Lady Gaga - MAYHEM (2025)

Die nieuwste single!!!! Zo Lady Gaga heeft Lady Gaga in jaren niet geklonken. Een mix van ‘Born This Way’ en ‘Artpop’. Dit verdient net zo’n grote hit te worden als ‘Die With A Smile’ momenteel is!

Zieke plaat in aantocht van Lady.

'Die with a Smile' en 'Disease' waren al fantastische singles, 'Abracadabra' is ook fantastisch en nog beter dan 'Disease'.

Zo mooi als 'Die with a Smile' is zo slecht zijn die andere singles.

Ik vind die with a smile just een beetje saai naast Abracadabra. Nooit verwacht dat ik naar de oude gaga verlangde, maar toen ik de single hoorde kon ik een glimlach niet onderdrukken. Dit is old school gaga: een dikke synth, pompende beat, sterke hook, krachtig refrein en licht hysterisch gezongen. Een return to form. Laat maar komen dat album!

Ff een makkelijk hitje maken met die with a smile om weer op de radar te komen, om vervolgens terug te gaan naar haar roots, maar zonder de catchy nummers. De old skool gays/monsters zullen dit opeten, maar de nieuwe generaties zal ze hier niet mee bereiken.

Over de gehele linie een sterk album. Persoonlijke uitschieters zijn het door Bowie/Prince-geïnspireerde Killah (lekker gitaartje in het refrein!), de inmiddels bekende single Abracadabra, de pompende bassen van Garden of Eden en het energieke Zombieboy. Maar zelfs Taylor Swift-imitatie 'How Bad Do U Want Me' gaat er als zoete koek in. Enige draak vind ik het laatste nummer.

Ik kom hier terecht via Killah, heerlijk inderdaad dat gitaartje, uiteraard over de pompende beat van Gesaffelstein.

Bijzonder hoe mensen zo verschillend kunnen denken. Killah is een van mijn minst favoriete liedjes op dit album. Hoewel ik Mayhem best een prima album vind, had ik toch wat hogere verwachtingen na Abracadabra, wat misschien wel een van haar beste singles in meer dan 10 jaar is. Niks op het album haalt dat niveau. Het geheel is ook minder dark dan vooraf werd gezegd en doet hier en daar denken aan de sound uit de jaren '80 en '90. Sommige liedjes vind ik een beetje saai zoals The Beast en Blade Of Grass. Mijn favorieten naast Abracadabra zijn Zombieboy, Vanish Into You, Garden Of Eden, LoveDrug en Don't Call Tonight. Dat zijn wat mij betreft ook geschikte toekomstige singles. Overigens vind ik de album covers ook een gemiste kans. Mayhem krijgt van mij een 3.5/5.

Killah klinkt als St. Vincent.

Disease en Die With A Smile vond ik maar zozo, maar Abracadabra is wel een dijk van een popsingle.

En nu ook nog een samenwerking met Gesaffelstein, dat maakt wel nieuwsgierig.

Iedereen kent het wel denk ik, dat je artiesten hebt die maar kansen blijft geven. Dat heb ik met Gaga, maar na zestien jaar moet ik er denk ik maar in berusten dat het nooit iets gaat worden tussen ons.
Dit album is het zoveelste bewijs. Ach, niemand kan zeggen dat ik het niet heb geprobeerd.

Op basis van het logo, de duistere uitdossingen van Stefani Germanotta in de pers en de eerste twee singles van Mayhem: "Disease" en "Abracadabra", had ik verwacht dat Lady Gaga's nieuwste plaat mysterieus zou zijn. Maar dit blijkt achteraf niet te kloppen. Of ik dit erg vind? Nee, want Lady Gaga heeft eindelijk weer een iets betere plaat voor haar totale discografie uit haar mouw weten te toveren. Vooral de single "Abracadabra" is daar een goed voorbeeld van. Eindelijk weer een sterke single met een catchy refrein en een goed doordachte choreografie, zoals we vroeger van Gaga gewend waren ten tijde van Bad Romance.

Maar Mayhem heeft nog veel meer te bieden dan alleen een herhaling van de gouden Gaga-tijden. Jaren geleden kon ik ontzettend genieten van de Prince-invloeden op Janelle Monáes Dirty Computer, dus het was een aangename verrassing dat Lady Gaga op Mayhem soms ook de weg inslaat van de androgyne muzikant. Het uitstekende "Garden of Eden" en "Killah (feat. Gesaffelstein)" zijn hier goede voorbeelden van en zullen de komende maanden regelmatig op repeat staan. Ik snap eigenlijk niet waarom "Garden of Eden" niet als een van de eerste singles is uitgebracht, want het nummer is een stuk sterker en verslavender dan "Disease". Anderzijds is het altijd wel leuk dat Gaga, wat betreft het uitbrengen van singles, gewoon lekker doet wat ze wil.

"Perfect Celebrity" heeft meer een '90s sound die niet zou hebben misstaan op een cd van Garbage. Wederom blijkt dat Lady Gaga na "Plastic Doll" van Chromatica de poppen aan het dansen krijgt: “I'm made of plastic like a human doll / You push and pull me, I don't hurt at all.” Tekstueel tamelijk cliché, maar qua sound is dit nummer wel vernieuwend voor Gaga.

De enige misser tot op heden is voor mij het nummer "Vanish Into You". Het nummer heeft een hoog Songfestival-gehalte, maar dan niet in positieve zin als gedoodverfde winnaar van het populaire liedjesfestijn.

Later op Mayhem gaat Mother Monster weer aan de disco. Hoewel ik eigenlijk had verwacht dat "Zombieboy" eerder een industriële ode zou zijn aan de overleden Rick Genest, het 'levend skelet' en model dat eerder verscheen in de clip van Born This Way, mag juist de spiegelbol weer worden opgehangen.

Was Gaga eerder op The Fame verslaafd aan de "LoveGame", nu heeft zij een andere verslaving, namelijk een "LoveDrug": “Need your love, your love drug, your love drug.” "LoveDrug" is een aardig nummer, maar net zoals "LoveGame" niet een van de hoogvliegers op een verder succesvolle plaat. En daarmee wordt voor mij ook wel duidelijk dat het tweede deel van Mayhem minder sterk is dan het eerste gedeelte, met als uitzondering het nummer "Blade of Glass". Wederom had ik op basis van de titel verwacht dat het een ijzerscherp dansnummer zou zijn, maar luisteraars worden getrakteerd op een sterke ballad waarin Lady Gaga soms zingt op een manier waarop we haar niet eerder hebben gehoord.

Mayhem is geen gewelddadige (weder)opstand van Lady Gaga, maar waarschijnlijk refereert de titel meer aan de ‘chaos’ aan muziekstijlen die je aantreft op de nieuwe langspeler. Al hebben sommige nummers ook wel een zekere thematiek die aansluit op de titel van de plaat.

Mayhem is over de gehele linie sterker dan Chromatica (om maar even een vergelijking te maken met een redelijk recente, dansbare plaat van de Amerikaanse zangeres), maar kan niet tippen aan het niveau van Lady Gaga’s debuutplaat The Fame of het groots opgezette Born This Way. Daarvoor is Mayhem toch te wisselvallig, maar in ieder geval geen "Perfect Illusion".

Dit album is weer zo amazing! Een stuk lichter en lente-achtiger dan verwacht maar zeker een aangename verrassing! Zoveel verwijzingen naar de beginjaren van Gaga. Het gaat echt alle kanten op van het Taylor Swift achtige How Bad Do You Want Me tot een typisch chaotisch Gaga nummer in 2025 stijl á la Garden Of Eden! Gaga’s veelzijdigheid is ongekend.

Ik heb het tegenovergestelde als Gert1980. Als kleine man in 2008 zat ik al verbluft te kijken naar de videoclips van een beginnende Gaga (en Katy trouwens) en haar muziek maakte grote indruk. 17 jaar later weet ze mij nog steeds dit gevoel te geven!

Heel veel 80’s invloeden op deze nieuwe GAGA. Soms riekt het naar plagiaat (vooral Killah is 1 op 1 Sign ‘O’ The Times) en soms zelfs zelfplagiaat. Maar toch wel weer een handjevol onweerstaanbare popsongs. Op de laatste 3 songs gaat het gas eraf en krijgen we nog échte liedjes. Geen wereldschokkende plaat. Daarvoor speelt Gaga teveel leentjebuur. Maar Gaga bewijst dat ze tot de “top of the pops” behoort! Rasechte Pop (met hoofdletter P) is op zijn tijd best lekker en dan kan je het bijna niet beter en lekkerder krijgen dan deze pop queen Gaga.

Maar is Mayhems nieuwe album LADY GAGA al aangekondigd?

Valt best tegen dit album, net iets slechter dan Chromatica, De eerste helft is goed, maar het is vooral de tweede helft die niet lekker is. Waarvan eigenlijk geen enkel nummer leuk is. Vooral Die with a Smile vond en vind ik een vreselijk nummer. Ik hou sowieso niet van Bruno Mars, die sound van hem dat hoor je voornamelijk terug in dat nummer behalve die van Gaga.

Ik zie nergens aan terug dat de 'oude' Gaga weer terug is. Klinkt allemaal heel anders, veel minder uniek of eigen, maar meer standaard pop wat je hedendaags hoort.

Ga het nogmaals een kans geven binnenkort. Voor nu een krappe voldoende.

Verrassend toffe plaat van Lady Gaga. Nu eens pompeuze kitsch, dan weer vederlichte zomerse popmuziek. Knapste is misschien wel dat MAYHEM voor de volledige lengte weet te boeien, zelfs haar ondertussen reeds volledig kapotgespeelde collab met Bruno Mars vind ik te pruimen, en van die gladde rakker ben ik niet bepaald een fan hoor.

Misschien toch nog 'ns wat eerder werk van Stefani beluisteren, want Gaga is net gaga genoeg om te intrigeren.

3,5 sterren

How Bad Do U Want Me is gewoon zo erg Taylor Swift dat ik me afvraag of ze niet stiekem credits heeft op dit nummer.

Ik vind het toch wel een erg lekkere popplaat. Album nummer één was leuk, de opvolger ook nog wel (ietsje minder) en daarna was het slappe hap waar ik niet meer naar teruggrijp. Maar deze draai ik telkens opnieuw en bevalt me blijkbaar goed.


Ik hoor er eerder Yazoo in

Geweldig album, kan niet stoppen met luisteren. Ik hoop dat 'Garden of Eden' ook een single word.

Mijn favorieten zijn
'Garden of Eden', 'Die with a Smile', 'Abracadabra', 'How Bad Do U Want Me' en 'Killah'.

Als electronische muziek liefhebber (vreemd met mijn nickname) was dit album zeker een 5 maar dat laatste en bekendste nummer van het album 'Die with a smile' is mijn ding niet, omdat het voor mij veel te gladjes is.

Ik vind het ook niet echt passen op dit album. Het haalt je een beetje uit de sfeer.

Had ik al gezegd dat ik dit een verslavend album vind

Denk wel gewoon Lady op de top van haar game ze is natuurlijk ook wel werkelijk legend met diep bezielde artistry en algehele serious muziek creatie voor de people.

Favoriete track hier de bonus Kill for Love maar ook Killah gaat er zeker goed in.

Die with a Smile viel me overigens nog behoorlijk mee valt inderdaad wel wat uit de toon maar als afsluiter werkt het op zich prima daar zal dan ook over nagedacht zijn.

Tot nu toe was ik nooit zo van Lady Gaga. Ik vond het altijd te veel geschreeuw, herrie, gedoe en aandachttrekkerij. Maar vanwege de werkelijk sublieme singles toch de plaat maar eens opgezet en het moet gezegd: de eerste vier liedjes mogen wat mij betreft gaan behoren tot het beste wat popmuziek ooit heeft voortgebracht! Wat een ongelofelijk sterk en bezield kwartet is dat!! Zer jammer dat de plaat daarna met elk liedje iets van kwaliteit inlevert (termen als zelfplagiaat, Taylor Swift e.d. snap ik) met als tragisch dieptepunt de wanstaltige aflsuiter (hoe kan DAT zo'n hit zijn!!?? 24 in een dozijn clichepoep). Maar tot en met de voorlaatste blijft het wat mij betreft wel een dikke voldoende. Tof!!