Michel Polnareff - Michel Polnareff (1966)

Biezonder rare kwiet, deze Polnareff, die steeds met hele aparte outfits en rare brillen optrad (de Franse Elton John of Dame Edna?).
Maar klassiekers kon ie schrijven, zo zullen Love Me, Please Love Me en La Poupée Qui Fait Non nooit uit mijn muzikaal geheugen gewist kunnen worden, al zou ik ze in geen honderd jaar terughoren, die nummers zijn zo sterk... formidabel, en vol heimwe naar ver vervlogen tijden, erg melancholisch, jawel!


****1/2

Inderdaad.... formidabel...

Michel Polnareff is trouwens nog steeds muzikaal actief maar blijkbaar zonder groot internationaal succes.

Hoe kiest ge hier maar 2 liedjes uit voor u favorieten?!?!

De Duitse versie van Poepiejee is ook leuk.

Als klein jochie vaak gehoord en het heeft toen vaak in mijn hoofd gezeten, maar was het bestaan ervan helemaal vergeten tot ik het vanavond opeens weer hoorde. Sprakeloos. Niet helemaal honderd jaar geleden (ruim dertig jaar).... maar toch...

Door deze plaat A Tribute to Polnareff raakte ik geïnteresseerd in deze excentrieke artiest. Bewonderd maar ook uitgekotst door het Franse publiek, vooral het burgerlijke deel daarvan. Dat was in 1966 nog niet het geval. Polnaroff was één van de nieuwe artiesten die het chanson een moderne beat-achtige draai gaven. Het eerste album werd een succes, mede door een aantal singles die erg populair waren. Polnareff zag er toen ook meer uit als ideale romantische schoonzoon, (beetje David Cassidy achtig) wat later was dat wel over. Veel later kwam er een gigantische rel door een poster voor een optreden waar Polnareff staat waarop zijn blote achterwerk te zien is. Weg braaf imago.

Deze eerste plaat is Polnareff nog zoekend, soms zeer zoetig (Love Me, Please Love Me), maar soms ook psychedelisch en 'La Poupée Qui Fait Non' is een echte oorwurm. Na het eerste album volgde snel een metarmophose, waarin Polnareff genoemd werd als Frans antwoord op Bowie en vooral goed keek naar de glamrock. Maar de muziek bleef wel verrassend.