Neil Young / Crazy Horse - Zuma (1975)

Wat vind jij er trouwens van, van Zuma?
Zie dat je smaak heel erg overeenkomt met die van mij PF en Marillion, Pearl Jam ken ik niks van, moet ik dus zeker eens beluisteren, zal ik dan ook wel goed vinden.
Tip voor jou, Pat Metheny het album Imaginary Day.

Je moet zeer zeker Pearl Jam gaan beluisteren, want dan mis je wat (tip: begin dan ook gewoon bij hun debuutalbum, dan heb je DE voltreffer meteen binnen). En inderdaad Imaginary Day van Pat Metheny is een top album

Zuma is alweer een ijzersterke Neil Young plaat. Deze is ook lekker afwisselend, met liedjes in een wat rustiger country tempo, zoals het mooie Lookin' For A Love en het fraaie openingsnummer Don't Cry No Tears. Zelfs wat fijne bluesrock in de vorm van Barstool Blues en het zeer prettige Stupid Girl. Maar de hoogtepunten zijn toch weer de wat langere rocksongs Danger Bird en natuurlijk klassieker Cortez The Killer. Wat een geweldige gitaren zijn hier toch weer op te horen!
Er staan geen mindere nummers op deze plaat, alles is erg goed. Zo spelen ze bijvoorbeeld Drive Back met die fantastische gitaar op het geweldige live album Cow Palace 1986. En afsluiter Through My Sails met Crosby, Stills & Nash is weer erg mooi. Echt een prachtige plaat, voorlopig mijn favoriete Neil Young LP! 5*

Hoi, en wat vind jij ervan?

Na zijn eerste album met Crazy Horse genaamd Everybody Knows This Is Nowhere waren het zijn succesvolle solojaren die de muzikant naar de wereldtop stuwden. Een uitstapje met Crosby, Stills en Nash toonde de macht aan van zijn schrijfkwaliteiten en zijn niet te stoppen opnamedrift.

Op Zuma gaan de mannen dieper in op de kracht van de gitaren. De uitgesponnen gitaarsolo’s zetten Neil in de schijnwerpers als één van de beste gitaristen van zijn tijd. Don’t Cry No Tears houdt alles nog even in bedwang voordat in Danger Bird de registers volledig opengaan. Het meesterwerk dient zich echter aan in de vorm van Cortez the Killer. Het einde van het rijk van de Azteken en de weg die de Spaanse veroveraar Hernán Cortés aflegt worden vastgelegd in de grauwe gitaarklanken van het nummer.

4,5*

Afkomstig van Platendraaier.

Voor mij muzikaal misschien wel de sterkste plaat die Neil ooit met Crazy Horse gemaakt heeft. Tekstueel misschien nét wat minder explosief dan ''Rust'', en qua nostalgische emoties een toon lager dan ''Everybody Knows'', vind ik dit muzikaal zeker één van zijn allersterkste.

Op ''Zuma'' komt Young uit één van de diepste dalen van zijn leven. Deze periode die emotioneel genavigeerd wordt door de heftige dood van zijn vriend en teven bandgenoot, Danny Whitten. In deze periode laat hij zich van zijn meest kwetsbare kant horen. Aan het einde van deze periode raakt Young geïnspireerd door een steviger gitaargeluid wat hij tijdens het touren regelmatig tegenkomt. Het is dan ook dát geluid dat de toen zal gaan zetten op ''Zuma''.

Het album bestaat uit een krappe 40 minuten aan muzikaalmateriaal waarvan slechts 5 minuten gevuld is met akoestische gitaarbegeleiding, de overige tijd valt het album op door het schurende gitaargeluid van Young, en de krachtige drums van Ralph Molina. Het gitaarspel is dan ook werkelijk adembenemend mooi. Op het nou de riffs of de lange outro-solo's betreft, dit album is één van de allerbeste gitaarwerken van de jaren '70.

Het is pas relatief kort dat dit album bij mijn 10 favorieten van Neil Young albums staat, maar daarin is hij ook met rap tempo gestegen. Naast de mooie hoes, het schitterende gitaarspel, en het belang in de ontwikkeling van Neil als artiest maken dit één van mijn persoonlijke favorieten in zijn oeuvre.

1.Don't Cry No Tears (5/5)

''Well I wonder, Who's with her tonight? And I wonder - Who's holding her tight?''

Mooie opener die direct de muzikale toon zet van het album. Simpel en kort tekstueel, maar erg doeltreffend. Bekend Young thema komt voorbij over zijn snerpende gitaar en heerlijk drumspel.

2. Danger Bird (5/5)

''And I know we should be free, but freedom's just a prison to me''


Lou Reed wist heel goed wat hij zei toen hij aangaf dat Neil zich op Zuma écht tot klasse gitarist heeft ontwikkeld. En wat hij het zien op Danger Bird. Naast het prachtige refrein en zijn door merg en been gaande gezang vanaf 2:40, is het gitaarspel hierop echt onbeschrijfelijk mooi. De kracht galmt er gewoon vanaf tot aan de laatste noot in de fade-out.

3. Pardon My Heart (5/5)

Het eerste akoestische spel op Zuma en het voelt even onwennig na een magistrale knaller als Danger Bird. Hierop laat hij een meer door Harvest geleidt geluid horen, zowel op het dubbel-stemmige refrein als in het romantische getokkel dat het gehele nummer doorgaat.

4. Lookin' for a Love (4/5)

Té vrolijk. Het gitaargeluid vertolkt een vrolijk jaren 60 bandje dat net komt kijken. Echter is het gezang gewoon heel erg sterk- includo het meerstemmige werk op het refrein, en richting de fade-out toe.

5. Barstool Blues (5/5)

''Once there was a friend of mine
Who died a thousand deaths
His life was filled with parasites
And countless idle threats''

De herinnering aan Danny op dit prachtige nummer. Hij rijkt hierop zijn befaamde kortademige hoogte die doet denken -evenals het gitaarspel- aan 'Everybody Knows'. Ik ben een echte outroliefhebber, iets wat op dit nummer en het hele album ook niet gebrekkig is.

6. Stupid Girl (5/5)

Prachtigesnijdende gitaar en meerstemmig gezang op het nummer dat mij in eerste instantie naar dit album toetrok. Ik heb de live-uitvoering mogen ervaren die erg veel indruk maakte. Naast Cortez was dit mijn eerste liefde van Zuma.

7. Drive Back (5/5)

Heerlijk bluesgeluid aangevuld met een klinkende piano en een extra gitaar op één van de stevigste nummers van het album. Al vanaf de eerste seconde voel je aan dat dit nummer hard gaat rocken. Zoals we kennen versmelt Neils stem als het ware in de tonen van de muziek als het wat harder wordt qua volume, maar dit is een ideaal instapnummer om dat te leren waarderen. Het gitaarspel doet aan King in zijn latere dagen denken, fantastisch.

8. Cortez the Killer (5/5)

Één van de allermooiste nummers die Neil ooit heeft gemaakt. Wat een absoluut meesterwerk is dit 7 minuten lange gitaargejank onder een van de meest schurende teksten die hij in zijn late 70's periode heeft neergezet. Ook als je geen Neil Young fan bent, kan ik me niet voorstellen dat dit nummer je niets doet. Ongeloofelijk was zo weinig instrumenten aan bombast kunnen maken, ik ben elke keer weer onder de indruk en moet mezelf tegenhouden om dit nummer niet dagelijks te draaien.

9. Through My Sails (4/5)

Relaxte afsluiten door Neil en zijn goede vrinden uit het 60's circuit, Crosby & co. Echter ben ik nooit een hele grote fan geweest van het werk van CSN&Y in vergelijking met Neil's solozang. Zijn stem komt gewoon veel beter tot zijn recht zonder de ondersteuning van zijn oude bandmaatjes naar mijn mening. Ook heerst bij mij de emotie dat Cortez gewoon dé afsluiter had moeten zijn op Zuma, welgesteld met een langere outro -wat het originele idee was, Young wilde laten merken dat CSN&Y nog in leven was-.

--------------------------------------------------

Opgesomd, één van mijn favoriete albums in Neils' oeuvre. Gekenmerkt door stevig gitaarspel, lekkere drums, en de terugkeer naar een geluid wat iets beter door het licht verdragen kan worden kan ik wel stellen dat ik dit één van de betere rockalbums van Young vind, en dus automatisch ook van de 70's.

43/45 = 95,55%

Wat een mooie recensie! Metgezel in grote lijnen voel ik hetzelfde over dit album,en vooral ook wat je oa op het laatst aanhaalt ...dat Cortez de laatste track had moeten zijn met een langer outro
Ook tracks 4 en 9 zijn bij mij de wat mindere,daardoor bij mij net geen 5* ,maar Zuma schommelt bij mij erg Tss de 4.5 en 5* ,na het lezen van jou bericht zou ik bijna dat halfje erbij doen,komt er wss nog x van
Zuma is bij mij onder de studioalbums van Young (met of zonder Horses) wel favo ,maar niet de Topfavoriet ,daar zitten bij mij nog enkele boven, dat is simpelweg voorkeur of smaakverschil

Bedankt, teus! Het is inderdaad een raar fenomeen dat als een artiest zich laat leiden door wat de fans op dat moment van hem vragen in plaats van zijn eigen inspiratie. Destijds heerste er bij een groot gedeelte van de Neil Young fans een hevig verlangen naar de Harvest-stijl, en werd er gesmeekt om een CSN&Y reünie. Het valt daardoor wel te raden dat dat de grootste rede is dat 'Through my Sails' op Zuma geplaatst is, achteraf jammer. Hieruit zou je ook voorzichtig kunnen concluderen dat muziek vaak pas het best te beoordelen is als het een paar jaar gerijpt heeft.

Ik had lang ( te lang) dit album niet meer gehoord. Ooit via een buurjongen op een TDK'tje gekopieerd en erg van genoten.
Toch kennelijk niet memorabel genoeg om dat later om te zetten in vorm van een officiele geluidsdrager? Eigenlijk vreemd, want toen al een geweldige plaat, zat ook gelijk goed, maar op een of andere manier helemaal links laten liggen nadien.
Blij dat ik 'm weer gehoord heb en deze komt alsnog in de collectie.

Neil & Crazy Horse is een uitstekende match. Everybody Knows This Is Nowhere bewees dat natuurlijk al.
Het is ook zo herkenbaar. De sleazy gitaarpartijen, de solide ritmesectie en toch, ondanks het rauwe randje, de altijd wat lome sfeer die zij doeltreffend neerzetten.
Zuma is in feite Countryrock met ballen, al is hier ook wel lichter materiaal op te vinden, waar piano en acoustische gitaar te horen zijn.
Maar typerend is de sound in ieder geval altijd.
"Cortez" wordt natuurlijk gezien als de klassieker hier en stuwt het de toch al niet misselijke kwaliteit nog meer omhoog, maar de hele plaat heeft een bijna vanzelfsprekende flow, waar elk werkje moeiteloos zijn plek vind.
Logischerwijs is de afsluiter Through My Sails, met de oude bekenden CS&N, het meest afwijkend.
Natuurlijk! want met de coirtjes er bij is het gelijk die andere band.

Neil zat nog steeds niet heel lekker in zijn vel, maar vergeleken met On The Beach en het gitzwarte Tonight's The Night, heeft dit zeker muzikaal meer flair.
Wat meer afwisseling ook en een geheel wat blijft boeien.
Ik ben lang geen fan van al zijn werk, zelfs met het bejubelde On The Beach kan ik niet zo heel veel.
Maar Zuma is helemaal goed. Een voltreffer.

Erg blij dat dat ik 'm weer heb herontdekt. Live Rust ook maar weer eens gedraaid vandaag.

Je hebt een leuke dag vandaag!

Ik begin langzaam maar zeker de genialiteit in te zien van dit album.

Don't Cry No Tears , Danger Bird, Lookin' for a Love ,Barstool Blues & Cortez the Killer
zijn allen schitterende songs en Neil Young zijn stem klinkt erg goed op deze Zuma.

Heb eigenlijk al heel erg veel van Young (en Stills, Crosby & Nash) in huis dus nu en dan pik ik er eentje om een hele week naar te luisteren en beter te leren kennen want met 2/3 luisterbeurten doe je veel albums te kort.
Pas na een een goede rijping in de oren kan je oordelen

4* voor nu

Een geweldige plaat van Neil Young & Crazy Horse. Heerlijke nummers met als uitschieter Cortez the Killer. Maar ook nummers als Stupid Girl en Don't Cry No Tears vind ik heerlijk om naar te luisteren. Ach, eigenlijk is de hele plaat top!

Dit is een topalbum.
Zo hoor ik Neil het liefst.
Lekker die knauwige Countryrock.
En wat een stel songs!

Hoppa de volle mep punten.

Blijft mooi!

Volkomen terecht henk!

Heerlijk bijtende gitaarsolo in het hard rockende Drive back

Liefhebbers moeten deze eens proberen met soms ofwel Bernard Shakey of Joe Yankee op leadgitaar: Crazy Horse - Crazy Moon (1978)

Toch maar verhoogt naar 4,5 sterren want afgezien van Through My Sails dat ik niet een al te sterk nummer vind staan er alleen maar toppers op Zuma.
Cortez the killer is het prijsnummer maar Danger bird,Drive back,Barstool blues en het simpele maar oh zo mooie Lookin' for a love komen daar erg dicht bij in de buurt.
Superieure en meeslepende Rock en prachtige ballads met daar de juiste dosis Country aan toegevoegd.
En over het gitaarwerk hoef ik het dan niet ééns meer te hebben.
Voor mij na Everybody knows this is nowhere Neil Young's beste album.
Zeer goed.

Ik vind Through My Sails eigenlijk altijd wel een mooi epiloog zo na Cortez The Killer. Sowieso een fraai nummer op zichzelf. Soulsavers hebben het nummer een paar jaar terug ook sterk gecoverd met Mark Lanegan en Bonnie "Prince" Billy.

Ik heb thuis de WASCO-versie. Ietwat buiten de lijntjes. Je probeert wat om je kleinkinderen op het muzikale rechte pad te krijgen in 2030. Check.

Neil Young blijft een aparte man, hij praat al over the Archives sinds eind jaren 80 (Decade 2), toen het begin jaren 2000 serieuze gestalte begon te krijgen in de huidige vorm zei hij dat alles erin zou zitten, 'warts and all'.

Wat schetst echter mijn verbazing, op de CD 'Dume' van NYA volume II, waar ook een hoop nummers van dit album van afkomstig zijn, ontbreken de nummers Sedan Delivery en River of Pride (White Line). De reden? Not Good Enough.

Wel wordt Sedan Delivery toegevoegd als 'outtake' op de website. Hopelijk wordt White Line (opgenomen ten tijde van Like a Hurricane) ook als outtake toegevoegd.

Deze plaat uit 1975 heeft aan zeggingskracht anno nu helemaal niets ingeboet. Voor mij het beste Young album ever.

Al tig jaar fan van Neil Young, al vind ik dat hij hetzij niet altijd makkelijk maakt om hem te blijven volgen. In mijn ogen heeft hij toch al jaren geen echte topplaat meer gemaakt.

Ik vind Zuma zeker geen slechte plaat, maar buiten Danger Bird en Cortez the Killer, vind ik de rest wat minder. Niet dat het slecht is, maar komt voor mij niet boven de middelmaat uit.

Vanwaar dat schuine streepje tussen artiest en titel?

Ik zie dat namelijk niet op de hoes.
De ampersand evenmin maar zeg nou zelf...

Toen een vriend van mij begin jaren 80 een nieuwe vriendin kreeg wilde hij haar graag laten kennismaken met één van zijn twee grote muzikale helden, en voor haar verjaardag gaf hij haar toen Zuma. Is dit een goede plaat om in te stappen als je met Neil Young wilt beginnen? Ik heb hem vanaf de jaren 90 maar mondjesmaat gevolgd en kan over zijn latere werk dus niet oordelen, maar me dunkt dat dit album zowel kwalitatief als qua variatie wel een staalkaart is van wat deze man in die extreem produktieve jaren 70 te bieden had. Stevige rock, akoestische ballades met intieme teksten, country-achtige rock, gitaar-workouts (met Young trage fuzz-solo's in optima forma), poppy en bluesy nummers, alles staat hierop, zeer toegankelijk, sfeervol maar helder geproduceerd, met een positief gestemde Young en bovenal een negental nummers waarop geen zwakke broeder te bekennen valt (hoewel ik soms wel moeite heb met die botte riff waarmee Drive back begint). En als bonus nog een hemels CSN-koortje op het slotnummer... Geweldige plaat die ook na bijna een halve eeuw nog springlevend is (dit overigens in tegenstelling tot de relatie uit de eerste zin van mijn bericht).
        "You're such a beautiful fish / Floppin' on the summer sand / Lookin' for the wave you missed / When another one is close at hand" – dat couplet kom ik nog vaak tegen in mijn hoofd, vermoedelijk omdat het èn beeldende èn knap rijmende èn wijze èn grappige regels zijn.
        Overigens doe ik het voor wat betreft Youngs platen nog steeds met de eerste lichting CD's die er van hem zijn verschenen, dus op het Reprise-label (met aan de binnenkant van het boekje nog het oude tekstje met een korte handleiding hoe om te gaan met een schijfje voor "a lifetime of listening enjoyment"). En ongetwijfeld zal de nieuwe generatie geluidsdragers of downloads nóg beter klinken, maar ik ben toch heel tevreden met het warme geluid van die oude CD's, net zoals de eerste generatie CD's van bijvoorbeeld de Eagles en de Doors ook nog steeds goed klinken (en in het geval van de Doors ook nog eens het voordeel hebben dat er niet ongevraagd aan sommige nummers gesleuteld is zoals op latere versies).

Over het geheel genomen een matig album. Cortez is natuurlijk een topper en ook Through My Sails daar direct na is prima. Verder vind ik alleen Pardon My Heart nog goed.

Magistraal album.
Met Ragged Glory, On the Beach en Tonight's The Night het beste wat hij gemaakt heeft.

deze lp bevat het onvergetelijke nummer "cortez the killer" een nummer waar ik eindeloos kan naar luisteren.
ik heb trouwens verleden week mijn top 3 ingestuurd naar "de tijdloze 100"
1 cortez the killer 2 late for the sky jackson browne 3 i ride alone lee clayton
dit is een matige lp van Neil Young met als andere goede nummers:"don't cry no tears " "lookin'for a love" en "through my sails"

En Danger Bird!

Voor het eerst sinds jaren weer eens uit de kast getrokken. Deels voor 'Cortez The Killer' die ik dit weekend op de 'Live Rust' dvd hoorde, maar ook omdat ik zin had om 'On The Beach' weer eens te draaien. Dat blijft mijn favoriet en daar zit Zuma direct achter in mij platenkast.

'Zuma' kwam met beetjes tegelijk in mijn leven. Met de cassetterecorder in de aanslag op dinsdagmiddag bij de LP top 20. Als ik hard fietste was ik precies voor vier uur thuis uit school. Zo leerde ik 'Drive Back' en 'Looking For A Lover' kennen. Dat laatste nummer is als ik me goed herinner ook op single uitgebracht.

Waarschijnlijk heb ik rond 1980-81 Zuma op LP gekocht. een mid price aanbieding. Het album was zeker o.k., maar na alle hype vond ik 'Cortez' erg tegenvallen vergeleken met 'Like A Hurricane' en het album is 'On The Beach' niet.

Anno 2025 heb ik er van begin tot eind van zitten genieten. Vooral mijn appreciatie voor 'Cortez' is enorm toegenomen. Het ligt ook meer in het verlengde van 'Ambulance Blues' en 'Revolution Blues' dan 'Like A Hurricane' weet ik nu. Alle andere nummers zijn gewoon prima. Zuma is een classic Neil Young album en hoort in het rijtje met grote platen thuis van de (nu) oude meester thuis.

De rammelige, losse sound van dit album lijkt nineties lofi alternative rock wel een beetje voor te gaan - Pavement-vibes, zeg maar. Nog sterker dan andere Young-albums. Of ben ik de enige die die associatie heeft? Vette plaat, in elk geval.