Japanese Breakfast - For Melancholy Brunettes (& sad women) (2025)

Kan er nog eens iemand naar Honey Water luisteren?
Wat een opbouw, voor mij kan dit nummer mee met het beste werk van Lana Del Rey in NFR-tijden.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Japanese Breakfast - For Melancholy Brunettes (& sad women) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Japanese Breakfast - For Melancholy Brunettes (& sad women)
Michelle Zauner’s Japanese Breakfast keert bijna vier jaar na het prachtige Jubilee terug met For Melancholy Brunettes (& sad women), dat een duidelijk ander, maar wederom wonderschoon geluid laat horen

Ik vond het in 2021 verschenen Jubilee van Japanese Breakfast in eerste instantie een wat tegenvallend album, maar uiteindelijk groeide het uit tot een van mijn favoriete albums van dat jaar. Het deze week verschenen For Melancholy Brunettes (& sad women) wist me daarentegen onmiddellijk te betoveren. Michelle Zauner kiest op het nieuwe album van Japanese Breakfast voor een meer ingetogen geluid dat op bijzondere wijze is versierd met weelderige arrangementen die soms sprookjesachtig aan doen. Het is een geluid waarin de stem van Michelle Zauner nog wat beter tot zijn recht komt. De bijzonder mooie productie van topproducer Blake Mills is de kers op de taart. Prachtalbum.

Met Jubilee maakte Japanese Breakfast in de zomer van 2021 wat mij betreft een van de allerbeste albums van dat jaar, wat een top 3 notering in mijn jaarlijstje opleverde. Het derde album van Michelle Zauner leek op het eerste gehoor misschien vooral een feelgood popalbum, dat wat minder avontuurlijk klonk dan de twee albums die er aan vooraf gingen, maar de songs van de muzikante met zowel Amerikaanse als Zuid-Koreaanse wortels bleken over te lopen van de goede ideeën en verrassende invloeden.

Ik raakte nog wat meer onder de indruk van Michelle Zauner toen ik haar boek Crying in H Mart: A Memoir had gelezen, waarin ze fraai uiting geeft aan de worstelingen die ze heeft gehad met haar deels Amerikaanse en deels Zuid-Koreaanse identiteit. Michelle Zauner heeft ons geduld sinds de zomer van 2021 helaas stevig op de proef gesteld, maar deze week keert ze terug met For Melancholy Brunettes (& sad women).

Met tien songs en maar net een half uur muziek is het album aan de korte kant, maar de muzikante uit Philadelphia, Pennsylvania, heeft wederom vakwerk afgeleverd. Waar Jubilee bijna vier jaar geleden vooral koos voor pop, opent For Melancholy Brunettes (& sad women) voor een meer ingetogen geluid. Opener Here Is Someone is een folky track, maar het is wel een folky track die rijkelijk is versierd met orkestraties.

Het levert een wat sprookjesachtig geluid op en het is een geluid dat uitstekend past bij de mooie stem van Michelle Zauner, die wat meer ingetogen zingt dan op haar vorige albums. Het geluid van de openingstrack wordt doorgetrokken in het eveneens prachtige Orlando In Love, dat ook opvalt door prachtige klanken van onder andere flink wat strijkers. Het is een geluid dat terugkeert in de meeste tracks op het album.

Wat direct opvalt bij beluistering van For Melancholy Brunettes (& sad women) is dat Michelle Zauner, die voor het eerst koos voor een professionele studio, dit keer veel meer aandacht heeft besteed aan de productie. Het album klinkt niet alleen bijzonder mooi, maar laat ook een gelaagd geluid horen vol bijzondere details. Het verraadt de hand van een producer van naam en faam en dat blijkt ook te kloppen, want niemand minder dan Blake Mills (Feist, Laura Marling, Jesca Hoop) produceerde het nieuwe album van Japanese Breakfast.

For Melancholy Brunettes (& sad women) laat net als de vorige albums van Japanese Breakfast invloeden uit de jaren 80 horen en is niet vies van hier en daar wat donkere klanken, maar door de weelderige arrangementen klinkt de muziek van Michelle Zauner soms wat weemoedig maar geen moment deprimerend.

Michelle Zauner en Blake Mills tekenen voor het grootse deel van de muziek op het album, maar de gelouterde producers wist ook werelddrummers als Matt Chamberlain en Jim Keltner naar de studio in Los Angeles te halen, wat nog wat extra glans toevoegt aan het zo mooie geluid.

For Melancholy Brunettes (& sad women) klinkt totaal anders dan de terecht zo bejubelde voorganger Jubilee, maar ik vind het meer ingetogen en prachtig ingekleurde geluid van Japanese Breakfast, dat op zich net wat beter in mijn muzikale straatje past, minstens net zo mooi als de aanstekelijke en avontuurlijke pop op het vorige album.

Michelle Zauner bewees met Crying in H Mart: A Memoir al dat ze uitstekend kan schrijven en ook de teksten op For Melancholy Brunettes (& sad women) zijn van hoog niveau. Michelle Zauner heeft ons lang laten wachten op de opvolger van Jubilee, maar maakt ook met haar vierde album weer diepe indruk. Erwin Zijleman

Gewoon weer een fijn en melancholisch album zoals we inmiddels gewend zijn van Japenese Breakfast. Er staan weer een paar erg fijne nummers op, anderen glijden weer iets makkelijker langs me heen.

Jubilee is de plaat die Michelle Zauners moet maken om het overlijden van haar moeder een plek te geven. Als geen ander hoopt haar ouder op het sterfbed dat ze in staat is om het leven weer glans te geven. Jubilee is meer dan een prachtig geslaagd eerbetoon aan de roots en aan de familiebanden van de singer-songwriter: het is de bewustwording dat het leven gewoon doorgaat. Na een zorgvuldig gekozen stilte en voorbereiding komt dan nu het waardige vervolg in de vorm van For Melancholy Brunettes (& Sad Women).

Beter dan met openingstrack Here Is Someone kan je die voortgang niet verwoorden. Al raak je met een lied slechts één persoon, dan is het doel al bereikt. Juist die songs versterken de momenten waar je jezelf aan vasthoudt. Elk nummer roept de gedachtes op naar een specifieke gebeurtenis, soms triest, soms gelukkig makend. Het is de spirituele invalshoek waar Japanese Breakfast haar werk altijd al mee inkleurt. Met deze opzet nodigt ze de luisteraar uit om na te denken. Een zelfhulppakket om mee verder te groeien. Dat dit ook nog eens prachtige songs oplevert, is een mooie bijkomstigheid.

Het volgesmeerde Here Is Someone is meer dan een ochtendontbijt, het is een rijkelijk gevulde tafel, waarbij alles op een satijnwit kleed is uitgestald. Het is vooral het samenspel tussen Michelle Zauners en producer Blake Mills. Samen zijn ze verantwoordelijk voor het merendeel van het instrumentale arrangement, waar het orgeltoetsenwerk van Dory Bavarsky en Joseph Lorge, de saxofoonuithalen van Adam Schatz en de gitaarakkoorden van Alam Khan voor de verfijning zorgen. Een aanpak die Japanese Breakfast vervolgens op de rest van de songs toepast. De grootste kracht hierbij blijft het unieke zachte stemgeluid van Michelle Zauners die zich prima voor deze van Burt Bacharach afgeleide wijze van componeren leent. Een hoog lichtgewicht vintage seventies musical sfeertje. Geniale barokke liftmuziek, maar ook een tikkeltje saai.

Het opbouwende Orlando in Love mengt het epische Orlando Innamorato veldslag heldengedicht van Matteo Maria Boiardo met het indrukwekkende The Connoisseur schilderij van Eduard von Grützner en geeft hier een eigen geromantiseerde dromerige draai aan. Dan volgt het hoogtepunt van de plaat waar Blake Mills de schoonheid van noise en shoegazer met dreampop tot een kolkend geheel laat samensmelten. Honey Water krijgt hier vervolgens nog een regenlading van pianopartijen overheen gegoten, waardoor het nazomerbriesje nog net wat sterker aangezet wordt. Tussen de regels door lees je dat een vrouw zich altijd ondergeschikt aan de man moet opstellen. Een emancipatiesong in wording, afgeremd door die onafhankelijkheidspositie.

Het uptempo heen en weer rockende Mega Circuit draagt in alles de zorgeloze zomers uit vergeten tijden uit. Daar waar de jeugdige onschuld ontmaagd wordt en men het licht opstandige gedrag nog tolereert. Ook de Little Girl zuiverheid voedt zich met die branie. De eerste publieke dronkenschap en de schaamte voor ongepast gedrag. Het zijn de onhandigheden waarvoor ze niet meer voor advies bij haar moeder kan aankloppen. Dan zoek je de verbintenis in die andere familietak. Leda is gebaseerd op het eerste contact met haar vader, na een lange periode van stilte. Onwennig, aarzelend, veilig op telefoonafstand. Het is eigenlijk te triest voor woorden, Michelle Zauners geeft die eenzaamheidszinnen hier wel betekenis.

Dat de dood van haar moeder nog steeds niet helemaal verwerkt is, merk je in het ontroerende maar tevens opwindende Picture Window. Het zijn de spoken in huis die rusteloos ronddwalen. Het zijn de geesten die de leegtes in fotolijstjes denkbeeldig opvullen. Grunge drummer Matt Chamberlain zorgt voor de opzwepende drumslagen en geeft er een rockende twist aan. Is het vreemd dat ik bij de samenwerking met Jeff Bridges aan Kris Kristofferson moet denken? Ook hier betreft het een muzikant die tevens een mooie acteer carrière heeft opgebouwd. Natuurlijk is dat niet vreemd en ook Men in Bars zou zich prima voor een filmisch liefdesdrama lenen. Jeff Bridges in de rol van getraumatiseerd oorlogsveteraan, die zijn problemen wegdrinkt. Michelle Zauners als de trouw gebleven echtgenote, die hem hierin bijstaat. Een oprechte country tranentrekker, wel typisch Amerikaans.

De Californische Winter in LA liefdesverklaring benoemt de eenzaamheid als de verlate liefde een asgrijze sluier over de zon heen drapeert. Een speels en onaf niemendalletje van een liedje, dat zich er met moeite tussen wringt. Aan de prachtige begeleiding ligt het niet, die is bij het door zware strijkers gedragen Magic Mountain ook weer hemels. Het is eerder zo dat Michelle Zauners na de dood van haar moeder ook die Zuid- Koreaanse afkomst begraaft. Juist door die invloed maakt ze tekstueel en muzikaal op Jubilee het grote verschil. Op For Melancholy Brunettes (& Sad Women) presenteert ze zich te vaak als girl next door, te gewoontjes, te onopvallend, te Amerikaans.

Japanese Breakfast - For Melancholy Brunettes (& Sad Women) | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com