0
geplaatst: 11 januari 2020, 08:53 uur
Rush drummer Neil Peart dead at 67 - YouTube
Suddenly, you were gone
From all the lives you left your mark upon.
Suddenly, you were gone
From all the lives you left your mark upon.
7
Sir Spamalot (crew)
geplaatst: 14 januari 2020, 07:13 uur
In Memoriam Neil Peart (12/09/1952 – 07/01/2020)
Betekent het iets als je je dagen en later jaren nadien herinnert waar je was en wat je deed toen een speciale gebeurtenis zich voordeed? Ik denk het wel. Zaterdagmorgen begon ik mijn “MusicMeter shift” rond 6u00 en besloot om een aantal albums van Led Zeppelin te draaien, o ironie. Na Led Zeppelin I volgde Led Zeppelin II en ik las de berichten bij diverse albums, artiesten en topics. Ik zag dat bericht, Neil Peart was overleden.
O ironie. Was Neil Peart niet de drummer van Rush, welke in de beginjaren vaak werd vergeleken met Led Zeppelin? Wie niet toen? Dat veranderde algauw naar een eigen stijl van Progressieve Rock, mede onder invloed van The Professor, vanaf 1974. De rest is geschiedenis natuurlijk en op het einde van hun loopbaan werd Rush een groep die niet enkel door de hevige fans in de armen werd gesloten.
Die morgen zelf na het lezen van dat bericht wist ik niet goed hoe ik me daarbij moest voelen. Immers, ik was wel een hevige fan van hem én van Rush maar ik heb hem nooit persoonlijk ontmoet. Het overlijden van vrienden en familieleden is heel anders dan het overlijden van een bekend individu. De uitgestelde schok kwam later die dag, toen ik één van mijn vele Rush dvd's afspeelde, ik had gekozen voor Clockwork Angels Tour uit 2013, ik nam plaats in mijn knusse zetel en keek me opnieuw de ogen uit naar zijn drummen. De krop in de keel kwam bij een aantal nummers en waterige ogen bij The Garden en YYZ, pas dan beseffende dat het meer dan ooit over en uit was.
Neil Peart was niet alleen de drummer en tekstenschrijver van Rush, op zijn artiestenpagina hier zul je ook een gastoptreden zien alsook zijn medewerking als producer van én gastdrummer bij beide Burning for Buddy albums, een eerbetoon aan Buddy Rich. Vorig jaar heb ik ze toegevoegd na het lezen van zijn tweede boek Ghost Rider: Travels on the Healing Road, over zijn moeizame terugkeer na het verlies van zijn dochter én echtgenote in één jaar tijd, het vreselijke noodlot. Later vond hij opnieuw het geluk in de liefde en werd hij vader.
Hij was dus ook een auteur, niet alleen in zijn teksten voor Rush, maar ook in zijn boeken en diverse stukjes voor allerlei tijdschriften en zijn website. Hij dreef zichzelf altijd tot het uiterste in alles wat hij deed, voor mij was hij de belichaming van de spreuk Carpe Diem, maar het leven was niet zachtaardig voor hem geweest in de voorbije twintig jaren, in zijn privé-leven alsook door de toenemende fysieke pijn bij het drummen. Het is een leven geweest met de nodige ups en downs en na de laatste wapenfeiten van Rush in 2015 dacht ik: “Bedankt voor de muziek, bedankt voor de boeken, maar geniet nu ten volle van je ander leven.”
O ironie (en ik denk aan mijn bericht op Boekmeter). De dag van en de dag na zijn overlijden kwamen mijn drie bestellingen binnen, telkens met auteur Neil Peart: Far and Away, Far and Near, Far and Wide. Momenteel ben ik bezig met Traveling Music: Playing Back the Soundtrack to My Life and Times. Het zijn reisverslagen met een sterk autobiografische inslag van een man die zo nuchter in het leven stond en een veilige afstand behield tegenover het sterrendom.
De meesten onder jullie kennen mijn favoriete zanger, Ronnie James Dio. Mijn favoriete drummer was Neil Peart, omwille van die veelzijdigheid in zijn job als drummer maar ook omwille van de schuchtere openingen in zijn privé-leven door middel van zijn blogs, zijn website en zijn boeken. Dat is zijn nalatenschap, genoeg voor vele mensenlevens.
R.I.P. Neil Elwood Peart.
Betekent het iets als je je dagen en later jaren nadien herinnert waar je was en wat je deed toen een speciale gebeurtenis zich voordeed? Ik denk het wel. Zaterdagmorgen begon ik mijn “MusicMeter shift” rond 6u00 en besloot om een aantal albums van Led Zeppelin te draaien, o ironie. Na Led Zeppelin I volgde Led Zeppelin II en ik las de berichten bij diverse albums, artiesten en topics. Ik zag dat bericht, Neil Peart was overleden.
O ironie. Was Neil Peart niet de drummer van Rush, welke in de beginjaren vaak werd vergeleken met Led Zeppelin? Wie niet toen? Dat veranderde algauw naar een eigen stijl van Progressieve Rock, mede onder invloed van The Professor, vanaf 1974. De rest is geschiedenis natuurlijk en op het einde van hun loopbaan werd Rush een groep die niet enkel door de hevige fans in de armen werd gesloten.
Die morgen zelf na het lezen van dat bericht wist ik niet goed hoe ik me daarbij moest voelen. Immers, ik was wel een hevige fan van hem én van Rush maar ik heb hem nooit persoonlijk ontmoet. Het overlijden van vrienden en familieleden is heel anders dan het overlijden van een bekend individu. De uitgestelde schok kwam later die dag, toen ik één van mijn vele Rush dvd's afspeelde, ik had gekozen voor Clockwork Angels Tour uit 2013, ik nam plaats in mijn knusse zetel en keek me opnieuw de ogen uit naar zijn drummen. De krop in de keel kwam bij een aantal nummers en waterige ogen bij The Garden en YYZ, pas dan beseffende dat het meer dan ooit over en uit was.
Neil Peart was niet alleen de drummer en tekstenschrijver van Rush, op zijn artiestenpagina hier zul je ook een gastoptreden zien alsook zijn medewerking als producer van én gastdrummer bij beide Burning for Buddy albums, een eerbetoon aan Buddy Rich. Vorig jaar heb ik ze toegevoegd na het lezen van zijn tweede boek Ghost Rider: Travels on the Healing Road, over zijn moeizame terugkeer na het verlies van zijn dochter én echtgenote in één jaar tijd, het vreselijke noodlot. Later vond hij opnieuw het geluk in de liefde en werd hij vader.
Hij was dus ook een auteur, niet alleen in zijn teksten voor Rush, maar ook in zijn boeken en diverse stukjes voor allerlei tijdschriften en zijn website. Hij dreef zichzelf altijd tot het uiterste in alles wat hij deed, voor mij was hij de belichaming van de spreuk Carpe Diem, maar het leven was niet zachtaardig voor hem geweest in de voorbije twintig jaren, in zijn privé-leven alsook door de toenemende fysieke pijn bij het drummen. Het is een leven geweest met de nodige ups en downs en na de laatste wapenfeiten van Rush in 2015 dacht ik: “Bedankt voor de muziek, bedankt voor de boeken, maar geniet nu ten volle van je ander leven.”
O ironie (en ik denk aan mijn bericht op Boekmeter). De dag van en de dag na zijn overlijden kwamen mijn drie bestellingen binnen, telkens met auteur Neil Peart: Far and Away, Far and Near, Far and Wide. Momenteel ben ik bezig met Traveling Music: Playing Back the Soundtrack to My Life and Times. Het zijn reisverslagen met een sterk autobiografische inslag van een man die zo nuchter in het leven stond en een veilige afstand behield tegenover het sterrendom.
De meesten onder jullie kennen mijn favoriete zanger, Ronnie James Dio. Mijn favoriete drummer was Neil Peart, omwille van die veelzijdigheid in zijn job als drummer maar ook omwille van de schuchtere openingen in zijn privé-leven door middel van zijn blogs, zijn website en zijn boeken. Dat is zijn nalatenschap, genoeg voor vele mensenlevens.
R.I.P. Neil Elwood Peart.
0
geplaatst: 16 januari 2020, 12:02 uur
Het verrast me toch hoe weinig reacties uit de MuMe community komen op het overlijden van Neil.
0
geplaatst: 16 januari 2020, 13:17 uur
Zagato schreef:
Het verrast me toch hoe weinig reacties uit de MuMe community komen op het overlijden van Neil.
Het verrast me toch hoe weinig reacties uit de MuMe community komen op het overlijden van Neil.
Al in het R.I.P.-forum gekeken?
1
geplaatst: 16 januari 2020, 14:36 uur
Ik ook niet...en heb ook nog niks gepost op MuMe omtrent het overlijden van Neil. Waarom? Geen idee...de juiste woorden kan ik sowieso niet vinden om te omschrijven wat er door me heen ging toen ik het nieuws las. En nog steeds gaat er geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. De afgelopen week veel Rush gedraaid. Als soort van eerbetoon. Man wat heeft hij een hoop moois achtergelaten voor ons! Rust zacht Neil. Ik ga je missen... 
3
Sir Spamalot (crew)
geplaatst: 13 mei 2020, 18:48 uur
Ondertussen zijn we vier maanden verder na het overlijden van wellicht één van de beste drummers ooit, maar hoe vergelijk je drummers onderling in de diverse "genres" (dat lelijk woord alweer)? Het zijn Corona tijden met voor mij veel thuiswerk (en ik ben altijd blij dat ik mag werken, niet moet werken), ik heb ook zo'n smart tv waarop voor de rest geen bal te beleven valt maar ik heb op mijn tv Youtube.
Youtube is een schier onuitputtelijke bron voor vele zaken, waaronder ook de "reaction video" van meerdere Youtubers (is dat een woord). En ik keek naar... Ricky Gervais die me vaak deed schaterlachen en naar die drumsolo van Neil Peart, R30 in Frankfurt. En ik keek nog eens en nog eens naar die Youtubers die niet zo bekend waren met de muziek van Rush en met de kunsten van Neil Elwood Peart. Het is kunst als je "die" drumsolo bekijkt, ik heb hem al ettelijke keren bekeken met de commentaren van die Youtubers achteraf en ik zie hun verwondering en ik ervaar verwondering: die techniek, dat gevoel, die snelheid, die ongeëvenaarde precisie. Om van achterover te vallen.
Ondertussen ligt zijn laatste boek naar mij te kijken, daar in mijn woonkamer, in een mandje met een dikke stapel boeken, ter ontspanning want - opnieuw - de dagdagelijkse tv interesseert mij minder en minder. En ik aarzel omdat ik weet dat het zijn laatste woorden zijn. Kijken naar die liveversie van The Garden brengt speciale emoties teweeg, nooit gedacht dat muziek mij zo kon binnenstebuiten keren.
Ronduit verbijsterend: NEIL PEART DRUM SOLO - RUSH LIVE IN FRANKFURT | REACTION - YouTube.
Youtube is een schier onuitputtelijke bron voor vele zaken, waaronder ook de "reaction video" van meerdere Youtubers (is dat een woord). En ik keek naar... Ricky Gervais die me vaak deed schaterlachen en naar die drumsolo van Neil Peart, R30 in Frankfurt. En ik keek nog eens en nog eens naar die Youtubers die niet zo bekend waren met de muziek van Rush en met de kunsten van Neil Elwood Peart. Het is kunst als je "die" drumsolo bekijkt, ik heb hem al ettelijke keren bekeken met de commentaren van die Youtubers achteraf en ik zie hun verwondering en ik ervaar verwondering: die techniek, dat gevoel, die snelheid, die ongeëvenaarde precisie. Om van achterover te vallen.
Ondertussen ligt zijn laatste boek naar mij te kijken, daar in mijn woonkamer, in een mandje met een dikke stapel boeken, ter ontspanning want - opnieuw - de dagdagelijkse tv interesseert mij minder en minder. En ik aarzel omdat ik weet dat het zijn laatste woorden zijn. Kijken naar die liveversie van The Garden brengt speciale emoties teweeg, nooit gedacht dat muziek mij zo kon binnenstebuiten keren.
Ronduit verbijsterend: NEIL PEART DRUM SOLO - RUSH LIVE IN FRANKFURT | REACTION - YouTube.
0
geplaatst: 20 mei 2020, 20:12 uur
henk01 schreef:
Weet iemand op welke cd/lp het beste intro ooit staat?
Weet iemand op welke cd/lp het beste intro ooit staat?
0
geplaatst: 20 mei 2020, 21:04 uur
Beste intro van Rush? Dat is best persoonlijk. Goede into's die ik zo 1-2-3 kan benoemen: YYZ, The Spirit of Radio, Far Cry, Subdivisions.
0
geplaatst: 20 mei 2020, 21:08 uur
Leptop schreef:
Beste intro van Rush? Dat is best persoonlijk. Goede into's die ik zo 1-2-3 kan benoemen: YYZ, The Spirit of Radio, Far Cry, Subdivisions.
Beste intro van Rush? Dat is best persoonlijk. Goede into's die ik zo 1-2-3 kan benoemen: YYZ, The Spirit of Radio, Far Cry, Subdivisions.
Google eens op’ beste intro ooit ‘ rush.
Je kan het wel via yt horen. Welke titel blijft een vraag.
0
geplaatst: 21 mei 2020, 14:10 uur
Het is de titel van een stukje concert van Rush op YouTube met deze titel, vandaar.
0
Sir Spamalot (crew)
geplaatst: 16 oktober 2020, 17:06 uur
Vanuit het hiernamaals lijkt het wel: Late Rush Drummer Neil Peart: 'The Illustrated Quotes' Book Due In January - Blabbermouth.net.
5
Sir Spamalot (crew)
geplaatst: 7 januari 2021, 17:40 uur
Wij zijn een jaar verder: Neil Peart: Rush Drummer's Bold Life and Brave Final Years - Rolling Stone - rollingstone.com. Het artikel is hartverwarmend en hartverscheurend tezelfdertijd.
0
geplaatst: 8 januari 2021, 08:23 uur
Heb het ook gelezen. Wat je zegt; hartverwarmend maar ook hartverscheurend. Wát een band was het toch!
0
geplaatst: 8 januari 2021, 14:33 uur
7 Januari was het begin (van wat later bleek) een ellendig jaar te zijn.
0
geplaatst: 31 maart 2021, 02:35 uur
Rush is a Band Blog: Rush Moving Pictures 40th anniversary box set release looking unlikely - rushisaband.com
Rush News from Power Windows: No plans for a Moving Pictures 40th Anniversary Edition? - news.2112.net
Het lijkt erop dat Permanent Waves voorlopig de laatste anniversary edition was, tevens de enige anniversary die ik aangeschaft heb. Als 2CD; de meest gangbare versie. Peperdure platen of boxsets met luxe boekwerken zijn er uiteraard ook. Permanent Waves is Rush in een overgangsfase als de synthesizers hun intrede doen en Geddy Lee een aangenaam stemgeluid ontwikkelt. Die livedisc is wel goed van kwaliteit maar geen coherent geheel. Men krijgt van sommige nummers wel een goed alternatief voor Exit... Stage Left waar de geluidskwaliteit voor een officieel livealbum tegenvalt. Dacht dat die oude video op DVD beter klinkt dan plaat of CD. Hoop ik maar, want die heb ik besteld, teneinde nog iets nieuws aan mijn collectie toe te voegen. Heb verder na zo'n 29 jaar een remaster van Roll the Bones in huis gehaald en ben aangenaam verrast door de kwaliteit; net al hoor ik e.e.a. gedetailleerder. Net als Presto een frisse plaat op een punt waar Rush alles al gedaan en bewezen had en het moeilijk werd nieuwe invalswegen te vinden, want praktisch geen plaat klinkt hetzelfde.
Rush News from Power Windows: No plans for a Moving Pictures 40th Anniversary Edition? - news.2112.net
Het lijkt erop dat Permanent Waves voorlopig de laatste anniversary edition was, tevens de enige anniversary die ik aangeschaft heb. Als 2CD; de meest gangbare versie. Peperdure platen of boxsets met luxe boekwerken zijn er uiteraard ook. Permanent Waves is Rush in een overgangsfase als de synthesizers hun intrede doen en Geddy Lee een aangenaam stemgeluid ontwikkelt. Die livedisc is wel goed van kwaliteit maar geen coherent geheel. Men krijgt van sommige nummers wel een goed alternatief voor Exit... Stage Left waar de geluidskwaliteit voor een officieel livealbum tegenvalt. Dacht dat die oude video op DVD beter klinkt dan plaat of CD. Hoop ik maar, want die heb ik besteld, teneinde nog iets nieuws aan mijn collectie toe te voegen. Heb verder na zo'n 29 jaar een remaster van Roll the Bones in huis gehaald en ben aangenaam verrast door de kwaliteit; net al hoor ik e.e.a. gedetailleerder. Net als Presto een frisse plaat op een punt waar Rush alles al gedaan en bewezen had en het moeilijk werd nieuwe invalswegen te vinden, want praktisch geen plaat klinkt hetzelfde.
0
Sir Spamalot (crew)
geplaatst: 21 september 2021, 19:47 uur
Geddy Lee schrijft een boek en hij weet hoe dat moet... Rush's Geddy Lee Prepping Memoir For Fall 2022 Release - Blabbermouth.net
4
Sir Spamalot (crew)
geplaatst: 12 oktober 2021, 17:07 uur
Deze wonderbaarlijke beelden wil ik jullie niet onthouden... Goed opletten rond 2 min 50 sec.
Halftime: "The Music of Rush" - Ohio State vs. Maryland, 10/9/21
Halftime: "The Music of Rush" - Ohio State vs. Maryland, 10/9/21
* denotes required fields.