Andy Bell - Pinball Wanderer (2025)

Wat is het, het nijgt echt naar ambient. Erasure is volledig uit beeld op dit album dat in de verte doet denken aan Stone Roses, maar dan zonder gitaren.

Andere Andy Bell

Deze Andy Bell zat in Ride en Oasis.

De hoesfoto is een aanwijzing. Probeer tzt deze anders eens, wél de Bell van Erasure:

Andy Bell - Ten Crowns (2025)

Aha, ik kon hem ook al niet herkennen op de hoes inderdaad.

Dank voor de uitleg.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Andy Bell - Pinball Wanderer - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Andy Bell - Pinball Wanderer
Andy Bell maakte 35 jaar geleden een niet te overtreffen klassieker met zijn band Ride, maar doet op zijn soloalbums nu al voor de derde keer op rij wat op de albums van zijn band na 1990 niet meer wilde lukken

Andy Bell bracht vijf jaar geleden zijn eerste soloalbum uit en The View From Halfway Down bleek een enorme verrassing. Opvolger Flicker was misschien nog wel beter en ook met het deze week verschenen Pinball Wanderer heeft de voorman van de band Ride een uitstekend soloalbum afgeleverd. Het is een album dat opvalt door een psychedelisch sfeertje, dat wordt versterkt door de geweldige baslijnen en ritmes, en het is een album waarop vooral de elektronica de hoofdrol opeist, al is Andy Bell zeker niet vergeten dat hij een geweldige gitarist is. Acht tracks lang maakt Andy Bell indruk, waardoor zijn solocarrière inmiddels meer moois heeft opgeleverd dan de carrière van zijn band, al blijft Nowhere van Ride natuurlijk onovertroffen.

Andy Bell, niet te verwarren met zijn naamgenoot die zanger van de synthpop band Erasure was, is nog altijd vooral bekend vanwege zijn eerste wapenfeit. Het in 1990 verschenen debuutalbum van zijn band Ride is de boeken in gegaan als een shoegaze en indierock klassieker. Het inmiddels 35 jaar oude Nowhere is nog altijd een fantastisch album, maar het hing ook als een molensteen om de nek van Andy Bell.

Het tweede album van de band was nog best redelijk, maar hierna kwam de band nooit meer ook maar enigszins in de buurt van het niveau van Nowhere en dat deed Ride ook niet op het vorig jaar verschenen Interplay, dat ik wederom teleurstellend vond. Het lukte Andy Bell evenmin met zijn nieuwe band Hurricane #1, waardoor hij uiteindelijk zijn geluk zocht in Oasis en Liam Gallagher’s Beady Eye.

Een paar jaar geleden begon Andy Bell met het maken van soloalbums en op deze albums kon hij zich wel ontworstelen aan de erfenis van het debuutalbum van Ride. The View From Halfway Down (2020) en Flicker (2022) zijn uitstekende albums. Het zijn albums waarop Andy Bell af en toe teruggrijpt op de muziek die hij in het verleden maakte, maar de Britse muzikant flirt op zijn soloalbums vooral met psychedelische pop en kiest, zeker vergeleken met het debuutalbum van Ride, voor een veel minder gruizig geluid met zowel een rol voor gitaren als voor synths.

Deze week verscheen het derde soloalbum van Andy Bell en ook Pinball Wanderer bevalt me uitstekend. Ook op Pinball Wanderer hoor je af en toe voorzichtige flarden van de muziek van Ride, maar ook op zijn nieuwe soloalbum kiest Andy Bell vooral voor een wat trippy geluid, waarin elektronica meestal een grotere rol speelt dan de gitaren en de muziek opvallend melodieus is.

Prijsnummer is wat mij betreft de door Dot Allison gezongen versie van de jaren 80 culthit I’m In Love With A German Film Star van de vergeten Britse postpunk band The Passions. Andy Bell en Dot Allison maken er een prachtige versie van met de titel I’m In Love … en verdrijven de 80s doom met wat zonnestralen en ook nog wat gitaarwerk van NEU gitarist Michael Rother.

Op de rest van het album doet Andy Bell eigenlijk alles samen met Oasis lid Gem Archer en dat doen ze zonder de druk die sinds Nowhere op de album van Ride zit. Door de invloeden uit de psychedelica zit er een geweldige flow in de songs op Pinball Wanderer en het is een flow die wordt versterkt door de geweldige ritmes, die soms ook wel wat doen denken aan de muziek die in de Madchester scene werd gemaakt door onder andere The Stone Roses, maar het heeft soms ook wel wat van de Afrobeat.

Zeker de wat langere tracks op het album hebben een geestverruimend effect en het wordt allemaal nog wat mooier wanneer Andy Bell er wat gruizig gitaarwerk tegenaan legt. Het klinkt allemaal heerlijk ontspannend, maar de songs op Pinball Wanderer zijn uitstekend en ook op de zang van Andy Bell valt niets aan te merken. Nog meer dan op zijn vorige soloalbums maakt Andy Bell vooral indruk met de muziek. Het album schiet meerdere kanten op en alles klinkt even lekker, zeker wanneer je in de stemming bent voor een psychedelische luistertrip als deze.

Het blijft bijzonder dat Andy Bell er met Ride nooit echt in is geslaagd om in de buurt te komen van het legendarische debuutalbum van de band, maar dat nu op zijn soloalbums al voor de derde keer op rij doet. Mij hoor je hier niet over klagen, zeker niet als het uitstekende albums als deze oplevert. Erwin Zijleman

Ik zat al een paar zinnen verder. Erasure natuurlijk

Apple Green UFO is een uiterst fijn nummertje.