Hijokaidan - Modern (1989)

Wat! Een! Beest!

Associeerde ik Hijokaidan voorts nog vooral met de van-alles-wat stijl als op ZnK en Tapes, met de aanschaf van Modern is er een wereld voor mij open gegaan. Hijokaidan doet blijkens ook harsh noise - en hoe! Fact of the matter: sxesven is zich maar weer eens aan het verdiepen in canonieke noise. U kent dat, tegen de €20 voor een schijfje (en veel meer als het spulletje al jaren OOP is enzo) en dan een nette, fabriekgeperste CD in een jewelcase met boekje en al. Net zoals een echte CD, jewaits. Los van alle brakke tapes en ceedee-erretjes die mijn kast bevolken en die ik koester wil ik af en toe wel weer eens uitwijken naar de grotere namen - en zo dus in de voorbije weken naast wat Hijokaidan ook nog oude Incapacitants en (goed, PE/noiserock) Ramleh aangeschaft. Hippe sjit!

De legendarische status van Hijokaidan is mij na beluistering van Modern (eindelijk?) geen raadsel meer. In naam natuurlijk één van de grote noisers uit Japan (naast bijvoorbeeld Merzbow en Incapacitants), maar waar ik van die twee al wel werk kende dat niet alleen steengoed was maar ook heel erg home hitte (ik zeg maar: Flare Gun, As Loud as Possible, the fuck!) was dat bij Hijokaidan niet het geval. Tapes is een allegaartje, met hele kekke stukjes, maar zonder een 'grand picture'. Hier wat drone, daar harsh noise, dan weer noiserock. ZnK een brak documentje dat vooral experimenteel is. Heel fijn, maar de harshhead in mij wil uiteindelijk niets liever dan gierende, gure schaafherrie.

Koop je Modern, wat blijkt: 74 minuten aan gekraak, gebulder en gescreech! Zo! Daarom dus: Hijokaidan. In lange tijd niet zo overdonderd geweest door een plaat. Met Jojo op gitaar, Junko op bas en Toshiji Mikawa (ook van Incapacitants) op The Mikawa (hoe vetjes) produceert men alhier een lawine aan oorverdovend geweld dat je tot je botten doet trillen en dat je hart doet warmen. Temidden van een onophoudelijk gekraak en een schril gepiep piekt hier en daar nog Junko's ijzige schreeuw boven het geheel uit, en je weet: ik ben in noise heaven. Tranen over je wangen, je vuisten gebald, kaken stevig op elkaar: zo een kracht, je voelt het en leeft het. In de 90s hadden we daar zo'n woord voor: masterlijk. Dat is deze plaat zo erg.

Tijdens de eerste luisterbeurt begon ik al op degelijk volume maar ben ik 'm ondertussen steeds maar blijven opschroeven. Modern is als de piemel in je oren die je je hersens er liefst uit zou willen laten stoten. Met schuim op de lippen richting het gierende, razende witte licht. Denken is er niet meer bij, maar wat deert het: er is de pure, heilige, alles overstijgende NOISE. Niet geheel ontoevallig (en alles behalve onterecht) dan ook de naam van de epische 30-discer die Hijokaidans carrière verzamelde (enkel met lidwoord: The Noise).

Enkele dagen na deze ontdekking kwam bij toeval (of...?) op het Troniksbord de volgende post voorbij:


Modern neemt je. Mijn advies: laat je nemen. Geniet. Krijg Moderns noisebaby.

Na Modern bracht Hijokaidan Romance en Windom uit, twee platen die naar verluid het midden en de afsluiter van hun Trilogie de Génialité vormen. Kijk. Die shit moet je weten. Voor mij alvast de eerstvolgende twee platen die ik aan zal schaffen.

Hoe verzin je het

Waar Hijokaidan, samen met, trouwens, Incapacitants (niet geheel toevallig beide met Toshiji Mikawa als kernlid), zo briljant in is, is niet alleen het maken van de meest fantastische harsh noise die ooit je oren heeft uitgespoten, maar ook in de gehele benadering ervan. In den beginne was het collectief allicht nog redelijk typisch voor de scene in de vroege jaren '80 (performance als belangrijk element, shockeren als doel) maar met het voortschrijden van de groep, wegvallen van leden en het conceptuele ontwikkelen is Hijokaidan verworden tot iets heel moois en puurs. Het is bijna ironisch dat Modern zo'n ontzettend luide, loeiharde plaat is - want in karakter is deze plaat juist gespeend van het toch wat (te?) gebruikelijke 'negatieve' karakter dat voor veel andere noise niet meer dan vanzelfsprekend is. Ik trek er even een relevant citaat bij (hier vandaan):


De hoes van Modern is samengesteld uit allerhande persoonlijke foto's - Junko met grote zonnebril op de bank, het clubje op het strand, aan de eettafel met het zoontje van Mikawa, schaatsend en skiënd, uitgeteld na een honkbalwedstrijd in de kleedkamer. Binnenin een groepsfoto. Mikawa strak in het pak, het haar in de scheiding, en met schuchtere glimlach, Jojo in driedelig grijs en met bril bijna een professor (jaja, stereotype-alert), Junko in wit jurkje, glimmende panty en op hakken. Ik zei al: het is bíjna ironisch. Het mooie is: dat is het niet. Hijokaidan is heel puur, oprecht, eerlijk - '[they] take noise into the mundane' vind ik prettig geobserveerd ('banal artwork' heeft een wat negatieve bijsmaak imo, maar het is waar). Met een plaat als deze (maar ook met Romance, Windom, etc., en Incapacitants met nagenoeg hun hele discografie) tornt deze enclave aan de bijna inherente negativiteit van noise en laat zien dat het heel anders kan. Waarvoor zo, zo, zo veel hulde.

Ik heb me de laatste weken erg in Hijokaidan en Incapacitants verdiept, uren en uren naar hun noise geluisterd, interview na interview na liner notes na liner notes gelezen, en het beeld dat eruit oprijst heeft mijn visie op harsh noise bijna compleet veranderend. Deze noise is, en ik verzand weer even in Engels, waarvoor mijn excuus, life-affirming - positief, puur, oprecht in beginsel. Altijd al was noise, voor mij en ongetwijfeld vele anderen, cathartisch - zuiverend, een ervaring die je herboren doet voelen/zijn. Hijokaidan en Incapacitants hebben me echter geleerd dat noise niet zuiverend hoeft te zijn, maar zuiver kan zijn in beginsel, en dat vind ik eigenlijk veel mooier. Zuiverend gaat uit van een negatieve status quo, zuiver van een positieve. Modern is een, gaat-ie weer met zijn Engels, celebration of life. Het laat zien dat noise leven in al zijn facetten (ook de goede, mooie, leuke, ontroerende) kan weerspiegelen, complementeren, verrijken.

Het volgende citaat van Fumio Kosakai (Incapacitants, C.C.C.C.) uit de liner notes bij Box Is Stupid vat enigszins anekdotisch eigenlijk heel mooi samen waar de schoonheid van deze noise voor mij in zit:

Ben dit nu aan het luisteren en ik moet zeggen... Dit is lekker! Nog lekkerder dan verwacht, zelfs.

Overigens bedankt voor de geweldige, gepassioneerde stukjes hierboven Sven. Weet niet of ik het allemaal begrijp als noiseleek (weet wel zeker van niet zelfs ) maar dat dit een erg vet plaatje is weet ik inmiddels wel. Eén toch best belangrijk dingetje weet ik nog niet zeker: ik zit op 20 minuten. Nu is het nog leuk, maar ik weet niet of dat 75 minuten zo blijft. Dat zul je wel van me horen Dat van die piemel en die hersenen is in elk geval geen onterechte vergelijking En er gebeurt ook echt veel!

EDIT: Op den duur krijg ik inderdaad toch wel zin in wat anders, hoewel het me eigenlijk nog wel meevalt. Een mooie ontdekking is dit zeker, want nogmaals: er gebeurt veel en wat er gebeurt is erg fijn. Ja, ik kan hier wel van genieten, al is een uur en een kwartier net wat teveel van het goede.

Hell yeah!

Zijn hier ergens samples van te beluisteren? Ben nu toch wel heel benieuwd geworden.

Het is een Harsh Noise track van meer dan een uur, . Wat wil je horen? Dat moment dat het krghgr doet of juist wanneer de ieeeeeehkrgh krgh prrrrt erin komt?

Dat weet ik, maar om even een indruk te krijgen.

Het hele ding luisteren inderdaad, dat lijkt me de juiste aanpak. Modern (of andere Hijokaidan-werk in dit hoekje, Romance, Windom enzo) staat niet op YouTube oid dus kun je niet previewen (het Hijokaidan-materiaal dat er wel op staat is van een andere slag). Harsh noise in ieder geval. Zoiets: YouTube - Incapacitants - Stone River . Alleen nog veel gierender en razender. En langer.

Kwam ik hier net een video tegen van die gasten, was ik toch wel blij dat ik mn ontbijt al gehad had. Iets met on stage urineren en dan opdrinken? lol

Had hier vier sterren aan gegeven, blijkt dat ik telkens Romance heb geluisterd

Deze gaat ik nu zeker wel proberen binnen te halen, als deze belooft nog fijner te scheuren en te gieren

Blijft vet. Blijft helaas ook echt wel wat te lang voor mij...

Romance ligt erg in het verlengde van Modern, dus dan bevalt deze ook zeker. Romance heeft wat tijd nodig om op gang te komen vind ik altijd (met 30 minuten zit ik er echt goed in), Modern grijpt vanaf het begin.

Zeer intens. Ook voor mij een net iets te lange zit, maar prachtig dat je zelfs bij dit soort 'muziek' erin gezogen kan worden. Je stoort je niet aan de noise, de herrie, het geschreeuw. Het wordt onderdeel van je staat van zijn, na enkele minuten (lees: zeker 10 minuten). Ik vind het geschreeuw/gekrijs een wat voor de hand liggende keuze als onderdeel van deze, ik zou bijna zeggen, kunstuiting. Ook houd ik persoonlijk van iets meer variatie. Zoals Ben Frost - By the Throat (2009) bijvoorbeeld, of Kashiwa Daisuke - Program Music I (2007). Niet te vergelijken uiteraard, maar in het kader van lange tracks, experimenteel geluid en veel lading, zeker een tip voor liefhebbers.

Godver wat kan die Junko schreeuwen zeg, geweldig Er gebeurt ook erg veel, vooral die random baslijntjes (dat is toch een bas?) die soms opduiken als de storm iets gaat liggen zijn gaaf. Toch is dit voor mij ook een iets te lange zit, omdat die constant ''schreeuwerige'' noise niet helemaal mijn ding is. Dus niet heet schreeuwen zelf maar de noise-soort Voor echt lange zitten zoals dit heb ik liever constant dik gebulder. Maar ik kan begrijpen dat andere dit heaven is voor andere noise fanaten

Denk dat ik maar eens snel de remaster ga bestellen

Modern + 1

hehe, ja, en 2 minuten extra audio