Tiktaalika - Gods of Pangaea (2025)

Tweede solo album van Charlie Griffiths (bekend van Haken). Nu onder de naam Tiktaalika, oftewel de titel van het eerste solo album.

De hoes vind ik een teleurstelling. Dat is een flinke stap achteruit.

De hoes past opzich wel bij de muziek vindt ik. Doet me denken aan de jaren 90/2000 metal scene. Het moet allemaal heel gedurfd zijn maar uiteindelijk is het vrij rechttoe rechtaan muziek.

Gods of Pangaea klinkt best ok wel. Realiseer me dat ik de vorige eigenlijk helemaal vergeten ben. Dit is wel een goed excuus om die weer eens op te pakken.

Album vd maand in ons bekenste metal-magazine.
Op moment van schrijven is alleen het titelnummer vrijgegeven, dus daar moet ik het mee doen.
Afgaand daarvan is mijn conclusie; zwaar teleurstellend. Van een progressieve inslag is absoluut geen sprake, anders dat wat het blad ons wil doen geloven, en de zang is ronduit zwak.
In het refrein begint hij me tegen het eind zelfs zwaar te irriteren. Om over het afsluitende 'heeejjjeeah-heeejjeeah' nog maar te zwijgen.
Maargoed, een album affakkelen op één enkel nummer is niet terecht, dus even afwachten nog op de rest. Al is mijn goede hoop zo goed als vervlogen...

Mijn review voor Zware Metalen:

In 2022 bracht Haken-gitarist Charlie Griffiths een uiterst sterk soloalbum met de titel Tiktaalika. Hierop bracht hij het progressieve geluid dat hij bij Haken laat horen samen met zijn voorliefde voor de heavy en thrash metal van eind jaren tachtig en begin jaren negentig. Inmiddels heeft Charlie Tiktaalika tot projectnaam gepromoveerd en brengt hij met Gods Of Pangaea zijn tweede album uit. Als zangers heeft hij zich andermaal van de diensten van Daniel De Jongh (Textures), Vladimir Lalic (Organized Chaos) en Tommy Rogers (Between The Buried And Me) weten te verzekeren. Daarnaast doet Rody Walker (Protest The Hero) voor het eerst mee.

De albumhoes, een ode aan het werk van Ed Repka dat vele metalklassiekers siert, is een eerste teken dat Charlie zich voor Gods Of Pangaea meer focust op zijn thrashmetalinvloeden. De furieuze manier waarop Tyrannicide het album opent is de bevestiging dat het menens is op dit album. Er wordt gestrooid met riffs die niet hadden misstaan op de betere Testament- en Megadeth-albums en ook qua zang laveert Daniel de Jongh tussen de agressieve zangstijl van Chuck Billy en een clean zingende Dave Mustaine.

Verwacht echter geen retrothrashplaat bij het opzetten van Gods Of Pangaea. Je hoort weliswaar duidelijk de invloeden van bands als Annihilator, Megadeth en Testament terug, maar Charlie Griffiths weet zijn progressieve achtergrond goed te integreren in de thrashmetalbasis van het album. Dit zorgt voor een dynamische luisterervaring waarbij de nummers variëren van furieuze thrash tot complexe progressieve passages. De bijdragen van de verschillende zangers voegen een extra laag van diversiteit toe aan het album.

Die diversiteit vindt zijn hoogtepunt in het fenomenale Lost Continent. Muzikaal beslaat dit nummer het gehele spectrum van death, thrash en progressieve metal en Tommy Rogers weet met zijn gevarieerde stemgebruik altijd een passend antwoord te geven op het muzikale geweld.

Gods Of Pangaea is een album dat zowel fans van thrash metal als liefhebbers van progressieve muziek zal aanspreken. Charlie Griffiths bewijst wederom zijn veelzijdigheid als muzikant en weet met dit album een krachtige en meeslepende luisterervaring neer te zetten.

Lekkere plaat zeg, hij wordt met de luisterbeurt beter en beter. En de rek is er nog niet uit, wie weet valt de score nog hoger uit. Vooreerst maar eens een 4* uitdelen, lekkere schijf!