The Traveling Wilburys - Traveling Wilburys, Vol. 3 (1990)

Oei Roy wordt toch echt wel gemist zeg op deze plaat. Maar evengoed toch een kraker deze 2e derde.

In vol. 1 zit net iets meer vuur maar ook deze is zeer de moeite waard om aan te schaffen! Echt jammer dat deze band maar twee albums heeft gemaakt....

Het tweede The Traveling Wilburys-album heeft minder impact dan het debuut en dat komt natuurlijk door het overlijden van Roy Orbison die het debuut mee kleurde maar de vier overige Wilburys hebben toch een sterk album in elkaar gestoken. Het klinkt gezellig en spontaan en vervelen doet het ook niet.

Was (en ben ergens nog steeds) er van overtuigt dat vol 1 beter is dan 3, maar heb vol 1 de eerste jaren kapot gedraait en luister hem nu bijna nooit, terwijl ik drie steeds meer ben gaan waarderen. Vond ik 3 eerst nogal monotoom en saai, gaat nu eindelijk een beetje de diepte in, en draai ik deze toch met enige regelmaat.

De box van 2005 is een groter sucses geworden dan de losse releases in 88 en 90, deze stond lange tijd op 1 in Engeland en Amerika.

Wat betreft de vol 1,2,3 en wat Full Moon Fever er mee te maken heeft..... laat je niks wijs maken, het tweede album is 3 genoemd door George als geintje omdat de druk op een tweede album nogal hoog was hebben ze hem gewoon over geslagen. Full Moon Fever heeft niks met de Wilburys te maken (Jeff produceert, George een gitaartje op 1 nummer, en Roy in een koortje op 1 nummer) zie ook mijn reactie bij dit album; Full Moon Fever (geïnspireert door George's Cloud Nine album) was kant en klaar voordat Traveling Wilburys Vol 1 opnames nog moesten beginnen. Petty's platenmaatschappij wilde hem oorspronkelijk niet uitbrengen omdat de sound niet bij hem zou passen. Na het sucses van de Wilburys waren ze enigsinds verrast, en brachten ze hem alsnog uit, en wat bleken ze fout te zitten.... het werd zijn grootste sucses. Vol 1, 2 ,3 ed. geneuzel is voornamelijk media praat waar de een de ander na praat. Vooral betreft de Wilburys is dat slecht onderbouwt en een eigen leven gaan leiden, net als dat Del Shannon de opvolger zou worden van Roy.. totale onzin.

Dit deel doet op zich niet veel onder aan de volprezen 1ste samenwerking, maar ik zelf geef de voorkeur toch iets liever aan vol.1. Hier lijkt de hand van Lynn wat meer aanwezig dan op het 1ste deel en ik mis toch ook wel de bijdrage van Robinson. Edoch genoeg om van te genieten.

Klopt niet helemaal. Omdat vol.1 zo'n groot onverwacht internationaal succes was verscheen vol.3. Vol.3 kon qua verkoopcijfers niet in de schaduw van vol.1 staan. Maar vol.1 was een wereldwijde kaskraker.

Ik vind vol 1 energieker, frisser en afwisselender. Het song matriaal vind ik op vol.1 ook een stuk sterker. Maar ondanks die kritiek is vol.3 toch nog heel behoorlijk. Op de new Blue Moon You en Took My Breath Away. Die hebben dat melige Jeff Lynne solo sfeertje.

Volgens Jeff Lynne zelf waren de verkoopcijfers beter als voorheen. Zelf heb ik geen cijfers, dus neem ik aan dat het zo is. Ik weet wel dat Volume 1 destijds 5xplatina was in Amerika en Volume 3 3x.

Wat betreft dat melige Jeff Lynne solo sfeertje, verklaar je nader.... Ik weet dat hij voor de Wilburys geen één regel tekst heeft geschreven, dus ben benieuwd.
New Blue Moon vind ik wel redelijk maar You Took My Breath Away ben ik geen fan van. Maar wat mij betrefd is heel de groep/project meligheid troef, denk bij deze plaat ook maar eens aan Poor House, Cool Dry Place en Wilbury twist. En op volume 1 Dirty World en Margarita.
Ik weet niet of je bekend bent met Petty maar die kan er wat meligheid betreft wat van, en George ook als je het mij vraagt. (Zig Zag)

Meligheid is misschien niet de best woordkeuze, saaiheid past beter, ik vind de nummers die ik benoem erg saai voor Wilbury begrippen. Doen me qua sfeer denken aan de eerste solo plaat van Jeff Lynne. Meligheid kan heel aanstekelijk werken in muziek, mits leuk en humoristisch gebracht en daar was met name Harrison een ster in. Nummers als Zig zag, Miss O'dell etc. zijn daar het creatieve bewijs van.
Of ik Tom Petty ken? Jazeker, ik koop al zijn cd's altijd blindelings, want het blijft een briljant songwriter, én ga naar zijn concert in Heineken music hall.

Oke, daar kan ik wel wat mee. Saaiheid en sfeerloos, dat is Vol 3 wel een beetje maar dat geld dan ook voor de songs Inside Out, 7 Deadly Sins en Where Were You Last Night. Volume 1 had daar geen last van.

Hoe goed ik Jeff Lynne en zijn solo album ook vind, dat album is idd wat saai en sfeerloos. Maar dan weer net op een andere manier.

Ook ik ben er in de HMH voor Petty, ben benieuwd, ik ben niet zo weg van zijn songwriting na 1992. Voor heel de periode daarvoor zal ik altijd van hem houden. Muziekaal gezien is hij nog altijd goed.

Vol.1 vind ik duidelijk beter dan vol.3. Hoewel er toch aardig wat goede songs opstaan lijkt de magie en het spelplezier een stuk minder. Misschien door het wegvallen van Roy Orbison of dat het nieuwtje er voor de rijke oud hippies er alweer een beetje vanaf was.
Eén van de hoogtepunten vind ik het Dylan nummer If You Belonged to Me.
Het aardige is dat George Harrison dat nummer live speelde tijdens zijn laatste live optreden wat hij ooit gaf op de Australische TV.

YouTube - George Harrison - If You Belonged To Me

Morgen, 29 oktober, precies 25 jaar geleden uitgebracht.

Voor mij persoonlijk was Vol. 3 een waardige opvolger. Moet wel toegeven dat het even schrikken is dat het al weer 25 jaren geleden is dat ik deze CD aanschafte, zo'n beetje op de dag dat ie uitkwam.
Hij moest eigenlijk wel tegenvallen. Het eerste album was een verrassing. Vijf ouder wordende muzikanten, elk met een indrukwekkend verleden, lieten horen dat ze nog lang niet uitgespeeld waren. Roy Orbison terug uit de obscuriteit, Dylan die eindelijk eens weer geinspireerd klonk en het enthousiame waarmee er gemusiceerd werd. Hoe kun je zoiets evenaren, laat staan overtreffen?
Als ik de tracklist van Vol. 3 naloop ontdek ik maar een paar echte zeperds. Het nummer dat me het minste doet is Cool Dry Place. Daarna volgen Seven Deadly Sins en New Blue Moon. De afsluiter Wilbury Twist vind ik ook niet echt geweldig maar als laatste nummer acceptabel. De rest van het album vind ik gewoon top. Fantastische nummers, gespeeld en gezongen met enthousiasme.

Stukje ruiger en puurder dan het eerste deel, dat dan wel weer de betere songs bevat. Het album start dan ook met de lekkere rocker She's My Baby, gevolgd door het aardige Inside Out. Dylan is veel aan het woord, maar is duidelijk wat zwak bij stem hier en daar. Hij zou weinig tijd hebben gehad tijdens zijn drukke Never Ending Tour-schema om in te zingen. If You Belonged to Me is zo'n matig gezongen nummer, maar wel leuk en duidelijk uit de koker van Harrison: opgewekt beatlesque.

Where Were You Last Night vind ik weer een heerlijk tongue-in-cheek nummer, in de stijl van Volume 1. Zwakste nummer vind ik You Took My Breath Away. Afsluiter Wilbury Twist is niet meer dan een vlakke rocker. Daar houdt mijn originele 11-track album er mee op. De bonustracks zijn wel weer vermakelijk, in 2007 toegevoegd.

Vrolijk tweede album van de broertjes, zonder hits ditmaal. Niet alles is even sterk, iets te haastig in elkaar gezet wellicht en Roy wordt gemist. Clayton, Spike, Boo en Muddy blijven daardoor toch wat in de schaduw van de voorganger met Nelson, Otis, Charley T., Lefty en Lucky Wilbury. Rare familie.

Inmiddels weer volop verkrijgbaar in de prijzige boxset of als los album op het Concord-label. Geen koopje. Lastiger te vinden, maar wel beter van geluid is de originele 'persing' van de CD uit 1990. Je mist dan wel de bonustracks.

Absoluut. Wat mij betreft meteen een stuk minder boeiend mede door die reden.

Verdorie, dertigste verjaardag net gemist. Album staat nu op. Wat opvalt is de meer dan geweldige geluidskwaliteit van het originele album (Warner 7599-26324-2). Vergeet de remaster!

In alles net wat minder dan vol. 1, maar evengoed nog steeds een fijn album op zijn tijd.

Ook ik vind deze minder als de voorganger. Maar al met al gewoon nog en leuk plaatje op zijn tijd. Luistert allemaal wel lekker weg. Afsluiter Wilbury Twist blijft toch wel mijn favoriet

Slagje minder dan de voorganger , maar een prettig album om erbij te hebben. Het is prima gemusiceerd en de composities zijn bovengemiddeld. Ook leuk dat Gary Moore onmiskenbaar voorbij komt scheuren in de openingstrack. De wat wollige productie doet het album goed. Fijn plaatje voor in de tuin. BBQ ,speciaal biertje ernaast en zonnetje op de bol. Meer hoeft soms ook niet. 3 en halve ster.

Terug gekomen van vakantie kan ik eindelijk mijn reis door de discography van Petty vervolgen. Ik wil eens al zijn werkjes luisteren, en kwam er eigenlijk achter dat ik nog nooit in mijn leven van deze supergroep had gehoord. Voor mijn vakantie heb ik hun eerste plaat al eens geluisterd (en die beviel mij wel) maar, ik ben het bij deze toch wel eens met wat de anderen ook over deze plaat zeggen. Het is duidelijk een stukje minder, misschien wat meer gezwijmel maar wel gewoon leuk. Ik moet vaak nog wel even inkomen met deze muziek, het is rustiger dan ik normaliter ben gewend en de juiste timing moet daarvoor gevonden worden, zoals nu bij het wakker worden, dan werkt deze plaat prima.

Het is allemaal erg strak, je kunt gewoon horen dat er een aantal magistrale muzikanten hebben gewerkt aan deze plaat, en dat maakt het allemaal heel leuk. Toch vind ik dat er weinig memorabel aan deze plaat is, ik kan niet zo gauw één nummer op noemen die er bij mij uitschoot en helemaal fan van ben. Ik vraag me af in hoeverre ik The Traveling Wilburys nog ga luisteren, ik denk niet dat ze nog vaak opgezet gaan worden, waarschijnlijk zo nu en dan. En voor die termen is het een prima plaat, al had ik er wel gewoon meer van verwacht!