Conway Twitty schreef:
Heb er destijds lang op moeten wachten maar nog steeds is dit er eentje die mijn trommelvliezen streelt, zoals bladeren de rug van een olifant doen.
Adriaan weet met zijn zwoele stem menig avontuurtje aan een open haard te verlevendigen door een opgewekte sfeer in de huiskamer te brengen. Ook Bassie die normaal gesproken inferieur is aan Adriaan heeft duidelijk zijn stempel op dit album weten te drukken.
Stuk voor stuk toppertjes die altijd de weg naar mijn stereotoren weten te vinden.
"Kom we gaan er tegen aan" (baron diss) is een rauw nummer dat laat zien dat deze twee circushelden van zich af kunnen bijten wanneer dat nodig is. In dit nummer refereren ze naar het feit dat ze met rotjes op de boeven hebben gegooid en de boeven dacht dat ze schoten met pistolen.
Om dit soort dingen kan ik urenlang mijn pret niet op en ik denk dat de Baron en zijn compagnons in het vervolg wel twee keer na zullen denken voordat ze bassie en adriaan weer een geintje flikken.
Gerucht gaat overigens dat de boef die de bommen maakt connecties zou hebben met de clown en de acrobaat en dat hij de bommen expres laat ontploffen. Om zich vervolgens te verontschuldigen met het excuus: "Foutje moet kunnen baas". Ik vind het schitterend als Bassie roept: "Ringtones kun je niet kopen, als je je telefoons blijft slopen".
Al met al dus een pareltje van de zuiverste oester.
5*
Je slaat de spijker hier op de clownsneus!
Dit kan m.i. toch wel gerekent worden tot de klassieke debuutalbums in de rockmuziek. Toendertijd in de jaren '80 ging dit album onopgemerkt voorbij vanwege de toendertijd heersende interesse voor kitscherige popmuziek. Maar onze circusvrienden waren hun tijd al ver vooruit. We kunnen ons allemaal nog wel het legendarische interview met Frank Black en Kim Deal herinneren waarin ze het belang van deze pioniers heel passioneel lieten blijken en vervolgens aanboden om in hun voorprogramma te mogen spelen mochten de heren aan het touren slaan. Maar Bassie En Adriaan vervolgden gewoon hun eigen weg en creëerden het ene meesterwerk na de ander, die allemaal veel later op waarde geschat werden door de nieuwe rock-generatie van de jaren '90.
De teksten beslaan het hele universum tussen angst, hoop, verdriet en vreugde, gepassioneerd vertolkt met het juiste gevoel voor dynamiek en een voorliefde voor de belangrijke Monsterriff (Zo klinken ze vooral in de 2de helft als een op hol geslagen sneltrein).
Niet te missen voor de rechtgeaarde rockfanaat!!
