Yngwie Malmsteen - Fire & Ice (1992)

Een heel erg sterke plaat en meteen ook eentje die een bijzonder goede periode in Malmsteen's cariere inluid. De zang van Goran Edman is stukken beter dan op Eclipse en ook de songs zijn weer heel erg sterk (en terug meer in de neo-klassieke richting). No Mercy, Golden Dawn, het instrumentale Perpetual en de titeltrack zijn voor mij de beste songs.

Een matig Malmsteen album en een behoorlijke teleurstelling na het prima Eclipse! De nummers blijven nooit echt hangen en meneer Malmsteen is weer terug bij af, namelijk de ego tour! Hoeveel solo's en noten kan ik in een nummer proppen? Kijk eens hoe goed ik ben! Nee, ik haakte bij dit album af om pas bij Facing the animal weer terug te keren.

De beste plaat van Yngwie Johann Malmsteen. Tenminste, dat ik mijn mening. Veel afwisseling en goede songs. Ik heb eigenlijk geen idee wat 'vielip' bedoeld met de 'ego tour'. Er staan maar 3 intrumentale nummers op, waarvan er een maar 1 minuut en 27 seconden duurt (Golden Dawn; prachtig, rustig akoustisch stuk). Voor de rest zijn het allemaal nummers met zang, weliswaar met gitaarsolo's van Yngwie Malmsteen! Maar het is dan ook zijn cd en hij bespeelt de gitaar!

Zowel de instrumentale als de nummers met zang zijn erg sterk. Er staat ook veel afwisseling op. Zo heb je bluesy rock/classic rock nummers als Dragonfly en All I want Is Everything erop staan. Maar ook neoclassieke powermetal nummers als No Mercy en Forever is a Long Time. Prachtige ballads als I'm My Own Enemy en Cry No More. I'm My Own Enemy vind ik de mooiste ballad die Yngwie ooit gemaakt heeft! Twee goede instrumentale Yngwie Malmsteen nummers als Perpetual en Leviathan. Perpetual is zelfs een van mijn favoriete instrumentale nummers van Yngwie ooit! Er staat zelfs een radiovriendelijk jaren 80 nummer als Teaser op! De andere nummers kan ik niet direct in een hokje plaatsen. Laat ik zeggen dat het melodische rock/metal songs met klassieke invloeden zijn. Dit verwacht je wellicht van Yngwie, maar wat ik erbij wil zeggen is dat deze nummers origineel en sterk zijn. Het zijn absoluut GEEN uitgekauwde standaard Yngwie nummers! Dit is ook nog niet echt iets van deze tijd, dat is meer iets van tegenwoordig.

Het is dus absoluut geen standaard Yngwie Malmsteen album. Erg veel afwisseling en een mix van verschillende stijlen. Neem nou het titelnummer 'Fire & Ice'. Deze begint met een typisch neoklassiek arpeggio schema, maar daarna gaat dit nummer een totaal andere richting in en klinkt het meer als een catchy pop/rock song. Dan bij het tussenspel komen Yngwie's gitaarcapriolen weer aan bod. Ik vind het een geweldig nummer. Verder is ook de zanger, Goran Edman, erg goed. Yngwie speelt natuurlijk weer gitaar als geen ander en de rest van de band speelt ook gewoon goed. Mijn favoriete nummers zijn; Perpetual, No Mercy en I'm My Own Enemy. De rest is ook echt te gek!

Tsja, je bent kennelijk een echte Yngwie fan (niks mis mee overigens!) en dit album spreekt je enorm aan. Ik kan er weinig mee zoals ik al zei. Er zitten mij veel teveel en te lange solo's in nummers. Dat werkt voor mij eerder storend dan dat het iets toevoegt. En 3 instrumentale nummers op een album vind ik ook teveel van het goede. Als je er van houdt is het genieten. Dat geloof ik gelijk maar ik vind het niet zo geslaagd.

Ik deel je mening wel vielip, dat Yngwie hier weer iets te veel van het goede wil laten horen. Toch staan hier wel heel wat mooie nummers op. De vele solo's neem ik er graag bij.

Heel misschien moet ik mijn mening wel herzien wat dit album betreft. Ik hoor de laatste tijd namelijk vaak nummers van dit album voorbij komen op het radiostation waar ik altijd naar luister op m'n werk. En om heel eerlijk te zijn vind ik het toch wel gave nummers. Komt voor een groot deel door de zang van Edman. Die man zingt geweldig!

Jep! Zeker op dit album is hij in erg goede doen.

Ik denk dat het te maken heeft met m'n herinnering aan het album toen het net uit kwam. Ik vond (en vind) Eclipse een geweldig album en verwachtte dus eenzelfde soort album. Zeker ook omdat Yngwie het eens voor elkaar had gekregen om de band redelijk intact te houden. Dat viel me dus even gigantisch tegen kan ik me nog herinneren! Heb het album dus ook al jaren geleden weggedaan. Zoals ik al zei; misschien maar weer eens opsnorren...

Heerlijke plaat , wat mij betreft geen slecht nummer op te vinden, prima productie ook. Ik vind dit misschien wel zijn beste plaat samen met Eclipse. Jammer dat hij zo is afgegleden met zijn platen de laatste jaren...

Ik moet toch op mijn eerdere uitspraken terugkomen vrees ik! Zo slecht is dit album inderdaad niet. Ik ben nog steeds van mening dat ie niet kan tippen aan Eclipse (en al helemáál niet aan Odessey) maar slecht is ie ook niet. Edman zingt geweldig (zoals gebruikelijk) en nummers die ik eerder als 'weinig soeps' bestempelde, mag ik nu best graag horen (How many miles, I'm my own enemy en No mercy bijv.). Ik verhoog naar 3*.

Vroeger eens gekocht en alweer vergeten dat het in bezit is. Weet nu weer waarom ik hem weggelegd heb: niet om Yngwie zijn snelle spel, maar om door keyboard en koortjes gedragen AOR als Teaser.
Dat instrumentale openingsnummer vind ik voortreffelijk, hoop dat er nog veel instrumentaaltjes volgen.
Van wat ik van Malmsteen ken is zijn debuut mijn favoriet (zes van de acht nummers zonder vocalen).

Teaser is het enigste nummer op dit album dat inderdaad voldoet aan 'door koortjes en keyboard gedragen AOR' als ik heel eerlijk ben. De overige nummers zijn toch wel van een behoorlijk andere snit.

Ja, het viel mij na afloop verder allemaal wel mee. Zo hier en daar nog wat snelle nummers en een enkel instrumentaaltje. Geen andere Teaser-achtige nummers maar wel een erg lange zit met ruim een uur.
Ken verder alleen zijn debuut, Marching Out en Trilogy. Denk dat Instrumental Best Album (2004) een geschikt album voor me is.

Behoorlijke deceptie na het prima Eclipse. Ik kan vooral niets met de zanglijnen van Goran Edman, terwijl ik die op het vorige album juist zo sterk vond. Hierdoor blijven de nummers niet hangen. Ik vind eigenlijk alleen de instrumentaaltjes Perpetual en Leviathan lekker wegluisteren.

De stijl op deze plaat, een soort mix van prog en neoklassiek spreekt me ook minder aan. Tot slot de productie, die is me te vlak. Nee het moge duidelijk zijn, dit is niet aan mij besteed, heel af en toe probeer ik het weer eens met Fire & Ice (of ander later man's werk) maar ik kom toch altijd weer bij Yngwie's eerste 5 studioalbums uit.

Fire & Ice is de tweede plaat met de nieuwe band achter Malmsteen, en dus de tweede met Goran Edman op zang. Na het lekkere Eclipse zou je eigenlijk willen dat ze op dezelfde tour verder zouden gaan, maar Malmsteen staat niet graag stil en gooit het hier om een andere boeg. Er is weer meer ruimte voor langere songs, en dus voor meer gesoleer, terwijl de variatie tussen de nummers onderling over de gehele (lange) speelduur vrij groot is. Er staat de typische Yngwie instrumental op ('Perpetual'), een foute glamsingle ('Teaser'), neoklassieke power metal ('No Mercy', 'Forever is a Long Time'), en tragere, sfeervollere proggy tracks met veel ruimte voor gitaarsolo's ('Dragonfly', 'C'est La Vie', 'Final Curtain'). Dit maakt het wel een unieke en veelzijdige plaat binnen het oeuvre van onze Zweedse gitaarvirtuoos, maar ik merk dat de helft van de songs me vrij weinig doen. Goran Edman vond ik op de vorige plaat erg sterk, maar hier merk ik dat ik me begin te vervelen met zijn stemgeluid. Dit neemt niet weg dat ook Fire & Ice een aantal parels bevat, maar als geheel vind ik het te lang en te veel saaie nummers. 'Teaser' vind ik een verschrikkelijk nummer. 'Dragonfly' had de opener mogen zijn van mij, en vanaf 'Forever is a Long Time' gaat het niet meer mis, maar de energie en passie die er op voorgaande platen in zaten mis ik hier wel een beetje.

1. Rising Force
2. Trilogy
3. Eclipse
4. Odyssey
5. Marching Out
6. Fire & Ice

Grappig, ik denk dat mijn lijstje er hetzelfde uit zou zien. Alleen Marching Out staat me gevoelsmatig iets te laag. Ik houd erg van het ruig, scheurende geluid op dat album.

Iets te laag ?! ?

Een zalige elpee, wat mij betreft een heel stuk beter en constanter dan de vorige ietwat tegenvallende plaat. Edman krijgt hier ook veel meer de ruimte voor prachtige vocale melodieën en om te schitteren. Wel ligt het tempo vrij laag op de plaat, maar aan de ander kant krijgen sommige nummers juist daardoor een mooie gedragen sfeer. Een heel diverse plaat ook. Ik denk zelfs zijn meest diverse.
Heerlijke instrumentale opener met "Perpetual" gevolgd door een even fraaie "Dragonfly". De klassieke invloeden vind je hier nu meer in de nummers zelf, dan in instrumentale songs. Zoals in het snelle "No Mercy", verdomde fraai gedaan. Eerst krijgt je echter nog het wanstaltige "Teaser" om de oren. Gelukkig snel goed gemaakt met het zeer smakelijke "How Many Miles To Babylon", wat een bepaalde slow-groove heeft.
Over het algemeen is het een flink melodieuze elpee, ik vergelijk 'm altijd een beetje met "The Eye" van King Diamond, minder Metal en de melodieën dragen de plaat. Zelfs het geluid komt een beetje overeen met die plaat. "Fire and Ice" zelf is een lekker voorbeeld daarvan, de typische ballad komt ook voorbij, maar stoort me niet echt. Twee van mijn absolute favorieten staat achteraan op de plaat, namelijk het rete-catchy "All I Want Is Everything" en het subliem traag pompende "Final Curtain".
Deze plaat van Malmpie staat zeker wel in de top 5 van de goede man voor mij.