Mess Esque - Jay Marie, Comfort Me (2025)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Mess Esque - Jay Marie, Comfort Me - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Mess Esque - Jay Marie, Comfort Me
Helen Franzmann en Mick Turner maken het de luisteraar ook op Jay Marie, Comfort Me weer niet makkelijk, maar ook het tweede album van Mess Esque is een album dat bol staat van de muzikaliteit en avontuur

Het debuutalbum van Mess Esque deed me een paar jaar geleden denken aan Crowsdell en Mazzy Star, maar Helen Franzmann en Mick Turner lieten vooral een eigen geluid horen. Dat doen ze ook weer op Jay Marie, Comfort Me, dat de aandacht trekt met behoorlijk experimentele maar ook aangenaam dromerige songs. Het zijn songs waarin het gitaarwerk direct in positieve zin opvalt en ook de percussie is fantastisch. Aan de stem van Helen Franzmann moet je even wennen, maar na gewenning is de zang op Jay Marie, Comfort Me echt prachtig. Jay Marie, Comfort Me van Mess Esque is best een lastig album, tot het moment dat echt alles op zijn plek valt.

Aan het eind van 2021 besprak ik het titelloze debuutalbum van het Australische duo Mess Esque. Mijn recensie stond vol met tegenstellingen als “Mess Esque heeft een bijzonder album gemaakt dat je eindeloos wilt koesteren of dat je keer op keer de gordijnen in jaagt” of “het Australische duo Mess Esque levert een bijzonder avontuurlijk debuutalbum af, dat in eerste instantie maar heel weinig houvast biedt, maar dat tot grote hoogten stijgt wanneer alles op zijn plek valt”.

Ook ik moest in 2021 enorm wennen aan de muziek van Helen Franzmann en Mick Turner, maar uiteindelijk vond ik het debuutalbum van de twee niet alleen bijzonder intrigerend maar ook heel erg mooi. Het album deed me af en toe denken aan het echt briljante Dreamette, het debuutalbum van Crowsdell, de band van Shannon Wright, een album dat helaas nog altijd niet is te beluisteren op de streaming media platforms.

De muziek van Helen Franzmann, die ook bekend is van de band McKisko, en Mick Turner, die nog veel bekender is van de band Dirty Three, deed ook wel wat denken aan Mazzy Star, maar dan wel een wat experimentelere versie van Mazzy Star, overigens een van mijn favoriete bands aller tijden. Het is prachtig vergelijkingsmateriaal.

Mess Esque keert deze week terug met Jay Marie, Comfort Me en gaat deels verder waar het duo aan het eind van 2021 was geëindigd. Ook het tweede album van Mess Esque is weer geen lichte kost. Zeker als je niet gewend bent aan de muziek van het Australische tweetal en hun bandgenoten bieden de songs op Jay Marie, Comfort Me in eerste instantie weinig houvast.

De geweldige gitaarlijnen van Mick Turner en de bijzondere zang van Helen Franzmann lijken vooral hun eigen ding te doen en ook de keyboards en drums lijken zich weinig aan te trekken van de andere klanken op het album. Op hetzelfde moment klinkt de muziek van Mess Esque heerlijk dromerig en wanneer je wat dieper wegzinkt in de muziek van het Australische duo lijkt alles toch opeens weer te kloppen.

Ook bij beluistering van Jay Marie, Comfort Me moet ik, voornamelijk vanwege het gitaarwerk, vaak denken aan dat helaas zo miskende debuutalbum van Crowsdell, terwijl de dromerige en soms bijna gesproken zang van Helen Franzmann associaties oproept met Mazzy Star’s Hope Sandoval.

Jay Marie, Comfort Me van Mess Esque is een album dat je makkelijk opzij schuift bij snelle beluistering, maar dat steeds mooier wordt wanneer je er dieper induikt. Het gitaarwerk op het album is echt geweldig en ook de drummer speelt fantastisch op het album. De muziek van Mess Esque is vaak loom en dromerig, maar kan ook ruw en stevig klinken.

Beide uitersten passen uitstekend bij de zang van Helen Franzmann die absoluut haar eigen stijl heeft, maar die mij in ieder geval direct wist in te pakken. In de songs op Jay Marie, Comfort Me wordt af en toe flink het experiment opgezocht en verliest Mess Esque de toegankelijke popsong soms echt volledig uit het oog, maar het is knap hoe deze popsong soms ook weer binnen een paar noten kan worden gevonden.

Ik geef eerlijk toe dat ik de afgelopen jaren niet heel vaak meer aan Mess Esque heb gedacht en ook Jay Marie, Comfort Me is een album dat niet altijd binnen zal komen, maar als je in de stemming bent voor de muziek van Mess Esque is het echt een prachtalbum. Erwin Zijleman

Met een tour als support van Bonnie ‘Prince’ Billy in het vooruitzicht en een nieuw verschenen plaat, trekt Mess Esque alle aandacht naar zich toe. Terecht, want wat is Jay Marie, Comfort Me weer een heerlijke eigenzinnige bluesy countryfolk plaat. Dit hobbyproject van Dirty Three gitarist Mick Turner en Helen Franzmann telt alweer een aantal jaar mee, en levert een meer dan waardige opvolger van het gelijknamige Mess Esque af.

Het Australische duo maakt een mooie ontwikkeling door. Staat het op Dream #12 nog bol van lang uitgerekte Dirty Three achtige postrock soundscapes waaroverheen Helen Franzmann haar dromerige vocalen loslaat. Gaandeweg kiezen ze voor net wat compacter werk, zonder aan kracht in te boeten. Dit resulteert uiteindelijk in het opnameproces Jay Marie, Comfort Me waar Helen Franzmann bruut uit die hallucinerende droom ontwaakt, en een persoonlijk verlies van heel dichtbij meemaakt. Haar band met haar zus Jay Marie wordt ruw doorbroken, als deze plotseling in haar slaap overlijdt. Pijn en verdriet zijn hierdoor de hoofdthema’s, het is echter de liefde die dit een plek geeft. Het leven gaat door en eindigt niet bij morgen.

Het broeierige sensuele Light Showroom is jaren negentig filmisch, een tikkeltje David Lynch vervreemding en heel veel Oliver Stone duisternis. Licht psychedelische trippende schoonheid. De gruizige ritmische Take Me to Your Infinite Garden bluesrock hectiek zou niet op een Grinderman album misstaan. Een gedurfde ontwikkeling waarbij ze het punt bereiken om dat herhalende noisy livegevoel ook op plaat vast te leggen. Prachtig hoe ze dit met de mystieke fado achtige klaagzang van Helen Franzmann voltooien.

Mess Esque "Take Me to Your Infinite Garden" (Official Music Video)Mess Esque "Take Me to Your Infinite Garden" (Official Music Video)
In het drogerende deprimerende Liminal Space komen muzikale tegenstrijdigheden samen. Een antisong welke in deze context juist zoveel moois oplevert. Het opwaarts heen en weer klotsende That Chair indierocker is rechtstreeks tot de dood van Helen Franzmann zus te herleiden. Die schrijnende wreedheid hoor je ook in de stemuitbarstingen van de zangeres en het smerige gitaarspel terug. Het verlies komt hierdoor harder binnen. Hier heeft de plaat ook de Jay Marie, Comfort Me albumtitel aan te danken.

Het zomerse Crow’s Ash Tree heeft een vintage jazzy insteek, woestijn psychedelica volgens het boekje met hier en daar een verdwaalde cello partij van Stephanie Arnolds. Met dit soort momenten komen ze het dichtste bij Dirty Three in de buurt. Niet vreemd trouwens omdat Jim White ook bij Mess Esque de drumpartijen voor zijn rekening neemt, alleen Warren Ellis ontbreekt, maar die heeft zijn handen vol aan Nick Cave. In het onderzoekende pastorale Let Me Know You deelt Helen Franzmann haar intiemste verlangens. Het vreugdevolle Armour Your Amor met uitgerekte slaapkamer uithalen is de openbaring daarvan. Met het maagdelijke No Snow sluit Mess Esque Jay Marie, Comfort Me af. Het is de stilte na een heftige dag, de stilte die rust brengt.

Mess Esque - Jay Marie, Comfort Me | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com