Manic Street Preachers - Critical Thinking (2025)

Zeer benieuwd naar dit album, vond hun laatste erg goed.
Hoop ook dat ze misschien nog aangekondigd worden voor Pinkpop.

Na 2 teleurstellende singles is de derde voorbode van het nieuwe Manic Street Preachers album uiteindelijk wel een schot in de roos. People Ruin Paintings grijpt (zeker qua zang) terug naar het geluid van het formidabele Lifeblood. Hopelijk kan de liefhebber nog veel meer moois van deze interessante band verwachten!

'Decline & Fall' viel me tegen. De Manics op de automatische piloot.
'Hiding in Plain Sight' was dan weer erg verassend (gezongen door Nicky Wire).
'People Ruin Paintings' klinkt aangenaam, maar minder opvallend. Ik vermoed dat deze nog gaat groeien.
En 'One Man Militia' is toch een geweldige songtitel.

hoop het voor jouw pinkpop is voor mij te Commercieel

Hoewel ik de Manics een warm hart toedraag overtuigen de vrijgegeven singles mij maar matig.
De heren leveren an sich altijd wel degelijk materiaal dus ik wacht nog even rustig af.

Recensie | Manic Street Preachers - Critical Thinking | Nieuweplaat.nl

In een tijd waarin politieke tegenstellingen en maatschappelijke onvrede volop aanwezig zijn, heeft Manic Street Preachers – met hun lange geschiedenis van uitgesproken, linksgeoriënteerde en maatschappijkritische boodschappen – een ideale voedingsbodem voorhanden om een nieuw album te vullen. Door hun gevestigde reputatie als band die het niet schuwt om moeilijke of controversiële onderwerpen aan te snijden en door hun grote schare trouwe fans, zorgt de aankondiging van hun nieuwste album – Critical Thinking – voor hooggespannen verwachtingen. Je kunt het met een beetje goede wil in een formule uitdrukken: momentum x reputatie = hoge verwachting.

Titeltrack en tevens albumopener Critical Thinking begint in ieder geval opvallend goed. Op een beat en diepe basklanken die iets militaristisch hebben, wordt denkbeeldig de zeepkist beklommen en een kritisch pleidooi gehouden over het gif in de huidige samenleving en je eigen rol daarin. Ergens ver weg doet het denken aan War van Edwin Starr uit 1970. De tweede track op dit vijftiende studioalbum van de Preachers doet dat zeker niet. Decline & Fall is vrij gladde (lees: overgeproduceerde) melodieuze britpop, waarin toch ook wat quasi-foute glamrock in doorklinkt. “Preachers on autopilot” doen de verwachtingen weinig goed helaas.

Opvallend is dat in meerdere songteksten gebruik wordt gemaakt van vergelijkbare beeldspraken rondom schilderkunst en beeldende kunst. Ze worden ingezet om de broze relatie tussen schoonheid en destructie te verkennen of, anders verwoord, om onze emoties en percepties eens kritisch tegen het daglicht te houden. Dat klinkt vrij hoogdravend. En dat is het ook, want de Manic Street Preachers lijkt een meer belerende toon aan te slaan in hun teksten. Voor de een zal dat verfrissend en to-the-point overkomen, anderen zullen op Critical Thinking de meer beschouwende en open-voor-interpretatie teksten van vorige albums missen.

Manic Street Preachers blijft vervolgens nog even in het kunstenaarsgilde hangen. ‘It’s so easy to hate, it takes guts to be kind’ is te horen in het lied Dear Stephen. Het lied is een soort open brief gericht aan Morrissey (zanger van The Smiths) waar de drie bandleden van Preachers al jarenlang groot fan van zijn. Precies om die reden is het jammer dat Dear Stephen klinkt als een bedenkelijke nabootsing van het origineel. Wel zorgt het gitaarspel ervoor dat je de muziek van Johnny Marr er weer eens bij wil pakken. Toch mooi meegenomen. Ook een goedbedoelde ballade als My Brave Friend komt onvoldoende uit de verf. Er zijn momenten in de refreinen dat de Preachers het oor te luister heeft gelegd bij vertolkers van de palingsound. Althans, dat gevoel bekruipt je. Toch zijn er ook lichtpuntjes te beluisteren op Critical Thinking, zoals de track Deleted Scenes waarop de stem James Dean Bradfield actueel en messcherp klinkt. Het zijn dit soort liedjes die wél de zeggings- en overtuigingskracht hebben van weleer hebben, maar die slechts sporadisch te beluisteren zijn op deze plaat. Het merendeel gaat, ondanks de goede bedoelingen die echt wel te vinden zijn, verloren in vluchtigheid waardoor de hooggespannen verwachtingen slechts ten dele worden ingelost.

De eerste zin van albumafsluiter OneManMilitia vat het aardig samen: ‘I don’t know what I am for, but I know what I am against.’ We weten niet precies wat we mét dit album hebben, maar we weten haarfijn wat we tégen dit album hebben. Maar of dit nu het niveau van kritisch denken is dat de Preachers met de albumtitel beoogden… We wagen het te betwijfelen.

Prima album wat mij betreft. Ik heb ze ook wel eens wat minder gehoord van ze.

Vind het vooral vermoeiend klinken, en gedateerd. Hoor niks waar ik een vreugdesprongetje van maak. Dan houd ik het maar bij de klassieker van weleer. Oh de nostalgie...

Ik heb deze band nooit gevolgd, en ik ken alleen Motorcycle Emptiness en If You Tolerate This. Maar toen ik zag dat deze lui met een nieuwe plaat kwamen was ik toch wel nieuwsgierig.

Vanochtend dus maar begonnen aan dit album. Ik wist niet dat Manic Street Preachers zo activistisch was. Critical Thinking was al een serieuze start van de vrijdagmorgen, zal ik maar zeggen. Verder heb ik best wel leuke nummers gehoord. Met name People Ruin Paintings blijft lekker plakken. Dear Stephen en Being Baptised vond ik ook wel boven de rest uitsteken. Tegen het einde aan begon mijn aandacht wel een beetje te verslappen. De afsluiter OneManMilitia valt dan wel weer op. Maar ik weet nog niet of dat wel een prettig nummer vind.

Eens zien of ik Critical Thinking aankomende dagen nog een paar keer wil draaien.

Ik vind het titelnummer wel heel erg Deus (How to replace it en The Architect)

Mijn verwachtingen lagen niet echt hoog, mede ingegeven door de eerste vrijgegeven singles. Ik moet echter toegeven dat het een alleraardigst album betreft.
The Manics kun je niet meer betrappen op een vuige plaat, een album waarmee de heren je een linkse hoek willen geven, dat is iets van een dikke 30 jaar geleden.
De Welshmen willen de laatste jaren behagen en dat gaat ze bij vlagen heel goed af.
Waar voorganger The Ultra Vivid Lament ook al zo'n mierzoete kraker betrof geldt dat ook voor Critical Thinking. Zo glad als een paling gaat ook dit album naar binnen als een kleffe maar smaakvolle kruidkoek.
Dat is in dit geval een aanbeveling, de echo van de jaren 80 is nooit ver weg en ook dat element stoort geenszins.
Dat de heren nog steeds sociaal geëngageerd zijn blijkt uit de teksten hoewel ik daar nooit zoveel belang aan hecht.
The Manics weten ook nu weer enkele fraaie oorwurmen op de wereld lost te laten en vreemd genoeg overtuigd de 2e kant van de schijf mij meer dan de 1e helft.
Songs als Deleted Scenes en Late Day Peaks vormen van die tracks waarbij James Dean Bradfield de aandacht opeist met zijn zalvende vocalen.
Een weergaloze topper is Critical Thinking niet, daarvoor zijn enkele songs net wat te alledaags, daar staat een handjevol nummers tegenover die zich direct in je hoofd nestelen.
Je hoort een band die allang niet meer de wereld hoeft te veroveren en voor enige inventiviteit of vernieuwing hoe je natuurlijk ook niet aan te kloppen, zoek je echter een ambachtelijk plaatje waarbij de melodieën op fraaie wijze aan zich aan je ontvouwen, heb je met Critical Thinking een prima plaat in handen.

Groot fan in de 90's, van dat alles hoor ik enkel terug dat het dezelfde band betreft. De laatste single klonk nog wel hoopvol voor een mooi album, maar helaas behoort deze niet tot de pareltjes van 2025 en zal vermoedelijk virtueel gaan verstoffen.

De kracht en de schwung op vroegere albums hoor ik helaas niet meer terug, hetgeen het voor mij een mat en niet uitnodigend geheel maakt.

Wat klinkt de stem van die zanger vreemd.

De reacties en recensies op deze plaat zijn gemengd. Ben je liefhebber van de eerste platen van de heren, waar men een jeugdige vorm van Sturm und Drang koppelde aan grootse gebaren en een punk attitude, zal het nu schakelen zijn.
Voor mij is de muzikale ontwikkeling van de band een volkomen logische, op je 55e sta je heel anders in het leven dan als 20 jarige. Eind jaren 80, begin jaren 90 gistte de boel in het muzikale landschap.
Als jong volwassene kun je de wereld aan, zuig je bepaalde muzikale invloeden op en ben je bereid grotere risico's te nemen.
Een dergelijke houding straalt af op de eerste drie albums van de band.
Hierna werd de muziek langzaamaan toegankelijker en werd er halverwege de jaren 90 op commercieel gebied geoogst met This Is My Truth en mindere mate met Know Your Enemy.

Vreemd genoeg heb ik persoonlijk niet zoveel met de platen van de heren tot aan Lifeblood. Die laatste vind ik nog steeds ondergewaardeerd en vanaf dat moment ben ik liefhebber van het werk van de heren.
Ook Critical Thinking kan mij bekoren. Bradfield heeft een stem doe goed gedijt in een setting die weliswaar wat pompeus aandoet, maar wordt omlijst met fraaie melodieën.
Hoewel mijn muzieksmaak in de loop der jaren een stuk onconventioneler is geworden, vormt de Manics een uitzondering op de regel; minder muzikaal avontuur hoeft niet direct te betekenen dat een plaat slecht is. De heren trokken de grenzen naar zich toe in plaats van de boel op te rekken, en in die bubble mogen ze wat mij betreft nog lang blijven.

Milesdavisjr slaat de spijker wat mij betreft volledig op zijn kop.

Toen de heren van Led Zeppelin de 50 gepasseerd waren kwamen ze ook niet meer met een track als whole Lotta Love. Waarbij de stembanden flink moeten worden opgerekt.

En dat telt voor heel veel bands, hun latere muziek neemt over het algemeen wat gas terug en daarvoor in de plaats wordt er gewerkt aan het verfijnen van de eigen signature.

De turbulentie in het -met name Engelse- muzieklandschap vond ook al plaats in de jaren zeventig, die startte met de Glam-rock en iets over de helft van het decennium de Punkgolf te verwerken kreeg en weer eindigde als tegenreactie met de New Romantics.

Het is interessant te zien hoe diverse acts zich hebben ontwikkelt.

Ook in ben ingestapt bij Lifeblood wat betreft TMSP, alhoewel ik Motorcycle Emptiness wel direct een waanzinnig goede single vond uit hun begin fase.

Natuurlijk -zoals dat op gaat voor iedere act- spreekt het ene album iemand meer aan dan het andere, maar all over vind ik dat de heren een heel bijzondere staat van dienst hebben en een mooi oeuvre hebben neergezet, en dat terwijl hun bandgeschiedenis toch heel wat te verduren heeft gehad.

Stellen mij nooit teleur de mannen uit Wales!!

Groot nieuws!
Hiding In Plain Sight is het eerste Manics nummer sinds 2009 dat ik kan verdragen!

Misschien speelt wel mee dat mijn verwachtingen inmiddels bij het nulpunt waren gearriveerd, maar wellicht is het ook omdat Nicky de zang doet, met zijn droge, breekbare stem.
Op een of andere manier klinkt de band dan opeens... eerlijker?

James heeft in principe een geweldige stem, maar sinds hij ergens eind jaren 90 zanglessen nam is al het scherpe er beetje bij beetje vanaf gegaan. En ik kan hem eigenlijk niet meer uitstaan tegenwoordig.
Zo gek kan het lopen.

Maar goed, over dit album... ik moet het totaalgeheel nog luisteren, maar de overige singles waren door milesdavisjr al treffend als klef en mierzoet aangeduid. Alles superglad geproduceerd, op een manier die ik als onprettig ervaar.
(Jij, milesdavisjr, bent mijn spiegelbeeld, mijn negatief: ik ben groot fan van de eerste 3 albums, en kan ook de daaropvolgende paar albums goed hebben t/m Lifeblood. Daarna zijn ze voor mij niet meer herkenbaar geweest... op Journal For Plague Lovers na, waarin zij het laatste opgespaarde materiaal van Richey verbruikten.)

Ik ga Critical Thinking een volledige luisterbeurt geven. En ik zal proberen door de productie heen te luisteren. Wie weet vallen er buiten Hiding In Plain Sight nog wat druppeltjes uit te persen..?

Tsja, hier ga ik dus alweer de fout in... mijn verwachtingspatroon bijstellen van 0 naar 1.
Nou ja, ze verdienen het. In de jaren 90 hebben de Manic Street Preachers me alles gegeven. Het minste wat ik kan doen is even op visite gaan in het bejaardentehuis.

Die tekst van Dear Stephen is zo goed.
Ik herken dit bij mezelf echt.

Dear, Stephen, please come back to us
I believe in repentance and forgiveness
It's so easy to hate, it takes guts to be kind
To paraphrase one of your heartbreak line.

Jaja, daar ben ik wel gelukkig mee met van die ingevingen.

Je hebt van die bands die bij iedere nieuwe release altijd blij de oren zullen doen spitsen. Zo komen dus ook hoopvol met hun vijftiende reguliere album de Manic Street Preachers weer binnen. Een ovenverse 'Critical Thinking' en, je voelt het zo aankomen, andermaal een afwisselend menu van verfrissende rock, punk en pop zoals alleen zij die kunnen blijven maken. Een grijzend trio nochtans al dat in de vroege nineties ooit wild, ruig en geëmotioneerd om zich heen sloeg en provoceerde tot op het podium vóór Fidel in Cuba. Een gezelschap dat met hun 'Motorcycle Emptiness' niet alleen het statement voor hun generatie schreef, maar dat met hun massieve gitaarsound ook de rockmuziek mee deed herboren worden, dat daarbij met hun opeenvolgende hitsingles altijd welbewust de geschiedenis in de achtergrond in de gaten hield. Ze zijn er dus nog en ze bemoeien zich nog steeds met wat er in hun wereld omgaat, reflecterend en met nog voldoende angryness in de aderen bovendien. Vooral Nicky Wire ziet er nog uit als een echte gebrilde rockstar in pak, maar uiteraard zijn ze nu als royale vijftigers matuurder en daarmee intussen muzikaal ook van heel veel markten thuis.

Er zit gestroomlijnde power in die machinebeat en bas van die onverwachte opener, het aanvurende titelnummer. Een new wave-geinspirireerde song haast, met zowaar ook nog eens Nicky Wire aan de micro met zijn lijzigste pissed-off-parlando, rappend en gloeiend improviserend over de teloorgang van 's werelds kritisch denken.

Met 'Decline & Fall' licht vervolgens de albumcover ineens sterk op. Een song als een eindeloze mentale roadtrip omwille van de kronkelende hersenspinsels waar ook de band mee worstelt. En hiermee komen de vertrouwde Manics pas echt in stelling. Almaar doorratelende drums, een hemelse ABBA-piano-riff voor de eeuwigheid en bovenal zanger-stergitarist Bradfield's onverslijtbare gitaargeluid, met daarbovenop zijn vertrouwde messcherpe vocale uithalen. Supersterk.

Het haastige 'Brushstrokes of Reunion' laat zich bewonderen vanaf zijn Manics-klassieke openingsriff en in zijn prachtige keyboardinstrumentatie. Een hoogst persoonlijke song van Bradfield, hoogzingend over een overgebleven schilderij dat hij van zijn stervende moeder kreeg. Over de gevoelens van nabijheid, verlies en pijn die zoiets blijft oproepen.

Met 'Hiding in Plain Sight' nu ook een intieme song van Nicky Wire. Nostalgisch in de spiegel kijkend realiseert hij zich wat zo intussen al definitief voorbij is. Klinkt daarbij even ingetogen en verfijnd als het beste van The Go-Betweens. Sublieme song die gaandeweg zo mooi wordt ontsloten door Bradfield's gitaar en -solo's.

'People Ruin Paintings': hop en vertrokken voor nog maar eens een bevallig zwaar Bradfield-gitaarmotief. Opnieuw een van die sprankelende, montere gitaarsongs die illustreert hoe de Manics zich intussen vrijwel blindelings vinden. Laat de natuur en de wereld maar beter zichzelf zijn in plaats van er kriskras doorheen te lopen én hoe je dit muzikaal helemaal weids vertaalt en alles dan nog even groot blijft in al zijn soberheid. Niet in het minst door die heerlijke, tot aan het summum erdoorheen zwevende Bradfield-vocals .

'Dear Stephen' van Nicky Wire is een weloverwogen liefdesverklaring naar The Smiths, naar aanleiding van de troostende postkaart die hij als kind ooit kreeg van Morrissey na een wegens ziekte gemist optreden. Met Bradfield hier zijn gitaar wringend als een echte Johnny Marr, een metafoor voor blijvende liefde voor ogenschijnlijke futiliteiten en het in perspectief plaatsen van al het voorbije dat je toch nooit zult loslaten, omdat het zich voordeed in een persoonlijk belangrijke levensfase.

Het zalige 'Being Baptised', glinsterende parel van een gitaarsong die gelaten wegdrijft als de nu weer tot rust gekomen Mississippi. Waterklatering en reverbgitaar. Bradfield vertrekt van de dag die hij doorbracht met de door hem geadoreerde Allen Toussaint. De legendarische r&b- en soulpianist dacht toen minzaam terug aan die rampdag waarop de goden zijn hele hebben en houden en studio 'onderdoopten' met het dodende orkaanwater van Katrina.

Het teder klagende 'My Brave Friend' refereert kwetsbaar aan een overleden dierbare. Nog zo'n topsong waarin de Manics je op schitterende wijze weer helemaal nostalgisch terug de nineties doen inslowen.

'Out of Time Revival', keert zich dan tegen pretentieuze verklaringenzoekers voor die massa nonsens zwervend om je heen. Song die met zijn synths regelrecht naar de eighties terugvoert.

Als energieshot naar het einde toe wat meer uitgesproken grootse drums en andere direct inslaande onstuimige actie, gelijklopend met een etherische aankleding. 'Deleted Scenes' dus. Over in de groei naar volwassenheid kritisch leren terugkijken op fouten uit het verleden.

De neerslachtige rust van het herfstige 'Late Day Peaks' is ook letterlijk een piekmoment. Alle paniek voorbij schept zijn warme lyriek hoop voor wat in de wereld zo verkeerd loopt. 'Er komt zicht op een lang verloren gewaande weg en een enkele vogel zingt een lief oud lied.'

Het repetitief punky 'OneManMilitia' is als afsluiter helemaal op zijn plaats en wordt net als de opener aan een combatieve Wire overgelaten. Back to basics, desolate vocals debiteren als een mantra old skool Manics' slogans. Gekruid worden ze met Moore's drums (die hoorbaar aan 'No Fun' van Sex Pistols refereren) en met Bradfield's nihilistisch klinkend gitaarspel. Freakend gaan de Preachers met dit anthem samen de nacht in en finaal ook helemaal de plaat uit.

Manic Street Preachers staat nog steeds scherp, krachtig, vastberaden en strijdbaar. Hier spelen drie gedreven bandleden zonder ego die elkaar al zo lang door en door kennen. Ze grossieren in creativiteit, discipline, energie en spelvreugde en genereren daarmee als vanouds en zonder doorslagjes verslavende Manics-melodieën.

Hun albums komen al jaren aanrollen in steeds wisselende golfbewegingen. Deze keer zijn de drums, de soundscapes en de texturen globaal wel minder prominent aanwezig. Maar altijd present is de vertrouwde gitaar en die fantastische messcherpe stembanden van topgitarist, opzwepende topzanger James Dean Bradfield. Al zingt een trekkende Nicky op dit 'Critical Thinking' voor het eerst meer dan ooit.

Ze maakten een groot album met twaalf korte betekenisvolle muziekstukken die er ook alle toe doen. Ze zijn voor de Manics-smuller bovendien voorzien van weer een nieuwe voorraad anthems en eersteklasmelodieën. Veel eighties referenties daarbij ook naar de era van indies als The Smiths, Echo&The Bunnyman, Gang of Four, PiL en anderen.

De lyrics zijn hier des te meer voortreffelijk en verdiepend, zowel heel brutaal als intimistisch. Vijftigers die een stand van zaken opmaken en nog tegelijkertijd bijten en hoop en verbinding geven aan wie dreigt op te geven. Dergelijke mannen hebben we dus nodig, want de Manics zijn nog helemaal bij de tijd. Een sterk album zonder meer en een antidotum voor warrige tijden, daarenboven nu al toepasselijk met de 'Plaattitel van het Jaar'.

Zo, eindelijk ga ik ook mijn mening geven.
Ik was eerst een beetje teleurgesteld door de reeds vrijgegeven singles.
Maar nu, na een aantal luisterbeurten van de cd kan ik toch weer zeggen dat de heren vakwerk hebben afgeleverd.
Enige minpunt dat ik aan dit album wil geven is dat ik de meeste nummers te kort vind.
Hoogtepunt van dit album is voor mij : Deleted scenes, gevolgd door People ruin paintings.
Mooi album weer.