Cat Power - Moon Pix (1998)

Mijn persoonlijke favoriete Cat Power album. De liedjes zijn soms stekelig, zoals het met feedback doordrenkte "American Flag", waar Chan Marshall met haar stem het randje van de irritatie opzoekt, mar net aan de goede kant blijft zitten. "Metal Heart" en "Colors And The Kids" zijn onwaarschijnlijk mooie nummers. Maar ook mijn overall favoriete Cat Power song staat erop: "Cross Bones Style". Een hypnotiserende, spiralende song doordrenkt van melancholie met een lome sfeer.

Cross Bones Style... ijs- ijs- ijskoud kippenvel.

Deze blijft inderdaad the Greatest!

Een You Are Free of What Would The Community Think is natuurlijk ook niet te versmaden.
Inderdaad heerlijke noise in American Flag, de sterke opener die structureel toch even de pedalen verliest.
He Turns Down begint beloftevol, maar blijft een beetje hangen en besluit zich dan maar voort te slepen tot aan het einde.
No Sense lijdt ook wel wat aan stuurloosheid, maar is niettemin een mooie song.
Say benut niet zijn volle potentieel, maar slecht is dit uiteraard niet.
Metal Heart laat Cat Power horen op haar sterkst en het resultaat is een bloedmooie song waarin de synergie tussen Marshalls melancholische stem en het prachtige gitaarspel zorgt voor diepe ontroering. It sweeps me off my feet, zoals je dat zo toepasselijk kan zeggen in het Engels.
Ook van het ingetogen Back Of Your Head krijg ik slappe knieën, niet in het minst door de mooie zang. Sterke tekst overigens.
Moonshiner is me voorlopig nog wat te vrijblijvend, maar deze dame heeft zodanig veel talent dat zelfs een minder beklijvend nummer weet te charmeren.
You May Know Him is weinig memorabel, maar luistert toch fijn weg.
Dan is het de beurt aan het sobere Colors And The Kids en stopt de wereld even met draaien. De Amerikaanse zangeres doet hoorbaar moeite om ver weg te blijven van de zeurderige toon die ze (al te?) vaak opzoekt en klinkt erg vertederend. Dit is absolute topklasse en toont tot wat Cat Power in staat is.
Ook met dat andere prijsbeest Cross Bones Style (moody as hell!) wint deze CD aan punten.
Afsluiten doet Peking Saint, dat voor mij niet helemaal slaagt in zijn opzet.
Deze Moon Pix ademt toch een andere sfeer dan de recentere platen van Cat Power waar blues en soul meer de dienst uitmaken. Op dit album flirt Chan Marshall vaak met de grens van de dreinerigheid en durft ze die zelfs te overschrijden. Als ik in de juiste stemming ben, kan Moon Pix me diep ontroeren. Maar dit is zeker geen muziek voor elk moment van de dag.

Af en toe komt je zo eens een CD tegen waarvan je na het beluisteren wéét dat er ièts in je is verandert.

Op een mooie, onvermoedende avond was ik op het inmiddels R.I.P. Stage6.com aan het zoeken op het woord "Bones". Kwam daar bij de resultaten plots zoiets tevoorschijn als "Cross Bones Style". Ikke: "Wa's dat? Nooit van gehoord... Is kijken dan maar." The rest, as they say, is history. Wat een stem! Wat een sfeer! Wat een nummer! Wat een vrouw!

Kijk, als ik zoiets hoor, dan moet ik onmiddellijk de CD hebben waarop zulks moois te vinden is, anders krijg ik last van afkickverschijnselen. Enkele dagen later belandde deze dan ook, na een vakkundige beweging van de postbode van dienst, in de brievenbus, mij in de tussentijd steeds weer een shotje toedienend van eerder vernoemde videoclip om de dagen door te komen.

Ja, en dan die CD... Pfffff... Was er even niet goed van. Prachtig, zonder meer. Geen overtollige lijntjes, geen gezeik, geen gezeur, neen, gewoon 1 vrouw, 1 gitaar, af en toe wat bas, minimale drums en fluit, en verder niets. Buiten dan een drankprobleem, dat het eindresultaat alleen maar ten goede komt. De teksten grijpen je steevast naar de keel, en zijn van een zelden geziene intimiteit, en vooral, open en blote eerlijkheid. Zo eerlijk zelfs, dat je er bij momenten wat onwennig naar staat te luisteren, en er, ook al zit je dan rustig op je eentje in je kamer wat te chillen, rode wangetjes van krijgt. Dàt, dat heb ik dus nog nooit meegemaakt.

Ik durf zelfs te beweren dat deze plaat zo uniek is, dat ik zelfs een beetje bang ben om het overige oeuvre van deze Dame te ontdekken, uit vrees dat dit zulks een uniek toppunt is, dat geen van haar overige platen er aan kan tippen. Dit klinkt als een stunt die je maar één keer in je hele leven uit je mouw kan schudden, iets waar je jaren naar toe moet werken, iets waar je jaren naar toe moet bouwen, iets waar, als je er dan eindelijk geraakt, alleen maar Grote Leegte op kan volgen.

Een meesterwerk van dit niveau herken je direct als je het hoort... Ik ben verliefd geworden op deze plaat... en waarschijnlijk ook op deze vrouw.

Yep, Cross Bones Style en Metal Heart behoren tot enkele van mijn favouriete Cat Power nummers. De rest van de plaat moet ik nog eens goed gaan beluisteren alvorens ik een stem uitbreng, maar ik heb goede hoop. Ik ben er overigens wel van overtuigd dat geen enkele Cat Power release You Are Free kan toppen. Deze staat dan ook niet voor niets in mijn album top tien. Al beluisterd, Suicidopolis?

Halfje erbij nog maar eens, want op Colors and the kids en Peking saints na is het toch allemaal wel van hele grote klasse. Het is fijn voor Chan dat ze tegenwoordig nuchter, serieus en gezond door het leven gaat, maar ik ben bang dat ze deze sfeer en dit niveau in de verste verte niet meer zal kunnen benaderen.
Tja...

Colors and the kids is wat mij betreft juist het topper van dit album...

Ja, ik zie dat dat voor meer Mume'rs zo is, maar ik vind het nummer helemaal niet op dit album passen: opeens een piano ipv een gitaar, en die lome, dreinerige sfeer is met één klap verdwenen. Misschien had ik het op een ander album tussen andere songs meer kunnen waarderen...

Laat ik je dan vertellen dat ik What would the community think nóg intenser (daar nam ik bijna het woord 'luguberder' in de mond, want het wekt bijna plaatsvervangende schaamte op soms) vind dan deze. You are free eigenlijk ook wel, al is die bij tijd en wijlen door iets uitgebreidere orkestratie en hoger tempo wel wat minder intiem. Ik heb ze overigens alledrie op 4/5 staan nu, dus veel scheelt het kwalitatief wat mij betreft sowieso niet; maar dit is wel nummer 3 dan.

Goed te horen trouwens dat Chan hier wordt bijgestaan door Jim White en Mick Turner van Dirty Three. Heel herkenbaar.

Laaste tijd vallen veel 4,5en hier. Moon Pix is het zeker ook waard, beklemmende mooie muziek.

Lang geleden dat ik zomaar startte met een 4,5*!

Het is weer zo ver dus.
Bij het doorspitten van de 5* van een user kwam ik bij deze plaat terecht. De naam had ik wel eens zien langskomen, maar het is nooit in mij opgekomen dit te pindakazen. en dat terwijl hier toch hoge waarderingen van smaakverwante users bijstaan.

Jammer dat Moonshiner en No sense hier zo weinig genoemd worden, want dat zijn na 5 luisterbeurten in twee dagen toch eigenlijk wel mijn favorieten. Wat Colour and the kids betreft: zie commentaar Fatima.

Zelfde hier eigenlijk hoe hij op een 4,5 terecht is gekomen.

En nu een vijf en een top tien plaats.

Ontzettend mooi. Ken persoonlijk weinig albums die echt zo onder de huid kan kruipen als deze dat kan. Op de juiste momenten dan wel, ben er niet altijd voor in.

Dit is het gewoon. Op de eerste luisterbeurt beklemt dit album al en dringen de nummers volledig door. Wat een prachtige stem heeft deze dame, soms mooi analoog aan de muziek, soms heerlijk contrasterend, bijvoorbeeld op American Flag. Gewoon zo'n album dat in één keer bij je favorieten hoort, waarvan je het gevoel hebt het al jaren te kennen en gelijk zijn plek inneemt. Ik wacht nog even met stemmen, maar de maximale score zou er zo maar eens aan kunnen komen.

Haast om depressief van te worden, zo mooi. Zonder twijfel haar meest intieme plaat. Elk nummer heeft wel iets. De zware opener, de climax in Moonshiner, het wanhopige Color and the Kids... Of wat te denken van het haast uitheemse Cross Bones Style? Een album dat ik niet regelmatig opzet, maar als-ie dan weer eens de revue passeert dan rest niets anders dan kippenvel bij het horen van het minimale instrumentarium en Chan's prachtige stem.

Ik heb vrij weinig toe te voegen aan alle positieve geluiden en sluit mij daar ook bij aan. De nummers die Nihilisme hierboven mij noemt zijn overigens mijn favorieten. De hele sfeer van dit album spreekt mij enorm aan en Cat Power heeft een kille en ijzige stem die heel beheerst omgaat met de muzikale begeleiding. Het zorgt voor een op momenten adembenemende beleving. Prachtige muziek.

Deze plaat heeft enkele dagen geleden de hoogste positie in mijn top-10 veroverd, een formaliteit die natuurlijk nietszeggend is gezien geen enkel instrument gehanteerd kan worden om te achterhalen of “Moon Pix” nu, dan wel drie maanden geleden, een plaats in mijn hart heeft veroverd die – op dit moment alleszins – onbereikbaar lijkt voor gelijk welk ander muzikaal werkje. Nu, het uitvoeren van deze formaliteit – hoe nietszeggend ze ook mag zijn – deed het onverklaarbare verlangen ontspruiten in mijn binnenste om deze “kersverse” liefde van de daken te schreeuwen; een weerzinwekkende zin om anderen “te overtuigen van mijn gelijk”, zoekend naar bevestiging, zoekend naar iemand die 46 minuten “Moon Pix” op dezelfde manier beleeft, zoekend naar iemand die zich in dezelfde mate verwant voelt met deze verzameling uitstekende nummers. Ik benoem de 11 muzikale werkjes als “nummers” (en als “muzikale werkjes”) bij gebrek aan een beter woord – want het betreft hier een verzameling zich langzaamaan ontvouwende schetsen van Chan Marshall’s ziel: heel persoonlijk, heel breekbaar, heel naakt….... Chan legt haar ziel bloot, geeft ons inkijk in haar diepste (en donkerste) hersenspinsels. Er is geen bullshit te vinden op deze plaat: ze zingt haar angsten van zich af, een moedige onderneming die haar kwetsbaar achterliet.

In de jaren na “Moon Pix” zou ze ook steeds meer wegzinken in een neerwaartse spiraal van alcohol en depressie. Ik stel me de volgende vragen: is “Moon Pix” hiervoor de oorzaak geweest, of is de plaat het begin geweest van een helingsproces? Zijn deze 11 nummers het resultaat van Chan’s eerste blik in de spiegel, waar ze zichzelf zag, volledig zoals ze is, ontdaan van alle maskers, angsten en leugens? Werd ze die gezegende nacht in South-Carolina, toen ze gewekt werd door bulderende donderslagen die over de vlaktes rolden en ze vijf nummers van de plaat die later “Moon Pix” zou gaan heten schreef, getroffen door een visioen, een oude man, die haar vertelde dat er geen reden was om bang te zijn, die haar aanmaande om haar angsten onder ogen te zien en van zich af te werpen? Enkel Chan weet het. Eén ding is echter zeker: wat er gebeurd is die nacht moet een immense impact hebben gehad op Chan – een impact die zich muzikaal heeft gemanifesteerd in de grote kloof tussen de pre- en post-“Moon Pix” periode in haar discografie.

Het product van deze openheid, deze eerlijkheid, deze nieuwe aanpak, is een schaars geïnstrumenteerde brok emotie. Zoals eerder gezegd is er geen bullshit te vinden op deze plaat: er staat geen woord, geen noot en geen drumaanslag te veel op. Oprechte boodschappen die het diepste van mijn ziel roeren worden gedragen door Chan’s delicate, soms stemloze fluisterstem (daarbij moet echter gezegd dat Chan ook op deze plaat de verste uithoeken van haar stembereik functioneel aanwendt waar nodig).

Chan gaat de strijd aan met God,

“It's not me I am pretending
I'm not saved, He turned me down” (“He Turns Down”)

met de demonen die haar tot in haar dromen achtervolgen,

“How selfish of you
to believe in the meaning of all the bad dreaming” (“Metal Heart”)

en met haar verleden.

“Oh come child
In a cross bones style
Oh come child
Come and rescue me
Cause you have seen some unbelievable things” (“Cross Bones Style”)

De meest introspectieve observaties komen echter uit het met dondergerommel overladen “Say”, dat zich van een breekbare klaagzang ontvouwt tot een troostende schouder:

“When no one is around love will always love you”

De begeleiding van Dirty Three-leden Mick Turner en Jim White ondersteunt de breekbare stem van Chan, maar draagt anderzijds ook bij tot de creatie van een uniek parallel universum – iets waar enkel de groten dezer aarde in slagen. Voornamelijk het schijnbaar willekeurige karakter van de begeleiding (de gitaar die soms net iets te vroeg of te laat invalt maar op die manier de emotionele voordracht nog breekbaarder maakt, de drums die soms even helemaal het noorden lijken te verliezen om vervolgens het geheel weer voort te stuwen) mist zijn doel niet, en cementeert het uitmuntende songwriter-talent van Chan des te meer.

Daarenboven draagt elk nummer zo’n sfeer in zich, dat ik uiteindelijk heb moeten zwichten: deze plaat is alles wat ik verlang van muziek, meer kan ik niet vragen. Een meesterwerk dat zijn gelijke niet kent – althans, ik heb ‘m nog niet gevonden. Tevens een plaat die niet altijd de aandacht krijgt die ze verdient, en die maar al te gauw aan de kant wordt gelegd. Een volledig begrijpelijke reactie, gezien dit een groeidiamant is. Dit is te intens, te diep, te hermetisch om zomaar na drie à vier luisterbeurten te kunnen doorgronden. Ik hoop echter dat dit niemand zal ontmoedigen de moeite alsnog te nemen, want eens “Moon Pix” zich in al haar pracht toonbaar heeft gemaakt, blijft er enkel dankbaarheid over.

Waar 'You Are Free' en 'The Greatest' me vrij weinig doen, weet deze 'Moon Pix' me wel danig bij de kladden te grijpen. Deze zal ik zeker nog een aantal keer moeten beluisteren, want het is geen rechttoe-rechtaan popmuziek wat Cat Power ons serveert. Haar stemgeluid zorgt ervoor dat je vanzelf nieuwsgierig wordt naar de inhoud, en de begeleiding zorgt vaak voor een beklemmend soort sfeertje. Vooral 'Metal Heart' en 'Colors and the Kids' maken een diepe indruk op me.

Ik kan het bijna niet geloven dat ik dit prachtige album pas 20 jaar na de release date ontdek.
Vanaf de eerste klanken slaan haar stem en muziek in als een bom.
Back of Your Head is tot nu toe mijn persoonlijke favoriet.
Na drie luisterbeurten een 4,5, maar eentje die tegen een 5 aan schuurt.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Cat Power - Moon Pix (1998) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Cat Power - Moon Pix (1998)
Cat Power maakte in 1995 en 1996 drie albums die nauwelijks werden opgemerkt, maar met het ruwe en intense Moon Pix zette zichzelf in 1998 op de kaart als een bijzondere en zeer talentvolle singer-songwriter

Halverwege de jaren 90 raakte ik langzaam maar zeker steeds meer geïnteresseerd in vrouwelijke singer-songwriters. Tussen mijn favoriete albums van vrouwelijke singer-songwriters uit dit decennium zit zeker Moon Pix van Cat Power. Het was het eerste album van het alter ego van Chan Marshall dat ik beluisterde en ik vind het nog altijd haar beste album. Moon Pix is ongepolijst en soms wat stekelig, maar het is ook een intiem en emotievol album, waarop Chan Marshall op bijzondere wijze de singer-songwriter in zichzelf ontdekt. Het oeuvre van de Amerikaanse muzikante is helaas wat wispelturig, maar het intense en indringende Moon Pix is en blijft een prachtig album.

De Amerikaanse muzikante Chan Marshall, beter bekend onder de naam Cat Power, leverde in 2018 met Wanderer een van haar beste albums tot dat moment af. Het is een album dat verscheen na een stilte van zes jaar en dat volgde op twee net wat mindere albums.

Sindsdien ben ik helaas niet volledig overtuigd van de productie van Chan Marshall, want sinds Wanderer hebben we het moeten doen met een aardig tussendoortje met covers en een remake van het legendarische concert dat Bob Dylan in 1966 gaf in de Londense Royal Albert Hall. Het is het concert dat de boeken in is gegaan als het concert waarin Bob Dylan door iemand in het publiek Judas werd genoemd, al was dat feitelijk een paar dagen eerder in Manchester. Chan Marshall eert de oude meester op zich op fraaie wijze, maar uiteindelijk heb ik maar één keer geluisterd naar het meest recente album van Cat Power.

Hoe anders was het in 1998, toen ik haar album Moon Pix ontdekte. Het was mijn eerste kennismaking met de muziek van Cat Power, maar het was al haar vierde album. Moon Pix was wel het album waarmee Chan Marshall doorbrak naar een groter publiek en waarop ze zich voor het eerst als folky singer-songwriter manifesteerde. Ik vind het nog altijd haar beste album, al heb ik ook wel wat met het eerder genoemde Wanderer en met het soulvolle en wat meer gladgestreken The Greatest uit 2006.

Op Moon Pix klinken de songs van Cat Power nog een stuk ruwer en stekeliger en hoewel ik dat niet altijd aansprekend vind pakt het op het vierde album van Cat Power echt geweldig uit. Chan Marshall nam haar vierde album op in Australië en werd onder andere bijgestaan door twee leden van The Dirty Three (gitarist Mick Turner en drummer Jim White).

Moon Pix is een album zonder opsmuk. Je hoort vooral de akoestische of elektrische gitaar, een subtiele ritmesectie en hier en daar een fluit. De sobere instrumentatie staat volledig in dienst van de zang van Chan Marshall. Het is een zang die in 1998 ook wel gemengde reacties opriep en in mijn omgeving had destijds echt niemand iets met de stem van Chan Marshall.

Zelf was ik direct gecharmeerd van de wat ongepolijste maar ook mooie en emotievolle zang van Chan Marshall, die ook perfect past bij de even ongepolijste muziek op het album. Ook de songs van Cat Power op Moon Pix spraken me in 1998 onmiddellijk aan en zijn me nog steeds dierbaar.

Het verhaal achter het album is ook mooi. Chan Marshall schreef de meeste songs voor het album in één nacht, nadat ze was ontwaakt uit een buitengewoon heftige en zeer beangstigende nachtmerrie. Het heeft gezorgd voor een serie zeer intense songs. Het zijn songs die zoals gezegd wat ongepolijst kunnen klinken, maar de songs op Moon Pix hebben ook een bijzondere ruwe schoonheid.

Ik had om onduidelijke redenen al lang niet meer naar Moon Pix geluisterd, maar ben sinds kort weer helemaal in de ban van het album dat in 1998 zoveel impact had en dat een van de albums was die mijn liefde voor vrouwelijke singer-songwriters hebben aangewakkerd. De laatste jaren valt de muziek van Cat Power me toch wat tegen, maar ze heeft ook een aantal geweldige albums op haar naam staan, met wat mij betreft het beangstigend intense Moon Pix als onbetwist hoogtepunt. Erwin Zijleman

Heel goed om dit album weer eens onder de aandacht te brengen. Toppertje!