Taylor Rae - The Void (2025)
mijn stem
1 stem
Verenigde Staten
Roots
Label: Missing Piece
-
The Void (5:29)
-
Maybe I'm the Villain (3:41)
-
Cologne (3:07)
-
Telluride (3:44)
met Sierra Hull
-
Undertone (3:28)
-
Celebrating Alone (3:12)
-
Not Mine (2:49)
-
Hi (3:15)
-
Trapped (1:59)
-
The Airport Song (5:10)
0
geplaatst: gisteren om 15:57 uur
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Taylor Rae - The Void - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Review: Taylor Rae - The Void
Taylor Rae trok in Verenigde Staten al flink de aandacht met haar prima debuutalbum Mad Twenties en laat op het minstens even goede The Void horen dat haar vorige album zeker geen toevalstreffer was
Taylor Rae werd mij aangeprezen als countrypop ster, maar met countrypop heeft haar muziek niets te maken. De muzikante uit Austin, Texas, verwerkt vooral invloeden uit de folk, blues en jazz in tijdloos klinkende Amerikaanse rootsmuziek en singer-songwriter pop. In muzikaal opzicht valt vooral het bluesy gitaarspel op, maar het is de stem van Taylor Rae die de meeste aandacht trekt. De Amerikaanse muzikante beschikt over een mooie stem, die zich als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaat. Alles op The Void klinkt even aangenaam, wat het album al snel onweerstaanbaar maakt, maar het tweede album van Taylor Rae ademt ook kwaliteit.
Mad Twenties, het in de herfst van 2021 verschenen debuutalbum van Taylor Rae, deed het in de Verenigde Staten heel erg goed, maar heeft in Europa volgens mij nauwelijks aandacht gekregen. Ik had het album tot voor kort zelf ook nog nooit beluisterd, maar ben echt aangenaam verrast door het eerste album van Taylor Rae.
De singer-songwriter uit Austin, Texas, krijgt hier en daar het label countrypop opgeplakt, maar op Mad Twenties laat ze een verrassend veelzijdig geluid horen, dat zowel binnen de Amerikaanse rootsmuziek als binnen de singer-songwriter pop op een breed terrein uit de voeten kan.
De belangrijkste reden om alsnog naar Mad Twenties, waarop ik zeker nog terug ga komen, te luisteren is het feit dat Taylor Rae deze week haar tweede album heeft uitgebracht. Het is een album waaraan ik, na mijn kennismaking met Mad Twenties, begon met hele hoge verwachtingen, maar ook The Void heeft me zeker niet teleurgesteld.
Het album opent prachtig met een akoestische gitaar en de stem van Taylor Rae, die ook op haar tweede album makkelijk indruk maakt met haar stem. Wanneer de openingstrack na een tijdje wat voller wordt ingekleurd is er direct weer het warme en volstrekt tijdloze geluid dat het debuutalbum van Taylor Rae zo mooi en bijzonder maakte en dat gemaakt lijkt voor lome zondagen.
Het is een geluid dat nog mooier, warmer en smaakvoller klinkt dan op het debuutalbum van de Texaanse muzikante en dat de hand van een ervaren producer verraadt. Dat is de met een Grammy beloonde muzikant en producer Eric Krasno zeker, al moet ik toegeven dat zijn naam bij mij geen belletje deed rinkelen.
Taylor Rae maakte haar nieuwe album met een zeer compacte band en tekent zelf voor prachtig gitaarspel. Het is gitaarspel dat akoestisch en folky kan klinken, maar op The Void is ook een belangrijke rol weggelegd voor elektrisch versterkt bluesy gitaarspel, dat de songs op het album voorziet van een heerlijk loom karakter.
Het zorgt ook op het nieuwe album van Taylor Rae weer voor een tijdloos en soms wat nostalgisch aandoend geluid met invloeden uit de folk, blues, country en jazz. Het is een warm en zeer aangenaam geluid en het is een geluid waarin de mooie en eveneens warme stem van Taylor Rae uitstekend gedijt.
Het is een stem die me af en toe wel wat doet denken aan die van Norah Jones en dat is wat mij betreft een groot compliment. De gloedvolle zang op het album past perfect bij de stemmige klanken op het album en weet zich wat mij betreft in positief opzicht te onderscheiden binnen het aanbod van het moment. Dat doet de Amerikaanse muzikante niet alleen met de muziek op The Void en met haar stem, maar ook met de songs, die niet alleen tijdloos klinken, maar ook kwaliteit ademen.
Toen ik eerder deze week naar Mad Twenties luisterde verbaasde het me dat dit album in Nederland echt nauwelijks aandacht heeft gekregen. Ook The Void duikt niet op in de meeste lijsten met nieuwe albums en ook qua recensies is het nog redelijk stil, buiten een Britse recensie waarin het album wordt vergeleken met Deeper Well van Kacey Musgraves. Dat hoor ik er zelf niet direct in, al is de sfeer op beide albums wel deels vergelijkbaar. Het maakt The Void van Taylor Rae voor mij nog wat onweerstaanbaarder. Erwin Zijleman
De krenten uit de pop: Review: Taylor Rae - The Void - dekrentenuitdepop.blogspot.com
Review: Taylor Rae - The Void
Taylor Rae trok in Verenigde Staten al flink de aandacht met haar prima debuutalbum Mad Twenties en laat op het minstens even goede The Void horen dat haar vorige album zeker geen toevalstreffer was
Taylor Rae werd mij aangeprezen als countrypop ster, maar met countrypop heeft haar muziek niets te maken. De muzikante uit Austin, Texas, verwerkt vooral invloeden uit de folk, blues en jazz in tijdloos klinkende Amerikaanse rootsmuziek en singer-songwriter pop. In muzikaal opzicht valt vooral het bluesy gitaarspel op, maar het is de stem van Taylor Rae die de meeste aandacht trekt. De Amerikaanse muzikante beschikt over een mooie stem, die zich als de spreekwoordelijke warme deken om je heen slaat. Alles op The Void klinkt even aangenaam, wat het album al snel onweerstaanbaar maakt, maar het tweede album van Taylor Rae ademt ook kwaliteit.
Mad Twenties, het in de herfst van 2021 verschenen debuutalbum van Taylor Rae, deed het in de Verenigde Staten heel erg goed, maar heeft in Europa volgens mij nauwelijks aandacht gekregen. Ik had het album tot voor kort zelf ook nog nooit beluisterd, maar ben echt aangenaam verrast door het eerste album van Taylor Rae.
De singer-songwriter uit Austin, Texas, krijgt hier en daar het label countrypop opgeplakt, maar op Mad Twenties laat ze een verrassend veelzijdig geluid horen, dat zowel binnen de Amerikaanse rootsmuziek als binnen de singer-songwriter pop op een breed terrein uit de voeten kan.
De belangrijkste reden om alsnog naar Mad Twenties, waarop ik zeker nog terug ga komen, te luisteren is het feit dat Taylor Rae deze week haar tweede album heeft uitgebracht. Het is een album waaraan ik, na mijn kennismaking met Mad Twenties, begon met hele hoge verwachtingen, maar ook The Void heeft me zeker niet teleurgesteld.
Het album opent prachtig met een akoestische gitaar en de stem van Taylor Rae, die ook op haar tweede album makkelijk indruk maakt met haar stem. Wanneer de openingstrack na een tijdje wat voller wordt ingekleurd is er direct weer het warme en volstrekt tijdloze geluid dat het debuutalbum van Taylor Rae zo mooi en bijzonder maakte en dat gemaakt lijkt voor lome zondagen.
Het is een geluid dat nog mooier, warmer en smaakvoller klinkt dan op het debuutalbum van de Texaanse muzikante en dat de hand van een ervaren producer verraadt. Dat is de met een Grammy beloonde muzikant en producer Eric Krasno zeker, al moet ik toegeven dat zijn naam bij mij geen belletje deed rinkelen.
Taylor Rae maakte haar nieuwe album met een zeer compacte band en tekent zelf voor prachtig gitaarspel. Het is gitaarspel dat akoestisch en folky kan klinken, maar op The Void is ook een belangrijke rol weggelegd voor elektrisch versterkt bluesy gitaarspel, dat de songs op het album voorziet van een heerlijk loom karakter.
Het zorgt ook op het nieuwe album van Taylor Rae weer voor een tijdloos en soms wat nostalgisch aandoend geluid met invloeden uit de folk, blues, country en jazz. Het is een warm en zeer aangenaam geluid en het is een geluid waarin de mooie en eveneens warme stem van Taylor Rae uitstekend gedijt.
Het is een stem die me af en toe wel wat doet denken aan die van Norah Jones en dat is wat mij betreft een groot compliment. De gloedvolle zang op het album past perfect bij de stemmige klanken op het album en weet zich wat mij betreft in positief opzicht te onderscheiden binnen het aanbod van het moment. Dat doet de Amerikaanse muzikante niet alleen met de muziek op The Void en met haar stem, maar ook met de songs, die niet alleen tijdloos klinken, maar ook kwaliteit ademen.
Toen ik eerder deze week naar Mad Twenties luisterde verbaasde het me dat dit album in Nederland echt nauwelijks aandacht heeft gekregen. Ook The Void duikt niet op in de meeste lijsten met nieuwe albums en ook qua recensies is het nog redelijk stil, buiten een Britse recensie waarin het album wordt vergeleken met Deeper Well van Kacey Musgraves. Dat hoor ik er zelf niet direct in, al is de sfeer op beide albums wel deels vergelijkbaar. Het maakt The Void van Taylor Rae voor mij nog wat onweerstaanbaarder. Erwin Zijleman
* denotes required fields.
* denotes required fields.