Neil Young - Comes a Time (1978)

Zodra Neil Young niet gekweld is, zoals op On the Beach, of zodra hij Crazy Horse op stal laat staan en ontspannen schommelstoelmuziek begint te maken, wordt het voor mij al snel minder interessant (een enkele uitzondering daargelaten). Op Comes a Time komen daar nog eens countryinvloeden bij die er wel heel dik bovenop liggen. Dat maakt het album er voor mij nog een beetje minder.
Toch weet het album me aanvankelijk nog best te boeien. Nummers als Goin’ Back, Comes a Time en ook Look Out For My Love vind ik eigenlijk best goed. Daarna vind ik het album steeds minder worden, totdat op Already One en Field of Opportunity het dieptepunt is bereikt. Het eerstgenoemde nummer doet mij nogal kitscherig aan, terwijl op Field of Opportunity alle landbouwmetaforen mij snel teveel worden.
De laatste twee nummers op het album zijn dan weer iets beter, maar kunnen er niet voor zorgen dat Comes a Time een positieve indruk op me achterlaat.

Kortom, een degelijke A-kant, en een B-kant die naar mijn mening onder de maat is. Ik twijfel tussen drie sterren, of een half sterretje minder. Ik houd het toch maar bij die tweede optie. Het zijn de twee zwakke nummers die de balans daarnaartoe doen omslaan.

2.5*

Dit blijft gewoon een fantastisch album.

Met going back als favoriet uiteraard

Eens, een van Neils mooiste melodieën!

In z'n geheel vind ik dit z'n beste.

Het album opent erg sterk met Goin’ Back, Comes a Time. Daarna is het zeker niet verkeerd, maar ook niet echt heel speciaal. Vermakelijk dat wel.

Vele albums van Neil ken ik, maar vele ook niet, de beste man heeft er gewoon (te) veel op zijn naam staan.

Albums waarvan ik vermoedde dat ze genres bevatten die me minder liggen, zoals Country, heb ik dan ook vaak overgeslagen. Zo ook deze, maar ten onrechte want deze is zeer goed te pruimen. Naast Comes a Time en Look Out for My Love, bevallen ook Peace of Mind en Goin' Back (met name de intro) bij de eerste beluistering.

Zijn Motocycle Mama had wat mij betreft niet gehoeven. Zeker omdat er een geweldig nummer (en hit in de VS) met dezelfde titel van Sailcat - Motorcycle Mama (1972) bestond.

Heus wel mooie liedjes; inmiddels ben ik toch een beetje NY kenner geworden. Dit is het allemaal net niet ofzo. Het zit wel goed in elkaar, maar iets te goed ofzo.

Nicolette zingt thans in het hiernamaals. Neil zou natuurlijk eens een visje kunnen uitwerpen bij Emmylou.

Prachtige opener (Goin back) en afsluiter (Four strong winds) en daar tussen zeer acceptabele songs rechtvaardigen deze 4 sterren.

Een heel fijn album van Neil Young met prachtige tweede stem van Nicolette Larsson. Goin' Back en Comes A Time zijn zo goed dat het haast niet anders kan dat de volgende nummers ietsje minder zijn. Onder de streep een meer dan prima album die ik naast Harvest en Unplugged het meeste draai. Alhoewel Live At Massey Hall en Decade hier ook regelmatig te horen zijn.

Grappig, ik las het verhaal van Wizard en ik kan zijn hele betoog spiegelen. Ik vind Comes a Time een van zijn laatste goede lp's. Met Crazy Horse heb ik nooit veel opgehad en wat meer country invloeden vind ik heerlijk. Enige domper is Motorcycle Mama.

Heb niet altijd zin in Neil Young, vooral de Crazy Horse albums sla ik soms over, maar nooit voor lang natuurlijk. Dit rustige album heb ik altijd goed gevonden. Het kent een aantal sterke songs en de samenzang met wijlen Nicolette Larsson is vaak hemels. Jammer van track 8 en 9, voor de rest een prachtig album.

In tegenstelling tot Yield hierboven heb ik eigenlijk altijd wel zin in Neil Young, vooral ook met Crazy Horse en al het andere.
Dit was mijn tweede zelfgekochte Neil album na American Stars ‘n Bars en wat een geweldige plaat is dit nog altijd.
De opener is wat mij betreft een klassieker in zijn toch niet misselijke oeuvre en de manier waarop hij het album afsluiten met Four Strong Winds is al even verbluffend.
Daartussen staat heel wat moois, de titelsong en Already One staan als een huis met een prachtige Nicolette Larson in het laatstgenoemde nummer.
Een paar jaar eerdere had ik Desire van Dylan aangeschaft met Emmylou Harris als tweede stem. Niet dat de dames hetzelfde zingen, toch moest ik toch denken aan dat album.
Ik draai deze nog geregeld, vaker dan Goldrush of Harvest. Deze behoort ,samen met Stars ‘n Bars en het onvolprezen Rust Never Sleeps, tot het dagboek van mijn jeugd.

Ik heb altijd gedacht dat Comes a time niet echt als een klassieker werd beschouwd, maar in een top-45 van Neil Young-albums van de Guardian uit 2020 stond hij toch op de tiende plaats, niet slecht. Hoe dan ook, dit is altijd na Everybody knows this is nowhere mijn favoriete Neil Young-plaat geweest, met een perfecte kant A, een iets mindere maar nog altijd sterke kant B, arrangementen die gevarieerd en rijkgeschakeerd zijn, een tweede stem van Nicolette Larson die uitstekend bij die van Young past, en een akoestische gitaar die nooit warmer heeft geklonken.
        Tegen het einde wordt de plaat helaas wel enigszins ontsierd door het echt verschrikkelijke Motorcycle mama, maar die misser wordt meteen weer goed gemaakt door de aangrijpende cover van Four strong winds. Mijn papieren uitgave van de AllMusic Guide (1997) stelt dat "Young's body of work ranks second only to Bob Dylan in terms of depth"; ik ben eigenlijk alleen met zijn platen uit de jaren 70 echt goed vertrouwd, maar zelfs op basis daarvan kan ik het niet anders dan eens zijn met die constatering, maar hoewel Young zelf talloze geweldige nummers heeft geschreven is mijn favoriete nummer van hem ironisch genoeg niet eens een eigen compositie, maar deze cover.
        Een ander nummer op dit album is voor mij als het ware de inspiratie geweest voor het aanleggen van een lijstje van nummers die "stiekem" veranderen, of misschien kan ik beter zeggen ómslaan zoals de weersomstandigheden opeens kunnen omslaan. Look out for my love begint als een overdenking over de liefde, niet zonder een zekere spanning omdat de al dan niet gefantaseerde geliefde zich schrap moet zetten voor wat er kan gebeuren, maar de tekst bevindt zich qua thematiek toch nog op bekend terrein. Maar vanaf de "Hydraulic wiper pumpin'" wordt de sfeer ineens enigszins unheimisch met die gemene wah-wah-gitaar eronder, en wanneer die mannen met walkie-talkies op het toneel verschijnen zijn we opeens wel héél ver van een zoektocht naar liefde verwijderd. Het zou kunnen gaan over de terugkeer van de ik-figuur per vliegtuig naar huis, en op het vliegveld wordt hij onaangenaam verrast door de kille sfeer van de bewaking en de afstandelijke technologische omgeving die zo contrasteert met de liefde die hij thuis terug hoopt te vinden, maar zelf moet ik steeds aan militaire complexen denken, of aan gedemilitariseerde zones met zwaarbewapende troepen aan beide kanten, en die associatie strookt van geen kanten met de liefdes-thematiek van de eerste helft van het nummer, zodat ik me afvraag hoe ik in 's hemelsnaam in zo'n vijandige zone terecht ben gekomen. Natuurlijk, ik snap wel dat ik dat omslaan precies kan traceren wanneer ik het nummer maar van seconde tot seconde volg, maar het gaat me juist om het subtiele proces van vervreemding dat ik éven niet oplet en dan plotseling in een totaal ander emotioneel landschap zit. Knap hoe zo'n nummer dat voor elkaar kan krijgen.