Turnpike Troubadours - The Price of Admission (2025)

Er zijn niet echt artiesten waarvan ik elk liedje dat ze ooit uitbrachten van voor naar achter mee kan zingen, waarbij elke eerste noot die ik hoor genoeg is om de titel van het nummer te raden en waarom ik alles aan de kant leg om een nieuw album of nummer te beluisteren zodra het de wereld wordt ingeslingerd. Maar toch, als er een band is die bij een dergelijke status in de buurt komt en zich wat mij betreft van een hoop minder interessante artiesten weet te onderscheiden, dan is het wel het zelden teleurstellende Turnpike Troubadours.

Iets meer dan een week geleden was in Stillwater, Oklahoma vrijwel vanuit het niets een billboard zichtbaar waarop werd aangekondigd dat de band met iets nieuws zou komen. 'The Price of Admission', viel er op het bord te lezen en de geruchtenmolen kwam op gang, met alle tot speculaties leidende gevolgen van dien. Eerder had de band te maken gehad met muziek die voor de releasedatum gelekt werd via TouchTunes en als knipoog was daar nu ook een nummer genaamd 'Be Here' te bespeuren. Maar goed, er kwam meer, een heel album dus, en daar lieten ze geen gras over groeien. Fysieke uitgaven werden voorlopig nog niet aangekondigd, maar begin deze week was het nieuwe album alvast in digitale vorm te bestellen en op te slaan in verschillende streamingdiensten, waarna het publiek maken van de zogenaamde tracklist ook niet al te lang meer op zich liet wachten.

Gisteren was 'The Price of Admission' voor het eerst in zijn geheel te beluisteren. De eerste klanken die tijdens het fietstochtje naar mijn werkadres via mijn oordopjes bij me binnenkwamen waren meteen vertrouwd. Dit heeft de potentie zich als een tijdloze herinnering in mijn geheugen te nestelen, dacht ik bij mezelf; dit kunnen zomaar nummers zijn die ik binnenkort van voor naar achter mee zou kunnen zingen en waarvan elke noot me bekend in de oren zou kunnen gaan klinken na verloop van tijd.

Muzikaal gezien is het zoals het in hun beste dagen geweest is. Vooral Kyle Nix (viool) en Hank Early (steelgitaar) brengen het album dankzij hun nadrukkelijke aanwezigheid naar grote hoogten. Sowieso is geen van de bandleden onnodig achtergrondfigurant en spelen ze allen een belangrijke rol in de productie van het zo mooie, herkenbare totaalgeluid. De vorige keer was niet iedereen te spreken over de manier waarop Jennings een en ander productietechnisch had aangepakt en was met name het vioolgeluid volgens velen te ver naar de achtergrond verdrongen. Bewust heb ik het niet ondervonden, maar ik kan me zo voorstellen dat de onwennigheid tussen de band en nieuwe producer er ook voor gezorgd hebben dat 'A Cat in the Rain' voor mij nét niet helemaal dat kleine beetje extra had waar je normaal gezien op hoopt. Dat beetje extra voel ik dit keer wel.

Met name voor Felker geldt dat hij het schrijven van rake teksten nog lang niet lijkt te zijn verleerd. Nummers als 'On the Red River' ("We learned pain was the price of admission and you're never done paying it down"), 'Be Here' ("At the risk of sounding cavalier, my head and heart and conscience clear, I pray deliverance from fear - the only thing I need now") en 'Heaven Passing Through' ("Hold on to the moment like it's heaven passing through") spreken boekdelen en zijn daarmee nieuwe getuigenissen van het feit dat er geen band is die in de buurt komt van de status die Turnpike Troubadours het afgelopen decennium heeft weten op te eisen.

Er zijn wat hun uitgaven betreft twee albums die de rest van het oeuvre overstijgen. Dat zijn 'Diamonds & Gasoline', uit 2010 en het uit 2012 afkomstige 'Goodbye Normal Street'. Als je het mij vraagt staat de rest van hun muziek daar qua genietbaarheid niet al te ver onder en dit nieuwe album doet voor die fantastische rest op haar beurt weer niets onder. Sterker nog, voorlopig ben ik geneigd deze plaat bij het illustere tweetal te voegen, al zal de tijd moeten leren of dat uiteindelijk gerechtvaardigd zou zijn. Dat ik het nooit als hun slechtste album zal gaan beschouwen, staat voor mij echter al overduidelijk buiten kijf.

Nu zou ik mezelf dierenvriend noch dierenhater willen noemen, maar het drietal dat op de voorkant van de bij deze plaat horende albumhoes prijkt, mag er zeker wezen. De beesten zijn met hun majestueuze voorkomen in elk geval representatief voor wat dit album herbergt, want na een geslaagd opstapje waarmee ze weer opkrabbelden na hun aanvankelijke opheffing, zijn de Turnpike Troubadours weer helemaal hun majestueuze zelf en daarmee definitief terug van weggeweest. En dat is, op zijn zachtst gezegd, een aangename vaststelling.