Tony Banks - A Curious Feeling (1979)

Waarom wordt deze getalenteerde componist toch zo ondergewaardeerd. Hoeveel grandioze Genesisnummers zijn niet uit zijn pen gevloeid!?! Ook dit album is heel sterk.

Voor een spotprijsje in huis gehaald. Ik had hem wel op LP, maar wat vergeten. Ik was weer zeer aangenaam verrast, met vele 'oh ja' momenten. Hele mooie (keyboard) arrangementen, aangename stem van Kim Beacon. Negatief punt: de drums van Chester Thompson, zal wel nooit een groot fan van zijn drumtechniek worden. Het lijkt of het direct zo uit een drumcomputer komt.

Diegene die 'Duke' van Genesis een heel goed album vinden kunnen dit album, voor 8 Eurotjes, blindelings aanschaffen.

Deze zojuist besteld door toch wel de leuke recensies (ook bij andere albums van Tony). Zodra ik 'm beluisterd heb, zal ik 'm meteen beoordelen...

Pas eenmaal beluisterd voorlopig, en dat terwijl ik aan het werken was. Doet me voorlopig niet veel. Jammer dat Banks en Rutherford geen deftige verzamelaar hebben, op Mike & The Mechanics na, en die vind ik maar matig.

Een klassieker die ik al jaaaaren in de kast heb staan. Nogal in de sfeer van ''And Then There Were Three'' van Genesis, ''Voyage Of The Acolyte'' van Hackett en ''Smallcreep's Day'' van Rutherford in de typische late jaren 70 stijl. Dat is te horen. Sterk symfonisch kamerbreed uitgesponnen hoogpolig instrumentaal keyboardtapijtwerk afgewisseld met enkele simpeler opgebouwde nummers. Overigens klinkt het nummer *Forever Morning* als een plaat waarvan het gat niet in het midden zit. En dat voor een cd............. De laatste 2 tracks ontbreken op mijn exemplaar maar het zal wel weer bonusmateriaal zijn. In ieder geval niet ''previously unreleased'' maar duidelijk afkomstig van de soundtrack *The Wicked Lady*. Overbodig dus.

Onovertroffen solo debuut van Tony Banks. Is jammer dat hij hierna enkel nog poppy neuzelplaatjes wist te maken, maar dit is toch wel erg mooi hoor. Ideaal album voor koude en stormachtige winteravonden bij de open haard. Een warme deken aan synthesizer partijen met de hese maar bijzonder warme stem van Kim Beacon en spaarzaam drumwerk van Chester Thompson.
De vergelijking met Duke kan ik niet zo ontdekken, die met ''And Then There Were Three'' des te meer. Niet zo verwondelijk want dat album uit '78 is het ultieme Tony Banks album binnen het ouvre van Genesis. En net als op dit album relatief korte nummers met een hoog sprookjes gehalte. Wat mij betreft staat dit nog net een treetje hoger dan het beste solowerk van Hackett (al was die wel wat langer contstant in kwaliteit). En na bijna dertig jaar draai ik dit album nog zeer regelmatig en met veel plezier. Of te wel een aanrader voor elke symfo liefhebber! (15 stemmen is best wel weinig en de waardering helemaal)

Echte aanrader........., luister vooral eens naar 'Lucky me' en vooral 'For a while'. Mooie keyboards en goede zang !

Ik vind er toch ook een hoop Wind & Wuthering "sfeerbeelden" in zitten

Het blijft me maar matig boeien. Ik zal me er echt voor moeten zetten en tijd nemen.

De hoescover naar een schilderij van Ainslie Roberts vond ik altijd heel bijzonder. Het heet: Wuluwait, Boatman of the Dead. Let eens op de spiegeling in het water.......................

Qua sfeer zeker, maar het geluid ligt toch het meest bij And Then There Were Three denk ik.

Voor diegene die zich altijd stoorden aan de matige geluidsmix van het album: dit is album is vorig jaar door Esoteric opnieuw uitgebracht waarbij het gehele album opnieuw is gemixt door Nick Davis. Bij de eerste beperkte oplage zat ook nog een dvd met een 5.1 mix (net als bij de nieuwe Genesis heruitgaven) en de video's voor ik meen For A While en The Waters Of Lethe.

De nieuwe mix klinkt werkelijk fantastisch en maakt daarmee dat het bij mij nu op gelijke voet staat met Rutherford's Smallcreeps Day album. Nu hopen dat Rutherford heeft gezien hoe het kan met deze Esoteric heruitgave en zijn album ook dezelfde behandeling laat ondergaan.

niet slecht maar ik mis een goede zanger !

toch een stuk minder dan de " genesis " platen !

Ik heb echt die 'kritiek' op dit album nooit zo begrepen. Persoonlijk vind ik Kim Beacon de perfecte zanger voor de muziek en de teksten die Banks hier heeft geschreven. Hij is misschien technisch niet de beste zanger (maar daar zijn er veel meer van), maar hij weet wel heel erg goed de gevoelige snaar bij mij te raken.

Dit noem ik nog eens accuraat omschrijven. Er hoeft ook maar nauwelijks iets aan te worden toegevoegd, zelfs het cijfer laat ik gelijk.

Het heeft wel de sfeer van het Genesis album And then there were three maar is ietsje minder. Banks ontpopt zich aardig als multi-instrumententalist, alleen de vocalen en de drums zijn uitbesteed.
Ik heb mij wel afgevraagd of het album niet zou zijn om te bouwen naar een Genesis album, Banks doet er alles aan om zo Genesis-getrouw als mogelijk te klinken. In een tijd dat er nog niet aan een album als Abacab werd gedacht, nog ruimschoots daarvoor.

Chester Thompson is als drummer op A curious Feeling natuurlijk bekend als de 'live drummer' van Genesis van 1977-2007 en weet natuurlijk van de hoed en de rand. Alleen zanger Kim Beacon steekt wat bleek af in vergelijk met Collins en al helemaal met Peter Gabriel. Dat is ook geen dankbare taak, natuurlijk.

Maar heel soms willen je gedachten wel eens afglijden naar een "wat als" situatie. Wat als Genesis na Duke zou hebben gekozen voor muziek als wat hier op A Curious Feeling staat en niet voor Abacab? Een start als op Forever Morning, de solo in You, klinkt toch haast weer als Genesis ten tijde van A trick of the tail.

Ben blij met de opknapbeurt van het album door Esoteric. A Curious Feeling lijkt mij geen cd die door velen wordt gezocht, daarom mag het werk van een klein maatschappijtje als Esoteric best worden ondersteund met een aanschaf. Misschien dat liefhebbers van de Genesis periode 1978-1980 zich er toch eens aan moeten wagen.

Inderdaad ook zeker Trick Of The Tail sfeerbeelden..... klankkleur, drama, melancholie en enige nummers die hier veel aan doen denken......... prachtige herfstplaat op dit moment overigens.

Ik heb deze plaat totaal gemist in '79, maar door een andere groot muziekliefhebber getipt en in zijn geheel afgeluisterd en vraag me af waar was ik in '79 en wat waar was ik me bezig.(Ik weet het wel hoor: de wilde jaren)
Dit is echt heel mooi en na één luisterbeurt durf ik het aan: 4 sterretjes. Mijn favo's, The Waters Of Lethe en In The Dark (kippenvelnummer). En ik ga 'm meer beluisteren, fore sure!
En nu ga ik nog eens even op zoek naar Still van Banks, want die ligt, als het goed is, nog ergens tussen mijn stapels cd's in de kast.

Ik heb dat met geen enkel ander jaargetijde (nou ja, een klein beetje in de lente). Maar als het oktober wordt dan komen er steevast een aantal albums tevoorschijn. A Trick of the Tail, Bloody Tourists (10cc), Everybody Is Fantastic ( Microdisney), Interpol (Interpol), After the snow (Modern English) en als eerste twee deze en ...And Then There Were Three... En die blijven de hele herfst en winter in cd-speler.

Een heel mooi debuut van Tony Banks, gedeeltelijk in de sfeer van 'A Trick of the Tail', 'Wind & Wuthering' en 'And Then There Were Three', maar dan wel de sfeer van de rustige nummers. Een groeidiamant, want ik bezit de cd nu al ongeveer een 7 jaar en pas nu ontdek ik de ware schoonheid ervan. Na een paar luisterbeurten ging hij terug voor een lange tijd in de kast en dacht ik 'tja, niet mis', maar meer niet. Nu schat ik het veel hoger in. 4 sterren.

Spijtig dat Banks' laatste 2 soloprojecten 'Seven' en 'Six Pieces' niet op MuMe mogen. Toegegeven, het is eerder klassieke muziek, maar bij artiesten met een rockverleden zoals Billy Joel, Paul McCartney en ook Banks zou dit volgens mij wel mogen.

Erg kundige plaat en prima ingezongen door Kim Beacon, die ik verder niet ken.

Net als bij Genesis, wordt ik niet omver geblazen.
Waarom bij mij het Genesis kwartje nooit is gevallen, is mij onduidelijk, maar ik blijf proberen. Het staat toch allemaal in mijn kast te verstoffen.
Ik heb trouwens nog een Banks-soloplaat staan.

Is dat zo? Wat een onzin. Dacht dat klassieke muziek van klassieke componisten kwam. Nu wacht de klok natuurlijk ook niet voor Tony Banks en die twee orkestrale albums heb ik dus ook maar klassiek? Echt niet. Dit zijn eigen symfonische composities en helemaal uit de 21ste eeuw. En dan heb je nog eens Music Of The Spheres van Mike Oldfield wat dan wel weer kan. Kun je dan ook net zo goed klassiek noemen omdat het door een orkest wordt uitgevoerd. En dat zijn pas klassieke composities met dat eeuwige TB thema.

Aan het Naxos label kan het ook al niet liggen want daar vind je hier ook genoeg van. New Age mag dus wel weer.

Hoe krijgen we 7 en 6 dan wel op MM?

veel mooier werden de symfonische rock lp's (en nu dus op cd) niet gemaakt...het aller, allerbeste album dat Tony Banks ooit heeft gemaakt. Als ik dan nu zijn "orchestrale werken" hoor...dat zit tegen muzak aan. Maar A Curious Feeling staat voor: warm, donker, geheimzinnig, sfeervol, vol met melodie, mooie zang, nostalgie, weemoed. Om in te verdrinken....

Duidelijk te horen dat deze gemaakt is ten tijde van Duke. Een nr. als from the undertow had er zo op kunnen staan.

Ik heb nu bijna 3 jaar tijd gehad om deze beter te bestuderen, maar ik kom uiteindelijk toch ook op attwt uit. Niet zo mijn ding deze.

Ik heb dit album een tijd min of meer over het hoofd gezien, ten onrechte! Veruit het beste solomateriaal van Banks, past mooi in het rijtje met Smallcreep's Day en Voyage of the Acolyte. Alle drie een ander geluid (al hoor ik wel raakvlakken met het album van Rutherford), maar wel vergelijkbaar qua niveau. Uiteraard veel ruimte voor Banks zelf, en die gebruikt hij goed (speelt ook gitaar en bas zag ik).

Ik heb me eigenlijk nooit bekommerd om het 'solo'werk van de voormalige Genesis leden. Ook dit album is daardoor lang buiten mijn beeld gebleven. Geen idee waarom. Ik heb Genesis vroeger en ook nu nog grijs gedraaid.

Maar waarom ook vergelijken met Genesis? Logisch dat er passages in zitten die sterk lijken op het geluid van Genesis. Dat stoort mij niet in elk geval. Fijne composities met Forever Morning als topper. De tweede helft van het album spreekt me ook meer aan dan de eerste paar songs.
4*

Dit album ken ik al jaren. Inderdaad een hoog Genesis jaren 70 gehalte en dat is wat mij betreft prima. Vooral de meer ingetogen tracks zijn sterk.
Pas geleden had ik tijdelijk de geremixte heruitgave op CD, met als extra een DVD, in huis. De originele releases op LP en CD klinken nogal benepen. Deze heruitgave is een flinke verbetering.

In 1977 bestond Genesis nog maar uit 3 leden. Daaronder Tony Banks. Maar ook hij ging er soloalbums bij maken. Dat werden er uiteindelijk slechts vijf waarvan dit het eerste is.

Ik heb het album veertig jaar links laten liggen. Dat kwam ook doordat Genesis vanaf 1977 geen schim meer was van de jaren daarvoor.

De sound van Genesis is bij een aantal nummers nog wel duidelijk hoorbaar, maar ik ben toch een stuk minder enthousiast over deze plaat dan een paar jaar geleden. Het mist toch het symfonische van Genesis en de zang (Kim Beacon) is ook niet zo sterk.

Houterig is ook een woord wat in mij opkomt tijdens het beluisteren van Somebody Else's Dream. Dat nummer loopt gewoon niet lekker.

Misschien is een vergelijk met het vroege Genesis ook oneerlijk en zijn de verwachtingen te hoog. Daarom toch een ruime voldoende voor dit album.

Op mijn eigen site www.jorros-muziekkeuze.nl heb ik inmiddels mijn bijdrage over dit album gewijzigd. Die luidt nu als volgt.

De ontdekkingstocht door 'A Curious Feeling', het solodebuutalbum van Tony Banks uit 1979, onthult een fascinerende mengeling van symfonische rock die het verdient om vanuit een kritische hoek bekeken te worden. Het album, geproduceerd tijdens een pauze van zijn hoofdband Genesis, toont Banks' vermogen om diepe, emotionele landschappen te scheppen met enkel zijn muzikale vocabulaire.

From the Undertow' initieert de luisterervaring met een delicate, bijna filmische introductie die het thematische en muzikale terrein voor het album zet. Dit instrumentale stuk, hoewel kort, bouwt een sfeer van introspectie en subtiele spanning. Ondanks de schoonheid, kan men argumenteren dat het niet volledig zijn potentieel bereikt, gezien de beperkte duur.

'Vervolgens ontvouwt 'Lucky Me' zich als een meer toegankelijke track, waar Banks' vocale werk en lyrische vaardigheden in het middelpunt staan. Het nummer, dat verhaalt over persoonlijke reflectie en een zekere melancholie, wordt soms echter gehinderd door een enigszins voorspelbare melodie die meer aan Genesis doet denken dan aan een ware solo-ontplooiing.

De verhalende structuur van 'The Lie' en 'After the Lie' introduceert een gelaagdheid die men kan waarderen voor de literaire poging, maar de overgang tussen beide stukken voelt enigszins geforceerd. De emotie achter de muziek blijft echter sterk, en toont Banks' bekwaamheid om complexe gevoelens te vertolken door middel van zijn arrangementen.

De titeltrack, 'A Curious Feeling', staat symbool voor het hoogtepunt van het album, waar de thematische diepte en het muzikale experiment samenkomen in een krachtig narratief. Desondanks kan niet ontkend worden dat het nummer soms worstelt om een consistente toon te behouden, wat afbreuk doet aan de algehele impact.

'Forever Morning' en 'You' tonen een opmerkelijke expansie van het geluidslandschap van Banks. Hier manifesteert zich een scherpere en meer onderscheidende stijl die echter in 'Somebody Else's Dream' en 'The Waters of Lethe' soms te wensen overlaat door een overmatig gebruik van synthesizers die de subtiele nuances van de muziek overstemmen.

De albumafsluiter, 'In the Dark', is een treffende epiloog die het introspectieve thema van het album samenvat, maar zijn korte duur en abrupte afsluiting laten de luisteraar mogelijk onvoldaan achter, verlangend naar een meer uitgewerkte conclusie.

In totaal biedt 'A Curious Feeling' een intrigerende blik op Tony Banks' solo-aspiraties, hoewel het soms lijdt onder een overmatige neiging om binnen de veilige grenzen van zijn Genesis-werk te blijven. Het album slaagt erin om momenten van ware muzikale inspiratie te bieden, maar wordt soms gehinderd door een gebrek aan muzikale diversiteit en een overmatige afhankelijkheid van bekende patronen. Deze retrospectieve analyse onthult dus een werk met zowel bewonderenswaardige ambities als merkbare beperkingen.