarin de ontwikkeling van het nummer wordt gevolgd en m.n. Lennon probeert Harrison te stimuleren om het nummer verder uit te werken.

All Things Must Pass WAS NOT REJECTED by the BEATLES part 1| #038 - YouTube

All Things Must Pass WAS NOT REJECTED by the BEATLES part 2 | #039 - YouTube

Ja, en de oorza(a)k(en) van de breuk. Getuige de Wikipedia link verschaft door meneer, waarvoor dank, is het een complex aan oorzaken en redenen waardoor de groep uit elkaar viel.

Tegen het einde van dit filmpje zegt Yoko zelf nog wel iets dat hout snijdt. Gezien de ego's/ talenten in de groep en de intensiteit van Beatlemania kun je ook best zeggen: wonderbaarlijk dat ze het zo lang hebben volgehouden.

Heb die tijd zelf meegemaakt en mij er nooit over verbaasd. Integendeel, het mag een wonder heten dat een band die zulke gigantische successen heeft geboekt, nog zo lang bij elkaar is gebleven. Als we beginnen te tellen vanaf het feit dat Ringo Starr hun vaste drummer werd, is dat circa 8 jaar. Andere beroemde bands zoals bijvoorbeeld The Byrds en Bread vielen al veel eerder uit elkaar, of gingen verder in een totaal andere samenstelling. Het is vrijwel onvermijdelijk dat de ego's door al die aandacht en successen dusdanig groot worden dat een split-up voorspelbaar is.
Gelukkig heeft men (in tegenstelling tot andere groepen) nooit de fout gemaakt om jaren daarna weer doodleuk bij elkaar te komen en de draad weer op te pakken. Het was immers nooit meer geworden wat het daarvoor was geweest...

Pfff, ben een groot Beatles fan maar deze docu trek ik echt niet. Was 40 minuten aan het kijken (deel 1) en dat voelde al aan als de volledige 8 uur. En dan heb je dus nog meer dan 7 uur te gaan

Onvermijdelijk? Stones, Queen, Depeche Mode, etc etc.. geoeg voorbeelden waarbij dit wel werkt.

Lennon en McCartney waren 2 kapiteins op 1 schip en met George kwam daar een 3e bij. Die hield zich op de oppervlakte omdat zijn karakter zachter was (denk ik) en dus was hij (en Ringo) een soort heler.
De mannen waren ook gewoon vrienden, en dat is de lijm geweest tiussen die 4 volgens mij. Yoko is daar zeker wel een storende factor geweest.. maar ook volwassen worden en andere prioriteiten, levensstijlen zullen daar aan bijdragen. (kinderen, scheidingen, onafhankelijkheid...)

Genoeg groepen zoals Lennon hierboven aangeeft die het wel heel erg lang volhouden, in Nederland bijvoorbeeld The golden Earring, totdat een afschuwelijke ziekte zijn intrede deed bij een van de leden.
Maar ook inderdaad The Rolling Stones, Depeche Mode, Coldplay, U2 er zijn genoeg voorbeelden te vinden.

En wanneer er sprake is van een reünie, kan deze ook wel goed uitpakken.
Nee inderdaad, het kan nooit meer zijn wat het was, want daarvoor zitten er dan ook vaak vele jaren tussen, waarin de individuele leden ieder hun eigen ontwikkeling door hebben gemaakt.
Maar groepen als Blondie en recent Tears For Fears en ABBA bewijzen dat het ook wel kan werken. En dat fout dus niet direct een kwalificatie is, die op voorhand daaraan verbonden kan worden.

Kijkend naar de documentaire van dit album en de aanwezigheid van Ono tijdens de opnames is gewoon ook duidelijk te zien dat Lennon zich prima op zijn gemak voelt, veel humor in de band brengt, zwaar verbaal irritant strooiend met nutteloze quotes als hij, duidelijk, chagrijnig is (en volgens mij ook dan flink stoned). En zelf is hij ook zo klef als wat met Ono.

Maar Ono bemoeit zich echt niet met de opnames, met de muziek, met de teksten. Ze zit er gewoon te zitten. En hoe irritant ook (dat had ik vooral zelf in het begin, later wen je er aan en op een gegeven moment merkte ik het zelfs niet meer op) de sfeer wordt er halverwege (als ze van de Twickenham studio verhuizen naar de Apple studio) veel beter op, gezellig zelfs, veel humor. En ook Yoko is daar een onderdeel van.

Ik beschouw deze documentaire steeds meer als een zeer leerzame masterclass van echt topniveau voor muzikanten of bands. Je ziet, hoort, beleeft echt hoe Let it Be tot stand komt en hoe deze 4 echt wel geniale, innovatieve en doordrenkte muzikanten dat met elkaar doen. En daar horen ruzies, intriges, humor, jammen, luisteren, respect, botsingen bij. Zelf een aantal jaren (op een iets lager niveau) zelf in een band gespeeld en ik herken zoveel van de creatieve processen in deze documentaire. Samen muziek maken kan zo iets moois zijn om te beleven. En dit album is ook echt een top album !

Opvallend vond ik ook de best belangrijke rol van Glyn Johns op dit album en de opnames. Dat wist ik niet. Heeft echt een leidende rol.

En hoe de band hun instrumenten beheerst. Het improviseren, het spelenderwijs met elkaar duelleren, de liefde voor hun instrument. Maar dat gebeurt pas als de vonk echt over gaat slaan in de Apple studio. Eerst denk je dat alleen McCartney muzikaal is (Twickenham studio) maar als ze elkaar vinden in deze muziek dan zijn ze één (en verdwijnt Ono ook ergens stilletjes in het niets..). Dat is zo bijzonder om te zien. Dit heeft Jackson goed in elkaar gezet. Knap !

Meneer, helemaal eens. Ik wil Harrison niet neerzetten als zondebok ipv van Ono. Maar we moeten wel realistisch blijven. Hoe groot hun sterstatus ook was, het zijn wel mensen. Achteraf kun je zeggen dat al die frustratie George aanzette tot grotere dingen. Dat is dan weliswaar onbedoeld maar het pakte wel zo uit. Ik denk dat veel nummers van George niet uit de verf kwamen omdat George zelf aangaf dat hij bijv. ATMP niet wilde spelen tijdens het dakconcert. John en Paul hebben meerdere malen hulp aangeboden maar George schoof zijn nummers iedere keer weg.
De uitzonderingen in die periode waren natuurlijk de nummers die hij maakte voor Abbey Road. een ervan werd zelfs een enorme hit. Maar toen was het al te laat. Te laat voor George en te laat voor de band die er duidelijk allemaal geen zin meer in hadden. Ik zie ATMP niet als Georges wraak, dat is te negatief en zo stonden de anderen er ook niet in. Het was de overwinning over zichzelf. Het lukte hem niet anderen te overtuigen, het lukte nauwelijks met nummers schrijven, het lukte niet met hun trip naar India die alle drie achteraf nogal bespottelijk vonden. En daar maakten ze geen geheim van. Dus moest hij zichzelf overtuigen dat hij het wel kon. En dat lukte.

Ik kwam deze analyse van de situatie tegen en die geeft een goed inzicht wat er allemaal speelde, op de achtergrond en wat we niet zagen inde film maar ook over het idee dat George niet serieus werd genomen. All Things Must Pass WAS NOT REJECTED by the BEATLES part 1| #038 - YouTube en All Things Must Pass WAS NOT REJECTED by the BEATLES part 2 | #039 - YouTube

Was van plan om dit weekend er eens aan te beginnen - afwachten of ik het uur wel volmaak.

Peter Jackson houdt wel van het eindeloos uitrekken en het vervolgens in mootjes hakken van films/beeldmateriaal, bij "The Lord of the Rings" kwam ie er nog mee weg, maar "The Hobbit" stroopte ook maar voort.

Volledig eens.

https://c.tenor.com/Y4pX90a_DzQAAAAC/the-beatles-abbey-road.gif
Hobbits ?

Zit halverwege de eerste aflevering op disney plus. Het is een waanzinnig portret voor mij en andere beatles fans. Kan me voorstellen als je de band niet kent dat het minder indruk maakt. De muziek en de opnames klinken eigenlijk maar matig. De mannen zijn inspiratieloos en de nummers lijken nergens naar toe te gaan. Het mooiste is juist dat ze zo kwetsbaar ogen. Je ziet vier mannen aanklooien, rommelen prutsen en met elkaar kibbelen. Je zit je bijna af te vragen hoe kan het dat ze nog geen jaar eerder het fabelachtige white album hebben opgenomen en nu hier staan te rommelen (ik zit nog in de twickenham sessies). Van de top van de top naar dit.

Natuurlijk is Let it be een goed album geworden maar imo een stuk minder dan de voorganger.

Wel gaaf dat producties die tijdens de solo jaren zijn uitgebracht hier al in the making zijn. Ze zijn eigenlijk allemaal zoekende.

Het gaafste is dat een aantal dingen goed duidelijk worden.
Lennon valt me mee deze sessies maar hij lijkt het allemaal wel best te vinden. Hoewel hij scherp en sarcastisch blijft lijkt hij geaccepteerd te hebben dat McCartney de leiding heeft gepakt (al jaren). Zijn geluk met Yoko en zijn drugsproblemen ten tijde versterken deze houding misschien. Chemie met McCartney is nooit ver weg, het zijn dan ineens weer jongens. Als je dat ziet is het zo jammer dat ze elkaar kort hierna min of meer verloren zijn.

Ringo blijft ringo, komt enigzins inwisselbaar maar ook onmisbaar over. Hij praat niet veel, luistert veel, is voor de mannen de perfecte aanvuller maar wordt muzikaal niet helemaal serieus genomen lijkt wel.

McCartney heeft duidelijk de leiding en probeert er het beste van te maken tot irritatie van Harrison. Die is tot bloei gekomen en voelt zich enigszins weggedrukt door Lennon en McCartney. Wat mijn voorgangers hier al schreven is het niet eerlijk Harrison hiervan de schuld te geven maar je merkt dat hij gefrustreerd is en dit komt het groepsproces niet ten goede. Deels terecht gezien er geweldige composities klaarlagen van hem terwijl maggie mae op het let it be album is gezet evenals dig it.

Het kwaad was al geschied, Yoko was een storende factor (waarom zei niemand pleur is op ga daar in de hoek zitten naast hare krishna) maar was niet de oorzaak. De oorzaak was vier volwassen geworden mannen, 3 kapiteins die hun eigen weg bevaarden en geen Epstein of ander meer die hen ermee begeleidde. Lennon boeide het niet meer, Harrison wou zijn erkenning en McCartney kon het niet alleen en werd daardoor de boeman.

Blekok, Paul wilde Yoko niet wegsturen. Hij vond dat John dat zelf moest doen en zolang dat niet gebeurde had hij er vrede mee. Voor George lag dat duidelijk anders. Hij had moeite met de manier waarop John zich door haar had laten inpalmen. Maar er speelde meer. George zat te klooien tijdens de eerste dagen van de opnamen, hij was er niet bij met zijn hoofd. Later bleek dat Paula Boyd, de zus van zijn vrouw Pattie bij hen was ingetrokken nadat ze ruzie met haar vriend Eric Clapton had gekregen. George zag dat helemaal niet zitten. Misschien wel niet omdat later bekend werd dat Clapton Paula vooral versierd had om bij Pattie in de buurt te kunnen komen. En Harrison nattigheid voelde.

Nadat hij was opgestapt was er een meeting met George bij Ringo thuis maar die leverde alleen nog meer frustratie op. Met name omdat Yoko het woord voerde voor John. De reden daarvoor is onbekend. Was hij te stoned of te boos op George. Het is voor de anderen niet duidelijk of haar bijdrage aan dat gesprek ook 100% John's mening was. Het gaf George in ieder geval een excuus om iedereen nog even in het ongewisse te laten. Een paar dagen later was hij weer terug. Hij had laten zien dat ze hem nodig hadden. Hij had zijn punt gemaakt. En de opnamen konden gecontinueerd worden.

De vraag is echter of het hem wel om zijn inbreng ging. Na meerdere goed gefundeerde analyses te hebben gezien krijg ik steeds meer het idee dat George een deel van zijn eigen nummers bewust buiten de Beatles wilde houden. Hij gebruikte daarvoor het argument dat hij ze niet live wilde brengen. Maar ik denk dat hij ze exclusief voor zijn soloproject wilde behouden.

Bewust of onbewust heeft hij met dit alles twee hardnekkige en naar nu blijkt valse mythes de wereld in gestuurd. De eerste betreft het idee dat Yoko verantwoordelijkheid is voor de split up, ze drong binnen en verstoorde de verhoudingen. We weten al langer onder andere van Paul dat dat niet zo was. Toch is Harrison het in alle interviews daarna vol blijven houden. Je kunt je afvragen waarom hij John daarmee bleef achtervolgen. Want dat moet een kwelling voor Lennon zijn geweest.
Misschien ligt het antwoord daar op wel in de tweede mythe die hij construeerde, dat hij vooral door John niet de kans kreeg zijn nummers opgenomen te krijgen. Een aperte leugen want van ATMP zijn tijdens de Get Back sessies wel 70 verschillende takes opgenomen waarbij John en Paul hem alle ruimte en ideeën gaven om er iets moois van te maken. Maar hij wilde niet.

Wat maakt dat we door de film van Jackson en de al eerder vrijgegeven Audio opnamen toch een heel ander beeld krijgen van de zachte, sympathieke Harrison. Misschien hebben we ons jarenlang te veel door dat beeld laten leiden. Want onbewust kiezen we vaak de kant van de underdog en om die keuze te onderbouwen kiezen we een passend narratief. En niet geheel toevallig had Harrison dat narratief al voor ons klaar liggen.