Over het geheel genomen verandert er niet veel in de muziek van I am Oak. Is dat slecht nieuws? Wat mij betreft niet.
De ingrediënten zijn nog steeds rustig kabbelende overwegend akoestische gitaarliedjes met de mooie, nooit uit de bocht vliegende stem van Thijs Kuijken.
In vergelijking tot mijn persoonlijke favoriet; Nowhere or Tammensaari, vind ik de instrumentatie wel wat rijker. De synths hebben een prominenter aandeel gekregen. Gelukkig is het echter niet volgepropt en nog steeds luchtig zodat de authenticiteit behouden blijft. Ook de verstilling is (in mindere mate) gebleven. En die elementen zijn voor mij de kracht van deze bijzondere artiest.
Morgen hoop ik tijdens RSD tussen de boeken en platen bij Broese een blik op te vangen van zijn optreden