Anouk - Set This Thing on Fire (2025)

Recensie | Anouk – Set This Thing On Fire | Nieuweplaat.nl

Het begint bijna op een genre-revealparty te lijken als Anouk een nieuw album aankondigt. Zo ging ze de afgelopen tien jaar van trage ska en funk (Fake It Till We Die, 2016) via het Nederlandstalige album Wen D’r Maar Aan (2018) naar een meer softrock- en popsound op Trails Of Fails (2022). Een jaar later vervolgde ze haar route met het orkestraal filmisch klinkende album Deena & Jim (2023). De vraag is dus waar Anouk op haar vijftiende studioalbum, getiteld Set This Thing On Fire, mee op de proppen komt: jazz, schlager-duetten met Dennie Christian, country?

Onversneden rock is het antwoord; het genre waarmee ze zowel nationaal als internationaal bekendheid verwierf. Na een opmerkelijk en wat merkwaardig voicemailbericht in de eerste seconden van de track That’s My Heart You Hold, waarmee het album opent, schallen zware gitaarklanken je tegemoet. Anouks stem klinkt opvallend helder en scherp. Bijna vilein en vol emotie in de hogere regionen. Schoolvoorbeeld van hoe je piketpaal in de grond slaat om de toon van je album mee te verankeren.

Nauwelijks van deze muzikale overval bekomen is het de beurt aan het titelstuk. Set This Thing On Fire duurt precies drie minuten en kent een zeer kort intro. Het doet vermoeden dat dit het lied is waarmee Anouk geprobeerd heeft een tweede deelname aan het Eurovisie Songfestival in de wacht te slepen. Vorig jaar schoof zij deze ambitie niet onder stoelen of banken: ‘Ik heb een pleurisharde plaat gemaakt, maar ik weet niet naar wie ik het moet opsturen.’ Douze points voor deze opzwepende en meeslepende track!

De volgende twee tracks (Where The Mind Goes en Outrage In 3,2,1) zijn opvallend kort; net iets meer dan tweeëneenhalve minuut. Een trend die al langer gaande is en vooral wordt ingegeven door enerzijds veranderd luistergedrag en anderzijds door het gebruik van andere muziekstructuren. Maar omdat in deze twee tracks de gebruikelijke structuur overeind blijft, voelen ze beiden wat onaf, alsof te veel rekening wordt gehouden met een ander luistergedrag dan pakweg twintig jaar geleden.

Eén van de twee singles van Set This Thing On Fire die reeds zijn verschenen is Can’t Fix Repeaters. Dit lied is een aanklacht tegen hypocrisie, oppervlakkigheid en toxisch gedrag—bijvoorbeeld in relaties of sociale kringen waar mensen zich anders voordoen dan ze werkelijk zijn. ‘Good guys aren't all good/Verity’s a rarity’ zingt Anouk, waarmee ze onderschrijft dat moraliteit complexe materie is.

Richting het einde van de plaat klinkt – we waren het bijna vergeten – de hitpotentie die Anouk heeft als rockzangeres. I See You heeft een dampende funky feel met een hoog escapisme-gehalte. Tracks als deze bezitten de kracht je voor even te ontdoen van dagelijkse zorgen en beslommeringen, je mee te nemen naar een visuele dansvloer om aldaar onbekommerd op te gaan in een dansende mensenmassa. You Can’t Hurt Me is een soort discorock (à la Thunderstruck van AC/DC) die de Ziggo Dome begin september probleemloos in beweging zal krijgen als Anouk daar twee concerten geeft.

Dat Anouk het beste tot het laatst bewaard heeft, blijkt als het lied Vicky Lynn het album afsluit. ‘Will you be home for Christmas, running down the stairs/Will you be home for Christmas with sprinkles in your hair.’ Ondanks dat de betekenis van dit lied (nog) niet duidelijk is, voel je aan alles dat dit een diep persoonlijk lied is. Alleen al het gegeven dat aan kerst wordt gerefereerd zonder dat je een kerstboom voor je ziet, maar je wel het gemis van de dierbare op deze – normaliter - feestdag voelt zegt veel. Het is het slotakkoord waarmee Anouk haar status als toonaangevende rockzangeres in Nederland bevestigt, we hebben er alleen een album of vijf op moeten wachten. Set This Thing On Fire was het wachten al die tijd zeker waard!

Dat een kwelling 34 minuten mag duren!
Wat een ontzettend verschrikkelijke bagger cd zeg.

0,5 is idd erg weinig en lijkt me vooral ingegeven door de controverse die ze blijkbaar heeft veroorzaakt. Album is idd een ruime voldoende met voor mij een paar lekkere uitschieters, waarvan ik Set this thing on fire het allerbeste rocknummer vind.
De rest komt wat gezocht en gekunsteld over en op de een of andere manier klinkt haar stem niet meer zo authentiek rocky meer als voorheen.