Roxy Dekker - Mama I Made It (2025)

Terwijl bakvis-Nederland reikhalzend uitkijkt naar deze release, kijk ik vooral naar de lengte van de tracks en constateer dat dit naadloos moet aansluiten bij de tijdspanne van de generatie die hiernaar luistert. Alleen track 4 weer de barrière van de 3 minuten te passeren; dat zal een inspanning vragen!

Punkliedjes duurden door de bank genomen ook niet zo lang. Laat staan grindcore.

Toch jammer van Ronnie Flex zijn tekst meestal toch wackst met de red flags en een echt harde rijm heb ik ‘m ook nog nooit op kunnen betrappen.

Al moet ie natuurlijk niet gevaarlijk gaan doen en poep ik wel in mijn broek als ie met dissthreat gaat lopen zwaaien of iets.

Zoals laatst al die ruige shit spitten over een paar gasten zat wel te huiveren.

Verder denk ik dat dit best potentie heeft toch een dame deze Roxy die hebben sowieso de magic maar kijk wel uit met sucker ass gastjes en zo.

Heeft ze helemaal niet nodig ook.

Nee, jouw nummer 2 album - Revolver van The Beatles - doet het op dat gebied inderdaad een stuk beter.

Touché! Al moet ik er bij zeggen dat me nu pas opvalt dat Revolver slechts 27 (!) minuten duurt. Had ik me eigenlijk nooit eerder gerealiseerd.
Je zou kunnen zeggen dat de cirkel rond is: in de jaren zestig waren nummers met een speelduur van ruwweg tweeëneenhalve minuut de norm. Dat werd geleidelijk steeds langer, zeker in het CD-tijdperk. Door de voortschrijdende ontwikkeling van de dominante muziekdragers zijn we nu eigenlijk weer terug bij af. Een liedje - in elk geval op single - moet tegenwoordig weer, net als in de jaren zestig, meteen je aandacht grijpen...

Maar die schopten dan ook ergens tegenaan en dan kun je het voor de duidelijkheid beter kort houden.
Niks mis met Roxy Dekkers trouwens, als je rond de twaalf bent.

Waar zijn die punkbands trouwens? We hebben ze weer nodig.

Nou, hier werd al meteen gevallen over de lengte van de nummers.



Top punk albums of 2025 - rateyourmusic.com

...wist niet dat mevrouw Dekker inspiratie voor platenhoezen opdoet in Zweden...
Miss Li - Livet, Döden, Skiten, Däremellan (2024) - MusicMeter.nl
Ik vind het bewonderenswaardig wat ze doet en het is mooi dat velen dit prachtig vinden, maar ik betwijfel of de inhoud van de plaat net zo ongelofelijk sterk zal worden als de plaat waar haar hoes op gebaseerd is....

Miss Li zal nou niet de enige zijn die een jeugdfoto als albumhoes gebruikt...

Adrianne Lenker deed niet anders.

Roxy Dekker schopt tegen de ego's van mannen van middelbare leeftijd aan.

Een ego heb ik nooit gehad en de middelbare leeftijd ben ik inmiddels gepasseerd. Dus Roxy, wanneer gaan we samen een beschuitje eten?

Phoeh, daar heeft ie 'm toch wel. Sickste burn van het jaar op MuMe tot nu toe, en dan nog tegen een crewlid. HOT DAMN!

Gretz, i'm very excite voor deze release, wat jij dan?

Ik kreeg echt een tia van deze comment. Begrijpend schrijven doet mevrouw Dekker dan wel beter.

We zullen wel weer 5 pagina's vol aan 40-ers krijgen die na Taylor Swift ook even deze jonge meid moeten fileren. Muziekpuristen pur sang natuurlijk, waarom smaakt een frikandel niet naar wagyu?

Ik zou voor de diepgravende teksten gewoon weer de zoveelste The National-plaat opzetten, en sla vooral weer dat vastgeplakte krokante tekstboekje van 'On The Edge I Linger'-Berninger open als de oude Playboy uit je jeugd.
Het leven is niet allemaal Broes en Pink Floyd mannen. In jullie tijd was er ook bakvismuziek.
Muziek die bijna - bijna - makkelijker is dan wat hier de komende dagen weer uitgebraakt gaat worden aan fijnproeverij. Zin an.

Of zoals Roxy zelf zegt: 'Als ik dan echt een eendagsvlieg ben - Laat me dan even vliegen, is dat nou zo erg? - En misschien ben ik echt een industry plant - Maar je danst op m'n liedjes, dus who fucking cares?'

Komop Hans je had d'r opa kunnen zijn...

Om het maar weer naar de inhoud te trekken; ik heb hier wel veel zin in. Tegenwoordig is als populaire vrouw een album uitbrengen al een soort punkactie. Ben dan ook erg benieuwd naar nummers als Industry-Plant en Anne-Fleur vakantie, daarmee moet ze toch ingaan op de dingen die over haar worden gezegd. Dat dit een 5* gaat worden staat buiten kijf, ben benieuwd.

Hoes doet me denken aan die van Angèle.

Deze man van middelbare leeftijd heeft twee dochters die qua leeftijd precies in de doelgroep vallen. Dus of ik nou wil of niet, ik krijg deze muziek ook te horen en het is best te pruimen.
Zij moeten op hun beurt The National en Spinvis aanhoren

Ik ben dan een boomer in the making, ik vind het namelijk verschrikkelijk. Ik kan wel zeggen dat ze het slim en goed aanpakt met de tiktok promotie manier.
Gelukkig is er voor ieder type muziek een doelgroep zal ik maar zeggen.

Heb je natuurijk absoluut gelijk in, maar vooral dat het ook tekstloos is viel me op...
Verder; het is niet mijn muziek maar ik heb hier vele malen meer waardering voor dan pak m beet een Sam Fender, die alleen maar een beetje loopt te schreeuwen als een goedkope Boss-imitator op een melodie van War on Drugs.... Dan liever iemand die oprecht een feestje wel bouwen.

Same tbh

Het gaat niet om de lengte, maar wat je ermee doet.

Ok, ik zit voor het eerst te luisteren nu.
Weer jammer van het accent. Doet m'n zuidelijke oortjes inéén krimpen, ook al had het erger gekund.

Muzikaal zit het best goed in elkaar hoor. Liedjesschrijver is een jonge telg uit de De Mol clan. Gewoon gelikte, assertieve mainstream pop.
Bepaald niet vernieuwend. Dit had makkelijk tien jaar geleden uitgebracht kunnen worden.

Oh! Anne-Fleur Vakantie, was dat van haar?
Die vond ik wel amusant. Blond netniet-rijkeluismeisje op vakantie.

Ik zou dit niet afzetten op de radio, nee.

Die twee nummers zijn allang bekend, Anne-Fleur Vakantie was haar eerste bescheiden doorbraaksingle twee jaar terug.

Industry Plant gaat inderdaad in op de dingen die over haar worden gezegd, best leuk

Industry Plant en Satisfyer vind ik tot nu toe het leukst, denk ik.
Ik ben van oldskool Roxy.

Haha, misschien wel. Zou ik zeker waarderen.

Tegelijkertijd; het is toch ook geen diskwalificatie als je muziek maakt voor pubers? Het valt te begrijpen dat iemand van een zekere leeftijd dat oninteressant vindt. Net zoals het begrijpelijk is dat een puber niet warm loopt voor ietwat gezapige prog-rock met teksten vol met filosofische levensvragen.

Ik heb m'n dochters overigens wel onterfd, omdat ze afelopen weekend naar de Turfy Gang zijn gegaan. Er zijn grenzen.

Gaucho zegt deels hetzelfde als in een inmiddels verwijderde reactie (van ongeveer dezelfde lengte) van mezelf, vanochtend. Een nogal dun en te bewerkt stemmetje, liedjes zonder opbouw. Iig die vijf nummers die ik hiervan ken.

Maar in mijn versie was het teveel 'verzuurde ouwe (43-jarige) taart wil ook wat zeggen.'

Ja, die had ik gelezen. Ik wilde je quoten toen ik het bericht schreef, maar kon het opeens nergens meer terugvinden. Dus maar even op basis van memorie geparafraseerd.

Ik snap je gevoel hoor. Ik heb ook erg mijn best gedaan om niet al te verzuurd over te komen, want dat risico ligt op de loer als je al wat ouder bent. In mijn geval helpt het wellicht dat ik naast 'serieuze' muziek ook altijd gehouden heb van een goede commerciële popsong, ook als die gemaakt werd/wordt door artiesten die door de meer pretentieuze muziekliefhebber niet serieus worden genomen. En ik kan me ondanks mijn gevorderde leeftijd nog goed herinneren dat ik als pakweg elfjarige ook onder de indruk was van de tienersterren van toen. Vaak vind ik die muziek nog steeds leuk, al speelt jeugdsentiment daarbij een belangrijke rol.

Dat maakt je wat vergevingsgezinder. Niettemin blijf ik de nummers van Roxy muzikaal tamelijk mager vinden. Maar ze straalt wel weer een soort ongespeelde blijheid uit waarvan ik me goed kan voorstellen dat die appelleert aan de tieners van nu.

Ik heb zelf ook niet echt de reputatie van 'credible' luisteraar, 'serieuze muziekliefhebber', enzovoort; val qua benadering van muziek in feite nogal tussen wal en schip.

Maar ook in relatief toegankelijke muziek zijn er gradaties. Dit is muzikaal wel heel basic, afgaande op de vijf nummers die ik ken. Wel aardige teksten hier en daar, maar ik vind andere aspecten belangrijker.

Een jaar of 15 geleden had ik een plaat als deze waarschijnlijk afgefikt. Tegenwoordig probeer ik vaker een niet al te cynische veertiger te zijn en me vooral te focussen op wat ik zelf wel leuk vind. Maar heel eerlijk? Het lukt me hier gewoon niet. Ik ken een nummer of 5 van deze tracks en snap dat ik er anders tegenaan zou kunnen kijken (een positieve blik, open mind, het mikt op een andere doelgroep, jeugd heeft de toekomst, gunfactor, bewust van imago, blablabla etc.) maar toch... dit is echt heel matige muziek. De hoes vind ik wel mooi trouwens.

Weten jullie mijn flauwe en overbodige meninkje ook weer. De rest van het debat sla ik over.