Bon Iver - SABLE, fABLE (2025)

Ik ben een die hard Bon Iver fan maar bij i,i kon je al bij bepaalde nummers horen dat het bergafwaarts ging (Hey Ma en Faith als uitzondering) het klinkt té opgewekt voor Bon Iver richtlijnen.
Dus ja, je kan dit al gelijk aan een cijfer linken. Ook na een luisterbeurt. Als dit een of ander nieuwe artiest was had ik hier sowieso niet naar omgekeken.

Is dit zijn Malevitsj-periode?

vinylbeleving, ik heb de plaat ook al een paar dagen binnen. Zelf hecht ik steeds minder aan een beoordeling, maar dit hoort nou eenmaal bij een review. 3 weken wachten is voor mij geen optie, men wil zo snel mogelijk een indruk krijgen. Over 3 weken zijn verschillende albums niet meer urgent, al verwacht ik dat bij Bon Iver wel. We leven nou eenmaal in een snelle maatschappij.

De vooruitgeschoven EP (hier de eerste drie nummers - blijkbaar een aparte cd bij fysieke release) vond ik ongelooflijk straf. Op zich logisch dat die afgezonderd blijft want wat uiteindelijk als totale plaat is uitgebracht wijkt daar erg van af en dat is voor mij persoonlijk een gigantische ontgoocheling.

Ik had erg gehoopt op meer van de ingeslagen weg, dat lijkt niks te zullen worden...

Dit was een grapje hè... Ik snap ook wel dat drie weken wachten op een beoordeling natuurlijk niet te doen is.

Eerste luisterbeurt erop zitten. Ik ben weggeblazen. Werkelijk een prachtig album!

Compleet weggeblazen eigenlijk.

Ik dacht dat dit een beetje een Frankenstein gegeven zou worden, die twee stukken, maar het Sable gedeelde zorgt ervoor dat het Fable gedeelte nog harder inhakt. Wat een album, en ik had dit totaal niet verwacht.

Zeer straffe plaat. AOTY materiaal voor mij.

Grappig hoe meningen zo kunnen verschillen. Ik vind dit vlees noch vis. Maar mooi dat anderen hier wel van kunnen genieten!
Ik hoor een uitgeblazen Bon Iver. Die me soms nog weet te raken met bepaalde stukken, maar in het geheel verveelt en het soms automatische piloot werk is.

Ik snap op zich wel dat je hier weinig mee kan, maar termen als 'lauw', 'uitgeblazen' of 'automatische piloot' vind ik dan weer vreemd om te lezen. zo veel detail, het pop-spectrum wordt heel breed en in al haar facetten aangeboord, en er is veel diepgang en emotie terug te vinden in de teksten.

had het niet beter kunnnen verwoorden dan ni slecht hier boven mij. prachtig!

Ik ben blij met eindelijk een nieuw album. Als ik naar de berichten kijk bungel ik tussen de 2 kampen in. In positieve zin vind ik het seizoenen concept waarin de verschillende BI werelden samen komen geweldig. Daar tegenover bungelen de stijlen op het eerste gehoor wel erg door elkaar heen. Kortom vol verwachting en twijfel...want nu slechts 1 keer het hele album gehoord....ik ben benieuwd in welke kamp ik uiteindelijk terecht kom....

Eerlijk gezegd herken ik wel wat dingen die Juul1998B aangeeft. Hier heeft de plaat ook al aardig wat rondjes gedraaid maar ik hoor ook heel wat bekende rondjes. En idd, een beetje een mix van de 'oude' Bon Iver met de Bon Iver van de laatste 2 platen. En dit album gaat, tot nu toe, het ene oor in en het andere weer uit. Dus eens op de koptelefoon gezet en 'dieper' geluisterd maar het is alsof ik alles al een keer eerder gehoord heb. En dat geldt zowel voor de zang, de koortjes, het gebruik van de gitaar, de 'andere' experimentele stemmen, de uithalen, ritmes. Euh, lullig eigenlijk maar alles eigenlijk wel. Maar dat is Bon Iver natuurlijk ook als geheel als band in haar eigen werk.

Luister ik naar andere projecten van Justin Vernon dan waardeer ik ook zeer het geluid van Volcano Choir - Repave (2013), de spanning in de muzikale en vocale duetten met bv Taylor Swifts Folklore (2020) of de samenwerking met Anais Mitchell bij Hadestown (2010) of Big Red Machine (2018).

Maar toch zie ik Bon Iver als de kern van Vernons werk. En de band blijft, voor mij nu, ergens hangen in haar eigen werk. Dat is niet alleen Justin Vernon dus. Maar dat is mijn ervaring met dit album tot nu toe. Ik heb ook zeer moeten wennen aan het album Bon Iver - i,i (2019) en toch, en ik geef niet vaak 'sterren', gaf ik deze er uiteindelijk 5.

Ik ben dus gemixt. Wie weet komt het nog. Ik ga binnenkort met mijn Lief het land van Kaap de Goede Hoop verkennen met een leenauto, de natuur in, het land beleven en dit album gaat zeker mee. Mijn vrouw is absoluut fan van Bon Iver en wie weet is dit album een mooie score voor die reis.

Eigenlijk hoor ik alleen in het begin en op het eind iets van de oude Bon Iver magie terug. Met name de tracks 2, 3, 10 en 11 hebben die kwaliteit in schoonheid wat mij betreft wel.

Vooral het middenstuk, track 5 t/m 9 kunnen mij minder bekoren. Beetje het ene oor in andere uit.

Aan het hoge gemiddelde zie je dat er blijkbaar nieuwe soort liefhebbers/fans zijn aangehaakt. De betovering van de voorgaande platen is hier namelijk niet meer op te vinden.

Het is altijd goed dat er 'nieuwe' liefhebbers/fans bij komen. Dat is een ontwikkeling die erbij hoort. 10 jaar geleden waren zij misschien nog in een andere fase. Zij worden nu betoverd en gaan ze mogelijk het verleden van de band en Vernon ontdekken. Ik had dat ook met Genesis. Ik leerde ze kennen via Follow You, Follow Me en dook zo gretig en ontdekkend de betoverende geschiedenis in van de band met Peter Gabriel.

Het mooie van muziek is dat het tijdloos kan zijn..

Of liefhebbers die vroeger naar de oude bon Iver luisterde, maar een beetje genoeg hebben van de sad singer songwriter blokhut vibes. Ik schaar mij tot die groep. Geef mij dus maar de bon Iver vanaf 22 a million. In dit nieuwe album bevalt vooral het fABLE gedeelte mij dus meer, maar ik begrijp dat ik hier in de minderheid ben.
Sowieso valt mij op dat mensen sterk de sound van het debuut aanhangen en niet zo meegaan in de experimenteer drift van Vernon. Dat is prima natuurlijk, maar vlak of automatische piloot opmerkingen snap ik niet zo goed. Het kan en mag je ding niet zijn, maar dit is zó goed geproduceerd. Qua sampling ook echt sterk. Ik snap goed dat Vernon zoveel hiphop vrinden heeft.

Volgens mij trek je mijn bericht uit z'n verband. Dat geëxperimenteer vond ik ook juist mooi. Dat hoor je dus totaal niet terug op dit album. Dus totaal geen 22, A Million uitspattingen of elektronica terug te horen. Het is allemaal te lief en binnen de lijntjes. Is natuurlijk niet erg maar het ontbreekt aan goede songwriting. Justin Vernon kan zoveel beter!

Doe eens aardig. Je lijkt op je tenen getrapt, dat is nergens voor nodig. Ik kan prima lezen. Lees je eigen bericht eens terug. Je koppelt de betovering aan voorgaande platen (en ja het debuut en de tweede lieten een meer traditioneel geluid horen ). Ik zeg niets in mijn bericht over dat jij niet van bon iver's experimenteer drift zou houden, ik heb het over luisteraars in het algemeen. Als ik iets uit z'n verband trek, dan is dat misschien omdat jij summier en stellig bent in je berichten?
Ieder z'n ding, maar in je berichten poneert je mening wel als een losstaand feit. We kunnen van mening verschillen toch? Zelfs in hoe ik je bericht interpreteer of hoe ik naar muziek luister. Ik hoor namelijk wél electronica op dit nieuwe album.

Nee hoor ik vind het leuk dat je dit kan waarderen. Ik vind deze elektronica te dun en binnen de lijntjes. Te treble allemaal. Btw had ik allang m'n bericht aangepast, dus het is niet nodig om die dan te quoten en een persoonlijke aanval op te zetten. We kunnen mekaar even niet begrijpen. Prima toch? Moet het vaak eerst laten rusten en dan pas schrijven haha. Maar ik ben blij dat jij hier wat mee kan. Ik heb hem gisteravond op koptelefoon nog gehoord en kwam helaas nog niet tot een andere conclusie. Inderdaad is het ook niet nodig om bij z'n folk roots alleen maar te blijven hangen. Beetje meer gekte en waanzin had best gemogen op deze plaat.

... Ik verdenk de band er toch een beetje van met de naam Bon Iver' (toch een zekere reputatie) en met het laatste restje creativiteit, er toch nog wat uit te halen, voor mij niet meer dan dat. Vanaf 4 wordt het nml. doorsnee tot vervelend, wat blues en soul in popliedjes verpakt en zie aan de getallen op Spotify dat het goed wordt beluisterd, dus why not?

Ps. Maar misschien of dus ligt het geheel aan mijn eigen appreciatie, ik zie dat Pitchfork het zelfs met een 8.1 waardeert.

En daar hoor ik dus ook niet bij omdat ik 22, A Million erg goed vind. Dus is het toch een dingetje van het oh zo bekende 'smaak'

D'r heb iemand naar oude Prince platen geluisterd man.

Toen SABLE afgelopen herfst uitkwam, was ik gematigd enthousiast. Terwijl veel users op dit forum de terugkeer naar het geluid van het debuut toejuichte, hoorde ik wel dat de muziek goed in elkaar zat, maar voelde het voor mij toch als een herhaling van zetten. Was dit het nou, na ruim zes jaar wachten, een EP?
Nu fABLE zich bij de ep heeft gevoegd en het samen SABLE fABLE geworden is, wordt duidelijk wat Justin Vernon voor ogen had, toen hij in de herfst een drietal kale singer songwriter liedjes op ons losliet.

SABLE dient duidelijk als een soort proloog voor de rest van het album. Vernon vertelde in een interview dat het vele touren na het album i,i hem opbrak, hij te maken kreeg met mentale problemen en hij deze van zich af moest schrijven. De onzekerheid en paniek die zich van hem meester maakte, zijn sterk terug te horen in de nummers van de ep, maar op Award Season lijken de donkere wolken langzaam weg te trekken op het moment dat de saxofoon de stilte opvult. Het klinkt alsof Vernon de zwaarte van hem heeft afgeschut.

Na de eerste drie nummers start fABLE met het intro achtige Short Story dat je het album verder intrekt, en de donkerte helemaal achterlaat. Wat volgt is het wonderschone liedje Everything is Peaceful Love, waarin beats, synths en een pedal steel een duel met elkaar aangaan, met een daaroverheen croonende Vernon.

'Damn if I am not climbing up a three right now and everything is Peaceful Love'

Justin is verliefd en iedereen mag het weten!

Na het slepende en wat lompe Walk Home, dat met de gepitchte stem zo op 22, a Million had kunnen staan komen we bij Day One. Hier bouwt Justin zijn wereld verder uit en wordt de vreugde verder gevierd door verknipte beats en gast vocalen van Dijon en Flock of Dimes. Het liedje From lijkt in al zijn eenvoud een wat simpele song, maar schijn bedriegt. Ook hier is de samenzang prachtig en het refrein pakkend met soul volle backing vocals.

Wie zegt dat Vernon niet meer experimenteert, heeft I'll Be There nog niet gehoord, een van de hoogtepunten van het album. De soul van From wordt nog verder uitgewerkt en voorzien van de nodige gospel backings, ondersteund door Rhodes en heerlijke gitaar licks. Prince is nooit ver weg. Enige kritiekpunt zou zijn dat er eigenlijk een vette gitaar solo mist, het nummer had mijns inziens nog verder uitgebouwd mogen worden. Daarna volgt meteen hoogtepunt nummer twee; If Only I Could Wait. De samenzang met Danielle Haim, is werkelijk schitterend, prachtig hoe hoe dat liedje langzaam openbreekt.
There's a Rhythm is een bijna ontroerend liedje waarin Vernon berustend en meanderend klinkt, alsof het wolkendek nu helemaal is opengebroken en Vernon langzaam in de verte tot de horizon loopt. Met Au Revoir krijgt het album nog een fraaie outro. Het klinkt niet alleen als het einde van het album, maar misschien ook van de band? De cirkel lijkt rond te zijn.

Met SABLE fABLE, lijkt bon Iver zijn definitieve vorm te hebben gevonden. De lompe experimenteerdrift van 22, a Million en het wat rommelige i,i lijkt Vernon nodig te hebben gehad om tot deze fraaie liedjes te komen. Hier klinkt alles precies op zn plek en uitgebalanceerd.
Is het vernieuwd? Nee dat niet, maar voor mij zit de ontroering dit keer in hoe Vernon bijna met verbazing naar zijn eigen geluk lijkt te kijken, en aan het einde van het album berusting en zelfacceptatie heeft gevonden.
En daarmee is SABLE fABLE een schitterend album geworden. Een diepzeeduik, waarbij hoe dieper je duikt, hoe meer schoonheid je ervaart.

Ik ben heel blij met SABLE, inderdaad waar Bon Iver naar het geluid van de eerste twee platen teruggrijpt. En dan valt fABLE behoorlijk tegen. Ik heb dus precies de tegenovergestelde mening als vinylbeleving, maar kan hem helemaal volgen. Ik hoor ook veel soul en Prince terug, dat is het mooie aan muziekbeleving. Ondanks dat ik een totaal andere mening heb, ben ik het dus totaal met hem eens. Het heeft puur met de verwachtingen die je van een artiest hebt te maken, dat en smaak.

Bon Iver uitbrengen als het buiten prachtig lenteweer is, dat is op zich al een statement.
Ik hou niet zo van de "oude" Bon Iver, moet ik wel vermelden.
Ik vind 22, a million best ok. (Geef me dus lompe experimenteerdrift.)

De eerste helft is achtergrondmuziek. Past perfect op de achtergrond als ik aan het werken ben.
Goed voor mannen met baarden, puntig gekrulde snorren en blokhemden, op hun macbookpro tokkelend en mijmerend van wandelingen in het weekend. Diepe muziek. Zoiets.

Tweede helft is voor mij een stuk beter.
In het begin krijg je nog Everything is peacefull love wat klinkt als het bastaard kind van Peter Gabriel en Prince. Een ongewenst kind.
Walk home is Prince en Frank Ocean gemengd; al wat beter.
Day home nog wat beter.
From vind ik dan weer een Peter Gabriel draak. Wat is dat toch met die productie soms.
I'll be there is dan weer echt heel, heel goed. Prijsnummer van de plaat vind ik.
Het doet me wat denken aan LA Priest en van die artiesten.
Maar erna stuikt het voor mij weer wat in.

Ik weet niet goed wat ik ermee aan moet? Ga ik het dan scoren of niet?
Voorlopig niet.

Een zeldzame volle 5 sterren van Humo ook zie ik. En een heel erg laaiende review van Oor. Terechte bewieroking vind ik, echt een heel sterk album. Focus op goede nummers, experimenteerdrang een beetje minder op 100 maar altijd in dienst van het nummer.

Je hoort dat heel veel liefde gekropen is in dit album.

Ik blijf na vele luisterbeurten ook met gemengde gevoelens zitten. Ik ben fan van zowel de oude als nieuwe Bon Iver, dus in theorie zou dit een perfect album voor mij moeten zijn. De praktijk is echter anders; de eerste drie tracks knallen er echt uit en het tweede deel doet mij vooralsnog vrij weinig. En dit heeft niet veel te maken met het feit dat 'SABLE' mij aan hun begindagen doet denken. 'fABLE' heeft overduidelijk ook veel moois te bieden, dus een term als 'automatische piloot' is eigenlijk onterecht. Toch voelt het wel zo, doordat de muziek gewoon niet binnenkomt en aan mij voorbij gaat. Best jammer, want op het moment van luisteren vind ik veel composities en samenwerkingen meer dan geslaagd. Misschien maar even de tijd geven....

Hoe bijzonder is het dat de man achter de twee mooiste folk albums van deze eeuw een drastisch besluit neemt en een totaal andere koers inslaat. Meesterwerken als het schitterende For Emma Forever Ago en Bon Iver, Bon Iver herdefiniëren de folk en vormen de nieuwste maatstaven voor dit begrip. Met deze twee klassiekers op zijn naam verrast Justin Vernon de buitenwereld door met elektronica te stoeien, wat vervolgens het bijna cryptische 22, A Million oplevert. Verknipt met een veelvoud aan vocoders, die zijn stem behoorlijk door de mangel halen. Het is voor de luisteraar behoorlijk wennen, maar uiteindelijk omarmen ze deze gewaagde koerswijziging en wordt opvolger i,i al net zo gemakkelijker getolereerd.

Er is geen weg terug en het Bon Iver verhaal is verteld, uitgeschreven. Justin Vernon richt zich vooral op het met Aaron Dessner van The National opgestarte Big Red Machine en dat is verder prima. We koesteren de Bon Iver platen en leggen ons erbij neer dat het schijnbaar hier bij blijft. Totdat er in de vorm van de SABLE EP in de herfst van 2024 een muzikaal epiloog verschijnt. Vooral een track als S p e y s i d e maakt zoveel indruk dat Justin Vernon besluit om dat nawoord tot een nieuw hoofdstuk te transformeren. Er wordt reikhalzend naar SABLE, fABLE uitgekeken, misschien wel de meest verrassende release van dit jaar.

S p e y s i d e is old school Bon Iver. In gedachte bevinden we ons weer in die jachthut van zijn vader te Wisconsin, totaal afgesloten van de buitenwereld. Daar bestrijdt hij in de winter zijn depressies door het therapeutisch van zich af te schrijven. Het sobere S p e y s i d e bezit dezelfde ontroerende wisselwerking. Het is een emotionele verslaglegging over hoe hij alle winst verspeeld heeft, een zoektocht welke hem terug naar die kern brengt. Geschreven op het moment dat hij naar de drank teruggrijpt, en dit vervolgens met een rottig schuldgevoel met zijn vrienden deelt. Justin Vernon is niet herboren, maar bevindt zich op exact datzelfde nulpunt waar het ooit mee begon.

De jaren tellen mee en de dromerige zachtheid is vervangen door een verbeten volwassen ernst. Daar zit het grote verschil met de eersteling. Daar zat het verdriet vooral in de beladen uithalen. S p e y s i d e is dus een verbitterende terugblik op jaren van strijd welke hem zeker ook de nodige geluksmomenten oplevert. Het net zo fraaie Things Behind Things Behind Things verwoord de angst om te veranderen, de angst om jezelf kwijt te raken. Het is de schaduwsong van een schim die de grip op zijn gastheer verliest. Juist door die gewaagde elektronische aanpak vervreemd Justin Vernon van zichzelf, en raakt hij in een heftige identiteitscrisis. Samen met Awards Season luiden ze de weg terug in. Het positief gestemde Awards Season voltooit de SABLE EP en accepteert de gemaakte misstappen. Na spijt volgt troost, na troost volgen nieuwe kansen.

Het is meer dan logisch dat fABLE een andere fase ingaat. fABLE staat gelijk aan het fantaseren en kan je als een non-fictie hoofdstuk beschouwen. Zo kijkt Justin Vernon tegen de toekomst aan, en met het Short Story proloog begint hij die eerste bladzijde. Short Story is sprankelend hemels, tenminste als er een hemel bestaat, dan opent deze nu zijn poorten. Toch loert in het duistere einde het gevaar toe en nodigt dit zodanig uit om dit muzikale boek verder te lezen. De Everything Is Peaceful Love gospelsoul is verraderlijk misleidend. De elektronica dringt zich als een vergeten vriend opnieuw op. Het is vertrouwd, en toch heeft het iets vijandigs. Offert Justin Vernon het SABLE voorwerk op door zich aan een pact met de duivel te vergrijpen? Door de slide gitaar raak je in deze ontregelde ontdekkingstocht behoorlijk in de war. Daar zit de magie welke het verschil maakt, de navelstreng die de track aan het verleden verbindt. Maar is het wel magie, of hebben we met een bedriegende goocheltruc te maken.

Niets is wat het lijkt, het zijn allemaal illusies, maar het is wel prettig gezichtsbedrog. Het ritmische extraverte Walk Home maakt weer gebruik van schizofrene stemvervormers. In dit geval versterken ze het zielvolle weerwoord. Ga naar buiten, omarm de wereld en maak deze eigen. Het met gastmuzikanten Jenn Wasner (Flock of Dimes) en Dijon Duenas opgenomen Day One is het sleutelnummer tussen hiphop en gospel. Het is een indirect vervolg op zijn interesse voor religiewetenschappen, het bewijs dat geloof en muziek onmiskenbaar aan elkaar verbonden zijn. Het zwoele met kopstem gezongen From is de verleiding in het onaardse paradijs met de liefde als grote spelbreker.

In de slaapkamer I’ll Be There R&B funkromance spreekt Justin Vernon nog steeds vanuit het hart, maar laat hij deze voornamelijk door vleselijke lichamelijke lusten leiden. Gelukkig ontstaat er in het If Only I Could Wait duet met Danielle Haim van HAIM een scheur in die liefde. Ik gun het Justin Vernon wel, maar het levert in zijn geval veel kleverige zoetigheid op. Het met dubklanken ingeleide If Only I Could Wait is prachtig. Ook hier die eigenzinnige aanpak van Bon Iver, waar de twee stemmen ver verwijderd van elkaar op een ander level beginnen en ze op het einde elkaar alsnog treffen.

There’s a Rhythmn, de hartslag van een track, de hartslag die de liefde verbind. De Americana verdringt de soul en eist zijn aandeel op. Het instrumentale Au Revoir laat je in een dromerige gemoedsroes wegzweven. SABLE zou met gemak de volle mep van vijf sterren verdienen, fABLE stelt mij toch wat teleur en trekt het gemiddelde flink naar beneden. Het is eigenlijk zonde dat het niet bij die SABLE EP gebleven is.

Bon Iver - SABLE, fABLE | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Oh mij God. Alles van Bon Iver komt samen, het album vind ik schitterend maar echt genadeloos:

Everything is peaceful love
Awards season
If only I could wait

Halfje erbij door de uitstekende productie.