clipping. - Dead Channel Sky (2025)

Kerst valt wel heel vroeg dit jaar. Vooral zin in nummertje 19, natuurlijk.

De vorige plaat vind ik erg gaaf, dus ook wel benieuwd naar deze.

Dan kun je je hier zeker geen spreekwoordelijke buil aan vallen, want dit is met gemak m'n favoriete clipping. tot nu toe: niet al te veel onnodige moeilijkdoenerij, maar nog steeds verdomd avontuurlijk en zelfs dansbaar, als je af en toe een paar spastische moves tussendoor maakt.

Change the Channel.... Keith Flint/the Prodigy all over again. Breathe with me!

Wacht maar tot je de Aphex Twin-breakbeats hoort op diverse van de andere nummers. Kapotje van genotje, om Johnny Marr te citeren.

“The sky above the port was the color of television, tuned to a dead channel.” aldus William Gibson in zijn literaire cyberpunk klassieker Neuromancer.

De kleur van een ‘dood tv-kanaal’ is nu vaak zwart of blauw en geluidsloos. Maar tot diep in de jaren ’90 was dit zwart-wit gestippeld en ging vergezeld van statisch klinkende ruis. Het vormt een duidelijk startpunt voor het nieuwe album van experimenteel hiphoptrio clipping. – genaamd Dead Channel Sky – dat vol zit met dit soort ruis en zijn intro start met het geluid van een 56k inbelmodem.

De fascinatie voor sciencefiction is al jarenlang terug te vinden bij de conceptuele ideeën van clipping., zowel in de muziek alsook de lyrics. 2016 album Splendor & Misery ontving er zelfs een Hugo Award nominatie voor; de literaire prijs binnen het genre. Na een omzwerving langs horror op de vorige twee albums kun je dus stellen dat het trio terug is op welbekend terrein. Maar de kern van het subgenre cyberpunk – waar digitale (r)evolutie, anarchisme, en de waarschuwing voor een veranderende maatschappij centraal staan – is inmiddels retro futuristisch. Het beste voorbeeld hiervan is bijvoorbeeld de film Blade Runner, waar de ‘toekomst’ zich letterlijk afspeelt in 2019.

Echt sprake van een conceptalbum is er niet. Noem het eerder een hartverwarmende ode aan vervlogen tijden. Een collectie van stream of consciousness kortverhalen met een bijpassende muzikale throwback. Er is geen beter voorbeeld dan openingstrack Dominator dat de gelijknamige electronic klassieker van Nederlands collectief Human Resource samplet, tekstueel verwijst naar hiphopgroep Public Enemy hun Bring The Noise en dit alles verpakt in een 90’s UK Garage geluid. Daar stopt het natuurlijk niet, met ook ruimte voor vleugjes: acid house, breakbeat, techno en electrofunk. Zo waant de luisteraar zich bij de clubscènes van Kathryn Bigelow haar Strange Days film en de track Mirrorshades Pt. 2 verwijst zelfs min of meer naar de spiegelzonnebrillen die de karakters in The Matrix dragen. Kortom, clipping. (digitaal grapje of niet: jongens haal die punt eens weg. Nu begint de helft van mijn zin steeds weer met een door autocorrectie geforceerde hoofdletter.) laat een geluid horen waarvan we ooit dachten dat het cool en futuristisch was en stiekem is het dat eigenlijk nog steeds.

Door de poëtische insteek en het waarschuwend cynische toontje krijgt Dead Channel Sky een pulp fiction en/of film noir toontje mee wat onlosmakelijk verbonden is met cyberpunk. “Raindrops on the hood of the El Dorado, her acrylics clickin’ on the headlight. Her bubblegum poppin’, her head slightly angled. down and to the right. And her angel pendant danglin’ like a lynched bird” klinkt het als een licht pretentieuze omschrijving uit een nooit geschreven Philip Marlowe boek van Raymond Chandler. Heel het middelste gedeelte van dit album staat in het teken van dit soort passages, slechts op een hoorspel-achtige manier ondersteund door digitale geluiden en ruis. Versterkt door de vele intro’s en outro’s van zowel gitarist Nels Cline (onder andere bekend van rockband Wilco) als electronic project Bitpanic slaat de sfeer plots om en lijkt de clubscene van eerder ver weg.

Als je clipping. al iets kan verwijten, is het dat alle heerlijke dancefloor fillers van dit album aan het begin zijn geplaatst en deze sfeer pas op de laatste 3 tracks weer terugkomt. Juist door het mixtape-achtige karakter van dit werkstuk had een betere verhouding binnen de tracklist tussen die knallers en de literair abstracte soundscapes geen probleem moeten wezen. Het vreemde advies luidt dan ook om in dit geval lekker de SHUFFLE-knop in te drukken. Iets wat we op onze redactie niet snel aanraden, maar nu zorgt het juist voor een heerlijk spannende balans.

Schreef ik voor Written in Music.

Bijna goed. Het lijkt mij aannemelijker, mede door de door jou juist geïdentificeerde verwijzing naar Neuromancer in de albumtitel, dat het nummer verwijst naar het Gibson-personage Molly Millions wiens ogen worden aangezien voor een spiegelende zonnebril. Dat soort zonnebrillen zijn natuurlijk wel een verplicht nummertje binnen cyberpunk. Overigens lijkt het erop dat de 'Pt. 2' een verwijzing is naar 'Mirrorshades' van The Information Society, over inderdaad, Molly Millions. Qua sfeer sluit dit heel onverwachte clipping.-uitstapje wel prima aan.

Slowgaze dat is ook een goede en wist ik niet van die andere track, makes sense. In de begeleidende tekst bij de promo stond dat het voornamelijk verwees naar Mirrorshades - Wikipedia - en.wikipedia.org

Ach, het was een beetje eigen interpretatie. Ik blijf achter mijn Matrix verwijzing staan, omdat het ook een grotere herkenbaarheidsfactor geeft aan mijn verhaal. Dat heeft het wel nodig, vind ik.

Dodger: nummer van het jaar? De eeuw? Het leven?

De leven?

Deze leventje

Mag ook!

De singles bevielen al, maar het album loopt goed en heeft nog wat aanvullende knallers; met name Dodger en Mirrorshades, Pt. 2 (dat me doet denken aan Miss Kittin - Requiem for a Hit). Sowieso veel echo's van 90's dance, dat bevalt goed. Ik begin met 4*, met kans op stijging.

O ja, ik geef het toe, ik heb die drie kantjes niet gelezen, maar ik was die verhalenbundel al tegengekomen via Wikipedia. Je Matrix-verwijzing hoef je ook zeker niet in te trekken; het is een prima ingangspunt. Wat ik zo op de interwebs lees is dat Trinity gebaseerd zou zijn op Molly Millions. Maar zelfs als dat niet zo is, dan zit er vast een goede overlap tussen verschillende cyberpunk-films, -boeken en andere -media. Daar put Dead Channel Sky in elk geval goed uit, want er zitten ook Philip K. Dick-verwijzingen ('Mood Organ') tussen en wellicht ook Blade Runner-referenties. Maar ik geef het toe: de periode dat ik het lekkerste ging op sciencefiction is al wel een tijdje geleden, dus er zal best een hoop zijn dat ik over het hoofd zie.

En alweer een voltreffer van de heren! Ik zet in met een 4*, maar zie deze score wel nog stijgen.

Ik sloeg aan op deze post dus ging Dodger als eerste luisteren. Allemachtig wat goed!

OutKast - B.O.B. vibes

Nu gauw de rest van het album luisteren.

Change the Channel is echt tering lekker!

Outkast idd, omdat de flow een hoog André 3000 gehalte heeft. Maar Change the Channel heeft toch ook wel een hele hoge Urban Dance Squad vibe

Scams heeft een hoog 'urrrbody-in-the-club-get-tipsy'-gehalte. Beetje irritant na het geweldige Dodger...

Haha, ook precies het nummer waar ik vandaag afhaakte. Alles daarvoor beviel wel erg goed!

Ongetwijfeld geen toeval.

Lol!

De eerdere album van clipping. heb vrij snel links laten liggen. Waarschijnlijk onterecht, want dit is toch prima muziek. Ik had verwacht dat dit album van het type hate-it-or-love-it zou zijn, maar ik kom eigenlijk ergens in het midden uit. Vooral het begin vind ik sterk. Echt iets wat ik zoek in dit subgenre. Er vallen lijntjes met El-P te trekken, dus alleen maar pluspunten tot zover. Toch zitten er – op de raps na – toch veel delen tussen die ik wat middelmatig (en soms ronduit irritant) vind. Ze doen mij niet zoveel in ieder geval. Het grote deel van de productie op Dodger vind ik bijvoorbeeld ook niet heel denderend, maar de fenomenale laatste minuut laat geeft je wel het gevoel dat het hele nummer geweldig is. Tekenend voor het hele album, denk ik. Muzikaal dus wisselvallig, qua raps vind ik het wel heel sterk!

Muzikaal aardig gedaan. Met het continue ironische toontje van de rapperts, blijkbaar vinden ze zichzelf érg edgy, doen ze zichzelf en mij als luisteraar tekort. Na een paar nummers wordt dat toch wel vervelend.

clipping. heeft één rapper (zonder t overigens). Ik heb geen idee waarom hij zichzelf edgy zou vinden. Heb je voorbeelden?

Ik weet dat de schrijfwijze van rapper zonder t is. Ik vind het alleen leuk om de t toe te voegen. Ik wist niet dat het één rappert was, ik ging af op de bandfoto. Het is inderdaad de hele tijd dezelfde stem, ja.
Het continue ironische/verveelde toontje van deze ene rappert wekt op mij de indruk dat hij zichzelf erg edgy vind. Geen idee of dat echt zo is.

Eén rappert, twee producerts.

Zeg je ook altijd “yo, yo, yo” (incl. handgebaren) als iemand zegt dat hij naar hip hop luistert? #dtv

Vroeger wel eens gedaan, maar tegenwoordig kan dat echt niet meer