The White Stripes - The White Stripes (1999)

Dit album heb ik als laatste van de 4 White Stripes albums aangeschaft, maar als debuut is het toch een prima plaat! Lekker rauw en puur.

Yup, helemaal mee eens.

Echt een ruw diamantje met tienkiloknallers als 'Canon', 'I Fought Piranhas', 'Astro' ,'Screwdriver','St James Infirmary Blues' etc,etc..
Enfin, teveel lekkers om op te noemen. Ongetwijfeld mijn favoriete White Stripes-plaat !

Heb ze ook in omgekeerde volgorde gekocht en beluisterd, na het iets mindere tweede album heb ik deze een tijdje laten liggen... maar geheel onterecht, heerlijk album. Al vind ik de laatste 2 toch nóg beter.

Inderdaad

Verfijning? Welke verfijning?

Net alsof er een tientonner vol scheermesjes tussen je oren dendert .

Het kan ook minder pijnlijk, maar dan moet ik die volumeknop naar beneden draaien en dat weiger ik voorlopig te doen

Wat een heerlijk album van deze fijne band. Lekker rauwe rockmuziek met bijna evenveel riffjes als op het gemiddelde Led Zeppelin album. Topper is voor mij de openingstrack.

4*

Screwdriver heeft een beestige riff!

Je hoort bij liveregistraties dan ook voor bijna ieder nummer wel iemand om "Screwdriver!" roepen.

Echt? Wow, op 30 oktober zet ik me helemaal vooraan en doe net hetzelfde!

deze plaat is wat mij betreft de beste van de 5

daarna komt elephant en dan de stijl

maar man man die jack white is geniaal en hier heb je hem puur..

Zeer ruw en hard maar altijd sterk, meer van dit aub!
5 sterren

Niet alleen ruw, soms hard maar soms ook lekkere ritmes en melodieën. Vanaf Astro wordt het helemaal geweldig. En omdat dit hun debuut (!) is: 5,0*

Het debuut van The White Stripes ben ik ooit met terugwerkende kracht gaan beluisteren. White Blood Cells was mijn eerste kennismaking, vandaar.
Al bij opener Jimmy the Exploder kan ik niet stil blijven zitten. Lekker rauw, lekker Led Zep en gewoon onweerstaanbaar. Dat mijn boxen nog niet geexplodeerd zijn komt omdat ik toch wel rekening wil houden met mijn buren Het is mijn favoriete nummer van dit debuut.
Erg cool, rauw, rock en tegelijkertijd o zo funky vind ik Stop Breaking Down. Damn dit klinkt smerig maar tegelijkertijd swingt het alle kanten op en is het ongelooflijk goed aan te horen. Niks moeilijkdoenerij of elitair maar uiterst origineel (terwijl het dat in wezen ook niet echt is).
The Big Three Killed My Baby borduurt gewoon voort op de voorgangers en eigenlijk doen ze dat al heel wat albums lang. Dan is het toch knap te noemen dat het nooit gaat vervelen nietwaar. Althans: ik vind het nooit vervelen. Uitermate geschikt om lekker luchtgitaar op te spelen of je lijf in allerlei bochten te kronkelen om vooral maar mee te doen met de Stripes.
Suzy Lee krijgt een bluesy country tintje mee. Niet te veel waardoor het erg goed blijft passen bij de rest. Ondanks dat het qua instrumenten niet erg anders is dan de rest hoor je toch een compleet ander nummer en dat vind ik dus het knappe aan deze band en dat is ongetwijfeld ook de reden van hun grote succes.
Sugar Never Tasted So Good is wat akoestischer. Heel effectvol en uiterst meezingbaar.
Wasting My Time klinkt wat spannender en Jack White jankt er weer lekker op los. Het doet me heel erg denken aan de soundtracks behorende bij Tarantino-films. Hij zou het zo kunnen gebruiken.
Alle nummers op dit album zijn lekker kort en bondig en dat verleent ze hun kracht, zo ook Cannon. Geen tijd voor geleuter maar gewoon rocken. Heel puur allemaal.
Astro hakt en zaagt. Ruw en ongepolijst en toch een diamantje. Doe dat maar eens na!
En na al dat hakken en zagen kun je Broken Bricks als resultaat hebben. Maar dit nummer hakt zo mogelijk nog harder en is nog rauwer. Shake your ass and dance baby! Goudeerlijk en zonder opsmuk bewegen we nog geen 2 minuten in de rondte. En die bel? Tijd voor een rondje van de zaak misschien?
Neuh, want we gaan snel door met When I Hear My Name. Oh fuck: mijn naam? Moet ik dat rondje gaan betalen dan? Even zonder gekheid: ook dit nummer weet de juiste rauwe snaar te raken.
Op Do nemen ze wat gas terug. Ondanks dit feit blijft het allemaal zijn ruige karakter behouden. Een ietwat onopvallend nummer in mijn oren, maar zeker niet verkeerd.
Een paar berichten hierboven hebben ze het al over het feit dat Screwdriver een geestige riff heeft. Of geestig de beste kwalificatie is weet ik niet, want geestig staat bij mij een beetje voor gek en ik vind dit niet gek. Ja TE gek misschien. Hoe dan ook wel een van de beste nummers op dit album.
One More Cup of Coffee (Valley Below) is weer wat rustiger en valt bij mij weer in die eerder genoemde Tarantino-categorie. Heerlijk bezwerend nummer wat erg sexy klinkt (in vreemd contrast met de titel uiteraard). Maar ik vind dit gewoon een heel geil nummer en ook dit beschouw ik als een persoonlijke favoriet. Yummmmmm.
Tsjak-boem-boem gaat ie weer voort op Little People maar dan net nog even spannender. Wat dat aan gaat is dit zeker geen plaat die aan het einde inkakt; het lijkt alleen maar beter te worden en dat terwijl we al bij nummer 14 zitten.
Slicker Drips is lekker jagend en weet je adrenaline-gehalte goed omhoog te krijgen. We zijn boos, heel boos, maar dan wel met een vette knipoog.
Het pianootje op St. James Infirmary maakt het nummer gelijk opvallend en o mijn God wat klinkt dit weer super. Ik blijf telkens versteld staan dat dit album zo op niveau weet te blijven en dat met zoveel nummers.
Aan het einde vechten we nog even met piranhas op I Fought Piranhas en ik kan daarna de conclusie trekken geen spijt te hebben van het teruggaan in de discografie van dit waanzinnige duo.

ok. ik zal er aan werken

Jack White is inderdaad geniaal ! En kan zo met die gitaar bezigzijn.. ik word het nooit beu ! Al zijn albums zijn echt goed met geen enkel liedje die verveelt.. en dit echt dan echt zo rauw en het begin en dat was al supergoed ! Een legende*

Sterk debuut

The White Stripes zetten meteen hun garagesound neer: rauw, puur en bluesy. Soms naar mijn smaak een beetje teveel van hetzelfde: een vette riff met knallende drums, dan even een instrumentale stilte met wat zang, en dan weer knallen. Daarnaast beklijven niet alle liedjes en glijden sommigen wat anoniem langs me heen. Al met al een redelijke debuutplaat.

Astro klinkt zooo sixties.

Klopt het dat dit nog gruiziger en smeriger klinkt als Elephant? Of ligt het aan mijn pindakaas-versie?

Dit is inderdaad rauwer als Elephant maar wel gewoon een beetje van de zelfde kwaliteit kwa niveau. Hun beste vind ik White Blood Cells, die moet je vooral checken. Toegankelijk en er staat geen enkele misser op. Op Elephant staan die wel

Dit eerste debuut ( ) van The White Stripes heb ik regelmatig geluisterd de laatste week en hij bevalt me maar matig. De nummers die ik heb beste vind, zijn notabene covers: One more cup of Coffee en Stop breaking Down

Voorlopig 3* en binnenkort dan maar eens White Blood Cells opleggen

Ongelooflijk dat er bij dit album pas een pagina aan berichten staat. Dit debuut van the White Stripes is een echte adrenaline kick.

De nummers zijn zo rauw en smerig. Heerlijk gewoon! Er zit genoeg spanning en variatie in dit album. Luister maar eens naar die moddervette bluesriff van Stop Breaking Down, de slide-guitar in Suzy Lee of het akoestische en aanstekelijke Sugar Never Tasted So Good. Aan het einde van het album is er zelfs een piano te horen in St. James Infirmary Blues.

Vanaf Cannon gaat er vier nummer lang behoorlijk de beuk erin. Meteen in het begin van Cannon knalt die gitaar erin en je hoort dat het goed komt met dat nummer. Astro met zijn stampende ritme is weer een hoogtepunt.

Met Do krijgt de luisteraar even wat rust, bijkomen van al dat geweld. Het nummer doet me overigens niet veel. Screwdriver daarentegen is een geweldig nummer die opbouwt naar een mooie climax.

De Dylan cover One More Cup Of Coffee haalt het adrenalineniveau weliswaar wat omlaag maar is wel erg genietbaar door de melodieuze zang. Little People hakt er vervolgens weer vrolijk in net als Slicker Drips.

St. James Infirmary Blues zorgt weer voor wat afwisseling mede door het gebruik van de piano. Rest nog de afsluiter dat gewoon een degelijk nummer is.

Ondanks dat het gitaargeweld volop aanwezig is zit er voor mij genoeg variatie in om het spannend te houden. Ik houd ook wel van het smerige geluid van dit album en Jack's manier van spelen. Buiten dat bewijst Jack een buitengewoon goede songschrijver te zijn.

Luister Slicker Drips en dan Audio Bullys - We Don't Care . Overigens een geniale plaat. Heerlijk wanneer een plaat zo rauw en ongepolijst is als deze. Staan weinig missers op, vind alleen Little People een beetje beneden de maat. Ook vind ik het wel opvallend dat zon afwijkend nummer als St. James Infirmary Blues pas aan het einde te vinden is. Zou een fijne break zijn tussendoor.

Goed, maar de opvolger is het beste White Stripes album.

Laat ik proberen om onbevooroordeeld naar het debuut van The White Stripes te luisteren, maar dat gaat mij gewoon niet lukken, daarvoor is de zang en het gitaarwerk van Jack White te typerend.
Zoals velen ben ik pas ingestapt nadat ik voor de eerste keer de geweldige single Seven Nation Army hoorde, maar heb vervolgens Jack White wel gevolgd.
Wat ik hoor is een jaren 60 klinkende opener; inclusief schreeuwerige zang; het drumwerk is simpel, maar de gitaar laat wel al de kwaliteiten van Jack White horen.
De sound is rauw, en het geheel komt bij mij over als een geslaagde demo, maar mij spreekt het meer gepolijste latere geluid net wat meer aan.
De meer Led Zeppelin getinte sound hoor ik jaren later terug in The Raconteurs, maar daar is het meer bewerkt.
Cannon heeft weer raakvlakken met Black Sabbath, net wat duisterder allemaal.
Het debuut is meer het maximaal benutten van de beschikbare middelen, en ik heb hierbij een beeld voor ogen waar Jack White in zijn handen klappend het ritme aangeeft welke Meg White moet volgen, want dat klinkt vooral hier nog heel amateuristisch.
Toch heeft het wel zijn charme, het verveeld geen minuut, en Jack White is natuurlijk een meesterlijke muzikant.