Thelonious Monk - Underground (1968)

Wat een albumcover!!!! hihi

Godsamme, wat is In Walked Bud catchy! Het album moet even op gang komen, maar vanaf het derde nummer is het knallen met meneer Monk, voor mij dé ontdekking van 2010 tot nu toe.

En inderdaad: wat een geweldige cover!

Leuk detail. De dame op in de achtergrond op de cover is Baroness Kathleen Annie Pannonica de Koenigswarter.
Een vriendin van Monk met een turbulente geschiedenis van; in de tweede WO het franse verzet zat tot Jazz patroon in New York.
Pannonica de Koenigswarter - Wikipedia

Bijzondere vrouw inderdaad. Dat vond Monk geloof ik ook, de oude snoeperd. Hij heeft ook een compositie voor haar geschreven: ‘Pannonica’... en er zijn nog een aantal eerbetonen: Nica’s Dream bijvoorbeeld.

Dit plaatje begint een favoriet te worden. Ik blijf toch een klavierenman.

Dan zit je bij Monk natuurlijk helemaal goed, klavierman zoals er maar heel weinig geweest zijn, maar waarom juist dit plaatje dan? Hij klaviert hier niet heel erg veel anders dan op andere plaatjes van 'm.

Als ik morgen met Monk’s Dream ga thuiswerken zou ook dat mijn favoriete klavierman kunnen gaan worden. Wat kan die man perfect de verkeerde noten precies goed laten klinken.

Toch is deze nog net iets beter. En waarom? Geen idee eerlijk gezegd. Gewoon een gevoel dat je er bij hebt.

Is ook zo natuurlijk, ikzelf heb Brilliant Corners de meeste sterretjes gegeven, vooral vanwege de grote sprong voorwaarts die hij op juist dat album laat horen. Verder ben ik behoorlijk consistent in mijn beoordelingen bij MONK, vandaar ook mijn vraag.

Anyway, allemaal meer dan goed wat deze man op plaat heeft gezet, echt verbluffend. Niet voor niks misschien wel de meest gecoverde jazz artiest around. Hoeveel jazz albums er wel niet vol staan met MONK covers, ontelbaar.

Via mijn Spotify-aanraders toch weer bij Monk beland (hoe weten ze het toch?!) Door de kleine afbeelding lette ik initiëel enkel op deze stoerkijkende Monk aan het klavier met die fles: mooi toch? Wat een prachtige verrassing eens je het album hierop opzoekt - Niets voor niets een grammy in de wacht gesleept voor beste albumcover in 1968. Pure genialiteit.

Thelonious is simpelweg Thelonious, maar dan in de beste zin van het woord: catchy, speels, cool, prikkelend, uitdagend, etc. en datzelfde kunstje herhaalt hij zo prachtig in Raise Four. Als er iemand de pejoratieve connotatie uit het woord "gladjes" kon wegspelen dan wel met deze Easy Street: "easy peasy lemon squeezy" - het zou verboden moeten zijn!

"Never judge a book by its cover" (Jaja, ok we hebben het begrepen maar toch? ) - Geen idee wie daar ooit op gekomen is. Maar zoals deze cover en muziek wil je toch door het leven gaan?

Vive la musique de Monk