Cradle of Filth - The Screaming of the Valkyries (2025)

De opener en track 7 staan klaar om gestreamd te worden. Wat heeft Danny nog in zijn mars?

Niks nieuws onder de zon zo lijkt het. De eerste twee nummers zijn niet verassend maar daarom niet minder lekker. Dit wordt gewoon weer een pre-order.

Heeft Danny nog iets nieuws te vertellen? Eigenlijk niet maar hij vertelt het zo lekker. Fijne productie ook weer.

Inderdaad. Dat is precies mijn gevoel. Danny en (steeds andere) consorten doen al jaren hun ding zonder ook nog maar een seconde verrassend te zijn. En toch weet hij elke keer de identiteit van de band te waarborgen en blijft hij maar met goede platen op de proppen komen. Deze heeft inmiddels ook al een rondje of 6 gehad en ik kan maar tot één conclusie komen; weer flikt hij het. De plaat is volstrekt inwisselbaar met zijn voorgangers, maar als het van deze kwaliteit is ben ik er heel gelukkig mee!

Metal in de categorie 'bands die al bestonden toen mijn leeftijd nog met '1' begon (ik ben van 1974 )

Minimale nuances door de jaren heen, een en al herkenbaarheid. Bombast, klassieke invloeden, gekrijs, overstuurde gitaren en op hol geslagen drums. De vinkjes kunnen weer gezet. Cradle of Filth luister ik af en toe, het is zware kost, maar wel heerlijke kost en dat is ook op deze volgende worp het gevoel.

Ze zijn echt dun gezaaid hoor, de bands die al zó'n lange tijd meedraaien en nog steeds albums van een dergelijke kwaliteit afleveren. Is persoonlijk uiteraard, maar ik was volgens mij 20 toen ik ze voor het eerst hoorde en vierde in januari mijn 51ste verjaardag. Bij My Dying Bride heb ik overigens hetzelfde.

Ik luister eigenlijk niet zo vaak naar Cradle of Filth. Maar als ik het dan weer een keer opzet vraag ik me af waarom ik niet veel vaker naar deze band luister. Zo ook met deze nieuwe plaat. Het klinkt gewoon allemaal weer erg lekker. Niet zo furieus als op de vorige paar platen, maar ik vind de meer gotische aanpak die we op deze plaat horen ook erg fijn. Het is inderdaad bijzonder dat een band zo ver in hun carrière nog steeds zulke sterke platen kan afleveren. Gerelateerd aan My Dying Bride schiet mij ook Paradise Lost te binnen.

Het is Dani. Niet Danny. Maar dat geheel terzijde.

Cradle Of Filth brengt sinds Cryptorania gedreven albums uit die qua gevoel goed aansluiten bij Cruelty And The Beast en Midian. The Screaming of the Valkyries is daar geen uitzondering op. Het magische niveau van Dusk...And Her Embrace wordt niet bereikt, maar het klassieke Victoriaanse Filthspook waart stevig rond op het nieuwe album. Fraaie harmonieën en goed gedoseerde additieven kleden de stevige metal meer dan goed aan. De verhalende kracht van voorganger Dani Filth blijft smaeckmaecker van het Cradle Of Filth-concept. De oude Sabbat, Fate en Hell zijn in dat concept nooit ver weg. En zo zou het altijd moeten zijn.

Ik ben erg tevreden over het album hoewel het niets nieuws onder de maan schuift. Kwalitatief dik in orde en alweer met een hoge dosis gotische horror die de kers op de taart geeft. Vergeet ik gemakshalve even de slappe dameszang in Non Omnis Moriar. Kleinigheidjes hou je toch.

Gelukkig wordt dat in White Hellebore goedgemaakt

Zeker. Meer dan prima spul. En wat een gave titel is White Hellebore ook. Daar houd ik van.
Overigens valt het me op hoe zeer Filth in heeft gezet op melodie. Veel gitaarsolo's en stoere metalharmonietjes. Meer dan anders.

Echt een tof album. Het is pas de tweede keer dat ik opveer bij een album uit 2025.

Titel is in het Engels wel gaaf inderdaad. Ik bedoel ‘Wit Nieskruid’ klinkt toch minder Cradle-achtig dan ‘White Hellebore’

Meteen volop genieten bij de eerste luisterbeurt. Zwakste schakel is het nieuwe zangeresje maar storend is het niet.

Niks nieuws onder de zon. Klinkt allemaal zoals in de verwachting ligt. Niveau van Dusk and Her Embrace en Cruelty and the Beast zal en hoeft niet meer gehaald te worden. Vond die allebei heel goed.