Black Country, New Road - Forever Howlong (2025)

Klopt.



Dit bevestigt het bovenstaande. Ik noem Joanna bewust omdat dit nu precies een artiest is waarbij iemand aan de oppervlakte inderdaad wellicht iets gekunstelds lijkt aan te treffen vanwege de eigenzinnigheid en complexiteit maar dat het ondanks dat ook daadwerkelijk briljant is vanwege dat al die complexiteit constant grondt in iets dat echt haar is en daarmee oorspronkelijk en niet bedacht. Origineel klinkende muziek is vaak niet oorspronkelijk maar vaak ‘gezocht origineel’, het mist intrinsieke zeggingskracht. Bij Joanna heb ik dat bij uitzondering juist niet, maar goed, dit is inderdaad natuurlijk subjectief!

Heel herkenbaar. Veelal ook dat ik iets wel mooi vind, maar niet weet hoe ik dat gevoel verder kan motiveren.

Heb al de helft beluisterd. En weet nu al, neem aub je tijd en je wordt beloond. Omwille van proggy structuren of drukke, inventieve arrangementen. Dit bovengemiddelde gezelschap verdient alle lof.

Hier geven de bijna 5000 users inmiddels ook 8.4..
Just a moment... - albumoftheyear.org

Ik moet ook nog even wennen; was een beetje verrast toen ik het album hoorde, want ik had de ontwikkelingen na het vorige album (dat ik fantastisch vond) niet helemaal meegekregen. Dacht de verkeerde band aangeklikt te hebben; maar wel een hele goeie. Nog even laten bezinken; het is andere koek, maar wel een hele smakelijke.

Ja, ik zag de discrepantie ook. Critici die over elkaar heen buitelen om met de meest originele superlatieven op de proppen te komen en dan hier een lauwe score. Ik heb zelf het gevoel dat ik beide "kampen" wel snap. Als je deze plaat als muziekcriticus beluistert kan ik me heel goed voorstellen dat je razend enthousiast wordt van al die wendingen, geluiden, creativiteit, rijkdom, etc. Van de andere kant leiden deze zelfde aspecten er voor mij als luisteraar voor dat ik onrustig word en het uitluisteren een hele opgave blijkt. Op een gegeven moment geloof ik dat extra fluitje of percussie-riedeltje wel. Besties en Happy Birthday blijven voor mij de besten. Wellicht omdat ze wat meer "traditionele" (wat dat ook mag betekenen) liedstructuren hebben? Dus voor mij: knappe plaat, maar misschien dan -zoals hierboven al gesuggerereerd- wat vaker luisteren....

Muziekcritici zijn vaak wat meer vergevingsgezind bij wat meer ingewikkelde/creatieve muziek, culturele (angelsaksische) achtergrond bij critici spelen ook zeker een rol en het taalgebied. Ook de geschiedenis en zekere status van deze band/collectief zullen wat milder stemmen, maar misschien is dit ook maar een pers. aanname.
De ietwat complexe barok-middeleeuws aandoende folk met veel zang ligt mij in ieder geval niet zo, en dan laat ik het voor wat 't is.

Komt het ook niet doordat MuMe gemiddeld genomen gewoon veel testosteron bevat, en hier vrouwen aan het woord zijn?

Ik vind het een hele fijne plaat, ze hebben goed naar oude Genesisplaten geluisterd volgens mij.

Als je dit dan toch doet, mogen jullie ook vermelden dat op de Engelstalige zustersite van MuMe, rateyourmusic, dit album veel lager gewaardeerd wordt dan de twee vorige: Just a moment... - rateyourmusic.com Critics lopen wel vaker een album achter.

Kunnen er gewoon niet omheen dat voormalige frontman Isaac Wood node gemist wordt. Niet zozeer qua vocalen (de dames die hem vervangen hebben zijn allemaal goed bij stem) maar er lijkt vooral toch iets cruciaal verloren te zijn qua songwriting. Alles klinkt plots erg cheesy en zelfs binnen de meer barokke "twee" richting die ze hier nemen zijn de nummers gemiddeld gezien gewoon te richtingloos. Je hoort nog het muzikale talent van de leden maar de sterke songs ontbreken gewoon. Jammer, For the First Time is wat mij betreft nog steeds het beste album dat in de 20s gemaakt is. Maar dat pakken ze ons tenminste niet meer af.


En kunnen we aub dit soort loze "argumenten" achterwege laten? Joanna Newsom wordt hier bijvoorbeeld terecht vermeld als een artieste die dit soort stijl op een veel succesvollere manier brengt. Last time I checked ook een vrouw.

Dit vind ik wel wat makkelijk, en superkort door de bocht bovendien. Als je als populaire band plots zo stevig van koers veranderd, dan is het logisch dat je delen van je fanbase niet mee gaat krijgen. Om voor mezelf te spreken: ik mis op deze plaat geen zingende man, ik mis peper in de composities (iets waar naar mijn weten de hele band medeverantwoordelijk voor is).

Slecht is het allerminst, maar laten we wel eerlijk wezen. Als een onbekende band deze plaat gemaakt had waren ze niet doorgebroken denk ik zo.
Ik twijfel tussen 3,0 en 3,5*

Ben zo benieuwd, maar tot op heden nog geen tijd gevonden het album te luisteren. Zelfde voor de nieuwe Marlon Williams. Te veel muziek, te weinig tijd.

Tja, of zouden ze het dan makkelijker hebben gehad en waren ze gewoon op kwaliteit beoordeeld? Dan had niemand gezegd "vroeger was je anders"

Het mes snijdt aan twee kanten, dus daar heb je ook een punt hoor.
Maar ik vind dit album er sowieso niet uitspringen, dat staat vast. Of ze dit nou in 1990 als nieuwe band gemaakt hadden, of nu.

Als er een band is die in een korte tijd alle pieken en dalen gezien heeft is dat Black Country, New Road wel. Ze voeden zich door die ongemakken. Isaac Wood laat een hulpeloze groep muzikanten achter als hij, als belangrijkste songschrijver, de band verlaat vlak na tweede album Ants from Up There uitgebracht is. Vol spanning keek ik naar het optreden van Black Country, New Road tijdens de eerste Zeitgeist editie van 2022 uit. Hoe zou de band zich live na het vertrek van Isaac Wood staande gaan houden? dat bleek verrassend sterk en het mooie was dat er alleen maar nieuwe songs gespeeld werden.

De aanpak is tegenwoordig meer theatraal musicalfolk georiënteerd, bassist Tyler Hyde pakt noodgedwongen de positie van boegbeeld goed op. Lewis Evans ondersteunt haar hierin en neemt ook een aantal zangpartijen voor zijn rekening. Ik geloof in ieder geval in deze positieve wending van Black Country, New Road. Zeker als ze een paar maanden later de liveregistratie Live at Bush Hall uitbrengen. Jammer dat ze niet voor de opnames uit Nijmegen kiezen. In Londen klinkt het net wat zenuwachtiger en fragieler. De band is dus weldegelijk tot meer in staat. Maar goed, schijnbaar voelt een thuiswedstrijd vertrouwder aan. Dan verwacht je dat er snel een kersvers album verschijnt waarop deze tracks terug te horen zijn. Maar er volgt slechts een langere stilte.

Op Forever Howlong staan dus geen songs welke ze tijdens die concertreeks gespeeld hebben. Beschouw die periode dan als een zoektocht naar een andere sound. Socks ligt nog behoorlijk in de lijn van Live at Bush Hall. Als vocalist springt vooral Tyler Hyde er overduidelijk bovenuit, en die breed uitgesponnen gearrangeerde nummers blijven geniaal. Drummer Charlie Wayne geeft aan dat Black Country, New Road niet op het Live at Bush Hall materiaal wil teren en die songs tot vervelens toe uitgevoerd heeft.

Het zestal moet zich opnieuw schikken, opnieuw uitvinden. Vergeet niet dat die druk op de uit Cambridge afkomstige Britten immens groot is, en dat de pers nog steeds over hun schouders meekijkt. Met James Ford die verantwoordelijk voor de wederopstanding van Blur, Depeche Mode en Beth Gibbons is, en die een van de beste platen van vorig jaar produceert, namelijk Romance van Fontaines DC, moeten ze aan deze verwachtingen kunnen voldoen.

Zet Black Country, New Road die lieve ingezette luisterliedjes lijn van Live at Bush Hall voort en is het allemaal stukken gemoedelijker? Welnee, de vocalisten hebben net zo’n verknipte geest als Isaac Wood en presenteren zich ook nog eens in drievoud. Forever Howlong is een veredelde murder ballad plaat en verschilt van de voorgangers omdat er nu vooral vanuit een vrouwelijk perspectief gewerkt wordt. Tyler Hyde, Georgia Ellery en May Kershaw presenteren zich om beurten als zangeressen, en zijn ook verantwoordelijk voor de teksten. Zonder Lewis Evans dus, die heeft genoeg aan zijn saxofoonpartijen.

Die persoonlijke zenuwinzinking van Isaac Wood hebben ze definitief achter zich gelaten. Songwriters Joanna Newsom, Fiona Apple en Janis Ian worden nu als grote inspirators genoemd. Ook de Canadees Amerikaanse rootsrockers van The Band zorgen voor genoeg impact. Die herkenbare harmonieuze samenzang staat model voor Mary, waar de hoofdpersoon op school tot het uiterste gepest en getreiterd wordt. Ja, de sfeer is nog steeds grimmig en gestoord.

Hoe gewaagd is het om violist Georgia Ellery gelijk in het diepe te gooien en met haar eerste wapenfeit Besties de plaat te beginnen. Moet je gelijk met zo’n groot aangezet ouverture uitpakken, of is het fraaier om die verrassing tot het einde te bewaren? Besties is in alle opzichten een overwinnaarstrofee en bevestigt nogmaals hoe sterk de onderlinge band is. Nog steeds heerlijk complex, maar wel met een weggelegde glansrol voor Georgia Ellery. Besties is de verwelkoming in een plaatselijke kroeg, waar iedereen gelijk is en meetelt. Toch schuilt er onder die hoera stemming genoeg gekrenkt wantrouwen en leegte.

Ben je tevreden met het traditionele leventje, waar de grootste uitdaging uit het bereiden van een maaltijd bestaat? The Big Spin zwiert wat ongemakkelijk de huiskamer rond. May Kershaw als sprookjesfiguur Assepoester, dromende van een hoopvolle toekomst. The Big Spin is een rockopera in wording, samengevat in amper tweeëneenhalve minuut. Er gebeurt net iets teveel in deze muzikale klucht. Daar opent zich weer een achterafdeurtje en neemt Tyler Hyde het weer over. Dat dit wel degelijk kan werken, bewijzen ze in het psychedelische Happy Birthday. De barokke klassieke aanzet bereidt een kind persoon op de harde wereld voor. Daarna gaat het helemaal los in stevige rockende gitaarpartijen met hier en daar zelfs een verdwaalde solo.

Voor Salem Sisters levert Lewis Evans de woorden aan om deze in een pianoballad te gieten. Het is echter Tyler Hyde die de track zodanig verbouwt en er een angstige twist aangeeft. En dan transformeert een zomerse barbecue zich tot een lugubere zusterverbranding. Een bemoeienis waaromheen de overige bandleden een passend raamwerk borduren, al krijg je eerder de indruk dat Lewis Evans als een slachtoffer hulpeloos in een spinnenweb hangt, en Tyler Hyde haar prooi leegzuigt.

Het feministische Two Horses spaghettiwestern themalied is een regelrechte aanklacht op de seksuele uitbuiting van mannen en het geweld dat daarmee gepaard gaat. De zachte verbale aanpak van Georgia Ellery maakt het juist krachtiger. Ze verdoezeld fluitend al het kwaad wat haar overkomt. Het zijn de hartklopping veroorzakende wendingen, de door dreunende tempoversnellingen en de treurblazers die het verhaal zo geloofwaardig maken. Op dit soort momenten haalt Black Country, New Road meer dan het maximale uit zichzelf, en gaan ze gepassioneerd over hun grenzen heen.

Het door May Kershaw voorgedragen zelf reflecterende For the Cold Country benadrukt dat je alle vormen van schoonheid gemakkelijk stuk kan maken. Zelfs de jeugdige onschuld verdwijnt als de levenslessen zich aandienen. Wat is het een genot om te ervaren hoe de vocalist naar een euforisch hoogtepunt toewerkt en daar een tijdlang blijft hangen. In het akoestische Nancy Tries to Take the Night mysterie verdwijnt een geestverschijning in de stilte van de koude herfstnacht. Luiden Forever Howlong en Goodbye (Don’t Tell Me) een definitief afscheid in? Door de berustende gemoedsstemming zou dit een prima testament zijn. Niets is zo onvoorspelbaar als de toekomst van Black Country, New Road. Daar zorgen de externe factoren wel voor.

Black Country, New Road - Forever Howlong | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Ik zie wel heel erg negatieve reacties hier. Ik snap dat het theatre kid geluid niet iedereen ligt, en sommige nummers meanderen inderdaad te veel (Socks en het titelnummer als grootste boosdoeners in dit opzicht), maar daar staat tegenover dat er ook weer een paar absolute knallers op staan. Nancy Tries To Take The Night is één van mijn absolute favorieten van de band, en de vooraf uitgegeven singles blijven ook maar groeien. Maar goed, de consistentie zijn ze helaas wel een beetje kwijt, ja.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Black Country, New Road - Forever Howlong - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Black Country, New Road - Forever Howlong
De Britse band Black Country, New Road leek op sterven na dood toen zanger Isaac Wood de band verliet, maar begint op Forever Howlong aan haar tweede leven met een totaal ander maar wederom interessant geluid

Dat Black Country, New Road op haar derde album anders zou klinken dan op de eerste twee albums van de Britse band was bekend, maar toch heeft Forever Howlong me flink verrast. Het album klinkt immers echt in bijna alle opzichten anders dan de albums die de band maakte met zanger Isaac Wood. De vrouwenstemmen op het nieuwe album klinken totaal anders, maar ook de muziek klinkt anders, de teksten zijn anders en de songs zijn anders. Black Country, New Road kiest op haar nieuwe album ook nog eens vooral voor folk en chamber pop, wat ook een koerswijziging is. Er is echter één ding niet veranderd en dat is de hoeveelheid avontuur in de songs van de band.

Toen de Britse muziekmedia in de laatste maand van 2019 vooruit keken naar 2020 noemden ze stuk voor stuk de Britse band Black Country, New Road als een band om in de gaten te houden in het komende jaar. De coronapandemie gooide echter roet in het eten, maar aan het begin van 2021 was er dan eindelijk het debuutalbum van de band.

For The First Time bleek inderdaad een sensationeel goed album, waarop Black Country, New Road met name invloeden uit de postpunk, postrock en jazz combineerde in een geluid dat je compleet van je sokken blies. Dat deed ook het aan het begin van 2022 verschenen Ants From Up There, dat een wat ander en meer ingetogen geluid liet horen met minder invloeden uit de postpunk, maar de muziek van Black Country, New Road was nog altijd een fascinerende en intense mix met van alles en nog wat.

Het was een geluid dat zwaar leunde op de heftige zang van Isaac Wood, die vlak voor het verschijnen van Ants From Up There zijn vertrek uit de band aankondigde. Na het vertrek van Isaac Wood werden de rollen in de band anders verdeeld, waardoor Black Country, New Road toch verder kon. Hoe dat zou gaan klinken was al voor een deel te horen op het in 2023 verschenen live-album Live From Bush Hall, dat ik zelf niet heb beluisterd.

Voor mij is het deze week verschenen Forever Howlong daarom de eerste kennismaking met de muziek van het nieuwe Black Country, New Road. De band heeft nog altijd dezelfde naam en bestaat buiten Isaac Wood ook uit dezelfde leden, maar daar is ook alles mee gezegd. Forever Howlong laat een totaal ander geluid horen dan For The First Time en Ants From Up There, waardoor de vraag of de band niet beter had kunnen kiezen voor een andere naam een legitieme vraag is.

Het grootste verschil tussen het oude en het nieuwe Black Country, New Road hoor je in de zang. De getergde en behoorlijk heftige zang van Isaac Wood heeft plaats gemaakt voor de folky vrouwenstemmen van Tyler Hyde, May Kershaw en Georgia Ellery, die zorgen voor een totaal ander geluid, zeker wanneer ze kiezen voor echt prachtige harmonieën.

Black Country, New Road klinkt op Forever Howlong geregeld als een folkband en klinkt bovendien een stuk minder intens en donker. Ik heb wel wat met vrouwenstemmen, dus de zang op het album zit mij persoonlijk niet in de weg, maar dat zal niet iedereen zo ervaren.

Ook in muzikaal opzicht slaat de Britse band nieuwe wegen in. Invloeden uit de folk hoor je niet alleen in de zang, maar ook in de muziek op Forever Howlong. Het is folk waarin soms progrock en Canterbury scene elementen zijn verwerkt, maar het nieuwe geluid van Black Country, New Road leunt ook zwaar op de klassieke muziek en de chamber pop en heeft ook een enkele keer een Beatlesque of jazzy karakter.

Forever Howlong zit op zich dichter tegen mijn muzikale comfort zone aan dan de eerste twee albums van de band, waardoor ik zeer te spreken ben over het album. Uiteindelijk vind ik het een album dat de naam Black Country, New Road absoluut verdient. Achter het veel toegankelijkere geluid en de engelachtige vocalen zit immers nog steeds de wilde experimenteerdrang die ook de vorige albums van de band zo interessant maakte. Het is vast even slikken voor degenen die vooral Isaac Wood hoog hadden zitten, maar wat mij betreft zijn de overgebleven bandleden er in geslaagd om Black Country, New Road opnieuw uit te vinden. Erwin Zijleman

Het is wel logisch als een band zo'n grote verandering in sound doormaakt dat er wat fans afhaken denk ik. Zeker omdat ik Ants From Up There zo goed vond. Dat album heeft een speciaal plekje in mijn hart. Dit is gewoon heel anders, en minder mijn cup of tea. Maar misschien komen er nu juist weer nieuwe fans bij die de twee vorige albums helemaal niks vonden.

De wendingen op deze plaat hebben even nodig om onder je huid te kruipen, maar als het zover is wordt je beloond met het mooiste album dat BC,NR gemaakt heeft. Catchy combinatie van folk, klassieke muziek en rock.

Jammer te horen dat na hun fantastische, unieke en rauwe debuut deze band zo afgegleden is in een zoutloos cabaretesk klein kunst collectief.

Ik merk dat deze plaat moeilijker te doorgronden is dan de twee voorgangers. Door de vele wendingen en tempowisselingen in de nummers duurt het even voordat je ze herkent. Er blijft nu wel steeds meer hangen. Intrigerende plaat zonder meer. Ik kan nog niet goed inschatten of het er een wordt uit de categorie ´groeibriljant´ of ´verzanden in moeilijkdoenerij´. Nog wat vaker opzetten.

Ben toch bang dat ik na meerdere luisterbeurten ga behoren tot categorie 2 van Tinderstick... Helaas kan ik dus ook niet mee met Rein hierboven. Je komt voor mijn gevoel nooit echt lekker "in" een liedje. Luisteren wordt bijna vermoeiend. Een tempowisseling of koerswijziging is leuk, maar even wat houvast is ook lekker. Ik ben in dit opzicht bijna mee met Hertebek hierboven. Misschien had het een tandje minder gekund en was het een meesterwerkje geworden....

Eindelijk beluisterd. En wat ik verwachtte komt uit. Erg theatraal en drie zangeressen die toch heel verschillend klinken.
Georgia Ellery is voor mij de beste van de 3, May Kershaw de minste. Daardoor mis ik een constante kwaliteit.

Fraaie driestemmige vrouwenstemmen, verpakt in arrangementen met een mooie spanningsboog. Een combi van folk light en chamber pop. Neigt inderdaad hier en daar naar kleinkunst, maar dat mag het luisterplezier niet verpesten. Ik vond de albums met Isaac Woods heel fijn, maar kan hier ook prima mee uit de voeten.