Radiohead - In Rainbows (2007)

Radiohead: de band die met de single Creep goed in de smaak viel, maar waar het debuut-album in zijn geheel toch nog wat tegenviel.
Radiohead: de band die met hun tweede album een verpletterende indruk op mij achter liet door op de proppen te komen met ongelooflijk sterke nummers, stuk voor stuk.
Radiohead: de band die me reikhalzend deed uitkijken naar OK Computer en toen die eenmaal uitkwam al bij de eerste luisterbeurt er voor zorgde dat dit album eeuwigheidswaarde kreeg voor mij.
Radiohead: de band die me ontgoocheld achterliet toen ik Kid A voor het eerst hoorde en daarmee lang voor verwarring zorgde.
Radiohead: de band die zich met Amnesiac toch weer wat meer aan mij wist te binden omdat ik Kid A inmiddels een beetje beter kon waarderen.
Radiohead: de band die met Hail to the Thief hun positie van eigenzinnige band consolideerde maar waar voor mij persoonlijk de hallelujah-euforie langzamerhand verdwenen was.
Radiohead: de band die wederom zeer slim uit de hoek komt door met dit project In Rainbows iedereen even flink deed verrassen en de schijnwerpers in no time op zich wist te richten.
Dat was even schrikken: binnen zo'n korte tijd na mededeling al een nieuw album en dan ook nog eens in de vorm van een download waar je zelf mag bepalen hoeveel je er voor over hebt. Echt waar? Ja ze verzekerden ons dat het echt waar was. Later komt dit alsnog uit op cd en weet ik wat voor extra's allemaal. Slimme jongens die radiohoofden. Koppie, koppie.
Na Prince met het gratis weggeven van zijn nieuwste album via een engelse krant (een stunt die Sarah Bettens ook gaat overdoen in België) dus weer een stunt van artiesten die lekker een eigen gang gaan. Ik waardeer dat, alleen liep ik er minder warm voor dan vele anderen om mij heen.
Hoe dan ook is Radiohead wel één van de interessantste rockbands van dit moment en was ik wel degelijk nieuwsgierig naar In Rainbows.
Geloof me: de wenkbrauwen gingen heel hoog toen ik opener 15 Step de eerste keer opzette. Klopte dit wel? Was dit niet een foutje? Het leek potdomme Michael Jackson wel (They Don't Care About Us), gelukkig duurde dat maar heel even en ik kon weer opgelucht adem halen toen ik de zeikerige zang van onze vriend Tom Yorke uit duizenden herkende. En dit nummer groeit per draaibeurt: het boeit enorm, is lekker tegendraads en klinkt ook weer niet al te moeilijk doenerig of 'kijk ons nu eens gek doen'-achtig.
Mooie geluiden, mooi sfeertje, mooi nummer.
Bodysnatchers heeft wat rauws zoals ik het soms ook bij Placebo hoor. En hoera hoera, de gitaar is weer terug! Ja, zo wil ik de band horen. Een beetje vreemd maar wel lekker en doet u toch maar dat beetje slagroom-rock erbij. Soms mag je jezelf wel eens lekker verwennen en verwennerij is een kwalificatie die voor dit nummer zeker op gaat. Deze jongen ging bij dit nummer met een gerust hart achterover leunen in zijn stoel en kon tevreden zijn met het bandje zoals hij hem het liefste hoort. Radiohead: het bandje dat met In Rainbows weer tot de persoonlijke ere-divisie van aERodynamIC is gaan behoren?
Zover zijn we nog niet want er is natuurlijk nog meer, zoals het sfeervolle Nude.
Bij de eerste klanken kon ik dat 'gerust in de stoel achterover leunen' al weer achterwege laten want ik veerde op door de schoonheid van het intro. Dit soort nummers hebben het altijd goed gedaan bij mij en ook nu is dat geval. Ik werd er zelfs even stil van zo mooi. Nu is dit nummer zelfs al op dag van release het nummer dat ik meer heb gedraaid dan de andere op dit album. De donkere kant spreekt me erg aan, maar tegelijkertijd klinkt het ook een beetje als een donkere tunnel waar we het licht aan het einde van de bekende duisternis al tegemoet kunnen zien. Tekstueel heb ik nu nog geen idee waar het over gaat en dat komt in de toekomst nog wel, maar dat ik dit een ijzersterk nummer vind is voor mijzelf zeer makkelijk te constateren!
Dit soort nummers zijn toch geweldig en het blijkt dat de band het niet verleert is om ze te schrijven en uit te voeren.
Weird Fishes/Arpeggi gaat verder in die mooie sfeer. Drums met daaroverheen een mooi kabbelend gitaargeluid en daarmee ook weer heel erg down to earth en terug naar 'oudere tijden'. Toch is dat laatste een gewaagde stelling omdat ik er zeker ook wel de invloed in terug hoor die op de laatste albums te horen waren. Een mengeling dus. Toch weet het me niet zo te pakken als bijvoorbeeld een Nude. Alsof ik naar een zwart-wit foto loop te staren en juist bij de beelden die ik op mijn netvlies krijg zo graag kleur had willen zien, maar daardoor heeft het nummer ook juist wel weer zijn charmes en zijn ietwat dreigende, onheilspellende en vooral onverklaarbare. Misschien eentje uit de categorie 'moet nog groeien-geef het de tijd'. Iets wat deze band sowieso zo sterk maakt natuurlijk.
All I Need heeft ook iets apocalyptisch in zich. Vrolijk is in elk geval anders. En op de een of andere manier weet dit nummer me, hoe mooi misschien ook, toch niet helemaal te overtuigen. Ik word er in elk geval wederom niet echt door gegrepen. Het blijft een beetje kil en afstandelijk klinken. Let wel: ik vind het zeker niet slecht (in tegendeel) maar ik heb hier wat ik bij veel Kid A / Amnesiac / Hail to the Thief nummers ook heb. Goed, maar afstandelijk..... en ik wil dat er net even meer met me gebeurt.
Het redelijk korte Faust Arp vind ik dan weer wel erg mooi klinken en doet me wel weer wat. Ik las hierboven al een link naar Red Hot Chili Pepper's Road Trippin'. Velen zullen hun neus heel erg hoog op gaan trekken voor die opmerking van user SilverGun, maar ik vat hem eigenlijk wel. Hill vertelde dat dit wel eens een favorietje zou kunnen gaan worden en ook daar wil ik best in mee gaan. Mooi nummer. Kort, maar krachtig.
Reckoner is een sterk nummer dat opvalt door de piano. Meerdere draaibeurten zorgden voor een steeds groter wordende hypnotische sfeer en mede daardoor zou dit nummer ook wel eens tot de grote favorieten kunnen gaan behoren.
Het is zeer herkenbaar allemaal, maar toch klinkt het ook weer anders dan we gewend zijn en waar het hem nu aan ligt kan ik eigenlijk nog steeds niet zeggen. Dat het een ongelooflijk mooi nummer is is iets waar ik minder lang over hoef na te denken. Enige puntje van kritiek is het einde dat ik graag wat spectaculairder had willen zien.
House of Cards deed me de eerste keer qua intro opeens erg denken aan sommige fratsen die Devendra Banhart op zijn laatste albums uithaalt. In elk geval een zelfde soort sfeertje kon ik er uithalen. Ook Beck ten tijde van Sea Change is er in terug te horen. Het bevalt mij in elk geval zeer goed. Een nummer dat ik de komende tijd met alle graagte nog eens op ga zetten.
Jigsaw Falling Into Place is inderdaad weer meer up-tempo en doet gelijk heel erg denken aan werk op bijvoorbeeld Hail to the Thief. Ik zie dat dit nummer er bij een aantal mensen juist positief uitschiet, maar ik ben er zelf nog niet uit welke positie het bij mij nu werkelijk in neemt. Het kost me moeite er goed in te komen. Misschien zit ik toch te veel in dat lagere tempo met sfeernummers of misschien is dit gewoon net als bij de vorige albums zo'n nummer dat ik wel goed vind maar dat toch op grote afstand blijft staan. Gelukkig is de laatste minuut er wel eentje waar ik erg van kan genieten dus misschien dat het met de eerste 3 minuten ook nog wel goed komt.
Videotape is de afsluiter waar we het voorlopig nog even mee moeten doen (het wachten is nu op de 'originele' release). Zo op de piano met wat leuke extra effecten is dit natuurlijk een prima afsluiter in stijl. Geen schokkend nummer overigens.
Al met al ben ik zeker niet ontevreden. Het komt nu zelfs een paar keer voor dat nummers me weer echt wat doen en dat was op de laatste 3 albums maar heel af en toe het geval.
Dat ik niet de sensatie ervaar die ik had toen The Bends of Ok Computer net werd gereleased is een ander ding. Radiohead toont gewoon aan een zeer bijzonder band te zijn die we denk ik moeten koesteren.
In elk geval hebben ze een album afgeleverd waar ik me de komende tijd waarschijnlijk zeer goed mee zal vermaken en met mij velen anderen als ik het zo mag geloven......

En daar is hij dan: een nieuw album van dé band van de afgelopen 10 jaar dat elke keer weer iedereen wist te verrassen bij een nieuwe plaat. Toen vorig jaar de mini ‘wij zijn er nog en dit is nieuw werk’ tour werd gedaan, kon er al heel voorzichtig gejuicht gaan worden bij sommigen. Maar lang bleef toch de vraag of al die lof niet te vroeg was. Maar toen als een donderslag bij heldere hemel het nieuwe album In Rainbows werd aangekondigd kunnen de liefhebbers en haters van Radiohead hun respectievelijke proza op het niveau van Homeros of de decoupeerzaag gebruiken om hun mening te ventileren.

15 Step opent het bal met geklap van basisschoolkinderen die als het eenmaal het echt leuk wordt nog een lekker ‘yeeeeh!’ laten horen. Daartussen wordt het nummer mooi opgebouwd met een mooi en rustig baslijntje en voorzichtig gitaarspel. Het maakt de cryptische gezang van Thom Yorke vrij luchtig.
Met een brakke doffe bas wordt Bodysnatchers ingezet wat zich ontpopt tot een lekkere rocksong met een vrij makkelijke melodie. Maar na 2:10 wordt het nummer interessant en krijgen we wellicht antwoord op de vraag waar Thom het eigenlijk over heeft.
Aan het begin van Nude is er gelijk een associatie met Sigur Rós, gezien de stemvervormingen en genieten we 10 tellen van een stukje elektronica. Daarna komt een geweldig nummer dat met behulp van een ondes martinot, een cello met een ruimer geluid en andere strijkers de tranen laat vloeien. Het beste nieuws van deze plaat is dat dit oude nummer uit 1996 toch nog op een plaat is verschenen en daarmee Pyramid Song weet te overtreffen.
Weird Fishes/Arpeggi heeft als fundament drums waarover heen diverse gitaarlijnen gaan lopen. De tekst moet iets ongrijpbaars oproepen en dat kwam live ook goed uit de verf. Op plaat valt hij een klein beetje tegen omdat het tempo lager ligt. De afstand naar de luisteraar wordt hierdoor te klein waardoor die mooie sfeer een klein beetje de mist ingaat.
Met All I Need wordt een mooi drieluik afgesloten wat begon met Nude. Leuke effecten en als je goed luistert hoor je gebrom van een vliegend insect als Thom het coupletje zingt met de tekst ‘I’m just an insect’ Het is de opbouw naar een prachtig slot wat het tweede grote kippenvelmoment oplevert.
Dan volgt deel twee van de plaat met Faust Arp wat een kruising is tussen A Wolf At The Door en The Beatles dat je met een gelukkig gevoel achterlaat.
Reckoner is gek genoeg een grote surprise. Oorspronkelijk was dit een oud nummer wat tot de grond toe is afgebroken en waar men helemaal mee overnieuw is begonnen. Het is van heel rauw naar eigenlijk iets heel aandoenlijks gegaan wat wel bij deze plaat past.
‘No matter how it ends No matter how it starts’, inderdaad House Of Cards kan ook wel een kwartier zo doorgaan dan de ruim 5 minuten die er nu voorstaan. Vooral in dit nummer komt het typische geluid van deze plaat goed naar voren. Het is eigenlijk allemaal vrij basic met ook hier weer de synthesizerachtige strijkers. Hierover later meer.
Dan krijgen we eindelijk nog een up-temponummer met Jigsaw Falling Into Place. De akoestische gitaar zijn we dan al een paar keer tegengekomen maar hier mag hij het ook inzetten. Samen met Bodysnatchers het nummer dat het makkelijkst blijft hangen en met het ‘gehùùùh’ op de achtergrond moet het raar lopen als dit live niet uitgroeit tot een favoriet.
Het album wordt voorlopig mooi en rustig afgesloten met Videotape. Een kille vleugel en wat getrommel met een verwijzing naar de legendes van Faust. Ik zeg voorlopig want het tweede deel volgt op 3 december.

Wat opvallend is aan deze plaat, ik noemde het al eerder, is dat het erop lijkt dat radiohead terug is gegaan naar de basis. En inderdaad, er zijn geen hoogstaande, voor de buitenstaanders onbegrijpelijke experimenten als Fitter Happier, Kid A of Pulk/Pull Revolving Doors te vinden.



Maar waar OK Computer, Kid A en Amnesiac elk afzonderlijk een eenheid vormen qua sfeer lijkt dat sinds Hail To The Thief een beetje weg. Waar je bij Hail To The Thief soms het idee krijgt dat je soms vooral naar schetsjes aan het luisteren bent, datzelfde gevoel heb ik bij In Rainbows ook in het begin.
Toch valt er qua thematiek in deze plaat een bepaalde eenheid te bespeuren. Een gevoel van wat alles wat jezelf doet, daar heb je geen invloed op en het maakt je machteloos. En in Videotape besluit je maar om er maar helemaal uit te stappen. Met dit idee in je achterhoofd kan het telkens beluisteren van CD1 van In Rainbows nog een zware psychologische confrontatie met jezelf worden.

Gisteren had ik nog het gevoel dat er iets ontbreekt aan dit album. Dat gevoel lijkt verdwenen...

In rainbows opent zeer sterk, met een a la airbag up tempo nummer, goede drums, wat gefrunnik met knopjes en effecten... 15 step heeft me zeker overtuigd. Vervolgens komen we bij Bodysnatchers wat iets weg heeft van Palo Alto. In ieder geval de stevigste rocker sinds electionering. Track 3, nude, was altijd een van mijn favorieten live. De volledig akoestische versie van 'work in progress' heb ik eindeloos gedraaid. De studioversie viel mij eerst wat tegen. Het leek alsof er drie stukken aan elkaar waren geplakt en het kwam allemaal wat kitsch en geforceerd over. Inmiddels gaat het tussen mij en het nummer al wat beter. Arpeggi, ook al bekend van o.a. het klasieke concert 2-3 jaar terug is gewoon een topper met veel lagen en interessante sferen op de achtergrond. Qua geluidseffecten (niet qua melodie) doet het mij denken aan Knives out. All I need is gewoon een mooi nummer (saai begin, mooie opbouw, fantastisch slot). Faust arp een kort maar krachtig akoestisch tussendoortje, niets meer niets minder. Reckoner is wat mij betreft de verrassing van de plaat. Ik ken verschrikkelijke demo's van dit nummer, maar het melodieuze intieme werk wat ze nu op plaat heben gezet is gewoon puur genieten. House of cards doet me vrij weinig. Jigsaw is dan weer een lekkere up tempo track en zal vooral live aanslaan bij het publiek. Een heerlijke track. Videotape is ook een pareltje is de context van Pyramid song, I want none of this en Sail to the moon.

Ik ben inmiddels. na 6-7 luisterbeurten vrij enthousiast over de plaat en kom langzamerhand tot de conclusie dat er gewoon geen zwakke nummers op staan. Op Kid A, Amnesiac en HTTT staan verschillende zwakkere nummers per plaat, dus dat is een pluspunt voor In rainbows. Het minpunt is dat er waarschijnlijk niet één a twee echte knallers van ontzettend hoog niveau op staan. Dan bedoel ik een kaliber Street spirit. Exit music of Pyramid song.

Ik verwacht nog een en ander moois op de bonus cd, waar ik zeker naar uitkijk. Deze krijgt een dikverdiende 4,5

Somewhere over the rainbow…


In het oude testament staat een passage waar God de regenboog schiep ter belofte dat er nooit meer een zondvloed zou plaatsvinden. Toen konden de mensen eindelijk slapen met de zekerheid dat ze niet wakker werden tussen de zoutwatervissen of in de armen van een bronstige octopus. Het kan toeval zijn dat Radiohead net nu met een plaat op de proppen komt die ‘In Rainbows’ heet. Want tijdens de lange radiostilte zou je al met vreemde scenarios in je hoofd kunnen zitten, misschien waren zij hun eigen ark aan het bouwen om langs een achterpoortje te verdwijnen langs één van de vele woeste kanalen in muziekland of waren ze ondertussen toch een geniepige kruistocht aan het voorbereiden? Ik dacht aan dat laatste scenario, want ik zou Yorke nooit een Judasrol toedichten, al ben ik dan geen fundamenteel gelovige als het op Radiohead aankomt, maar voor een popgroep die zijn eigen Hoogmis gekregen heeft, wil ik best uit mijn pen kruipen om hen te bezingen, of het dan uiteindelijk een lofzang of klaagzang wordt, dat zal pas duidelijk worden wanneer ik de andere kant van de regenboog bereik.

Natuurlijk vind ik het mijn plicht om ooit eenmaal in mijn leven een Radiohead-recensie te schrijven als ware muziekofiel. Rabiate Radioheadfans hebben Tommeke zijn eigen plaats in het muzikale Lourdes trouwens al veel langer geschonken. Net zoals iedere Moslim ooit in zijn leven naar Mekka moet, of gepensioneerde madammekes de drang voelen om naar Lourdes te trekken, dient iedere muziekliefhebber in zijn leven ooit een Radioheadplaat te beluisteren, net zoals een Nirvana Beatles of Sex Pistols plaat . Welke bevindingen daar ook uit voortvloeien, het is een plicht om één van de grootste architecten van de huidige nieuwbouw in muziekland te bewonderen of te verfoeien want hun constructies zijn nooit puur homogeen geweest of vergankelijk. Steeds gewaagd of tegendraads zelfs. Een Sixtijnse kapel met filmdecors, zo zou je hun OK Computer/Kid A periode kunnen omschrijven. Ook op ‘IN Rainbows’ staat Yorke als verknipte misdienaar zijn hymnen dan te zingen voor de parochie, met zijn zeurstem dus ja..

Voor er messen getrokken worden of dat ik me moet verlagen tot schietstoelschrijven (vluchten voor al het verbale geweld tot mij komt) wil ik zeggen dat ik het wel heb voor Yorke zijn zeurstem, want hij zeurt immers goed, hier ook weer, en de muzikale omgeving is ook zeer te pruimen. De regel met zeurstemmen is in feite simpel. Bijvoorbeeld : Een bezopen trucker met bierbuik moet niet lang tegen me zagen voor ik pissig wordt, maar als het een schone blondine met lange benen betreft, zo rond de twintig à dertig jaar kan ik veel verdragen. Tom Yorke is dus het muzikale equivalent van mijn blondines met de lange benen, die tegenwoordig weer vaker afwezig zijn de laatste tijden maar steeds de kamers van mijn hoofd bevolken. Maar ook voor hem zal ik de komende dagen wat plaats ruimen daar boven, al is het voor een heel andere reden.

Ik heb ze trouwens beluisterd, de vorige platen, alle zes. Het oude en het Nieuwe testament tesamen. ‘In Rainbows’ zou in dit rijtje passen als de grote wederopstanding. Maar het begon allemaal lang geleden, toen ze nog abuiselijk voor een one hit wonder aanzien werden, een idool voor bakvissen en breugelbekken, niets meer, niets minder. Creep was echter slechts de stilte voor de zondvloed van the Bends en Ok Computer waarmee ze hun eigen plekje opeisten tussen de Goden op de berg Olympus. Kid A en Amnesiac waren moderne gedigitaliseerde psalmen en Hail to the thief was dan een samenvatting van de vorige boeken. Met ‘In Rainbows’, lijkt Tom zich op te werpen als martelaar en verlosser tegelijk. Hij is wat rustiger geworden, al is er af en toe nog een wilde uitbarsting te horen wanneer hij in zijn Franse colère schiet. De electronica is wat meer naar de stoffige hoeken van de kamer verplaatst en de cello’s spelen soms euh eerste viool in de ingetogen nummers.

Eigenlijk dus toch wel een Kid A bocht hoor ik mezelf al denken. Een terugkeer of een andere weg? Eigenlijk beiden en geen één van de twee. Deze plaat is weer hermetischer dan het collagewerk en het gefröbel van hun vorige. Al kan deze plaat in het begin wat onsamenhangend klinken, maar eenmaal de cement gedroogd is, staat de plaat toch maar weer als een huis. Genoeg kamers om tot rust te komen, genoeg stemmen en sferen om niet eenzaam te worden, geen structuren om verloren te lopen echter op deze plaat, maar dat zou ook niet bij het bouwplan passen, het is een eerlijke plaat geworden, geen zoekende maar een vindende plaat, minder afwijkend en experimenteel, maar met een echte hartslag deze keer, Radiohead puur en onversneden, die slogan zou ik er onder plakken, als ik mijn geld verdiende op een reclamebureau met het verzinnen van banale oneliners.

Maar oordeel vooral zelf, en of Tom Yorke nu God is of niet volgens sommigen is puur subjectief. Het is net als met God zelf : Of hij bestaat en wij slapen slechts wanneer we hem moesten horen, of we dromen gewoon dat hij echt bestaat.

…en als ik u dan toch op de zenuwen gewerkt heb, of overspoeld heb met mijn religieuze metaforen, en vind dat u te lang door de vergelijkingen moest worstelen om tot de essentie te komen, zal ik beloven dat ik het nooit meer zal doen. Stuur al uw spaargeld op en ik stuur u een persoonlijke regenboog of u denkt maar gewoon dat ik blond ben met lange benen.

Sjaloom..

Ik zit toch met het volgende dilemma:

user rating: 4.07

Stemmen: 367.

Komt dit door het fenomeen radiohead.
Of moet ik toch er van uit gaan dat dit alleen komt, omdat er een geweldig album is uitgebracht.
Denk ik nu in een totale verkeerde richting en heeft radiohead een prachit albun uitgebracht met Rainbows.

De gehele sound flowt prima weg. En toch haar je duidelijk de sound van radiohead terug in elk nummer.
Maar het lijkt als of ze, voorzichtig zijn geworden. een probleem wat veel ouder worden de rockers meekampen.

Waar ze vroeger de drang nog hadden om zich zelf te blijven ontwikkelen, een eigen weg vinden in de muziek wereld.
Het experimentele, het zoeken naar perfecte chaos. Spelen met een agressie, wat jim morrisson bergijpt.
Bij de omslag van "The bends" naar "oke computer". Toen was radiohead een band die zocht, naar de grenzen van hun kunnen. Het mooie ontwikkelde Kid A, en de sound werd verder door ontwikkeld in Amnesiac.

Hedendaagse bands als: The arcade fire, . halen duidelijk hun roots weg bij radiohead. Maar nu Lijkt radiohead te zijn ingehaald door dezelfde muzikanten van de nieuwe generatie.

Ik hoor het zelfde principe als bij de peppers, de muziek is leuk, maar de band is oud geworden, ze hebben soort ouderlijke rust. die mijn opa ook heeft, wanneer hij de hele dag door het raam kijkt. , Alleen lijkt er bij radiohead het muzikaal vuur te zijn gedooft. radioheads maakt muziek met nostalgische gevoelens, ze willen terug naar iets maar wat.... Net als de fans die alles "doofelings" mooi vinden.
Voor Radiohead.... lijkt het ook niet nodig meer te vinden om aan muzikale reflectie te doen. Want waarom zouden ze zich ook verder ontwikkelen...... Het klinkt toch prima zo....?, of hadden ze het maximum van hun kunnen al bereikt met: Ammesiac en wordt dit verbloemd in leuke rockende liedjes, met vriendelijke piano melodietjes en teren ze nog steeds op het de naamsbekendheid van die band die jaren terug prachtige albums heeft maakt......

Ik denk het laatste.....

Met 3 maanden denk ik: had radiohead een nieuwe cd, uhhh oja die was wel leuk. En keer ik weer terug naar The bends, Oke computer, Kid A en Amnesiac


3 sterren

Ook maar ´s mijn impressies op een rijtje zetten:

1. 13 Steps
Klinkt heerlijk ontspannen en ik ben om zodra de bas- en gitaar invallen. Wat een warmte meteen. In eerste instantie vond ik het drumpatroon wel apart (Autechre-achtig), maar nu klinkt het heel logisch. Leuk is ook de speelsheid. baslijntje hier, extra gitaarlijntje daar en die kinderkoortjes: "Yeah!". Deze mag bijgeschreven worden in de Annalen der Klassieke Radiohead-songs.

2. Bodysnatchers
Lekker gitaarnummer, dat me een beetje aan hun begintijd (de My Iron Lung EP vooral) doet denken. Beetje tegendraads gitaargeluid hier en daar. Heerlijk nummer. Yorke zingt op een gegeven moment wel: "I have no idea what I'm talking about" en daarin moet ik hem ondersteunen: ik heb ook geen flauw idee waar hij over zingt (terwijl ik dit album nu wel vaak genoeg gehoord heb). De break hier is weer helemaal fantastisch. Klinkt als het Radiohead waar ik in 1995 (lang geleden alweer) voor viel. Dit zal het wel goed doen op de festivals, komende zomer.

3. Nude
Nude doet me dan weer helemaal niets. De eerste keer was ik erg onder de indruk van dit nummer, maar inmiddels is het een achtergronddeuntje geworden. Het verbaast me dat dit op 1 staat bij de favoriete tracks... Misschien doen Radiohead's ballads me gewoon niet zoveel meer... Ik had het ook al bij hun vorige paar platen.

4. Weird Fishes/Arpeggi
Zo rond 4:00 hoor je wat mensen meemommen. Al met al een nieuw hoogtepunt op deze plaat. Doet me een beetje denken aan sommige gitaarbands uit het midden van de jaren '90 (bv. Swell, al waren die minder climactisch ingesteld). Heel fijn nummer dit.

5. All I Need
Lekker zompige baslijn en fijn pianospel, maar al met al weet dit nummer ook niet echt te beklijven hier. Beetje geforceerde climax en te plotseling einde, als je het mij vraagt.

6. Faust Arp
Beetje een niemendalletje. Als mensen dit op basis van de eerste tekstregels afdoen als K3 kan ik ze niet eens heel erg ongelijk geven. Vind hier maar weinig aan.

7. Reckoner
Dit is dan weer heel andere koek! Lekker melancholisch (hoe krijgen ze dat toch telkens weer voor elkaar) en meneer Selway mept lekker op de bekkens (klinkt goed in combinatie met de tamboerijn).

8. House of Cards
Hiermee heb ik een beetje hetzelfde als met Nude. Achtergrondmuziek... op de een of andere manier spreekt er voor mij weinig urgentie uit dit soort liedjes. Het zal vast heel mooi zijn, maar het raakt me echt voor geen meter.

9. Jigsaw Falling Into Place
Ook met dit nummer krijg ik geen echte connectie. Het is wel beter dan de andere 'ballads', maar het eureka-gevoel blijft achterwege. De laatste - grofweg - minuut waarin Yorke even los gaat met de zang is wel mooi.

10. Videotape
Deze vind ik dan wel weer heel erg mooi. Minimalistisch pianospel en unheimische geluiden. Had nog wel een paar minuten langer mogen duren eigenlijk!

Een album met enorme pieken (Videotape, Reckoner, Weird Fishes en de eerste twee nummers) en dalen (de rest eigenlijk) voor mij. Ik blijf hem voorlopig wel veel draaien, ben benieuwd of bepaalde dalen alsnog pieken blijken te zijn!

Radiohead - In Rainbows

Eindelijk was het dan zover. Gisteren bracht Radiohead eindelijk het nieuwe album uit. Net van de grote verrassing bekomen van 10 dagen geleden, dat het een internetrelease zou worden, en dat je zelf (!) de prijs mocht bepalen. Radiohead is en blijft een excentrieke band.
Mijn verwachtingen voor dit album waren hooggespannen. Vooral omdat ik weer wat meer verwachtte dan Hail To The Thief. Dat was een mooi album, maar omdat hun eerdere werk (Ok Computer en met name The Bends) geniaal was en ze niet echt meer op dat niveau teruggekomen zijn. Ze moesten toch weer een andere stijl verzinnen om hun trend in verschillende stijlen per album door te zetten. In Rainbows zou dan een kruising moeten worden tussen The Bends en Ok Computer.

Al bij het inzetten van het eerste ritme van 15 Steps werd die hoop gelijk de grond in geboord. Jammer. De eerste luisterbeurt werd nou niet echt wat ik er van voorgesteld had. Ik vond het allemaal een beetje vlak klinken en sommige nummers vond ik vrij saai.
De tweede luisterbeurt liet me de eerste mooie dingetjes op dit album ontdekken. 15 Step, dat had toch een geweldig ritme. Dan dat jankerige gezang van Thom Yorke erdoor, en je hebt een prachtig nummer. Ook de afsluiter begon al wat te wennen. De live versie blijft inderdaad beter, zoals hier al redelijk wat keer verkondigt is, maar deze versie mag er wezen. Het gevoel wat Yorke in zijn pianospel en zijn stem legt zijn geweldig mooi. Echt een nummer om bij weg te dromen.
Na de tweede luisterbeurt ben ik een tijdje niet thuisgeweest in verband met werk en andere verplichtingen. Toen ik op de fiets zat bleek dat How To Disappear Completely in mijn hoofd zat. Dat nummer kreeg ik er voor de rest van de dag om de een of andere vreemde reden dan ook niet meer uit.
Terwijl ik aan het werk was, bleek het album toch wel een vrij grote indruk op me te hebben gemaakt. Het maakte me vrij relaxt en alles ging vrij goed die avond.
Toen ik weer terug naar huis ging en mijn radio weer eens aanzette om toch weer dit album te gaan luisteren ging er een wereld voor me open. Achter elkaar kwam de boodschap in nummers naar voren. Neem nou Weird Fishes/Arpeggi, een vrij onopvallend nummer op het eerste gehoor. Maar heel sneaky blijft het boeien, het nummer blijft maar opbouwen, en blijkt echt bloedmooi te zijn. Dit is momenteel dan ook mijn favoriet op dit album.
Ook Faust Arp betoverde me die derde keer. Opeens vielen mij de snaarpartijen op, de heerlijke rust die uit het nummer straalt. Van het rustige begin met:
Wakey wakey
rise and shine
Tot het einde. Jammer dat het zo'n kort nummer is.
Ook Reckoner is zo'n nummer dat weer die prachtige rust uitstraalt. De hoge zang van Yorke en de pannendrums ondersteund door enkele pianoakkoorden op precies het juiste moment aangeslagen zorgen voor die betovering.
Na de laatste keer draaien (ik heb deze plaat nu zo'n twintig keer gedraait) beginnen dan ook uiteindelijk Bodysnatchers, Jigsaw Falling Into Place en House Of Cards mooi te worden.
De doffe krakende bas van Bodysnatchers, prachtig. Voor mij is dit nummer toch een samenvatting van alles wat je tegenkomt op Hail To The Thief. Het duistere sfeertje van Myxomatoisis, de gitaar van There There, de zang van 2+2=5 en een aantal kleine dingetjes van A Wolf At The door. Goed nummer. Zeker niet mijn favoriet.
Voor de rest is House of Cards nog steeds een beetje bezig met doordringen. Ik vind het een beetje een moeilijk nummer. Het begin vind ik saai en tegelijkertijd zeer boeiend, vreemde combinatie, maar het houd wel je aandacht bij de plaat. De galm achter de stem van Yorke brengt er een sfeertje in van Hello, Hello, is there anybody in there?. Het heeft verder niets met dat nummer te maken, maar ik krijg er een beetje een gevoel van ik-ben-verdwaald-in-een-grot van.
Uiteindelijk komt er dan ook nog een uptempo nummer. Toch nog iets vlots op de plaat. Jigsaw Falling Into Place is dan ook erg verfrissend na House Of Cards en Reckoner. Toch blijft ook dit numer een beetje moeilijk.
Dan zal ik Nude bespreken. Het gekke bij dit nummer is dat het wel mooi is, maar dat ik het totaal niet kan doorgronden. Het blijft een beetje hangen. Het groeit niet en het daalt niet in waarde. Het is gewoon een apart nummer.


Dan nu disc 2:
Nadat 10 oktober afgelopen jaar de nieuwe CD van Radiohead uitkwam, werd er een belofte gemaakt over een tweede disc met extra tracks. Een tijdje terug heb ik die disc uiteindelijk ook maar gedownload.
Na het luisteren van Mk 1 dat gewoon een simpel uitlopertje blijkt te zijn van Videotape op de eerste disc, kwam Down is the New Up. Een nummer zoals je dat van een band als Radiohead mag verwachten, een beetje uptempo, en de nodige electronic aspecten maken het tot een heerlijk nummer dat wel wat weg heeft van You and Whose Army? Als ik goed luister. Maar goed, na een heul goed nummer komt dan echt het eerste mindere nummer van heel In Rainbows. Go Slowly kabbelt maar wat voort en wordt naar mijn mening niet erg spannend. Een beetje zingen in de ruimte. De instrumentatie in dit nummer vind ik wel okee, maar York zingt hier net wat te hoog. Kortom, het blijft allemaal niet erg hangen. Hierna moet er nog 53 seconden gewacht worden tot het volgende nummer, het meesterlijke, ingetogen, melodieuze perfect op Mk 2 aansluitende Last Flowers. Mensenkinderen!? Radiohead heeft een vergissing gemaakt! Waarom stond deze niet op disc 1? Waarom? Last Flowers is wat mij betreft qua opbouw nog beter en ingetogener dan Weird Fishes/Arpeggi en heeft mooiere pianostukken dan in Videotape. Ook het zinnetje met ‘it's too much, too bright, too powerful’ en alles wat erop volgt is onwaarschijnlijk mooi.
Up On the Ladder volgt hierna en is weer heel wat anders dan Last Flowers. Een mooi onheilspellend begint en een wat gefrustreerde zang en mooie synthlijnen brijen dit nummer weer tot een mooi geheel. Ook de bassdrum die het hele nummer door blijft tikken met het achtergrondgitaartje gevolgd door regendruppels op het tentdoek geven een heel eigen sfeertje aan het nummer en aan het album in zijn geheel. Goed nummer zeg ik.
After this krijgen we Bangers + Mash. Een nummer dat gelijk uptempo begint en de hele tijd blijft door rammen. Als je het mij vraagt, de Bodysnatchers van disc 2. Heerlijk nummer. Soortgelijke drums uit 15 Step gemengd met de gitaren van Bodysnatchers, hier kan ik echt op uit m’n dak gaan. Ook helpt het geweldig als met windkracht 9 tegen de wind in moet fietsen! Na 2:17 krijgen we een rust waarna de boel weer langzaam wordt opgebouwd tot het einde aan toe. Geweldig.
Hierna het derde downtempo nummer (na Go Slowly en Last Flowers) en tevens het ALLERlaatste nummer van de CD, wat jammer nou. Maar ook dit is weer zo’n prachtig ingetogen nummer, dit keer zonder piano, zonder echo, maar een wat gedempte zang en doffe instrumentatie. Minimalistisch en toch slepen ze hier weer alles uit het nummer wat er in zit.
This is, you warning, 4 minute, warning.

Verder vind ik Radiohead nog steeds de beste band die er bestaat. Ze hebben het lef om gratis downloads weg te geven. Een plaat onder eigen beheer uit te brengen en hiermee weer volop in de aandacht te komen. Radiohead is een band die niet de aandacht zoekt door goede doelen te gaan steunen om populair te blijven, maar door goede muziek te blijven maken. Dat siert ze enorm. Ik hoop dat Yorke en zijn mannen ook gewoon door blijven gaan met waar ze goed in zijn en niet hun muziek gaan verknallen door de publiciteit op te zoeken met goede doelen.

(recensie schoolkrant)

Dit album dit weekend pas in huis gehaald ("shame on me" ). Ja wat vind ik er na 4 luisterbeurten van. De nummers zijn stuk voor stuk wel goed, maar ze vormen naar mijn idee geen eenheid. Het is een beetje een rommeltje. En er ontbreekt ook een spanningsboog. Na 'All I need' (wat ik niet het meest sterke nummer vind) verwacht ik dat er iets gebeurt. Iets heftigs of juist iets heel verstilds. 'Bodysnatchers' doet je verwachten dat de heren nog wel een keer flink op de gitaren gaan rossen, maar dat gebeurt helaas niet meer, met als gevolg dat 'Bodysnatchers' er een beetje verloren bij staat. Ik vind dat jammer. 'Faust ARP' is een prachtige song, maar duurt voor mij te kort. 'House of Cards' is ook niet de meest sterke song, maar wordt gered door een sfeervol arrangement. Na 'weird fishes' kabbelt het allemaal maar een beetje voort. En dan houdt het na 'videotape' ineens op (de extra tracks heb ik niet). Niet echt een waardige afsluiter van In Rainbows.

Dus, hoewel de nummers niet slecht zijn toch een beetje teleurgesteld in mijn verwachtingen. Voorlopig een 3,5*. Maar wie weet gaat die "groeien".

Toen ik In Rainbows wilde opzetten, zei ik tegen mijn vriendin bij voorbaat al dat dit "rare muziek" is. Na een nummer of twee beaamde ze dat.

In Rainbows is een stap vooruit op Hail to the Thief, in die zin dat ik hier het gevoel krijg met een geheel te maken te hebben in plaats van het allegaartje dat zijn voorganger is. 15 Step doet echter nog niet echt wat ik verlang. Buiten de wat buitenaards ogende effecten vind ik vooral de begintoon, die het hele nummer aanhoudt, erg onrustig, maar tegelijkertijd ook van een dergelijk extraverte soort dat het me vooral niets zegt.

Ook Bodysnatchers heeft een wat dubbele kant. Op het begin van het kan ik het niet verhelpen dat ik een groep compleet achterlijke mannen voor me zie die uitbundig hun instrumenten bespelen. Gekkenhuismuziek. Kan leuk zijn, maar in dit geval slaat Yorke voor mijn gevoel compleet de plank mis. Zijn vreselijke zang op het begin voelt geforceerd, geimproviseerd, maar ook opstandig, alsof het hem werkelijk niets kan schelen. Opzichtig kwajongensgedrag dat ik even vergeet als het nummer halverwege een heel aardige wending neemt. Yorke's laatste kreten laten vooral wanhoop en paniek horen, en hiermee lijkt er een verhaal te beginnen.

In Rainbows wordt pas echt interessant bij Nude, die een welhaast psychedelische indruk op me maakt. Ik moet hier en daar aan Kid A denken, wat op zich een goed teken is. Hier lijkt het alsof Yorke ergens vrede heeft gevonden, alsof hij de paniek die hij in het vorige nummer ervoer naast zich heeft gelegd. Bovenal hoor ik verwondering; en ook nog eens een prima uithaal die me nog weet te raken ook. Wellicht de Sail to the Moon van In Rainbows, maar dan in een wat ruwere versie.

Weird Fishes begint volledig oninteressant, met die irritante, afstandelijke, nietszeggende drumcomputer. Het wordt na enkele seconden echter wel interessant als de gitaar erbij wordt gehaald. Met een mooie opbouw en een goede snelheid lijkt In Rainbows hier pas echt te gaan leven. Halverwege lijk je te worden ondergedompeld in Yorke's geneuzel; je wordt echter uit zijn droomwereld gehaald door een plotseling gekomen moment van helderheid. Jammer, ik had graag even verder in die bedompte stroom gezeten. Dat dit echter een onvermijdelijke keuze is, blijkt uit het feit dat dit moment van helderheid uitgroeit tot een bijzonder serieuze herintreding van Yorke's sombere wereldje. Weer komt die wanhoop voorbij in die zware storm, maar ik voel tevens een uitermate sombere conclusie, waar ik graag in mee ga.

All I Need valt vooral op door de verre van subtiele, volle pianoklanken die het einde van het nummer sieren. Faust Arp is een fijne adempauze, waarin Yorke je iets probeert op te dringen door een vrij monotone woordenstroom voor te schotelen. Na het goede Reckoner komen er wat nummers die wat minder impact hebben dan hun voorgangers. Conclusie is hoe dan ook dat deze plaat mij weer in Radiohead heeft doen geloven na de zo-zo platen Amnesiac en Hail to the Thief. Het houdt het midden tussen elektronica en gitaarwerk, afgewisseld met effectief pianospel en momenten waarbij ik soms een beetje aan de fragmenten achterstevoren gedraaide stemkunsten van Sigur Ros (Nude) moet denken. De momenten waarop Yorke op zijn depressiefst is zijn de interessantste momenten van de plaat, en die worden vooral op Weird Fishes aangenaam intens. (Dat hadden ze wat mij betreft ook erg lang mogen uitspannen, maar daar is Radiohead er de band niet voor wellicht.) Een geheel eigen geluid, dat mag worden beloond met vier sterren.

Ai, ai, ai, wat zal ik me weinig populair maken met deze tekst. Maar ja, Radiohead wordt dan ook zo extreem geadoreerd op deze site dat ik weleens een album van deze heren móést uitproberen. Daarom maar eens hun nieuwste telg erbij gepakt. En zoals de eerste zin al laat blijken viel dat ongelooflijk tegen.
Waar ik me het meest aan stoor is de nasale stem van Thom Yorke. Daarnaast is de gehele sfeer wat te gezapig en loom. Noem het mooie, dat kan, maar ik noem het saai.
Muzikaal voel ik het ook helemaal nergens. De 'touch' die ik bij het beluisteren van muziek belangrijk vind mis ik in alle toonaarden bij Radiohead.

Dat vind ik dus net het fantastische aan dit album. Het klinkt idd simpel, maar als je wat dieper begint te luisteren, dan begin je al die kleine subtiliteiten in de melodieën op te merken, de kleine variaties, de kleine prullaria her en der op de achtergrond erbij gemixed, allemaal van die kleine dingen, maar die het uiteindelijk tot een prachtig uitgekiend geheel omtoveren. Bovendien vind ik de klank ook fantastisch. Zoals je zegt: rijk. Geen overbodige productie snufjes ofzo, gewoon... lekker rond en vol.

Ik dacht dat Radiohead me na H.t.t.T. niet meer zou kunnen verrassen. Wel, dat doen ze dus wel. Volgens mij hadden ze geen beter album dan dit kunnen maken na H.t.t.T.: fris, niet te lang, niet de politieke kant opgaand, (helemaal) niet te conceptueel... Wederom een draai in een andere richting.

Bovendien betrap ik mezelf er altijd op dat ik het album veel korter lijk te ervaren dan het eigenlijk is. De nummers vliegen voorbij aan een waanzinnige snelheid, zonder dat ik me een seconde verveel. Alleen die Videotape vind ik eerlijk gezegd moeten onderdoen voor de rest. Beetje saai dat nummer. Weird Fishes/Arpeggi staat dan weer aan het andere uiteinde van het spectrum, en is wat mij betreft nagenoeg van het Where I End And You Begin niveau, ook al klinkt het dan compleet anders. Het is alleszins een pareltje in zijn eigen recht.

Geslaagd!

Speciaal voor DonDijk deze plaat toch eens vergelijken met de andere worpen van deze band: In Rainbows plaats ik in het Radiohead-oeuvre naast het voortreffelijke Kid A, vlak onder het meesterlijke OK Computer. De electronica tiert inderdaad nog welig op dit album, maar toch is de afstandelijke toon van Kid A en Amnesiac ver te zoeken. In Rainbows klinkt daarentegen erg warm en de symbiose tussen rock en elektronische invloeden weet ik wel te smaken.
De compacte opener 15 Step is al meteen een staalkaart van de rest van het album: pop à la Radiohead. De toon is gezapig en Yorke heeft zijn zo kenmerkende bitsigheid ingeruild voor een lieflijker stemgeluid. 15 Step had één van de toppers kunnen zijn van The Eraser, maar ook hier slaat het zeker geen mal figuur.
In Bodysnatchers, met een iets rauwer geluid, legt Radiohead het mes er even op. Het resultaat mag er wezen, maar weet mij nog niet de energie-injectie te bezorgen van pakweg Idioteque of There There.
De voet gaat terug van het gaspedaal in het prachtig ingetogen Nude, dat zich wat mij betreft kan meten met het allerbeste dat deze groep al heeft voortgebracht.
Daar hoort ook het héérlijke Weird Fishes thuis, immer goed voor een benevelde luisterervaring. Thom Yorke lijkt je toe te zingen vanuit een droom, maar toch sijpelt de schoonheid van deze song binnen om je diep ontroerd achter te laten.
Nóg wordt het verschroeiend hoge niveau opgekrikt in de -voor mij- uitgesproken climax All I Need: een nummer zo mooi dat ik het er soms moeilijk mee heb.
Faust Arp is een prima akoestisch tussendoortje, dat je vooral even op adem doet komen voordat het sensationele Reckoner wordt ingezet: een avontuurlijk lied waarop opnieuw de kaart van de pracht wordt gekozen.
Het zweverige House Of Cards, waarin Yorkes stem onaards zielsroerend klinkt, is een zoveelste uitblinker van formaat die ook hier opvallend rechtlijnig blijft.
Zo mogelijk nog beter komt Jigsaw Falling Into Place voor de dag: de spanning wordt zorgvuldig opgebouwd totdat de sfeer bijna ondraaglijk beklemmend wordt. Magistraal.
Afsluiten doet de bloedmooie pianoballade Videotape, dat wel heel hard doet denken aan de Kid A/Amnesiac-periode.
Naast het songmateriaal spreekt ook het compacte karakter van deze In Rainbows me bijzonder aan: een album hoeft voor mij niet meer dan 10 nummers tellen. Op die manier kan je elke track door en door leren kennen en hoeft je aandacht geen seconde te verslappen.
De superlatieven zijn opgebruikt en dus rest me enkel nog te zeggen dat Radiohead met In Rainbows één van de allerbeste platen van 2007 heeft afgeleverd (enkel Favourite Worst Nightmare was voor mij nog sterker).

Nou vooruit, hier mijn poging

15 steps vind ik een redelijk liedje. De gitaar vlecht leuk door de muziek heen. De drum maakt het me wat te monotoon. Het heeft een wat electronisch geluid waar ik niet zo veel mee kan. Na 2 en een halve minuut weet ik het wel, tegen het einde word ik toch wat nerveus van die stem.
Bodysnatchers met de 'heerlijke gitaar'. Het gitaargeluid in het begin is inderdaad best leuk. Later wordt het geluid me te vol. Het rauwe gaat eraf. Aan het eind komt het wel weer wat terug. Het nummer grijpt me verder niet. Moeilijk te omschrijven waar dat aan ligt.
Nude is het eerste liedje waar ik enige puurheid in herken. Ondanks de violen die in het begin niet meewerken. Als de bas invalt, vind ik het wel genietbaar
Luisterend naar Nude bedenk ik me dat het teveel aan voor mij nietszeggende aankleding, de violen, de meegalmende zang, het misschien wel saai voor me maakt. Ik hou overigens best van violen, maar in popmuziek als Radiohead en zeker als het helemaal is ingebed in de muziek, maakt het me de muziek vaak wat te glad.
Weird Fishes / Arpeggi begint alleraardigst met de cleane gitaar. De melodie van de zang is dan weer weinig memorabel. Al kan dat een kwestie van wennen zijn. Het zwelt op een gegeven moment mooi aan, maar, zo kundig, komt niet intuitief over, meer te gemaakt. Het einde vind ik dan weer wel mooi.
All I Need vind ik veel te zweverig, te veel geluid, te veel overbodigs. Soms mag het ook wel wat minder. De climax die Fugu zo mooi vindt, vind ik nu juist het minpunt. Als ik weg wil dromen, luister ik liever iets anders, want op zich hou ik op zijn tijd best van dromerige muziek
Bij Faust Arp hoop ik maar dat de tekst heel mooi is. De violen irriteren hier.
Reckoner heeft een wel heel obligate melodie. 2 en een halve minuut moet ik wachten op de wending. En dan komen verdorie die achtergrondviolen weer. Om vervolgens weer terug te gaan naar iets wat weer meer lijkt op het begin, waar ik al niet zo veel aan vond.
House of Cards, ja! Hier erger ik me dan toch behoorlijk aan de stem van Thom Yorke. Het liedje biedt verder ook weinig variatie, maar ik misschien heb ik het gemist toen ik slaap sukkelde
Jigsaw Falling into Place. Weer eens een liedje waar ik weer eens wat mensen aan het werk hoor. Maar een melodie van niks. Melodie is op zich helemaal niet nodig, maar dit klinkt me als armoe.
Videotape heeft een piano-deuntje zoals ik ze zelf ook kan maken als ik wat doelloos achter de piano zit en wat ongeconcentreerd zit te pingelen en denk, nou Jazper, verzin eens wat nieuws

Al met al kan ik er dus niet veel mee. Ik hoor best aardig wat details, maar de manier waarop die verwerkt zijn, staat me niet aan. Het wordt mij doordat er weinig ruimte in de muziek zit wat te glad. Verder mis ik gewoon een moment van 'Wauw!'. Ik heb het niet een keer gehad. Ga nou eens loos denk ik dan, laat je ware gezicht eens zien!

Mijn 2,5* laat ik dus maar staan. En aan de bonus-tracks heb ik me maar niet gewaagd

Vier jaar moesten de vele Radiohead-fans op de opvolger van Hail to the Thief wachten. Mijn eerste reactie was dat de band, die tot dan toe elk album een vernieuwend geluid had neergezet, voor het eerst een album had neergezet dat getypeerd kon worden als 'een typisch Radiohead-album'. Bijna een jaar en vele luisterbeurten verder, wordt het tijd voor een nadere beschouwing.

Het album knalt gelijk open met 15 Step, met een stevige drumpartij en gehaaste zang van Thom Yorke. Het daarop volgende Bodysnatchers gaat in hetzelfde tempo verder, met stekende lyrics à la Idioteque(Has the light gone out for you, because the light's gone out for me, this is the 21st Century). Het gas gaat dan weer wat terug met het hypnotiserende Nude, met typische, zeurderige zang. Weird Fishes/Arpeggi is een van de vele hoogtepunten, met een heel pakkend ritme, en zang die nergens over lijkt te gaan, maar op een of andere manier toch sense maakt. Het beste nummer van het album is All I Need, dat opent met een lome drum en bas, waarna de piano invalt en vervolgens zowel zang als instrumentatie opbouwen tot een geweldige climax. De zanguithalen tijdens het refrein en de uitbarsting van piano en gitaar aan het eind maken het één van de beste nummers die Radiohead ooit heeft gemaakt. Faust Arp vervolgens is een beetje nietszeggend en is dan ook het minste nummer op het album. Bij Reckoner lijkt het tempo er weer een beetje in te komen, maar het nummer verstild halverwege, wat eigenlijk wel zijn charme heeft. House of Cards is een heerlijk hypnotiserend nummer, met het simpele, repeterende ritme en de steeds terugkerende oeh's. Het nummer duurt slechts 5:28, maar lijkt eeuwig te duren, en dat bedoel ik in een positieve manier. Met Jigsaw Falling Into Place wordt voor het laatst nog even de gaspedaal getoucheerd, vooral de drum in dit nummer is heel sterk. Afsluiter Videotape is een ballad zoals alleen Radiohead dat kan. Met simpele instrumentatie (alleen piano, met af en toe een repetetief soundeffect erdoor), de zang is slepend en zeurderig, maar al met al grijpt het nummer je naar de keel, net zoals ook bijvoorbeeld Exit Music dat doet.

Samenvattend kan dit album inderdaad worden beschreven als 'een typisch Radiohead-album'. Immers, echt nieuwe dingen worden op dit album niet gedaan, en alle dingen die Radiohead goed maken (de zeurderige zang van Yorke, de perfecte harmonie tussen de instrumenten, de electronica-invloeden, de slepende ballads afgewisseld met hak-op-tak up-tempo nummers) komen op dit album terug. Echter wordt dit alles tot in perfectie uitgevoerd. Kortom, wat een sterk album is dit! Zolang Radiohead met zulke sterke songs komt, hoeft het allemaal niet vernieuwend te zijn voor mij. Ik durf hier eindelijk 5* voor te geven, en het zou ook zeker niet in mijn top 10 misstaan, ware het niet dat ik maar één album per band erin zet, en ik deze (voorlopig) nog net iets minder vind dan Kid A. Maar een Radiohead-klassieker is het zeker!

Van alle bands en genres die ik in mijn jonge jaren wild aan het exploreren was, voor ten slotte bij jazz te belanden, is ‘Radiohead’ zo goed als de enige waarbij mijn hart nog steeds sneller gaat kloppen. Het gemak waarmee de heren genre-overstijgend te werken gaan en een heel eigen harmonie weten op te wekken uit enkele losse en vooral originele bouwstenen, slaat me telkens weer met verstomming, zowel bij hun meer complexe albums als bij hun jongste.

‘In Rainbows’ zie ik namelijk (al dan niet terecht) als een soort terugkeer naar de eenvoud. De veelzijdige instrumentatie en de vele "soundscapes" op ‘Kid A’ of ‘Hail to the Thief’ worden hier tot de minimum teruggedrongen, terwijl Yorke’s stem en Greenwoods gitaar een steeds prominentere rol gaan innemen. Samen met drummer Phil Selway ontstaat een beklemmende trialoog, die door dense harmonieën omgeven (het album klinkt immers minder eng dan het magsitrale ‘Amnesiac’) een soort sacrale sfeer teweeg brengt – ‘Radiohead’ ten voeten uit.

Precies de vinger leggen op datgene wat de muziek geniaal maakt lukt niet, zoals bij nagenoeg alle wonderbare muziek. We kunnen alleen eindeloos genieten, en ons laten meedrijven op de magische stroom. Ja, ik moet dringend op zoek naar de resem bonustracks.

Dit lijkt wel een beetje de lenteplaat van Radiohead.

Naarmate de liedjes vorderen komen er meer elementen bij en vormen ze meer en meer een totaal plaatje (net als de natuur in de lente niet? ) Af en toe komt er ook een donkere onweersbui voorbij (als de climax in Weird Fishes). En er is vast en zeker plaats voor opvolging (het kinderkoor van 15 step). En zo zijn er nog voorbeelden..

De sterkte ligt vooral in de ingetogenheid. Het klinkt nergens geforceerd, waar dat bij de vorige plaat wel wat aanwezig was.

Maar erg jammer van Videotape, die ik absoluut niets vind en dan ook meestal niet beluister. Misschien ligt het aan die drums of aan dat monotoon pianoriedeltje, ik weet het niet.

4,5*!

Ja, hallo! Normaal gesproken lees ik altijd eerst de andere berichtjes voordat ik een recensie plaats, maar 59 pagina's is wel een beetje veel van het goede hoor.

Ik ga er dan ook maar van uit dat de kont van deze plaat voldoende gekust is door anderen op dit forum, en zal hierbij braaf instemmen met de mensen die vinden dat dit een briljante plaat is. Want dat is het.

Grappig genoeg had ik het idee, toen deze plaat uitkwam, dat vooral de critici wat lauwer reageerden dan normaal gesproken bij een Radiohead-release. Misschien werd de muziek een beetje overschaduwd door de hype rondom de internet-release, of misschien schaamde de pers zich achteraf een beetje voor de kritiekloze hosanna-houding waarmee de vorige Radiohead-platen waren onthaald (zelfs het iets zwakkere Hail To The Thief).

Gek genoeg vind ik dit juist een van hun beste platen. Bij mij heeft hij zelfs OK Computer uit mijn Radiohead-top3 geknikkerd (momenteel 1) The Bends 2) Kid A 3) In Rainbows).

Alle goede eigenschappen van Radiohead komen hier samen, en ze klinken weer echt als een band.
Persoonlijke favorieten zijn 15 Step (dat je zo'n aanstekelijk nummer kan schrijven over zo'n weirde beat!), Arpeggio/Weird Fishes (prachtige gitaren op het einde), Faust Arp (Pure schoonheid) en Jigsaw Falling into Place (klassiek Radiohead in de beste zin van het woord).

(In de wetenschap dat dit bericht ongetwijfeld tegenspraak zal oogsten)

Laten we niet met verwarring hieromtrent beginnen, en aldus het volgende duidelijk stellen: ik ben een enorme fan van Radiohead. De laatste jaren heb ik hun hele oeuvre (inclusief dat van Thom Yorke zelf) afgeschuimd, en ik betrap er mezelf op dat ik eigenlijk geen enkel album noch nummer kan opwerpen waarvan ik durf zeggen dat het me niet aanstaat, of dat het me toch op z'n minst niet intrigeert, weet te raken of bedwelmen. Het rebellerende Radiohead is een band die met zijn geniale spitsvondigheid steeds opnieuw weet te verbazen. Dat spreekt me enorm aan. Kortom: Hail To Radiohead!

Laat ons de alternatieve wending van Kid A ten opzichte van Ok Computer maar revolutionair noemen. Laat ons de finesse van Amnesiac maar de hemel inprijzen. Laat ons de bombast van Hail To The Thief maar op zijn minst als een krachtig werk betitelen. Die drie albums vormen naar mijn mening dan ook de muzikaal meest inventieve albums van de band. Wat hou ik van hun gesofisticeerde contructies van liederen.

Misschien is het daarom dat In Rainbows voor mij toch wel een lichte ontgoocheling was.

Stuk voor stuk mooie en vooral ook sfeervolle liederen. Inderdaad, dat klopt. In Rainbows is dan ook geen album dat ik schuw, want ik kan er op sommige dagen wel degelijk geweldig van genieten. Het is een sfeer die onder je huid kruipt, zich daar zacht nestelt en op een enorm gemoedelijke wijze doordringt tot in de meer sferische kanten van je bewustzijn. Met uitzondering van Bodysnatchers, waarbij de headbangers onder ons zich eens kunnen uitleven, en het swingende 15 Step is dit een album om louter van te genieten, te soezen en weg te dromen. De afsluiter Videotape weet zelfs een traan in de ooghoeken te doen ontspringen.

Ondanks dat alles, is er voor mij met dit album een beetje het revolterende Radioheadgehalte van af. Deze liederen bezorgen mij geen be- of vervreemdingseffect zoals dat op hun vorige albums wel het geval was. Die uitzonderlijke, excentrieke en ietwat wazige sfeer waarmee hun vorige albums volop geladen was, lijkt me hier wat te zijn verdwenen. Voor In Rainbows was Radiohead een wereld die je hoorde te betreden. Een gemoedstoestand die je overviel. Een soort onwennigheid soms, waar je aan hoorde te conditioneren alvorens je de pracht kon zien die achter die dikke laag van alternativiteit zat.
Ik insinueer zeker niet dat Radiohead zijn geloofwaardigheid als band verloren is, absoluut niet. Maar mijns inziens hebben ze wel hun vermogen (misschien mogen we zelfs zeggen "doelstelling") om de critici en fans een flinke kaakslag te verkopen, wat van zich afgeworpen. Ze lijken te zijn opgegroeid. De volwassenheid te hebben bereikt. Dat is fijn, daar volwassenheid meestal duidt op een levensgenot en -wijsheid die zich schuilhoudt op een dieper niveau. Maar aan de andere kant hebben volwassenen ook heel vaak de durf verloren om het leven in zijn roekeloosheid te ervaren en te beleven. Hetgeen uiteraard gevaarlijk is, maar toch zo vaak postieve pieken van emoties weet op te leveren.

De teleurstelling schuilt zich voor mij dus hier in: het gemis aan spanning, gewaagde stappen richting gewoonweg moeilijkdoenerij en stoutmoedigheid. Kortom, de echte Radioheadsfeer.
Waarna een wel heel gewaagde uitspraak van mijnentwege volgt, aangezien we natuurlijk nooit zullen weten of deze al dan niet klopt: ik denk dat, indien een andere band dit album had opgenomen, het waarschijnlijk veel minder zou bejubeld zijn. Zou het niet kunnen dat veel mensen dit a priori als een meesterwerk betitelen, gewoon omdat het de zoveelste Radiohead is? Dit is geen berisping, geen overtuiging, en hopelijk wordt het al zeker niet als een belediging geïnterpreteerd. Het is gewoon een open vraag.

Desondanks blijft een album van dit gezelschap immer ver boven de algemene middelmaat uitsteken, en blijft dit ten top genieten. Met dit rustig werkje als achtergrondmuziek op kalme dagen kijk ik reikhalzend uit naar het volgende dat ze op de wereld zullen loslaten.

Toen ik dit album onlangs weer tevoren toverde leek het in één klap vele malen als tijdens de laatste luisterbeurt. Zoal zovelen hier is mijn smaak behoorlijk verbreedt en ik waardeer steeds meer albums/artiesten.

De opener klinkt een beetje 'Amnesiac' Vervolgens komen er stuk voor stuk sterke nummers lang met wellicht Jigsaw Falling into Place als hoogtepunt. Maar eigenlijk kan ik alle nummers waarderen. Van de afgelopen vijf jaar is dit zeker één van mijn favorieten. Ik kijk reikhalzend uit naar de opvolger. 4,5*

Als fan van rockband Radiohead ben ik vanaf Kid A volledig de interesse in Radiohead verloren. Bij elke nieuwe plaat hoopte ik op de terugkeer van rockband Radiohead, die met The Bends en OK Computer een van de beste albums ooit hebben gemaakt. Maar het mocht niet zo zijn. Teveel gekunstel en te weinig liedjes, laat staan rock.

Maar omdat dit album zo'n hoge waardering heeft, wilde ik dit album alsnog een kans geven. Maar helaas. Er staan wel een aantal mooie rustige tracks op, maar als het al nerveus begint met 15 Step en gevolgd word met de herrie van Bodysnatchers, zegt het mij genoeg dat dit weer niet een album is van Radiohead wat ik graag hoor en van uit mijn dak kan gaan.

Prachtig Album. Ook al ben ik nog jong en zal ik zeker nog veel nieuwe muziek tegenkomen. Het zal toch heel moeilijk worden iets te vinden dat dit stukje werk kan overtreffen. Toch vind ik dat dit album in zijn geheel beluisterd moet worden. Op zich zijn de nummers op zichzelf zeer sterk, toch krijgt het album een grotere meerwaarde als het in zijn geheel wordt geluisterd. Ook moet het album eigenlijk in het donker geluisterd worden. 's ochtends om half6 fietsend in het donker naar je werk met deze plaat, geeft toch iets extras.

Conclusie: Meesterwerk!

Waar het zo ongeveer fout ging tussen Radiohead en mij, dat is aan te wijzen; om precies te zijn, ’t is de schuld van In Rainbows. Ik geef toe dat ik de meegeleverde stickers op een leeg cd-doosje heb geplakt, want stel je voor dat dat wat onpraktische kartonnen doosje zou scheuren! Ik zou de plaat namelijk heel, heel veel gaan draaien en dat heb ik ook gedaan: ik heb In Rainbows heel veel gedraaid. Want Radiohead op het hoesje, dat was een garantie voor spannende, experimentele muziek en dat was gaaf. Het heeft me zeker een aantal luisterbeurten gekost voordat ik over het gevoel van teleurstelling heen was. Daarna hield ik mezelf voor dat het toch een vrij sterke plaat was, ook al waren er wat minpuntjes. Anderhalve maand na verschijnen van de plaat wist ik dat ik klaar was met Radiohead.

Mijn bezwaren van toen gelden eigenlijk nog steeds. In Rainbows is een aalgladde electropopplaat waar nog wat gitaren opgezet zijn om het heel waarachtig te laten lijken, want de gitaar, dat is het Ware Instrument en Radiohead is de Ware Band. Ik overdrijf nu, maar veel nummers pakken me nog altijd niet. ‘Reckoner’ maakt nog steeds een indruk op me dat het een uitstekende bridge voor een nummer zou zijn geweest, maar in plaats van een halve minuut gaat dit bijna vijf minuten lang door. Zonde. ‘Weird Fishes/Arpeggi’ en de alleraardstige Sonic Youth-pastiche ‘Bodysnatchers’ waren dan wel weer redelijk meeslepend, maar Thom zingt daar weer zo ondermaats. Eigenlijk vind ik Videotape nog het beste nummer, waar ik ironisch genoeg vroeger dan weer weinig aan vond.

Naast de zwakke zang van Thom en het weinig memorabele van de nummers (hoe ‘House of Cards’ of ‘Faust Arp’ precies ging, geen idee meer), is ook de hele vibe rond de plaat iets wat me stoorde en nog altijd stoort. Vooruitstrevend of origineel vond ik het album niet, evenmin achtte ik het een meesterwerk. Iedereen om me heen riep van halleluja en Hosanna in de hoge, want de nieuwe Radiohead was geland. En ik heb het geprobeerd, ik heb smachtend naar het moment gewacht waarop ik mee kon doen aan het carnaval, maar dat bleek wachten op Godot.

Ook voor mij was dit eerst een hele mooie plaat van Radiohead, maar niet meer. Ik miste wat zout en peper, hoewel ik gelijk een paar nummers wel erg mooi vond. Later ging mijn score al omhoog, maar nu ik dit album maar blijf en blijf draaien in voorbereiding op hun concert van volgende week zondag kruipt de muziek onder mijn huid. Vrijwel alle nummers vind ik echt zo ontzettend mooi. Er zit ook veel emotie in de muziek verstopt. Het raakt je soms vol op je smoel.

Daarom begeeft dit In Rainbows zich voor mij op het niveau van mijn favoriete Radiohead album the Bends en die andere geweldenaar OK Computer. Ieder met hun (geheel) eigen insteek, ook knap.

Ik heb een soort haat-liefde verhouding met Radiohead. De ene keer vind ik het geweldig ("The Bends") en de andere keer verschrikkelijk ("Amnesiac"). Laat ik in ieder geval stellen dat ik "In Rainbows" al een behoorlijke verbetering vind ten opzichte van "Amnesiac". Ik hoor weer liedjes, en de gitaar van Greenwood heeft weer een prominentere plek gekregen. Natuurlijk is daar de nodige elektronica, maar op "In Rainbows" heb ik het gevoel dat het functioneel en sfeerbepalend is. Ik hoor weer liedjes met een kop en een staart. Ik was Radiohead even verloren, maar "In Rainbows" heeft me geholpen ze weer te vinden.

Eigenlijk vind ik alles dat Radiohead heeft gemaakt na Ok Computer vrij tergend, maar dit is een aangename verrassing. Mooie songs, sfeervol en ingetogen uitgevoerd, met ditmaal gelukkig wel een kop en een staart. Dit album klinkt dan ook meer als het oudere werk van de band. Hierna ging men helaas weer verder experimenteren, met het meer abstracte The King Of Limbs als gevolg.

Radiohead is voor mij als wiskunde.
Pablo Honey en The Bends zijn nog lagere school rekensommen.
Oplosbaar vermenigvuldigen en staartdelingen, met twee cijfers achter de komma.
OK Computer is de ontdekking van de Stelling van Pythagoras.
Maar alles wat vervolgens volgt is het toepassen hiervan.
En daar ging ik op de middelbare school de mist in.
Hoeveel tijd en energie ik er ook in stopte, begrijpen deed ik het niet.
Uiteindelijk hierdoor ook mijn HAVO diploma kunnen halen.
Radioheads latere albums kan ik steeds beter waarderen, maar het geniale daarvan zal ik waarschijnlijk nooit inzien.
In Rainbows zit waarschijnlijk ook boven mijn muzikale inlevingsvermogen.
Teveel kleuren.
Van mij hadden ze terug mogen keren naar de basis.
Rood, groen en blauw.
Dit is muziek van een andere dimensie.
Een bijna onaardse invalshoek.

Persoonlijk vind ik dit dit 't best album wat ze post OK Computer hebben uitgebracht.

Allemaal zeer sterke nummers, ook al valt Faust Arp een kleine beetje tegen.

Nummers zoals Bodysnatchers, Nude, Weird Fishes en All I Need zijn prachtige composities.
Ook hangt er weer een atmosfeer op dit album zoals alleen Radiohead die kan creëren.
Een combi van rust, schoonheid en melancholie ... Maar met een soort urgente/donkere onderlaag.

Heerlijk album! Dikke 4,5*

Een tweede luisterbeurt pakt toch al een pak beter uit. Bij OK Computer is het kwartje al gevallen, en bij Kid A vind ik eigenlijk ook wel mooi. The Bends ben ik ook al meer beginnen waarderen, maar daar heb ik het idee dat ik het nog een paar keer moet beluisteren minstens, en dat er iets is wat mij ervan weerhoudt om het echt geweldig te vinden. De tweede luisterbeurt van In Rainbows pakt al beter uit. Voor één of andere reden had ik heel veel moeite om de stem van Thom Yorke te tolereren, terwijl ik het nu juist één van de sterkste punten vind. Een zwak punt aan dit album is dat ik het te rustig vind, maar het melodische of het instrumentele vind ik dan wel weer een sterk punt.15 Step en All I Need vind ik de beste nummers op dit album, met All I Need als hoogtepunt. De laatste drie nummers zijn ook goed. Maar het middenstuk is misschien nog steeds iets te rustig.

In Rainbows is langzaam maar zeker uitgegroeid tot mijn absolute favoriet van Radiohead. Dit was eerst met afstand OK Computer, maar wat is dit toch een ongelofelijk goed album, zó veel variatie, zó veel creativiteit, chaos en paniek afgewisseld met rust en bezinning. Misschien wel één van de allerbeste platen ooit wat mij betreft. Hij blijft zo fris klinken, dat vind ik ook bijzonder.

En zoals Grizzly Bear hierboven aangeeft, de live/studio registratie op YouTube is zeer de moeite waard.

Dit is toch wel een van mijn favoriete Radiohead albums. Radiohead is voor mij vrij dubbel, ze hebben een behoorlijk aantal geweldige nummers, maar ook een bijna net zo groot aantal nummers die me gewoon niet echt interesseren. Dit album heeft maar twee nummers die me niet zo veel doen (nude en videotape). De sterkste nummers op dit album zijn voor mij Bodysnatchers, All I Need, House of Cards en Jigsaw.

Ik heb een tijdje geprobeerd into radiohead te komen, vanwege de zeer hoge waardering. Echter, het is het gewoon niet voor mij. Er zijn leuke nummers, in bijzonder op Kid A maar grootste deel maakt mij gewoon nerveus/zenuwachtig. Dit album is daarin het ergst van de drie grote (OK computer en Kid A) Er gebeurd ontzettend veel in hun muziek, enorm veel detail. Het is met heel veel zorg in elkaar gestoken, maar ik mis gewoon het gevoel.

Voor mij voelt radiohead als muziek dat is gemaakt met een wiskunde boek. Geen simpele 1+1=2 maar master degree niveau. De bass is X, de drum is Y, synth alpha is Z en deze in een derde orde differentiaalvergelijking. Resultaat wordt geplot in een linkshandig coördinaten stelsel (rechtshandig is voor de plebs). Uiteraard het is radiohead dus alle uitwerkingen kloppen.

Kortom, hoog niveau maar ik heb er geen gevoel bij, anders dan net als vroeger tijdens wiskunde/calculus de nodige irritatie wanneer ik er niet door kom.