Teitanblood - From the Visceral Abyss (2025)

Net toen ik mij begon neer te leggen bij het lage gehalte aan goede albums dat tot nog toe uit de baarmoeder van 2025 kwam kruipen, is daar het machtige Teitanblood om mij eens even te logenstraffen door mij gruwelijk hard in de bek te kotsen met dikke klodders inktzwart vergif.

From The Visceral Abyss klinkt in de eerste plaats hysterisch en ongecontroleerd. Maar in de tweede plaats meer doelgericht en moderner dan bijvoorbeeld Seven Chalices. Vergis u niet. Teitanblood levert helemaal niets in aan totale bruutheid. Maar het is net wat minder chaotisch dan op de eerste albums.

De opening van Sepulchral Carrion God laat horen hoe Teitanblood ook dreigend kan zijn en spanning kan opbouwen. De gekte die volgt, trekt de luisteraar onverbiddelijk mee in de negen cirkels van de hel.

De black/death sensatie Teitanblood is als een horde stampvoetende demonen die middels zes relatief uitgesponnen brokken graniet de wereld in de puinpoeiers slaat. Net even anders dan vroeger, maar beslist niet teveel. De knipogen naar de oude Sepultura en Sarcofago zijn verdwenen. De brute, lompe en misselijke inborst is gebleven.

Thanks voor de tip Edwynn: gaat per direct op de luisterlijst...

Bij de vorige albums had ik moeite om mij met plezier meer dan 30 minuten onder te dompelen in de ongenadige razernij van Teitanblood. Ik ben inmiddels wel wat gewend, maar na afloop was ik dan blij even op adem te kunnen komen. Echter, 'From the Visceral Abyss' heeft mij vanaf de eerste luisterbeurt in een zwartgeblakerde demonische ban. De nummers vloeien naadloos in elkaar over tot een geheel groter dan de som der delen. Het chaotische geluid biedt alle ruimte voor intensiteit zonder de details te verzwelgen. En er zijn een hoop details te bespeuren. Gevolglijk wordt de luisteraar opgeroepen zich te onderwerpen aan nog een luisterbeurt, en nog een luisterbeurt, en nog een... en nog een... en nog een...