Elton John & Brandi Carlile - Who Believes in Angels? (2025)

Als vriendin van de ouwetjes gaat ze nu met Elton John aan de haal. Wel wat vitaler natuurlijk na al haar (goede) werk om Joni Mitchell (letterlijk) weer een podium te geven. Elton John zorgt altijd wel voor een podium bij een hippere artiest dus die moeite hoeft ze niet te doen. Het zou zomaar kunnen gaan werken met deze twee, de 1ste single (titelnr) is in ieder geval best sterk. Ik ben erg benieuwd naar de rest al heb ik het liefst gewoon een volledig nieuw album van Brandi

Recensie | Elton John & Brandi Carlile - Who Believes In Angels? | Nieuweplaat.nl

Als je de leeftijd van tachtig bijna aantikt zijn er momenten waarin je zogezegd de balans opmaakt. Toen Elton John de afgelopen tijd geconfronteerd werd met gezondheidsproblemen, was dat de tone-of-voice waarmee hij de pers te woord stond. Totdat goede vriendin Brandi Carlile met het lumineuze idee kwam om samen een heel nieuw album te gaan maken in slechts twintig dagen tijd. Het resulteerde in de lp Who Believes In Angels?. Zijn drieëndertigste, haar achtste.

De eerste luisterbeurt van deze driekwartier durende langspeler staat in het teken van verbazing en verrassing. Bijvoorbeeld bij The Rose Of Laura Nyro. De eerste paar minuten ben je geneigd drie keer te checken of je de juiste lp wel hebt opgezet. The War Of The Worlds van Jeff Wayne, een gitaarsolo van Slash (Guns N’ Roses) en Beatles-achtige pianoklanken, ze passeren allen de revue in de paar openingsminuten. Maar als John en Carlile invallen hoor je direct het Elton-signatuur dat hem in de jaren zeventig en tachtig kenmerkte, maar al een album of vijf niet meer te horen was.

De twee halen iets in elkaar naar boven, zoveel is duidelijk als John als vanouds boogiewoogie uit de piano laat klinken in Little Richard’s Bible. Het plezier spat er werkelijk vanaf. Iets dat niet als vanzelf kwam. In de eerste week van schrijven en opnemen was John een brok chagrijn als gevolg van uitputting (zijn afscheidstournee was net afgerond) en de eerder genoemde gezondheidsproblemen. De omslag kwam bij het opbeurende lied Swing For The Fences. Swing For The Fences is een uitdrukking afkomstig uit het honkbal en betekent zoveel als een speler die de bal zo hard mogelijk slaat in de hoop een homerun te scoren. In dit aanstekelijke nummer wordt het in figuurlijke zin toegepast als een anthem voor jonge LGBTQ+-personen om vooral zichzelf te zijn: voluit gaan, risico’s durven nemen en groot durven dromen.

Het oeuvre van Brandi Carlile is in Nederland in kleinere kring bekend. Naar nu blijkt is dat onterecht, want Carlile is een uitstekende zangeres, zoals ze laat horen op haar solobijdrage You Without Me. Mooie, ingetogen productie met dromerige melodielijnen en dito tekst. ‘But when I met you face-to-face, none of it was true/So who am I if I’m not you?’ Aanleiding genoeg om de komende tijd haar zeven studioalbums eens goed te gaan beluisteren. In het lied The River Man horen we een Elton John die klinkt uit de tijd van zijn lp Don’t Shoot Me I’m Only the Piano Player uit 1972, met daarop de hit Crocodile Rock. The River Man laat dusdanig veel gelijkenis horen, dat je moeite moet doen het bekende ‘Laa, la-la-la-la-laa’ uit Crocodile Rock te onderdrukken.

Who Believes In Angels? sluit af met een solobijdrage van Elton John. Op When This Old World Is Done With Me reflecteert John op zijn leven en naderende dood. ‘When I close my eyes/Release me like an ocean wave/Return me to the tide.’ Wanneer John terugkijkt naar alle mooie, lelijke, liefdevolle en droevige herinneringen en deze in kleine abstracte bewoordingen bezingt, past slechts stilte en bewondering. Het is klein, intiem en berustend. Iets dat Who Believes In Angels? – zo valt op na meerdere luisterbeurten – vaker had kunnen gebruiken. Het merendeel van de tien songs zijn prima tot uitstekend, maar met net te veel bombast. Het klinkt op momenten wat overgeproduceerd. Minder is soms meer en dat principe had een aantal tracks goed gedaan. Hierdoor neigt deze plaat meer naar de kant te hangen van Carlile met bijdrage van John, dan andersom. En daar is in deze vorm en met deze kwaliteit verder weinig mis mee. Zeker niet als het Carlile hiermee meer naamsbekendheid op Europese bodem oplevert. En als je je bijna tachtigjarige stokje dan toch moet overdragen, dan maar op deze verrassende en aangename manier.

Brandi en Elton, Elton en Brandi

Brandi Carlile is een vriend van de muzikale sterren. Eentje welke ze zelf ook al aardig aan het worden is. Vooral de wat oudere muzikale helden vertoeven graag in haar nabijheid of is het nou andersom? In ieder geval was Brandi onlangs al te horen op albums en bij concerten van bv Dolly Parton, Bonnie Raitt en Sheryl Crow en dat zijn er slechts een paar van vele. Haar grootste prestatie is zeer waarschijnlijk dat ze good old Joni Mitchell weer in de picture heeft gekregen en zelfs van achter de geraniums op het podium! Niet enkel de oude garde ziet haar zitten ook doet ze mee op de laatste albums van P!nk en Miley Cyrus.

Elton John is niet iemand die je uit de vergetelheid hoeft te trekken, die zorgt er zelf wel voor dat hij in de picture blijft met van alles en nog wat. Dat deze plaat er zou komen zat er ook wel een beetje aan te komen. De families Carlile en John eehhh ik bedoel Dwight gaan goed met elkaar om en plannen zelfs vakanties met elkaar. Dat je ze kierend van plezier achter elkaar van de glijbaan ziet komen in een willekeurig Center Parcs park is dus niet uit te sluiten.

Als de kleurijke hoes al niet duidelijk aan geeft wat voor album dit is dan doet het eerste liedje met de opvallende titel The Rose of Laura Nyro dat wel. Een lang muzikaal intro in de stijl van de latere Beatles en Tears for Fears van zo rond het Seeds of Love album uit 1989 met wat verwijzingen naar het Eli and the Thirteen Confessions album van Lauta Nyro. Zodra Elton en Brandi daarna de werkelijk prachtige en ontroerende zanglijnen inzetten weet je genoeg. Dit is geen singer-songwriterplaat met lichte country invloeden, nee dit is een bij tijd en wijle zeer uitbundige kleurrijke plaat waarbij het spelplezier centraal staat en muzikaal gezien erg rijk is. Vooral het spelplezier is overal nadrukkelijk aanwezig en spat er vanaf net zoals de fenomenale glasheldere productie.

Alle nummers zijn geschreven door de hoofdrolspelers zelf met behulp van Elton's rechterhand Bernie Taupin en producer van dienst Andrew Watt (Rolling Stones, Justin Bieber, Eddie Vedder, Miley Cyrus, Ozzy enz enz). Dat Elton John naast de helft van de vocalen de toetsen beroerd mag geen verrassing genoemd worden net zo min dat Brandi Carlile de andere helft zingt en de akoestische gitaar ter hand nam. Daarnaast hoor je de eerder genoemde Andrew Watt op elektrische gitaar, Chad Smith (u weet wel die van de Peppers) op drums, op bas niemand minder dan basgigant Pino Palladino (o.a. Paul Young, Gary Numan, Phil Collins, John Mayer Trio, Tears for Fears en The Who) en daar waar nodig is manusje van alles Josh Klinghoffer (ook al RHCP) te horen.

Het sterke aan dit album is dat er geen typisch Elton John album van gemaakt is of dat we echt de Brandi Carlile toer op gaan ondanks dat er van beide genoeg elementen te horen zijn. Ze hebben echt samen een plaat gemaakt, samen plezier gemaakt en elkaar versterkt waar ze konden en dat levert dan dit zeer sterke Who Believes in Angels? op.

Overigens ook nog wat kudos voor het uitgebreide en informatieve booklet wat er bij zit!

Het album is op één binnengekomen in Engeland!

In Nederland op 21, ook nog niets eens zo verkeerd.

Zo beroerd doet hij dat toch niet?;)

Misschien is hij ze zelfs wel stiekem aan t betasten

Heeft ze een album met joni covers? Welke is dat?

Het album The Highwoman met Carlile vond ik geweldig. Dit album doet mij niets. Ik denk te poppy. Hopelijk gaat ze weer country maken.

Nee, dat heeft ze niet maar wat niet is kan nog komen natuurlijk

Ik moet hem op het gemak nog eens beluisteren maar het openingsnummer is behoorlijk spectaculair. De bijbehorende single mag er ook zijn. De rest moet nog even vallen maar ik ben er met mijn aandacht bij. Die ouwe Elton met de energieke Brandi.....Wat een verrassing. Vette hoes trouwens.