Valerie June - Owls, Omens, and Oracles (2025)

Het algoritme bood me dit album van Valerie June aan. Een mix van stijlen: een beetje countryrock, wat blues en dan nog wat jarenzeventigpop. Het geheel is echter minder dan de som der delen. Prima om even te beluisteren, maar de liedjes zijn te zwak om te beklijven. Ook niet vervelend verder, maar voor mij niet voor herhaling vatbaar.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Valerie June - Owls, Omens, And Oracles - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Valerie June - Owls, Omens, And Oracles
Valerie June leverde vier jaar geleden een waar meesterwerk af met The Moon And Stars: Prescriptions For Dreamers en levert nu met Owls, Omens, And Oracles wederom een prachtalbum af

De carrière van de Amerikaanse muzikante Valerie June had een slappe start, maar sinds Pushin' Against A Stone uit 2013 gaat het haar voor de wind. Haar albums worden sindsdien alleen maar beter en ook het deze week verschenen Owls, Omens, And Oracles is weer van hoog niveau. De keuze voor M. Ward als producer is een opvallende, maar het werkt. De Amerikaanse muzikant en producer laat het nieuwe album van Valerie June klinken als een authentiek soulalbum van vele decennia geleden, maar heeft ook frisse en wat ruwe accenten toegevoegd aan haar geluid. Het zorgt er voor dat de muziek van Valerie June toch weer anders klinkt dan die van anderen en dat is knap.

Het is een bijzonder fascinerend stapeltje albums dat Valerie June inmiddels op haar naam heeft staan. De Amerikaanse muzikante groeide op in armoede als dochter van een ‘brick cleaner’ op het platteland van Tennessee, trouwde op jonge leeftijd, zag haar huwelijk alweer snel stranden, bouwde een reputatie op als straatmuzikant aan de Amerikaanse westkust en vertrok uiteindelijk naar Memphis om haar muzikale carrière een boost te geven.

Dat lukte niet met de albums die ze in eigen beheer uitbracht, maar wel met het album Pushin' Against A Stone dat in 2013 verscheen. Het door Dan Auerbach (The Black Keys) geproduceerde album was voor velen de eerste kennismaking met de muziek van Valerie June en het was er een die indruk maakte bij zowel de critici als een breed publiek. Op haar debuutalbum vermengde Valerie June op eigenzinnige wijze uiteenlopende invloeden uit de zwarte muziek, maar ze voegde er allerlei invloeden uit de Amerikaanse rootsmuziek aan toe en was ook niet vies van een vleugje pop.

Het album klonk door de trefzekere productie van Dan Auerbach en de prima muzikanten die waren te horen op het album prachtig authentiek, maar wat het meest opviel was de bijzondere stem van Valerie June, die ingrediënten van een aantal grote soulzangeressen combineerde in een eigenzinnig geluid.

Met The Order Of Time uit 2017 bevestigde de Amerikaanse muzikante haar status, om in 2021 met The Moon And Stars: Prescriptions For Dreamers een bescheiden meesterwerk vol invloeden en een psychedelisch jaren 60 sfeertje af te leveren. Na het ook heel aardige tussendoortje met covers, Under Cover uit 2022, keert Valerie June deze week terug met Owls, Omens, And Oracles en wat is het weer een lekker album.

Valerie June werkt op haar nieuwe album samen met muzikant en producer M. Ward, wat een opvallende keuze is. Het is een keuze die verrassend goed uitpakt, want M. Ward heeft op Owls, Omens, And Oracles de sterke punten van Valerie June behouden, maar voegt ook nieuw elan toe aan het unieke geluid van de Amerikaanse muzikante, die tegenwoordig Brooklyn, New York, als thuisbasis heeft.

Ook Owls, Omens, And Oracles lijkt af en toe weer weggelopen uit een ver verleden met echo’s van de soul van divers pluimage uit de jaren 60 en 70, maar M. Ward heeft het album ook voorzien van een eigentijds indie randje. Bij eerste beluistering vond ik het nieuwe album van Valerie June niet zo indrukwekkend als het weergaloze The Moon And Stars: Prescriptions For Dreamers, maar wat is Owls, Omens, And Oracles een groeialbum.

Het is een album dat zich laat beluisteren als een authentiek soulabum van vele decennia geleden, maar op hetzelfde moment is het een fris album dat het uitstekend gaat doen als soundtrack van een prachtige zomer.

Valerie June put stevig uit de archieven van de soul, maar qua invloeden is haar nieuwe album een veelzijdig album. Die veelzijdigheid hoor je nog veel beter in de instrumentatie, die steeds weer net wat anders klinkt, maar altijd de juiste snaar weet te raken, net als de stem van de Amerikaanse muzikante. Owls, Omens, And Oracles is ook nog eens een album dat van de eerste tot en met de laatste noot plezier uitstraalt, wat het nieuwe album van Valerie June nog wat leuker en onweerstaanbaarder maakt. Erwin Zijleman