Will Johnson - Diamond City (2025)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Will Johnson - Diamond City - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Will Johnson - Diamond City
De Amerikaanse muzikant Will Johnson heeft inmiddels een enorme stapel albums op zijn naam staan met zijn bands en als solomuzikant en ook het deze week verschenen Diamond City is weer een prachtig album

Will Johnson stond de afgelopen twee jaar volop in de spotlights als lid van The 400 Unit, de band van Jason Isbell, maar ook met zijn solowerk verdient de Amerikaanse muzikant alle aandacht. Will Johnson dook in de jaren 90 op met zijn band Centro-Matic en later met South San Gabriel, maar ook zijn solowerk is zeer de moeite waard. Diamond City volgt op een aantal geweldige albums en laat goed horen wat Will Johnson te bieden heeft. De muziek is ruw en elementair, de zang doorleefd en de songs prachtig. Will Johnson behoort inmiddels al enkele decennia tot de smaakmakers binnen de Amerikaanse roots- en rockmuziek en laat op Diamond City nog maar eens horen waarom dat zo is.

Ondanks het feit dat de vorige drie albums van de Amerikaanse muzikant Will Johnson (Wire Mountain uit 2019, El Capitan uit 2020 en No Ordinary Crown uit 2023) op deze website konden rekenen op zeer positieve recensies en het laatste album zelfs mijn jaarlijstje haalde, kwam het onlangs verschenen Diamond City vreemd genoeg toch weer op de stapel terecht.

Ik heb sowieso een wat ongelukkige relatie met het solowerk van Will Johnson, want waar ik het werk van zijn bands Centro-Matric en South San Gabriel altijd zeer kon waarderen, was het hierboven genoemde Wire Mountain pas mijn eerste kennismaking met zijn solowerk, hoewel het toch al zijn zesde soloalbum was. Diamond City heeft gelukkig niet heel lang op de stapel gelegen, want ook het negende soloalbum van de muzikant uit Austin, Texas, is weer zeer de moeite waard en mag echt niet ontbreken tussen de krenten uit de pop.

Will Johnson trad twee jaar geleden toe tot The 400 Unit, de band van Jason Isbell, maar schreef eerst nog even een berg songs, waarvan er negen zijn terecht gekomen op Diamond City. Will Johnson maakte zijn nieuwe soloalbum samen met producer, studiotechnicus en multi-instrumentalist Britton Beisenherz, nadat hij eerst een twintigtal ruwe demo’s had opgenomen met zijn tape recorder.

De twee tekenden samen voor alle muziek op het album en net als de vorige soloalbums van Will Johnson klinkt het met redelijk eenvoudige middelen opgenomen album behoorlijk sober. Het is wat mij betreft de setting waarin de songs en de stem van de Amerikaanse muzikant het best tot zijn recht komen, waardoor ik blij ben met het album.

Sober is in het geval van Will Johnson overigens een relatief begrip, want door de inzet van elektrische gitaren, keyboards en spaarzame percussie is Diamond City zeker geen verstild klinkend folkalbum. Met name het elektrische gitaarwerk op het album vind ik erg mooi, zeker wanneer het tempo laag ligt en een subtiel laagje keyboards de gitaarklanken eindeloos ver laat weg zweven, zoals in het echt prachtige en bijna zes minuten durende Unfamiliar Ghost.

Ook wanneer de Amerikaanse muzikant kiest voor slechts een paar gitaarakkoorden, al dan niet gecombineerd met subtiel klinkende synths maakt zijn muziek makkelijk indruk. Dat heeft deels te maken met de bijzondere klanken op het album, maar nog net wat meer met de mooie stem van de muzikant uit Austin. Het is een stem die ook op Diamond City weer kwetsbaar en doorleefd klinkt en hierdoor makkelijk indruk maakt.

Net als de vorige soloalbums van Will Johnson is ook zijn nieuwe album weer een wat lo-fi klinkend singer-songwriter album, maar wat wordt er mooi en subtiel gespeeld op het album, dat vooral uitblinkt door wat ruw maar prachtig gitaarwerk. Het tempo ligt ook dit keer behoorlijk laag, wat in combinatie met de subtiele en atmosferische klanken en de mooie stem van de Amerikaanse muzikant zorgt voor een wat bedwelmende of zelfs hypnotiserende sfeer, die af en toe aan de albums van Sparklehorse doet denken.

Het is de sfeer die ik zo mooi vond op de vorige albums van Will Johnson, die met Diamond City een album heeft afgeleverd dat niet onder doet voor zijn voorgangers. Een heel groot publiek trekt de Amerikaanse muzikant niet met zijn albums en dat moet nu echt maar eens gaan veranderen. Erwin Zijleman