Epica - Aspiral (2025)

Grote afwezige is het nummer The Ghost In Me (Dance Macabre) wat de band op heeft genomen voor de nieuwe Efteling-attractie Dance Macabre en zou aanvankelijk op dit nieuwe album komen.

Afgelopen vrijdag 11 april kwam dit nieuwe album van Epica uit. Na een aftastende eerste luisterbeurt, ben ik inmiddels om. Een zeer gebalanceerd album, waarbij de bombast overal te horen is, maar verpletterd het album totaal niet. De bombast is in dienst van het album en niet andersom.

Eind 2024 kwam het nummer The Ghost In Me (Danse Macabre) uit, ter promotie voor de nieuwste (en zeer populaire) Efteling-attractie. Er deden geruchten dat het nummer op dit nieuwe album terecht zou komen, maar dat is dus niet gebeurd. En eigenlijk past het nummer ook niet op Aspiral. Gelukkig kunnen we de muziek tegenwoordig zelf een plekje geven op een digitale manier. Tussen hoogtepunt The Grand Saga Of Existence en Aspiral?

En anders is het nummer in overtreffende trap in een magnifieke live-uitvoering ook te horen en te zien op de live-cd's en blu-ray van The Symphonic Synergy die bij de 5-disc earbook zit.

Als het om symfo-metal gaat blijf ik het liefst naar Nightwish luisteren (of naar Rhapsody, Rhapsody of Fire, Luca Turilli's Rhapsody ).

Maar Epica vind ik ook zo verkeerd niet. Natuurlijk is het van dik hout zaagt men planken, maar ik ga er wel goed op, zo ook op dit nieuwe album.

Heerlijk af en toe die vette bombast. En in de sportschool werkt deze muziek altijd als een tierelier.

Bij verschillende release varianten van dit album zit een blu-ray en/of bonuscd's bij met het complete fantastische Symphonic Synergy concert in de AFAS waarbij ik graag mijn blauwe sterretjes uitdeel. Laten we hopen dat die songs hier toegevoegd worden. Man, man, man wat een concert was dat! Voor mij is Epica voornamelijk een live beleving waar liedjes echt tot wasdom komen. De afsluiter Aspiral greep me toen al bij de strot en als ik het nu terug hoor en zie houd ik het gewoon niet droog...

Ik blijf hetzelfde gevoel houden als bij het vorige album; de bombast en de symfonische elementen beginnen een beetje kitscherig en overdreven te klinken. Dat wil niet zeggen dat de band geen kwaliteit laat horen; vooral in de uptempo passages heerst men nog steeds als vanouds. De balans slaat de laatste jaren gewoonweg een beetje door naar de sprookjes-achtige elementen in het geluid, terwijl ik juist meer de nadruk wil horen liggen op stevig gitaarwerk en grunts. Die elementen zijn gelukkig wel nog volop aanwezig in de meer avontuurlijke, lange tracks waar dit album over beschikt.