Charles Mingus - Jazz Composer's Workshop (1955)

Van de 20 jazzalbums die ik dit jaar heb beluisterd ( jerome988 ) is dit voor mij misschien wel de meest dierbare. Van de beginperiodes van John Coltrane, Miles Davis en Sonny Rollins heb ik inmiddels een vrij goed beeld, bij Charles Mingus had ik nog geen idee wat ik kon verwachten. Ondanks de onbekendheid op MuMe en een gemiddelde van 3,17 uit 3 stemmen is dit 'debuut' van Mingus voor mij een schot in de roos gebleken. Het album staat vol speelse, goed in elkaar stekende composities die sterk tot de verbeelding spreken.

Zo waan ik me bij het openingsnummer al snel in een klassieke spionagefilm uit de jaren 50. In Eulogy for Rudy Williams lijkt een detective uit diezelfde film op een dood spoor beland, en slentert 's avonds over straat op weg naar zijn stamkroeg om zijn gedachten op een rijtje te kunnen zetten.
In Tea for Two waan ik me in een komediefilm uit de jaren 50. Smog L.A. valt daarnaast bijvoorbeeld op door de speelse pianosolo's die in een hoog energiek tempo gespeeld worden.
In Rose Geranium bevind ik me dan weer in een chique grote tuin op een mooie rustgevende zomerdag waar de verzorgd onderhouden bloemen en planten rijkelijk in bloei staan. Midden in die tuin staat een knus tuinhuis, ondanks zijn vrij grote omvang. Waarin ik geniet van een kop koffie, zonder verder ergens aan te hoeven denken.

Met name de levendig bespeelde blaasinstrumenten en piano scheppen die verbeelding. Als ik me niet vergis bespeelt Charles Mingus (als bandleider zijnde) de bas, die (in zeker zin voor de hand liggend) vooral een begeleidende rol heeft. Bij de paar solo's die hij speelt valt al snel op dat het een instrument met een wat 'beperkter' geluid is, die mij zeker niet zo makkelijk in vervoering brengt zoals blazers en piano dat kunnen doen. Als beginnende jazzluisteraar moet ik wellicht nog ontdekken in hoeverre de bas een uitblinkende rol binnen een jazzcompositie kan hebben, of dat Mingus deze solo's voornamelijk speelt omdat de muziek op zijn naam word uitgebracht en ook even wat momenten in de spotlight moet staan.

Voor 2020 was ik nog bijna totaal onbekend met jazzmuziek. Vanaf dit jaar besloot ik om elke 2 weken een jazzalbum te beluisteren, omdat ik naast rock/pop me graag in een nieuw genre wilde verdiepen waarin de focus op instrumenten ligt en vrijwel tot geen zang aan te pas komt. Om het mezelf niet te moeilijk te maken wilde ik me in eerste instantie focussen op de oeuvres van toonaangevende jazzartiesten als John Coltrane, Miles Davis en Louis Armstrong. Als snel voegde Sonny Rollins zich bij dat selecte groepje en nu dus ook Charles Mingus, wiens naam ik steeds vaker terug zag komen tijdens het lezen van berichten bij de andere genoemde artiesten.

Wat me bij dit eerste album van Mingus voornamelijk opvalt ten opzichte van Coltrane/Davis/Rollins is dat instrumenten meer vrijheid krijgen en op momenten ook door elkaar heen soleren, wat af en toe richting het chaotische lijkt te drijven, maar daarna uitmondt in fijn in het gehoor liggende melodieën. Voor mijn gevoel was Mingus wat dat betreft best een beetje voor op zijn tijd, en ik ben benieuwd in hoeverre ik dat terug ga horen in zijn volgende albums.

Purple Heart en Smog L.A. heb ik als favorieten aangevinkt.

Leuk dat je aandacht besteed aan deze, jerome988. Ik durf mezelf wel één van de grootste liefhebbers van Mingus op Musicmeter te noemen, en ik kende deze eigenlijk nog niet.

Sowieso grappig dat je bij de grootste jazz-artiesten begint met hun vroegere platen, en niet zozeer met de grootste klassiekers. Zo te horen is de esthetiek van Mingus hier al redelijk goed te horen, dus als die stijl je bevalt valt er nog veel te genieten op latere platen als Pithecantropus Erectus, Blues and Roots, Mingus Ah Um, etc.

Leuk plaatje inderdaad (ook grappig om hier Teo Macero op sax te horen, later de vaste producer van Miles Davis). Voorzichtige 3,5 ster omdat er veel andere Mingus-platen zijn om mee te concurreren, maar dat kan zeker nog groeien!

Leuk om je reactie op mijn bericht te lezen! In principe ben ik van plan om de volledige oeuvres in chronologische volgorde te beluisteren. Door beetje bij beetje aan hun stijl te wennen hoop ik de klassiekers straks sneller op waarde te kunnen schatten. Jouw informatieve stukjes bij Miles Davis-platen en die van Soledad bij John Coltrane zijn in ieder geval al heel behulpzaam geweest. Jullie kennis is indrukwekkend en is voor mij al heel waardevol gebleken in het vertrouwd raken met deze muziek.

Als dit album van Charles Mingus een goede voorbode is voor zijn latere werk dan word ik binnen korte tijd waarschijnlijk een grote liefhebber van zijn muziek.