clipping. - Dead Channel Sky (2025)

“The sky above the port was the color of television, tuned to a dead channel.” aldus William Gibson in zijn literaire cyberpunk klassieker Neuromancer.

De kleur van een ‘dood tv-kanaal’ is nu vaak zwart of blauw en geluidsloos. Maar tot diep in de jaren ’90 was dit zwart-wit gestippeld en ging vergezeld van statisch klinkende ruis. Het vormt een duidelijk startpunt voor het nieuwe album van experimenteel hiphoptrio clipping. – genaamd Dead Channel Sky – dat vol zit met dit soort ruis en zijn intro start met het geluid van een 56k inbelmodem.

De fascinatie voor sciencefiction is al jarenlang terug te vinden bij de conceptuele ideeën van clipping., zowel in de muziek alsook de lyrics. 2016 album Splendor & Misery ontving er zelfs een Hugo Award nominatie voor; de literaire prijs binnen het genre. Na een omzwerving langs horror op de vorige twee albums kun je dus stellen dat het trio terug is op welbekend terrein. Maar de kern van het subgenre cyberpunk – waar digitale (r)evolutie, anarchisme, en de waarschuwing voor een veranderende maatschappij centraal staan – is inmiddels retro futuristisch. Het beste voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld de film Blade Runner, waar de ‘toekomst’ zich letterlijk afspeelt in 2019.

Echt sprake van een conceptalbum is er niet. Noem het eerder een hartverwarmende ode aan vervlogen tijden. Een collectie van stream of consciousness kortverhalen met een bijpassende muzikale throwback. Er is geen beter voorbeeld dan openingstrack Dominator dat de gelijknamige electronic klassieker van Nederlands collectief Human Resource samplet, tekstueel verwijst naar hiphopgroep Public Enemy hun Bring The Noise en dit alles verpakt in een 90’s UK Garage geluid. Daar stopt het natuurlijk niet, met ook ruimte voor vleugjes: acid house, breakbeat, techno en electrofunk. Zo waant de luisteraar zich bij de clubscènes van Kathryn Bigelow haar Strange Days film en de track Mirrorshades Pt. 2 verwijst zelfs min of meer naar de spiegelzonnebrillen die de karakters in The Matrix dragen. Kortom, clipping. (digitaal grapje of niet: jongens haal die punt eens weg. Nu begint de helft van mijn zin steeds weer met een door autocorrectie geforceerde hoofdletter.) laat een geluid horen waarvan we ooit dachten dat het cool en futuristisch was en stiekem is het dat eigenlijk nog steeds.

Door de poëtische insteek en het waarschuwend cynische toontje krijgt Dead Channel Sky een pulp fiction en/of film noir toontje mee wat onlosmakelijk verbonden is met cyberpunk. “Raindrops on the hood of the El Dorado, her acrylics clickin’ on the headlight. Her bubblegum poppin’, her head slightly angled. down and to the right. And her angel pendant danglin’ like a lynched bird” klinkt het als een licht pretentieuze omschrijving uit een nooit geschreven Philip Marlowe boek van Raymond Chandler. Heel het middelste gedeelte van dit album staat in het teken van dit soort passages, slechts op een hoorspel-achtige manier ondersteund door digitale geluiden en ruis. Versterkt door de vele intro’s en outro’s van zowel gitarist Nels Cline (onder andere bekend van rockband Wilco) als electronic project Bitpanic slaat de sfeer plots om en lijkt de clubscene van eerder ver weg.

Als je clipping. al iets kan verwijten, is het dat alle heerlijke dancefloor fillers van dit album aan het begin zijn geplaatst en deze sfeer pas op de laatste 3 tracks weer terugkomt. Juist door het mixtape-achtige karakter van dit werkstuk had een betere verhouding binnen de tracklist tussen die knallers en de literair abstracte soundscapes geen probleem moeten wezen. Het vreemde advies luidt dan ook om in dit geval lekker de SHUFFLE-knop in te drukken. Iets wat we op onze redactie niet snel aanraden, maar nu zorgt het juist voor een heerlijk spannende balans.

Schreef ik voor Written in Music.