L.A. Witch - DOGGOD (2025)

Het blijft een onuitgesproken discussie of vroeger alles beter was, maar soms verlang je er wel naar om een muzikale tijdreis te maken. L.A. Witch laat oude tijden herleven en roept het mystieke van de cowboy gothics van Fields Of The Nephilim en het gejaagde van Ministry op.

Dit gezelschap heeft zijn roots in de underground scene van Los Angeles en schakelt net zo gemakkelijk van psychobilly country naar stadse garage rock en een soort van shoegazer blues over. Zelf noemen ze een band als The Gun Club als grote voorbeeld, al hoor je er net zoveel Hole en The Jesus and Mary Chain in terug. Een ding kan je in ieder geval niet ontkennen, ze beademen dezelfde mistige wierrookwolken en drugsdampen uit.

De L.A. Witch riot grrrls brengen een flinke portie aan big city dramatiek en escapisme. De hang naar decadentie, overleven in een roeswereld, waar realiteitsbeleving een vaag begrip is. Voor hun derde studioalbum DOGGOD wijken ze naar Europa uit en vinden hun heil in de Motorbass studio te Parijs. Best vreemd eigenlijk dat ze dit continent vervolgens tijdens hun tournee totaal negeren en zich volledig op de Amerikaanse markt richten.

DOGGOD staat vol met melodieuze vintage postpunk, en zeker in openingstrack Icicle is het agressieve gitaarspel in de stijl van Robert Smith van The Cure tastbaar. Verder is Icicle vooral vrouwelijke bewustwording, met hints naar maagdelijkheid, het ontdekken van het eigen lichaam en verboden sensualiteit. Alsof de drugs afgezworen zijn, en er een ander soort intens genot voor in de plaats komt.

Sade Sanchez verkeert dus in bloedvorm. De balans tussen haar teksten en gitaarakkoorden zijn geheel in evenwicht. De in duisternis gehulde baspartijen van Irita Pai geven nog steeds een claustrofobisch gevoel mee en de genadeslagen van drummer Ellie Engels verlossen je uit deze lijdensweg. Love Kills; de rammelende Kiss Me Deep indierocker is de doodskus die al het leven uit je wegzuigt. De zwarte weduwe die Robert Smith in zijn Lullaby nachtmerrie wakker houdt en hem slapeloze nachten bezorgt. L.A. Witch in de gedaante van het sterke geslacht. Niet eerder heeft het drietal uit Californië zo zelfverzekerd geklonken.

De uptempo 777 single mengt vroeg jaren new wave met een dichtgemetselde massa aan shoegazer noise golven. 777 staat voor het vrouwelijke onbegrip dat mannen hun frustraties in een machtsstrijd uitvechten. De zinloosheid van oorlogen en verscheurde gezinnen. Het is slechts voorwerk welke gevolgd wordt door het meer dan geslaagde I Hunt You Pray. Hoe diep moet je gaan om die eeuwige jacht in het donker te trotseren. Het einde der tijden schitterend aan de horizon, waarachter de dood zijn moment afwacht om in de duisternis te heersen. Sterven voor de liefde, de liefde voor het onbekende.

De meelzakken roffel van Eyes of Love is lichter van aard. Liefde staat hier gelijk aan onkruid, een overwoekerend gewas dat soms steekt, soms gigantisch pijn doet. The Line ligt in het verlengde van de 777 single. Een jaren tachtig klassieker die toen juist nooit geschreven is. The Line is een opgewekte song voor alle zwartkijkers onder ons. Een natuurlijke antidepressiva waarvoor we eerst door een hel moeten gaan. Gothic, toen gothic meer dan een aangemeten modeverschijnsel was. Gothic, toen gothic nog een serieuze aangelegenheid was, een levensstijl met de nodige doemdenkers.

In Lost at the Sea zijn de zomerse kust roots net onder het oppervlakte zichtbaar. Niet alle dagen kleuren grijs, het is de hitte van de zonnestralen welke hier voor dat verwarmde ozonlaag defect zorgen. Snelheidsduivel Doggod jaagt door de straten van Los Angeles waar hij zijn slachtoffers als trouwe dienaren met zich mee de vernieling in trekt. Dit is de bedorven zelfkant van een gemeenschap waar lugubere filmregisseurs, oplichtende platenbazen en invloedrijke sekteleiders vrij spel hebben. De SOS noodkreet vraagt om verandering, een verandering die er nooit zal komen.

L.A. Witch - DOGGOD | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com