Jason Isbell - Foxes in the Snow (2025)

Jason Isbell - Bury Me

Zo hoor ik hem graag. Ik kijk hier enorm naar uit!

Foxes in the Snow was recorded in New York City at the famed Electric Lady Studios in October, 2024. Recorded entirely on the same all-mahogany 1940 Martin 0-17 acoustic guitar, and in the span of just five days, the album captures an artist at the peak of their powers; the virtuosic guitar playing and commanding vocal delivery on this collection is some of the most impressive of an already remarkable recording career. Isbell is one of the most highly lauded songwriters of his generation, and this stripped back, bare-bones format puts his immense talent for evocative storytelling and the complete mastery of his craft on full display

Jason Isbell Foxes In The Snow Metallic Cherry Bomb LP – Bingo Merch - shop.bingomerch.com

Tijdens het concert in Kulturkirche Köln kwamen vanavond al veel nieuwe liedjes voorbij.
En ik moet zeggen: hier zitten pareltjes bij!

Gravelweed, Eileen, Good While It Lasted en True Believer bleven goed overeind staan.
Foxes In The Snow vond ik qua ritme wat wegvallen in deze setlist. De vreemde eend in de bijt.

Opener Bury Me werd als een classic ontvangen.
Het was een fantastisch optreden!
Geef de man een gitaar en hij is klaar.

Dit wordt Isbells 'Nebraska'.

Heel veel zin in dit album! (Nu nog meer.)

We gaan het meemaken morgenavond. Bewust nog niks geluisterd van dit album, maar kom er dus niet onderuit. Uiteraard zeer benieuwd!

You're in for a treat!
Naast de nieuwe liedjes, die uitstekend uit de verf spatten - laten we hopen dat dit ook op de plaat zo is -, krijg je de nodige classics voorgeschoteld. Gisteren coverde Jason op het eind zelfs Bon Iver, met een fijne versie van Beth/Rest. (Eén van mijn favoriete liedjes van Bon Iver, dus mij hoor je ab-so-luut niet klagen.)

Heel veel plezier!

Net terug van Paradiso, waanzinnig concert gezien.
Ga deze toch aanschaffen

Eens, prachtige avond!

Paradiso was briljant en mocht voor een recensie voor de komende Mania het album al even luisteren. Pracht plaat van de opener tot de afsluiter. Hoogtepunten Eileen, Ride to Robert's en Wind Behind The Rain, 4 sterren voor nu maar dit zou zomaar eens een 5 sterren plaat kunnen worden.

Nog een paar weken wachten voor dat de plaat op de draaitafel ligt. Luistert toch wat fijner dan een online stream.

⁹Jason en ik zijn al een jaar of tien geen vriendjes meer. Voor mij werd het na het sublieme album Southeastern én een overweldigend concert alleen maar minder. Ik hoop dat dit solo project, want ik lees niets over 400 unit, me eindelijk weer pakt. Ik geef elk album een kans en herken de kwaliteit, maar mét band past het mij niet. Ik hoop op een aangename verrassing.

Hij is aardg van koers gewijzigd, dus ik snap dat het je minder aan kan spreken. Maar met name Something more than free en Nashville sound zitten voor mij toch logisch in het verlengde van Southeastern. Dat zijn ook echt mijn drie favoriete albums. Staan zoveel tijdloze parels op.

Laatste twee vind ik nog steeds top, met een aantal fantastische uitschieters, maar raken over de breedte wel net iets minder omdat de nadruk iets minder op het pure liedje ligt.

Mij bekruipt het Nebraska gevoel, destijds na The River ,voor mij een afknapper, nu vele jaren verder beschouw ik Nebraska als een meesterwerk,

Nu gaat het mij te ver om Foxes een meesterwerk te noemen, dit zijn groei platen. Maar het getuigt van durf om na het bejubelde Weathervanes het roer om te gooien en 400 unit tijdelijk buiten spel te zetten en op een akoestische gitaar uit 1940 een langspeelplaat in te spelen, gesteund door zijn prachtige stem en dito teksten zijn ding te doen. Nu beluisterd op spotify, zodra het vinyl op de draaitafel ligt( later vandaag) hang ik er sterren aan.

Eerste luisterbeurt is bezig en wat ik er tot nu toe van hoor zal het daar helaas wel weer bij blijven. Herken je dat? Een liefde die zo diep zat, uit gaat en dat je er niet van los komt? Dat heb ik bij Jason en ik denk dat ik niet meer met zulke hoge verwachtingen moet gaan luisteren.
Maar wie weet pakt dit album me later alsnog.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Jason Isbell - Foxes In The Snow - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Jason Isbell - Foxes In The Snow
Na een aantal albums met zijn band The 400 Unit moeten we het op Foxes In The Snow doen met alleen de akoestische gitaar en de stem van Jason Isbell, maar het resultaat is ook dit keer bijzonder mooi

Het is een prachtig stapeltje albums dat de Amerikaanse muzikant Jason Isbell, al dan niet begeleid door zijn band The 400 Unit, op zijn naam heeft staan. Na het einde van zijn huwelijk met muzikante Amanda Shires dook hij in zijn eentje een fameuze studio in New York in om Foxes In The Snow op te nemen. Het is het meest sobere album dat Jason Isbell tot dusver heeft uitgebracht, want meer dan de akoestische gitaar en de stem van de Amerikaanse muzikant is er niet te horen. Het is knap om met deze bescheiden middelen indruk te maken, maar Jason Isbell doet het. De Amerikaanse muzikant behoort tot de beste songwriters van het moment en vertolkt de songs op Foxes In The Snow met veel gevoel. Indrukwekkend.

Jason Isbell verliet in 2007 de Amerikaanse band Drive-By Truckers om aan een solocarrière te beginnen. Het werd een ware zegetocht, die Jason Isbell inmiddels heeft geschaard onder de groten binnen de Amerikaanse rootsmuziek. Het heeft de afgelopen achttien jaar een stapeltje uitstekende albums opgeleverd, waarvan de meerderheid werd gemaakt met zijn band The 400 Unit, waar ook zijn inmiddels ex-vrouw Amanda Shires deel van uit maakte.

The 400 Unit schittert door afwezigheid op het deze week verschenen Foxes In The Snow, dat volgt op een korte Europese tour, die de Amerikaanse muzikant onder andere in de hoofdstedelijke poptempel Paradiso bracht. Op het podium was Jason Isbell in zijn uppie te zien en ook op Foxes In The Snow moeten we het doen met slechts zijn gitaarspel en stem.

Foxes In The Snow werd samen met co-producer Gena Johnson in slechts vijf dagen opgenomen in de legendarische Electric Lady Studios in New York, waar Jason Isbell slechts een stokoude akoestische gitaar en een microfoon nodig had. Het levert een album op van een soort dat tegenwoordig niet al te veel meer wordt gemaakt, want hoeveel muzikanten durven nog te vertrouwen op wat akoestische gitaarakkoorden en hun stem?

Ik ben zelf eerlijk gezegd meestal ook niet zo enthousiast over dit soort albums, want er zijn niet veel muzikanten die met een akoestische gitaar en een stem mijn aandacht vast kunnen houden. Jason Isbell kan het wel op Foxes In The Snow en maakt wat mij betreft indruk.

Het is deels de verdienste van het fraaie akoestische gitaarspel, dat op zich niet heel gevarieerd is, zeker niet binnen de songs, maar wel zeer trefzeker. Dat laatste geldt in nog veel sterkere mate voor de zang van de Amerikaanse muzikant, die beschikt over een mooie maar ook emotievolle stem en die bovendien verschillende klankkleuren laat horen.

Foxes In The Snow volgt op het einde van het huwelijk van Jason Isbell en Amanda Shares en dat is een thema dat een enkele keer terug komt op het album. Toch is het zeker geen standaard breakup album, want Jason Isbell heeft de ergste pijn inmiddels achter zich gelaten en kijkt ook alweer vooruit en lijkt al een nieuwe liefde te hebben gevonden. Bij dit soort akoestische albums moet ik altijd aan Nebraska van Bruce Springsteen denken. Foxes In The Snow is de Nebraska in het oeuvre van Jason Isbell, maar de albums zijn slechts ten dele vergelijkbaar.

Na mijn eerste beluistering van het nieuwe album van Jason Isbell was ik best onder de indruk, maar ook wel wat bang dat het album me snel zou gaan vervelen, maar dat is niet gebeurd. De songs op Foxes In The Snow worden zeker niet minder wanneer je het album vaker hoort, wat iets zegt over de kwaliteit van het gitaarspel, de zang en zeker ook de songs op het album.

Jason Isbell heeft de afgelopen achttien jaar laten horen dat hij behoort bij de beste verhalenvertellers en songwriters van zijn generatie en dat laat hij ook weer horen op zijn nieuwe album. Na Foxes In The Snow mag Jason Isbell van mij best weer een album met The 400 Unit maken, maar ook dit akoestische en behoorlijk sobere uitstapje verdient absoluut navolging. De lat ligt hoog binnen het oeuvre van Jason Isbell, maar ook Foxes In The Snow is weer een album dat deze hoogte aan kan. Erwin Zijleman

Volgens mij was dit niet de (enige) reden en was de keuze ook niet geheel vrijwillig.

Wellicht dat ik binnenkort nog eens al schrijvende wat uitgebreider bij dit album stilsta, maar dat ik van eerste draaibeurt erg heb genoten, wilde ik alvast niet onbenoemd laten. Dit is Isbell op zijn best, als je het mij vraagt.

De privélevens van artiesten laat ik graag voor wat ze zijn, maar uit nummers als Gravelweed en True Believer blijkt wel hoe persoonlijk dit album is. De keuze om deze plaat zonder de 400 Unit op te nemen blijkt daarom alleen maar logisch en valt zeer te prijzen.

Begint Jason Isbell gemakzuchtig te worden?
Zijn nieuwste plaat is in veel opzichten een nieuw begin. Een nieuwe liefde, een nieuw leven in de jet set van NYC en zelfs een nieuw, spierwit, gebit.
Eigenlijk kende de carrière van Isbell tot op heden 3 fasen. Als jongeling werd hij opgenomen in de The Drive By Truckers, een bijzondere band waarin hij één van de drie songwriters was die wisselend het initiatief namen. Hoogtepunt van de band was het album The Dirty South (2004) waarop de beste nummers uit de pen van de jonge Isbell kwamen en de goede luisteraar al kon horen dat we hier niet te maken hadden met de zoveelste cowboy met gitaar die een poging deed de outlaw country nieuw leven in te blazen, maar eerder een ambitieuze songwriter én gitarist in de geest van Neil Young, Warren Zevon en Tom Petty, met een vleugje John Prine. Een zware drugs en alcohol verslaving leidde tot zijn ontslag uit de band in 2007 en het een einde van zijn eerste huwelijk. Een solocarrière was de noodgedwongen enige optie.
Er volgde enkele albums en hij vormde een band om zich heen met de naam The 400 Unit, maar het alcohol en drugsgebruik bleef en het was rond 2011, 2012 dat een muzikale vriendin genaamd Amanda Shires zich over hem ontfermde en hem naar een kliniek stuurt waar hij ontnuchtert en dankzij het welbekende 12 step program afkickt, trouwt met zijn nieuwe muze Shires en vervolgens in 2013 zijn grote doorbraak album Southeastern uitbrengt. De definitieve bevestiging van de belofte.
In de jaren hierna volgen diverse albums en ontwikkelen Isbell & Shires zich tot een heus powerkoppel in Nashville. De liefdesduetten Cover me up en If we were vampires zijn monumenten in de moderne geschiedenis van het genre. Isbell verkoopt moeiteloos 10 avonden op rij de Ryman Auditorium in Nashville uit en Shires is naast muze, echtgenote en moeder van dochter, ook bandlid in The 400 Unit én solo artieste die in de loop der jaren een reeks interessante albums aflevert.
Ok, leuk. Maar wat heeft dit allemaal te maken met deze nieuwste release Foxes in the snow?
Hierboven beweert iemand dat het privé leven van een artiest niet relevant is. Maar dit album kun je niet begrijpen zonder te weten wat er zich afspeelt en hoezeer het leven van Isbell 180 graden veranderd is in het laatste jaar.
In 2023 bracht hij zijn beste album tot op heden, Weathervanes, uit. Gevolgd door een magistraal live album in 2024, Live at The Ryman 2. Een ware zegetocht en een bevestiging van zijn status als (relatieve) superster in de wereld van de Roots, Americana of hoe je het ook wil noemen. Een filmrol, optredens in late night shows en covers van fancy tijdschriften als GQ volgden. Het kan niet op voor Jason.
En dan is daar ineens het nieuws van de breuk met Shires.
Wacht even, dit was de vrouw waarover hij zong, Maybe we’ll get 40 years together, de bewaakster van zijn soberheid, de vrouw die hem terugstuurde naar zijn schrijftafel als de pennenvruchten niet indrukwekkend genoeg waren?
Nu krijgen we begin 2025 te de eerste geluiden te horen van de nieuwe Jason Isbell. Hoewel nieuw, het is een man met een (oude) gitaar. Stripped down to the bone. Niet eerder was de instrumentatie zo minimaal.
De nieuwe liefde wordt bezongen, ze is jong, een opkomend kunstenaar in de hippe jet set kringen van New York City. Ze was hiervoor met een bekende galeriehouder die de pensioengerechtigde leeftijd ruimschoots gepasseerd is. Jason is duidelijk head over heels, en Shires komt er op het album bekaaid vanaf. I was a gravelweed and I needed yout to raise me. I am sorry the day came when I felt like I was raised….I am sorry the love songs all mean different things today. Oef.
Ik begon dit lange verhaal met een vraag. Begint Jason Isbell gemakzuchtig te worden? Ik ben er nog niet voor 100% over uit. Maar ik mis iets op dit album wat ik op iedere eerdere plaat van Isbell wel vond. De echte topliedjes. Ik vind hier geen Cover me up, geen Elephant, geen Goddamn lonely love, geen Cast Iron Skillet of één van die echte parels uit de catalogus waar je inmiddels een dubbelalbum van zou kunnen maken.
Foxes in the snow is zeker geen zwakke plaat, maar hij heeft de lat zo hoog gelegd, dat een 7,5 voelt als een mindere worp. En als de liedjes gewoon goed zijn, maar niet bijzonder, dan is alleen een akoestische gitaar te weinig om het aan te kleden. Ik denk dat Amanda Shires Jason terug had gestuurd naar zijn schrijftafel. Try harder! Benieuwd of de tijd me gelijk geeft.

Ik vind een nieuw, spierwit gebit geen onlogische keuze na een zware drugs en alcohol verslaving.

Gek genoeg had ik de breuk met Amanda Shires destijds helemaal niet meegekregen. Vind het persoonlijk wel zonde, want ik vond ze echt een sterk (muzikaal) duo. Maar er gaan ook wel verhalen in de rondte dat bepaalde nummers (zoals Death Wish) van ‘Weathervanes’ over haar en/of hun relatie gaan.

Ik weet dat het soms zo werkt. En ik snap dat de Southeastern stijl je meer aansprak.

Wat ik nog steeds niet goed snap is dat je Isbell geweldig vond, maar dat nummers als Last of my kind, if We were vampires, Tupelo, how to forget je niet pakken

Het lag meer aan zijn aangeboren voortanden denk ik

'Foxes In The Snow', een album zwevend in biezondere sferen, getooid in americana van het puurste soort. Verrassend, deze keer moet je daarvoor bij Jason Isbell zijn. Je kent deze gerespecteerde singer-songwriter wellicht nog van onder een van zijn vroegere gedaanten. Voorheen zat hij eerst bij de Amerikaanse southern-rockband Drive-By Truckers. Hij ging daarna onder eigen naam verder, dan wel telkens al tourend versterkt met een begeleidingsband, The 400 Unit.

Met dit nieuwe, tiende studioalbum 'Foxes In The Snow' komt de intussen al met zes Grammy's overladen artiest nu pas voor het eerst ook zonder zijn The 400 Unit voor het voetlicht. Met elf songs dus helemaal solo en met een album in vijf dagen zonder overdubs opgenomen. Alles daarop deed hij nu bewust helemaal zelf en dit dan nog met niet meer dan zijn uitstekende zangstem en die heldere, 85 jaar oude mahoniehouten akoestische gitaar.

Moeten er wel redenen voor zijn geweest, zou je aannemen. Blijkt effectief, want er zat deze keer een op en top persoonlijk verhaal achter, dat bij deze van zijn lever afmoest. Hij reflecteert dus op 'Foxes In The Snow' heel intiem over het leven zo pijnigend als het hem de laatste jaren overkwam. Contradictorisch, precies vanaf het overwinnen van zijn alkoholisme, de liefdesperikelen die dan toch nog opdoken en die leidden tot de gemediatiseerde breuk van een gouden koppel, tot aan zijn zoektocht naar nieuw houvast in een kersverse relatie. Van zo'n voor de buitenwereld misschien alledaags recept maakt hij hier dan toch een universele, tijdloze break-upplaat, een energiek album met alleen hem in het midden en met omwille van de hoeveelheid collateral damage tegelijk een verwoestende schoonheid.

'Bloeddruppels als door vossen achtergelaten in de sneeuw', treffend beeld in de titelsong voor de sporen bij hem van bitterheid, woede en verdriet. Het vat het pak emotionele herinneringen samen aan zijn op de klippen gelopen relatie met violiste Amanda Shires, voormalig lid van zijn tourband. Ze zitten onverholen tot grimmig verwerkt in deze voorraad prachtige liedjes. Zoals duidelijk in 'Eileen' of 'Gravelweed', waarin Isbell een stuk verleden nu een andere betekenis geeft, een nieuwe inhoud als een vergelend document in de tijd. Tegelijk blijkt er dan, in 'Ride to Robert's' of 'Don't Be Tough', ook plaats voor Isbell's nieuwe vlam, de 30-jarige schilderes Anna Weyant, zijn huidige muze.

Dit resulteert samen in talrijke pareltjes, naast de titelsong, zoals de opener 'Bury Me', Nashville-song 'Ride to Robert's', 'Eileen', 'Gravelweed', 'Crimson and Clay' of 'Good While It Lasted'...

Toegegeven, deze nummers zullen zeker ook in een andere setting gedijen. Maar zo wordt vooral weer eens bewezen, grote artiesten als Isbell, een Kristofferson, Springsteen, Richard Thompson of Steve Earle, die maken altijd van zelfs iets 'less' zomaar iets 'more'.

Ook 'Foxes In The Snow' wordt ondanks zijn voor de gelegenheid volledige stripping, ondanks zijn uitsluitend akoestische gitaarsnaren toch een boeiend en gevarieerd gearrangeerd album met nu al classics die helemaal baden in zuiderse Alabama-countrysfeer. Isbell kon al rockend al perfect om met de electriciteit van Drive-By Truckers. Met deze goudeerlijke, emotionele verhalen over de pijn van het zijn etaleert hij hier nu helemaal passend, open en bloot, fragiel en indrukwekkend ook zijn kunde als akoestisch gitaarvirtuoos. Geflankeerd door zijn eigen altijd aantrekkelijke gitaarmelodieën, -akkoorden en solo's levert hij daarmee met 'Foxes In The Snow' zonder meer al de meest gracieuze rootsmuziek van dit jonge jaar. Er zitten dus zeker en vast nóg meer Grammy's in de pipeline.

Lastig te bepalen of een nummer als Death Wish persoonlijk is en over Amanda Shires gaat of gewoon een verhaal is zoals de meeste nummers van hem. Ik denk eerder dat Miles autobiografisch is dan Death Wish, maar goed blijft speculatie.

Zeker eens. Voelt ergens ook vreemd, omdat zij ook gewoon nog bijdroeg aan dat album (wat natuurlijk niet perse een argument tegen is). Verder vind ik hun privélevens en -keuzes ook niet echt interessant. Alleen zonde, want hun muzikale relatie was natuurlijk fantastisch. Niet alleen haar bijdrage op de viool, maar zij hielp hem ook met schrijven.

Eindelijk de tijd gevonden om de om de plaat op te zetten en in alle rust te luisteren.
Ik kan het wel waarderen dat hij helemaal terug naar de basis gaat. En de pure liedjes die overblijven zijn zoals altijd weer van uitstekend niveau, slechte liedjes en zeker slechte teksten schrijven zit niet in zijn DNA. Vooralsnog is opener Bury me mijn favoriet.

Nadeel van solo akoestisch is wel weer dat het wat eenvormiger is, dat maakt dat ik dit wat minder vaak opzet dan de 'reguliere albums'. Maar evengoed weet een prachtig werkje van de in mijn ogen een van de absolute beste songwriters van deze tijd, zeker als het om teksten gaat.

Begin dit jaar doorlas ik al handenwrijvend het bericht dat Jason Isbell voornemens was dit jaar een plaat uit te brengen die wel eens heel goed in mijn straatje zou kunnen passen. Hij had 'm 'akoestisch' opgenomen – zonder al te veel poespas dus – en de aandacht zou daarmee vast en zeker komen te liggen op de hoofdpersoon zelf, zijn gitaarspel en vooral zijn teksten. Voor de aardigheid somde ik vluchtig op wat mijn favoriete liedjes waren uit zijn repertoire en glimlachend constateerde ik dat die in de meeste gevallen verre van bombastisch waren en het vaak niet van een breed instrumentarium of een uitvoerig productieproces moesten hebben.

Een paar maanden later kwam vorige week, in navolging van een tweetal voorproefjes, het complete album uit. Zeker in deze periode, waarin mijn interesse voor vinyl en platenspelers weer hoogtij viert, bestond er weinig twijfel over het feit dat ik deze rond de uitkomstdatum zo gauw mogelijk een eerste draaibeurt zou geven en het mag voor zich spreken dat het dat eerste weekend niet bij die ene eerste maal gebleven is. In tijden van platen die tot in den treure worden overgeproduceerd – waarbij zelfs wordt gewikt en gewogen over de vorm die de puntjes op de 'i' gaan krijgen – is het verfrissend een album te horen dat terug naar de kern gaat. Nu is het zo dat iedere artiest die normaliter zijn of haar muziek in een florissant jasje steekt de interesse wekt zodra dat jasje wordt uitgetrokken, maar als Jason Isbell dat doet ga ik toch nog net even wat meer met gespitste oren zitten dan wanneer menig andere muzikant dat doet.

Gauw genoeg werd dan ook duidelijk: de uitdaging om op deze wijze een interessant geheel te creëren, kun je een singer-songwriter van dit kaliber gerust aan laten gaan. Dat geldt zeker als blijkt dat er een hoop is dat de kunstenaar in kwestie de afgelopen tijd in het dagelijks leven heeft beziggehouden. Wat door buitenstaanders aan informatie bijeen vergaard wordt over andermans privéleven is wat mij betreft te vaak waarde- of zinloos gebleken, maar des te interessanter wordt het wanneer iemand zijn ziel en zaligheid in zijn muziek legt en daarbij als het ware zelf met de billen bloot gaat.

Daarmee wordt in dit geval (logischerwijs) slechts één zijde van bepaalde delicate kwesties of voorvallen belicht, maar dan wel door iemand waarop die direct betrekking hebben. Dat kan dan alsnog gepaard gaan met een bewonderenswaardige openheid, zo blijkt wel uit menig nummer op dit album. Zelf gaf Isbell in een interview te kennen dat hij altijd met enige gêne of schrik wenst terug te kijken op wat hij in de studio zoal heeft prijsgegeven en in hoeverre hij open kaart speelde, want zo'n inkijkje in de ziel ziet hij als het grootste goed wanneer het aankomt op zijn artistieke uitingen.

Het begint bijna cliché te worden Isbell te prijzen om zijn tekstschrijverskunsten, want op dat gebied maakt hij al langere tijd een vaak overweldigende indruk. Toch is het mooi om dat bij ieder album dat hij uitbrengt weer te kunnen concluderen. Ook 'Foxes in the Snow' staat immers weer vol met rake formuleringen en treffende metaforen. Zonder al te vaag te worden, weet hij op unieke wijze woorden te geven aan gebeurtenissen of gevoelens die zomaar op veel alledaagsere (en daarmee minder interessante) wijze aan het licht hadden kunnen worden gebracht. Laat het maar aan hem over een invalshoek te kiezen die niet voor de hand ligt en juist daarom erg tot de verbeelding spreekt.

Rest de vraag of het nou echt nodig was deze pareltjes zonder verdere opsmuk in de etalage te zetten. Nou nee, 'nodig' is misschien niet echt het woord, want het had heus wel iets uitbundiger gekund, maar toepasselijk is de muzikale naaktheid wat mij betreft wel, want die komt de open- en oprechtheid waarnaar gestreefd werd absoluut ten goede. Toegegeven: wat vioolspel hier of daar had niet heel veel kwaad gekund, maar dat dat ontbreekt is juist wel weer toepasselijk, gezien de relatiebreuk met Amanda Shires, zijn voormalig echtgenoot en violiste. Wat hem dan wel weer mooi is gelukt, is het op de voorgrond plaatsen van zijn eigen gitaarkunsten en het mocht ook wel weer eens duidelijk hoorbaar zijn dat die ten onrechte altijd wat onderbelicht zijn gebleven.

Dat de meningen over dit album wat verdeeld zijn valt absoluut te begrijpen, want dit album is binnen het oeuvre van de artiest op z'n zachts gezegd uniek, maar daarmee is nog niet gezegd dat het het luisteren niet waard is, want hoewel het niet iedereen zal kunnen smaken, valt het op z'n minst te prijzen dat Isbell zijn artistieke visie niet laat beïnvloeden door publieke verwachtingen. En dat terwijl hij in de kern nog altijd niet heel erg is veranderd en zijn voornaamste kwaliteiten op dit album nog altijd net zo goed naar voren komen als op zijn eerdere werk.

Er zijn een aantal media waar ik altijd trouw de recensies lees; Oor, dansende beren, Pitchfork en de Volkskrant. Bij geen van deze 4 is dit geweldige album gerecenseerd. Heeft iemand een idee hoe dat kan?

Gewacht tot ik hem fysiek had en nu ligt het rode vinyl eindelijk op de draaitafel. Verwachtingen waren iets getemperd door de voorzichtige reacties hierboven, maar de eerste indrukken zijn gelukkig weer boven die verwachtingen. Fijne John Prine vibe op Don't Be Tough, trouwens!

Alsof ik mezelf hoor praten. Die plaat was fantastisch en dat concert was ik ook bij.

Wat een discipline om een paar weken te wachten. LP klinkt idd fantastisch, de laatste releases (sinds Reunions) van Isbell klinken trouwens allemaal fantastisch, hij heeft hier duidelijk veel meer aandacht aan besteed dan bij eerder werk.
Ik ben, na mijn initiele aarzeling, toch ook weer heel positief over deze plaat. Ik merk dat ik hem graag opzet en dat hij behoorlijk veel replay value heeft.

Ja, zeker omdat ik hem begin maart al in iTunes had staan en ik ook nog een weekje weg ben geweest waarbij, zeker met de kennis van nu, deze muziek uitstekend had gepast. Maar goed, het is tegenwoordig al niet meer zo vanzelfsprekend om ergens naar uit te kijken en ik ben blij dat ik het heb gedaan. Staat de laatste dagen zowel fysiek als digitaal op repeat. Misschien nog iets te voorbarig, maar dit kan zomaar z'n beste werk zijn sinds Southeastern. Al is een vergelijking lastig doordat dit volledig akoestisch is.