Led Zeppelin - Led Zeppelin IV (1971)

Hoezo "klote instrument". Voelt u zich wel helemaal goed?

Precies , geweldig instrument en erg portable .
Plant is best een aardige speler, maar goed als je Jason Ricci bv op die live versie van Walk on the wild side hoort.
RuudC, ook Steven Tyler en Ozzy hebben aardige dingen op dat instrument gespeeld.
Verder leuke zep marathon.

Het eerste album waarop de band voor mij de spijker op de kop slaat. De meer esoterische sfeer van Led Zeppelin III wordt dit keer helemaal goed gebruikt, er zijn geen flauwe bluestracks meer op en Page heeft een paar van zijn beste solo's. Het is voor de hand liggend om Stairway To Heaven te noemen, maar het opzwepende Black Dog, het bezwerende The Battle Of Evermore en het eveneens hypnotiserende When The Levee Breaks zijn misschien nog wel beter. Een absolute terechte klassieker!

Voorlopige tussenstand:
1. Led Zeppelin IV
2. Led Zeppelin II
3. Led Zeppelin
4. Led Zeppelin III

Ha Lennert, dat was ook altijd mijn top 4 toen ik de lp's in 1987 kocht. Maar uiteindelijk wint lll het, daar kom je nog wel achter . Overigens tip je wel de betere nummers aan bij lV maar Stairway to heaven is en blijft de Kers op de taart. Het leuke van IV is dat toen ik deze lp kocht ik slechts 1 foto van de band had gezien (Oor's popenceclopedie) en de vage hoes ook weinig prijsgaf over deze band behalve wat vage logo's op de binnenhoes. Kortom je kon je eigen interpretatie of fantasie er op los laten bij dit illustere viertal. Volgens mij was dat in 1971 al de bedoeling? Iets wat tegenwoordig niet meer voor te stellen is!

Eigenlijk vind ik Led Zeppelin de meest overschatte band ter wereld. Anderen vinden hun bijdrage aan de Hardrock van onschatbare waarde. Ik vind hun Blues in de overdrive (net als die van vele blanke metalrockers) hoogst ongelukkig. De Blues op zijn best is namelijk ongemakkelijk, slepend, swingend en/of smekend. Alles wat ik bij de metalmannen niet terughoor. Led Zeppelin is vaak een machotrein die met overmacht over je heen dendert. De bluesman stelt zich de vraag, waarom ik, waarom nu, waarom gaat die ander er vandoor met mijn schatje? John Lee Hooker vs Whole lotta love zeg maar. Maar dit album wordt gered door de prominente folkinvloeden, b.v. die fantastische Sandy Denny in de Battle of evermore en ook in de rest houden de mannen van Zep zich voldoende in, is het net slepend genoeg.

Zal je net zien, komt zojuist "Since I've Been Loving You" voorbij in de top 2000, waaruit overtuigend blijkt dat de heren Page en Plant wel degelijk het blueshart op de juiste plaats hebben. Er zijn gewoon een aantal nummers in hun oeuvre waar ik wat minder mee heb, maar dit album is ok.

Ach ja, wat moet je hier nog over zeggen? Voor mij HET album dat deze band definieert en bovendien zoals eerder gezegd misschien wel het meest uitgebalanceerde.

Dit is gewoon verplichte kost voor iedereen die zichzelf (hard)rock liefhebber noemt en voor mij persoonlijk is het een album waar ik zeer goede herinneringen aan heb.

De aanleiding om een Zoso symbool op mijn linker bovenarm te laten tatoeëren, een plaat die niet alleen de tand des tijds heeft doorstaan maar ook nog eens minstens net zo verfrissend klinkt als dat ie toen moet hebben gedaan.

En de combinatie van rock, folk en blues komt hier gewoon het best tot zijn recht.

Samen met deel 2 de beste in mijn beleving.

Ik ben het volmondig met mijn voorganger eens dat de combinatie van rock, folk en blues dit album zo speciaal maakt.

Geweldige plaat zonder zwakke broeders.

Led Zeppelin IV heb ik zelf nooit in mijn bezit gehad maar wel een paar keer bij vrienden beluisterd. Een echt iconisch album met de nodige juweeltjes erop. Zoals Black dog, Rock and roll, The battle of evermore met de helaas veel te vroeg overleden Sandy Denny en uiteraard hun ultieme geesteskind Stairway to heaven. Maar ook de tweede helft (hoewel iets minder bekend) is helemaal puik. Hebben jullie trouwens ook ooit de cover van Stairway gehoord die Ann & Nancy Wlson (Heart) met Jason Bonham (de zoon van) achter de drumkit speelden tijdens Kennedy Center Honours? Onder toeziend oog van de 3 nog levende Led Zeps die zichtbaar genoten van deze uitvoering compleet met strijkers, blazers en een voortreffelijk koor. Gauw kijken op You Tube zou ik zeggen.

Moet het nog ergens hebben liggen onder het stof.

neem een werkster

Zonde om zo'n dijk van een plaat onder het stof te laten liggen. Zet hem eens op en het genieten met de grootte G zal weldra aanvangen.

Black Dog vormt een redelijke song om de plaat mee te starten, hoewel het repetitieve karakter mij op den duur wel wat gaat tegenstaan. Rock and Roll doet zijn naam eer aan, een flink tempo en had wellicht beter de schijf kunnen openen. The Battle of Evermore is een epos, folkrock in optima forma met prachtige harmonieën, een klassieker waarin Plant en Denny de song naar een hoger niveau tillen. Stairway to Heaven, wat valt daar eigenlijk nog over te schrijven, hoewel het nummer langzaam op gang komt en er weinig negatieve punten te bedenken zijn over de opbouw vind ik de laatste minuten het sterkst. Misty Mountain Hop vind ik ronduit irritant, de zanglijn, het ritme, het herhalende karakter, vreemd dat dit nummer de schijf heeft gehaald. Four Sticks, de combinatie van folk, rock en psychedelische effecten levert een druk en schizofreen nummer op, het is zeker niet slecht maar het krolse gejank van Plant had een ons minder gemogen. Going to California vormt dan weer een mooi contrast met de 2 voorgaande songs, het is een akoestisch juweeltje, waarin Plant bewijst ook op ingetogen wijze op prachtige wijze voor de dag te kunnen komen. Een van de beste songs op de schijf. Op afsluiter When the Levee Breaks grijpen de heren weer enigszins terug op de blues van de beginperiode. Het doet wat denken aan You Shook Me echter het duurt wat te lang, de spanning wordt niet de hele lengte vastgehouden. Zo vormt IV een vrij sterke plaat met 2 (in mijn ogen) mindere songs, maar met enkele fenomenale tracks.

Tussenstand:

1. Led Zeppelin II
2. Led Zeppelin
3. Led Zeppelin IV
4. Led Zeppelin III

Beste Miles Davis jr., hoe kun je nou zoiets zeggen . "Misty Mountain Hop" is verre weg het beste nummer van dit album. Nee, "Misty Mountain Hop" is het beste nummer dat Led Zeppelin ooit heeft gecomponeerd. Nee, "Misty Mountain Hop" is het beste nummer dat ooit door wie dan ook is gecomponeerd . "Led Zeppelin IV" is natuurlijk een heel goed rockalbum. Ik maakte kennis met dit album begin jaren '70. In het verleden heel veel gedraaid, de laatste tijd vrijwel niet meer. Ik zal dit meesterwerk weer eens een luisterbeurt gunnen... En als "Misty Mountain Hop" dan voorbij komt zet ik de cd speler op repeat.

2020 is voor heel de wereld een tumultueus jaar geweest, maar als ik Hans Brouwer hierboven voor de zeshonderdvijfenveertigste keer hoor verkondigen dat Misty Mountain Hop het beste nummer aller tijden is, besef ik dat er toch nog vaste waarden zijn in het leven.

Een prachtig album met een flinke dissonant; Misty Mountain Hop met zijn nerveuze ritme en ontoegankelijke zanglijn blijf ik een zeer vervelend nummer vinden. Dat Hans Brouwer dit een van de meest geweldige songs ooit vindt is voor zijn rekening, ik vind bijna elk ander nummer in het oeuvre van de heren sterker.

Voor mij het beste album van Led Zeppelin.

Met daarop het allerbeste nummer van Led Zeppelin: "Misty Mountain Hop".

Goh Hans, vertel meer!

Herhaling is de kracht achter reclame!

Waar I en II al heel goed zijn, maar nog niet consistent van niveau en ik III echt minder vind, is deze voor mij raak.
Fantastische plaat met uiteraard het sublieme Stairway To Heaven.

Volgens een "Zep'' liefhebber op deze site bevat dit schijfje zelfs het ultieme Zeppelin nummer; Misty Mountain Hop, wellicht binnenkort meer over dit werkelijk fenomenale werkje.

Lieve jongens en meisjes, hebben jullie de cover van "Misty Mountain Hop" wel eens gehoord in de uitvoering van 4 Non Blondes? Te vinden op "Encomium, a tribute to Led Zeppelin". Superlatieven schieten tekort!

De eerste keer dat ik deze plaat hoorde was als 17-jarige, met alleen Led Zeppelin II achter de kiezen, en ik begreep er niets van. Ik hóórde het allemaal wel, en toen ik de plaat 15 jaar later opnieuw leerde kennen hoorde ik niet iets ánders, maar op de een of andere manier kwam het bijzondere van dit album die eerste keer niet bij me binnen en die latere keer wèl. Pas toen hoorde en begreep ik de diversiteit, de lagen van instrumenten, de rijkdom, de melodieën, het heavy begin dat plaatsmaakte voor folk en Moogs om dan toch weer te eindigen bij de loodzware bluesrock, en vooral de manier waarop de muziek zelfs tijdens de meest zware momenten bleef ádemen. Prince vond dat "Led Zeppelin were masters of color and shading at even the heaviest moments", een mooie omschrijving die perfect geïllustreerd wordt door When the levee breaks, waarin de drums, de zang, de mondharmonica en de gitaar (of liever gezegd gitaren) allemaal zodanig gekleurd en vervormd worden dat geheel uiteindelijk een unieke soundscape oplevert. Maar ik kan natuurlijk ook gewoon zeggen dat bijna alle nummers op dit album zó goed zijn dat de plaat na dat aarzelende begin in mijn puberteit inmiddels een vaste waarde in mijn top-10 is geworden. Een enorm rijkgeschakeerd album dat nog altijd vol magische verrassingen zit, hoe vaak ik het inmiddels ook al gehoord heb.

Prachtig album, maar met één smetje, Misty Mountain Hop (sorry Hans Brouwer, ik skip dit nummer meestal. Smaken verschillen). Wel de reden dat dit album geen 5*, maar 'slechts' 4,5* van mij krijgt.
Ik zal dit album vermoedelijk in 1973 hebben gekocht. Eerder kocht ik vnl. nog singles van mijn zakgeld. Samen met het net iets sterkere Led Zeppelin I heeft het menig rondje gedraaid op mijn draaitafel(s).
Behalve Stairway to Heaven springt When the Levee Breaks er positief uit.
Meeslepend album dat op 2 staat in de 100 Greatest Albums of 1971 en op een eerste plaats in de huidige lijst over 1971 in Best Ever Albums.. Daar staat het album thans op 11 in de all time overall list.

Ik heb begrepen dat Hans zojuist een hitman heeft ingeschakeld.

Dit album is zoveel méér dan Stairway to heaven. Ik had deze al een geruime tijd niet meer beluisterd. Maar ik heb er weer enorm van genoten. Vooral Black Dog en de afsluiter When the levee breaks zijn schitterend.

Bij "When the levee breaks" kan je horen dat LZ zich flink heeft laten inspireren door het zuiden van de VS. Doordenderende swamprock. Prachtig nummer.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Die megaklassieker die terug te vinden is op deze plaat ken ik natuurlijk wel. Maar verder zegt het album mij niet zoveel.
Vocaal vind ik dit album toch wel vet. Hij vliegt er vol in en met de nodige overtuiging. Stoere sound. Verder is het niet alleen het nodige rammen, maar is er ook ruimte voor wat meer welkome rust. Die afwisseling is voor een luisteraar als ik toch wel fijn. Vind bijvoorbeeld Going to California een mooie song.