Jethro Tull - Curious Ruminant (2025)

Curious Ruminant.

Klopt.

een onverwachte aankondiging….

Is ook de titel van het album maar bedoel de heerlijke track

Was Mssr Renard nog maar actief op de site. Brengt zijn favoriete band een nieuwe plaat uit, kan hij niet meedoen in het feestgejubel.

Klopt ook.

Weet niet wat ik lees. Dit is mij ontgaan, las altijd met veel plezier zijn bijdragen.
Hoop dat hij terug keert...

Daar sluit ik mij bij aan.

Ik zie dat t toch alweer van 7 september 2024 (precies een half jaar dus) was dat hij zich uitschreef.
Over het algemeen komt hij weer terug, misschien is dit album wel een aanleiding!

Het is in ieder geval wel een lekkere plaat, voorlopig een 3,5* met ruimte naar boven

Vind deze laatste Anderson/Tull platen redelijk meer van hetzelfde steeds en niet enorm memorabel.

Eentonigheid ligt op de loer en pakkende spanning blijft uit.

Misschien is er gewoon geen echte Tull zonder Barre.

Liever zie ik Anderson terugkeren naar de spirit van zijn voornamelijk akoestische soloplaten die waren meesterlijk dit in mijn beleving niet echt.

Ook ik mis Mssr Renard, die zich eind vorig jaar plotseling bleek te hebben uitgeschreven. Jammer, het was steevast genieten van zijn kennis en inhoudelijke stukken, respectvolle benadering van muziek en mede-MuMensen plus zijn persoonlijke insteek. Zeker bij een nieuwe Jethro Tull voel ik dat gemis.

Later dit jaar hoop ik aan de hand van Jethro Tulls bandbiografie van Scott Allen Nollen door hun discografie te gaan reizen. Nu eerst een korte eerste indruk van Curious Ruminant, waarop Ian Anderson wederom door zijn "nieuwe groep" wordt omringd, ontstaan tijdens zijn solojaren hiervoor: Joe Parrish op gitaren en mandoline, John O'Hara op toetsen, David Goodier op bas en Scott Hammond op drums. Zij worden vergezeld door enkele andere musici.

Wie bekend is met de recente albums van Tull, zal geen nieuwe strapatsen tegenkomen. Maar al mag de oude vos zijn vocale explosiviteit hebben verloren, componeren kan hij nog als de beste. Een unieke, herkenbare mengeling van folk en progrock, toegankelijk voor de luisteraar en stiekem toch gecompliceerd van aard. De melodie regeert namelijk en dwarsfluiten gaat hem nog onverminderd goed af.
Magnum opus is het ruim zestien minuten durende Drink from the Same Well, uit diverse instrumentale delen opgebouwd om pas na bijna acht minuten aan het vocale deel te beginnen. In de tekst beschouwt hij de menselijke aard, zowel in het "gewone" leven als de (wereld)politiek, met observaties als:
"Culture bending, message sending
Shouts of river to the sea
Displaying wilful ignorance
As to shifting tides of history

They drink from the same well as you
Yes, and they drink from the same well as you"

Een nieuwsgierige herkauwer op de hoes, bovendien prachtig verpakt, zoals Anderson droogjes zelf constateerde in de uitpakvideo. Het is niet verrassend, laat staan spectaculair. En toch fris.

Vroeger een groot Jethro Tull fan, maar al lang afgehaakt. Desondanks klinkt dit album eigenlijk helemaal niet verkeerd.

Zitten ze nu al aan hun 24ste reguliere album, Jethro Tull, de band van de Schotse voorman Ian Anderson. Ze bestaan intussen ook al 58 jaar en van dan af gezien is de 'last man standing' Anderson intussen nu al de 77 voorbij. In die tijdspanne beroerden ze onafgebroken met hun folkmuziekjes, blues, rock, progrock, jazz en klassiek. Sedert 2022 gingen ze daarmee zelfs, ongelooflijk, alweer met drie reguliere albums in hun discografie verder: 'The Zealot Gene', 'Rökflöte' en nu dus dit 'Curious Ruminant'.

Op 'Curious Ruminant' opnieuw die geliefde mix van stijlen van blues, rock en jazz in elektrische en akoestische instrumentatie, helemaal trouw aan de aloude Jethro Tull-sound. Waar Anderson dan met zijn dwarsfluit parmantig en dartel als een harlekijnvis tussen de anemonen doorheen zwemt. Om het even of ze daarbij ook eindigen in de breder uitzwermende bandarrangementen is er deze keer toch wel een hogere akoestische folkoriëntatie. Een Tull dus vooral eerder zachter, persoonlijker en intiemer dan met het hard gedreven werk. Met een Anderson die daarbij aftrapt met stem, mandoline of kleine tenorgitaar om zich dan pas te laten opjagen door de accordeons, orgels en de hele rest van het bandinstrumentarium. Hij zingt daarbij nog steeds prima - ook nu weer - , al zoekt hij weliswaar al albums lang meer de lagere registers en is het dus - who cares - inderdaad wat minder fel en krachtig dan in de gloriedagen van de seventies.

Opvallend, deze keer is een jonge dertiger, Jack Clark, verantwoordelijk voor de elektriciteit. Hoewel een onmogelijke opdracht om hierbij ook oergitarist Martin Barre's schoenen te vullen, hij mag met toestemming van de boss Anderson dan toch her en der ware schittering aan diens fluitnoten toevoegen.

We krijgen een mooi ingetogen piano-opstart met de uitstekende opener 'Puppet and the Puppet Master´ en dat tot het verwachte moment dat, onhoudbaar, puppet master Anderson zo fluitend als zijn alter ego, 'the minstrel in the gallery', weer de kamer binnenschiet. Een compositie als uit de seventies bijna, met een lichte rocktoets, wisselende zang en solo's tussen die rollende fluit, met als vanouds flitsend opsnijdende gitaar, gekleurd hier met accordeonlijnen vanuit de achtergrond en zowaar ook met dampen van orgelwerk.

Volgt 'Curious Ruminant', die ook de plaattitel levert. 'Curious Ruminant' laat zich vooreerst als 'nieuwsgierige herkauwer' vertalen, net als de voormalige graseter wiens hoorns de cover sieren. Maar Anderson zou Anderson niet zijn als hij het niet eerder dieper bedoelde. 'Curious Ruminant' figuurlijk dus als een 'steeds overdenkend contemplatieve persoon', de nieuwsgierige wijsneus die hij wellicht zelf ook is en altijd is geweest.

Nieuwe topsingle 'Curious Ruminant' is een luimige overpeinzing over lezen en zo elke dag proberen iets nieuws te leren vóór je gaat slapen. Met eenzelfde waardige piano-intro als de opener, gevolgd door dwarsfluit dan als zalige corridor naar het nostalgisch deinend Tull-rockgeluid vol sprankelende details, waarin naast dwarsfluit en keyboards nu ook de schitterende riffs en hoogvliegende solo's van nieuwkomer Jack Clark mogen meevieren.

Daarin ook de woordverwijzing 'Wond'ring Aloud' naar de gelijknamige 'Aqualung'-song opgemerkt in de lyrics? Laat Anderson bij de release bij de toelichting over zijn huidige manier van werken dan ook naar dit Aqualung-album van 1971 hebben verwezen: net als daar nu grotendeels starten met een zelf uitgewerkt vast hoofdkader en je dan met het oog op een goede vlucht en zachte landing laten verrassen door de dynamiek van de band.

In het zalige 'Dunsinane Hill' zit Anderson even in parlando-modus. Een vredig melodisch stukje over wreed politiek gekrakeel als voert hij je doorheen een schouwspel van Shakespeare. Met zijn plechtige hoofse fluitintro en melodisch meetronende accordeon een traag voortslepende folkdans voor fluit en accordeon die finaal uitdraait als op een drumwandeling van een Schots aanroffelende marsband.

Dan een trio van door Anderson alle in dezelfde week geschreven songs. Daarvan de tweede topper, 'The Tipu House', de levendigste folkrocker van het album. Anderson's sfeerbeeld van de achtergestelde omstandigheden waarin sommige mensenkinderen in steden als Barcelona opgroeien. Ook de pastorale ballade 'Savannah of Paddington Green' is vintage de akoestische Tull. Fluit en accordeon en Anderson dan op de proppen met zijn serene klimaatsong. Het meeslepende 'Stygian Hand' huppelt vervolgens als een traditionele tapdance, terwijl Anderson andermaal onvermoeibaar jongleert met zijn fluitstok. Zwierige folkrock dus in progminiatuurformaat waarin het hele Tull-arsenaal de revue passeert.

Dan zweeft het sterke 'Over Jerusalem' binnen. Over de regio met wel 5000 jaren turbulente geschiedenis en onuitroeibare vreselijke daden van intolerantie en vergelding. Fascinerend opgebouwd, met frisse elektrische injecties, weerkerend dramatische rockriffs en passages waar de Tull-turbo helemaal op dreef mag. Anderson dan even bijna spuwend in zijn dwarsfluit. Daarbij ook zeker letten op die fraai de compositie kleurende gitaarsolo, goed halverwege de song.

We hadden ooit al de beroemde mammoetstukken 'Thick as a Brick' en 'Baker Street Muse'. Op plaats drie komt vanaf nu het bijna 17 minuten lange epische, in fracties opgedeelde koninginnestuk 'Drink from the Same Well'. Dé soundtrack hier voor individuele reflectie en tegelijk bijna een Dylaneske beschouwing over veranderende tijden. Hier is de bron waarvan Anderson je gratis laat meedrinken. Aan ons dan ook, werp hij toe, om alles zoals hij het ziet te herkauwen.

Tal van songs op het album hebben al een lange ontstaansgeschiedenis. 'Drink from the Same Well' bestond al embryonaal in 2007 als een vergeten, onuitgevoerde demo, toendertijd geheel Indisch geïnspireerd met het oog op een optreden met toenmalig meesterfluitist Hariprasad Chaurasia in India. Het wordt nu het titanenstuk dat Anderson in de making-of als laatste aanpakt. Met volledige herwerking van de fluitpartijen, toevoeging van bas, drums en handtrommel, elektrische en akoestische gitaren, maar met behoud van de keyboards van de toenmalige toetsenist Andrew Giddings.
Een minutenlange prachtige instrumentale opbouw met als in de lucht wijzigend fluitspel. De eerste passage vertoeft in vrijwel Indisch klassieke sferen, een kenmerkend folky Ian Anderson-variant neemt over en verdwaalt vervolgens in een heerlijk jazzy meetokkelend pianoveld. Ineens dan, tussen het gelaagd fluitspel en de sierlijk afgemeten pianonoten, uitrusten in een muzikaal bedje donkere poëzie. Gracieus gedebiteerd bovendien als zit je weer helemaal bij 'Living in the Past'. Het schitterende epos wordt afgerond in keltische sferen, fluit en accordeon tegen een ronkend uitdeinende achtergrond. Groots.

Gewoon als vanuit de sterren neerdalend tenslotte valt het opbeurend spiritueel gedicht 'Interim Sleep'. Omdat het daarmee ook waardiger en ontroerender binnenkomt, hier welbewust in de vorm van een spoken word-uitgeleide. In Anderson's beeldrijke taal is 'Interim Sleep' een warm aangrijpende troost voor nabestaanden. Laat ons het maar niet teveel op ook Anderson's sterfelijkheid betrekken, al laten ongetwijfeld dergelijke onderwerpen ook hem steeds minder los.

Anderson staat hier als laatste van de grote rockfluitisten zoals steeds kwiek en stevig aan het roer van zijn legendarische band. Met zijn dwarsfluit bepaalt hij er als componist met een onuitputtelijke inspiratie al zolang energiek het woord en de sound. Binnen die lijnen en ondanks de groeiende ik's en mij's die opduiken in de lyrics is evenwel ook dit 'Curious Ruminant' allesbehalve een soloalbum. Het is weer een levende, eigenzinnige groepsplaat geworden van een band die perfect de subtiliteit en de door zijn frontman verwachte nuances aanvoelt, aanneemt en vertolkt.

Deze man zorgt trouwens ook na de opnames liever helemaal zelf voor het afgewerkt product. Mixen en masteren: Anderson doet het en als geschoold kunstenaar en fotograaf werkt hij zelfs het volledige artwork uit tot en met de fotografie en de lyrics van elk albumpakket.

'Curious Ruminant' is daarmee een waar feest voor oor en oog. Jethro Tull bevestigt hier met een album met een heel mooie flow, met muzikale miniatuurtheaterstukjes goed voor lichaam en geest. En ook het touren gaat gewoon door. Alsof ook dat nog steeds niks is.

Line-up:
- Ian Anderson - fluit, zang, akoestische gitaar, tenorgitaar
- John O'hara - piano, keyboards, accordeon
- David Goodier - basgitaar
- Jack Clark - gitaar
- Scott Hammond - drums,

- Andrew Giddings ('Drink from the Same Well') - piano, keyboards, accordeon
- James Duncan - drums, cajón, percussie

Jethro Tull is 1 van mijn favoriete bands aller tijden maar ik wordt niet heel gelukkig van deze nieuwe plaat.

Op zich zijn de composities and arrangementen nog wel in orde maar het onbreekt aan energie en enthousiasme. Dit zijn toch hele belangrijke elementen van rock muziek. De monotone praat-zang help hierbij ook niet. Deze plaat is wellicht marginaal beter dan de laatste twee maar toch heel ver verwijderd van de band die het ooit was. Dit is ouwe mannen muziek. Van enige 'opwinding' is geen sprake.

De laatste Tull plaat die bij mij een voldoende haalt is the Christmass Album.

Ik herken dat wel, had hetzelfde ten tijde van The Zealot Gene, de comeback (2022) en tevens opvolger van The Christmas Album (2003). Dat Andersons zangcapaciteiten door COPD beperkt zijn geraakt, is jammer en daar moest ik flink aan wennen. Inmiddels is die gewenning er, maar inderdaad, als ik vervolgens een ouder album van de groep zou opzetten dan valt het gemis van de zangexplosiviteit ten opzichte van van de jongere Ian Anderson weer enorm op.

Tegelijkertijd waardeer ik, meer dan ten tijde van TZG, de composities en muziek van het Jethro Tull ná Andersons soloalbums, dus ná Homo Erraticus (2014). Als je me echter zwart-wit laat kiezen, dan kies ik toch voor het oudere werk...

Nu vond ik 50 % van het werk rokflote uit 2023 nog enigszins vernieuwend klinken echter dit slappe rockalbum met releasedatum 7 maart moet ik maar snel vergeten en snel teruggrijpen naar de tijden van Heavy Horses, Minstrel in the Gallery, Aqualung, too young too.......