Neil Young - Oceanside Countryside (2025)

Voor de goede orde, dit is dus niet dezelfde schijf die in Archives Vol. III zit, maar het album dat in 1977 of aangeboden aan Reprise, waarna Mo Ostin zei dat het meer werk nodig had.

Schijnt alleen op LP en digitaal uit te komen. Maar zien is geloven.

Field of Opportunity is al uit en bevat in tegenstelling tot de Vol. III versie alleen de vocalen van Young en dus niet die van Nicolette Larson.

Lost in Space, Captain Kennedy en the Old Homestead zijn dezelfde versie als op Hawks and Doves, de rest is niet eerder (op vinyl) uitgebracht.

Bijzondere release dus, waarvan de ene helft al bekend is.

Info uit de NYA-app:
Oceanside Countryside is the latest of Neil Young's great “lost” albums to be released as part of his Analog Original Series (AOS). The album was recorded from May to December 1977, preceding the release of Comes A Time in 1978. The two albums share the same country/folk sound, and three songs (“Goin’ Back,” “Human Highway” and “Field of Opportunity”) appear on both albums.

Overzichtelijk is het allemaal niet meer. Het hele Archives gebeuren van Young is een zootje geworden. Maar dat past ook wel weer bij de wispelturige man die altijd al gedaan heeft waar hij zin in had. Dan doet Dylan's kamp dat toch allemaal een stuk beter.

ik ben toch wel heel blij met de aankondiging van Oceanside Countryside. Misschien is het album (zoals Homegrown, Chrome Dreams, Hitchhiker en later op ook Homefires/(Last Dance?)) vooral voor de completisten, toch ben ik blij dat Neil door de archieven schraapt en zoveel moois uitbrengt.
Zelfs na alle releases van recente jaren, is er nog zoveel uniek materiaal dat nog niet is uitgebracht. Ook uit de periode van begin jaren 70.
En dus ben ik - niet eens voorzichtig - al aan het uitkijken naar wat volgt op Oceanside Countryside .
In het bijzonder naar releases met pareltjes als Barefoot Floors, Last Dance en New Mama (studio/band versies) en Sad Movies. Dat zijn zijn toch wel dé holy grails (inmiddels).
Wat meer uitgaven van de 1973 tour zijn ook nog steeds welkom.

Maar eerst genieten van Oceanside Countryside. Jaren geleden al vele malen genoemd en nu straks eindelijk fysiek in handen, zoals het in 1977 zou zijn uitgebracht. Mijn dank is groot.

Op zich heb je gelijk, want je zoekt je rot als je een beetje de tijdlijn wil zien/volgen. Aan de andere kant ben ik daarom blij dat ik een abonnement heb op de NYA app.

Eens ook met Market, want toch eens wat meer verdiept in deze release en ben erg nieuwsgierig geworden

In principe kun je binnen de NYA App al dit album als playlist maken. Dance Dance Dance is namelijk op vol. III al de versie zonder Nicolette (in tegenstelling tot wat ze in het persbericht beweren).

Moet even kijken wat ik schreef bij deze schijf van Vol. III maar 4,5* wordt dit zeker.

Zijn dit allemaal akoestische versies?
Het is weer een album om naar uit te kijken. Tegelijkertijd ben ik inmiddels erg terughoudend om dit blindelings aan te schaffen. Er is geen touw meer aan vast te knopen als het gaat om zogenaamde bedoelde releases uit de jaren 70. Pocahontas staat inmiddels op 5 verschillende albums bijvoorbeeld.
Als de versies dermate afwijken en anders klinken dan de bekende dan wat we kennen is het wel een aangename toevoeging. We gaan het weer meemaken.

Beetje offtopic, maar voor diegene die moeite hebben met de volgorde van releases enzo: Neil Young Archives - timeline. De nieuwe releases zijn nu eenmaal niet chronologisch of gebundeld per decennia ofzo, maar een zooitje is het zeker niet.
En weer ontopic: volgens mij is niet alles akoestisch maar speelt Neil wel alle of de meeste instrumenten, according to its website

pmac The Old Homestead, Captain Kennedy en Lost in Space zijn dezelfde versies als op Hawks and Doves. Pocahontas is dezelfde versie als op Rust Never Sleeps.

It Might Have Been en Dance Dance Dance zijn met dezelfde band als van Field of Opportunity op Comes a Time, echter de laatste is zonder de overdubs van Nicolette Larson.

De overige nummers zijn dezelfde als op de Oceanside Countryside schijf van Archives Vol. III, oftewel Neil Young solo die zelf meerdere instrumenten en harmoniezang heeft ge-overdubd. Sail Away is in principe dezelfde versie als op Rust Never Sleeps, maar ook hier zonder Nicolette Larson.

Soort van Comes a Time... naked dus.

Sail away is echt mijn herontdekking sinds Archives 3. Blijft zo lekker in je hoofd hangen

Dus als ik het goed begrijp zijn alleen de versies van Dance Dance Dance en Field of Opportunity nog niet eerder uitgebracht. Het zijn versies die iets anders zijn dan die op Archives Vol.3 (andere achtergrondzang). Tenminste, dat las ik op: Neil Young to release lost album, ‘Oceanside Countryside’ – SuperDeluxeEdition.

papat klopt, de gimmick is vooral dat de LP geheel analoog gemixt en gemasterd is. En dat op 3 of 4 nummers na nog niks op vinyl verschenen is.

Net als destijds de helft van Dume of Odeon Budokan.

Komt tóch ook op CD uit, als ik 's mans website mag geloven.

De hoes kwam me bekend voor. Dezelfde foto is al eens gebruikt voor een single uitgave van Like a Hurricane. Uitgebracht in Duitsland en Japan in 1977. De song was op deze single overigens afgeknepen op 5:25


Just a moment... - discogs.com

Ik zit die foto te bekijken, maar het lijkt wel of die benen los op tafel liggen.

Uitgesteld tot 25 april, lijkt het.

Lame

Vraagje voor de echte Neil Young kenners hier op de site. Is het artwork dat nu gebruikt wordt voor dit album hetzelfde als wat in 1977 voorzien was ? De foto komt uit die tijd want is al eens gebruikt voor een single-uitgave.

Heeft men destijds de foto gebruikt voor de single (omdat het album niet uitgebracht werd) of gebruikt men nu in 2025 een foto uit die tijd omdat er nog geen artwork voorhanden was ?

Ik vind daarnaast het artwork van Homegrown zeer mooi. Zelfde vraag daarbij. Nu bedacht of destijds al de bedoeling geweest ?

Homegrown was in principe gereed om uitgebracht te worden, dus de hoes door is gebruikt voor de recente uitgave is ook daadwerkelijk de hoes die in 1975 bedacht was.

Dit album was nog niet zo ver dat er ook daadwerkelijk een hoes voor was ontworpen, dus de hoes die hier gebruikt is, net zoals bij Chrome Dreams, pas later bedacht. Hij is inderdaad wel als single en bij een bootleg versie van Chrome Dreams gebruikt.

Klopt.

Toch al op Spotify: https://open.spotify.com/album/40ChvqM7J5wXo5SgducJwt?si=kgKfEFIXSk2FNA1vW1Lc-Q

Begrijp me niet verkeerd. Dit is een prima album, maar iedere keer hetzelfde materiaal uitgeven, waar mogelijk één noot was langer wordt gespeeld, levert een op zijn minst een nogal vaag oeuvre op de laatste jaren.

Dit is dan ook écht een release voor op vinyl, of mensen die Vol. III niet willen kopen. 4 van de 10 nummers staan alleen daarop en the Old Homestead is 30 seconden ingekort (een paar zinnetjes zijn eruit ge-edit).

Field of Opportunity is niet dezelfde versie als op Vol. III en Comes a Time, want de zang van Nicolette Larson is pas bij de Comes A Time sessies opgenomen, nadat dit album is aangeboden aan Reprise. Hier zingt Neil dus harmonie met zichzelf; het zou me niks verbazen als deze versie ook op Vol. III had moeten staan maar er per ongeluk de verkeerde master is gebruikt.

Voor mij niks nieuws onder de zon omdat ik Vol. III dus wel heb. En voor één andere track ga ik niet een heel album kopen. Volledige review volgt spoedig.

Op zichzelf natuurlijk een uitstekende plaat maar net als bij andere releases van de afgelopen jaren veel te veel nummers die we al hebben al dan niet net een iets andere mix. It might have been en Dance dance dance zijn dan het meest afwijkend. Dat is voor mij niet genoeg om deze aan te schaffen. Wel een coole hoes overigens.

(gretig citerend uit eigen werk, zie ook mijn reviews bij NYA Vol. II en III)

Over Oceanside/Countryside en het album wat er uiteindelijk uit voortkwam gaan de wildste verhalen rond. Volgens sommige mensen is Oceanside/Countryside simpelweg de oorspronkelijke titel van Comes a Time, voordat Young er 200.000 exemplaren van terugkocht van zijn platenmaatschappij omdat hij toch niet tevreden was met de volgorde van de nummers op de plaat. Een andere verhaal is dat de mastertapes beschadigd zijn geraakt bij het vervoer naar de perserij en dat Young daarom de platen terug kocht. Wat er daarna met de platen is gebeurd is maar net aan wie je het vraagt. Het ene verhaal is dat Young alle exemplaren met een shotgun kapot heeft geschoten, het andere dat hij het als dakpannen voor zijn schuur heeft gebruikt.

Oceanside/Countryside zou ook de titel zijn geweest van een album dat Young heeft aangeboden aan zijn platenmaatschappij, maar waarvan Mo Ostin tegen hem zei: ‘ik weet het niet Neil, maar de nummers hebben nog wat extra’s nodig, waarom speel je ze niet met een band, dan kijken we daarna wel wat het beste klinkt’. Omdat Young eigenlijk nooit kritiek kreeg op zijn albums, nam hij het dit keer ter harte en die overdubs resulteerden dus in Comes a Time.

Dat de gelijknamige schijf in Vol. III waarschijnlijk niet het albums was dat Young aanbood, vermoedde ik al, maar nu weten we het zeker. Want voor ons ligt dan eindelijk, na bijna 50 jaar Oceanside/Countryside.

De eerste opnames van Oceanside/Countryside vonden plaats in Mei 1977; dus nog voor hij met The Ducks op tournee ging en zelfs nog voor American Stars ’n Bars uitgebracht werd. De opnames vonden plaats in de studio van JJ Cale; Crazy Mama’s (Cale Speelt overigens niet mee op deze opnames, maar gek genoeg wél op Comes a Time, dat later in Woodland Studio’s opgenomen werd). De band die op deze nummers speelt is in feite een vroege incarnatie van The International Harvesters (Ben Keith op steel, Rufus Thibodeaux op viool en Karl Himmel op drums). Bassist Joe Osborn is de vreemde eend in de bijt.

Van deze sessie werd uiteindelijk alleen Field of Opportunity gebruikt voor het album Comes a Time (zij het met enkele overdubs). De mix die hier te horen is, zonder Nicolette Larson dus, is dus nieuw. Van de vier overige nummers die in Crazy Mama’s opgenomen zijn is er ééntje niet door Young geschreven, dat is namelijk You’ll Always Live Inside of Me van Bobby Charles; de opname is na afloop door Young aan Charles geschonken, resteren drie nummers, waarvan Everybody’s Alone in het archief is blijven zitten.

It Might Have Been kennen we al van Archives Vol. I (met Crazy Horse uit 1970) en van A Treasure (met the International Harvesters uit 1984). Op de versie van 1970 vertelt Neil dat hij dit nummer voor het eerst hoorde bij een feest van kerk, het was één van zijn favoriete nummers. Hij wist niet wie het geschreven had, maar na als het uit zou worden gebracht op plaat zou hij daar wel achter komen, dacht hij, als ze de royalties wilden bespreken. Inmiddels weten we dat Ronnie Green en Harriet Kane het nummer hebben geschreven en dat Joe London het in 1959 al eens had uitgebracht op single. Het nummer werd vooral gespeeld in 1984 en een paar keer in 1985, daarna verdween het weer uit zijn repertoire. De versie van Crazy Mama’s lijkt al behoorlijk op de live versie van A Treasure.

Dan nog Dance, Dance, Dance. Ik blijf het wonderlijk vinden hoe vaak Young probeert sommige nummers op te nemen. Dance, Dance, Dance is geenszins één van de populairste nummers van Young, echter naast de Crazy Horse versie uit 1969, liefst zes solo live versies uit 1970 en 1971, een versie met Graham Nash op Archives Vol. I, een versie met Tony Joe White op de Harvest 50th anniversary boxset, een live versie uit 1974 op Citizen Kane, Junior Blues is dit alweer de 11e versie van dit nummer op een officiële release. En dat staat op de schijf Union Hall nóg een live versie, gecombineerd met Love is a Rose, dat dezelfde melodie heeft. Op harmoniezang overigens Neil Young zelf. Deze versie lijkt dan weer op de Crazy Horse cover uit 1971. Maar blijkbaar was Young ook met deze versie niet tevreden, want hij bleef tot nu toe in het archief. Ik kan het nummer goed hebben, maar ik had véél liever een versie van Everybody’s Alone gehad.

Tot zover Crazy Mama's. Na afloop van de tour met The Ducks toog Young naar Florida (Oceanside dus), om daar in de Triiad studios verder te werken aan zijn volgende album. De opnames verliepen voorspoedig. ’s Middags naar de studio, 3 a 4 uurtjes werken, en de volgende dag hetzelfde recept. Young deed alle overdubs zelfs, gitaar, piano, harmoniezang, en na een krappe 2 weken had hij nog eens 7 nummers klaar. Van deze 7 nummers heeft slechts een kleine selectie dit album gehaald, tezamen met de 3 eerdergenoemde nummers van Crazy Mama’s.

Logischerwijs zou Pocahontas Oceanside moeten openen (California en Florida liggen immers aan de kust); hier is het echter de afsluiting van kant 2, Countryside dus. De basis voor dit nummer is al in 1976 gelegd; een versie zonder overdubs is te horen op de albums Hitchhiker en Chrome Dreams. Het is één van mijn favoriete Neil Young nummers en de overdubs zijn voor mij een integraal onderdeel van het nummer geworden. De manier hoe Young met zijn gitaar de akkoorden als het ware aanvalt is onovertroffen. Volgens de liner notes van Achives Vol.III is de mix iets anders dan op Rust Never Sleeps. Het verschil is niet significant.

The Old Homestead is een nummer dat Neil Young al in 1974 opnam en, waar hij, vermoedelijk, in 1977 dus overdubs voor heeft opgenomen in Florida. Het nummer zou in eerste instantie op Hawks ‘n’ Doves terechtkomen. Het nummer lijkt quasi-autobiografisch (met referenties naar Crazy Horse en CSNY) en is een typisch voorbeeld van een goed nummer weggestopt op een wat minder (populair) album. De zaag wordt bespeeld door Tom Scribner, Levon Helm heeft Himmel vervangen op drums. Op deze versie 'mist' 30 seconden die wel op Hawks 'n' Doves staan, de volgende zinnen zijn eruit ge-edit:

"You spout ideas from books that you read
Don't you care about this guy's head?"

"We'll say that the shadow is growin' dim
And we need some light to get back to him"

Dan Sail Away, de opener van Oceanside. Weeral een persoonlijk favoriet van het album Rust Never Sleeps. De overdubs die in de Woodland studios zijn zeer subtiel, een klein beetje bas, lichte touch op de drum. De grootste verandering is in feite het vervangen door Young’s harmoniezang door die van Nicolette Larson en daar wordt het nummer nóg beter van. Ik heb het al vaker gezegd als ik het over Rust Never Sleeps heb, maar Young’s teksten hebben in deze periode (77/78) hun hoogtepunt bereikt met prachtige beeldspraak als ‘there’s a road stretched out between us, like a ribbon on the high plane’. Of die weg nou metaforisch is of niet, het beeld dat geschept wordt met één zinssnede is ijzersterk.

Lost in Space is de versie die we kennen van Hawks & Doves. De mix is volgens de liner notes anders, maar wederom zijn de verschillen miniem. Het tape effect dat gebruikt is op ‘Out on the Ocean Floor’ is niet echt populair onder fans, maar het boekje van Hawks ’n Doves geeft hier uitsluitsel over, dit is de ‘Marine Munchkin’ die tot ons spreekt. Lost in Space ligt qua thematiek een beetje in het verlengde van Ride my Llama. Persoonlijk vind ik het een ondergewaardeerd nummer, waarvan ik maar wat blij was dat hij het speelde tijdens het concert in de Ahoy in 2009, slechts één van de 9 keren dat hij het überhaupt heeft gespeeld. Het feit dat het ‘weggestopt’ is op een wat minder populair album van Young zal ook niet helpen. Grappig weetje: het was ooit de bedoeling om het te gebruiken in de film Human Highway, waarvoor nog een soort ruimtescène gepland stond; voor degenen die de film niet hebben gezien, het is er niet van gekomen.

Captain Kennedy is dezelfde take als op Hawks 'n' Doves en net als de base track van Pocahontas opgenomen tijdens de Hictchhiker sessie in Indigo, in Augustus 1976.

Goin’ Back ligt qua sound ligt dicht tegen Lost in Space aan, mede door het gebruik van vibes. Ook thematisch gaat het nummer hand in hand met Lost in Space. Het was me nooit eerder opgevallen, maar nu ik het back to back hoor valt ineens het kwartje. Het nummer werkt in deze uitvoering zeer goed, ik heb niet het idee dat ik wat mis ten opzichte van de Comes a Time versie, ondanks de waslijst aan overdubs. Goin’ Back is overigens wél in de film Human Highway gebruikt, in een soort droom sequentie.

Human Highway is net als Dance, Dance, Dance een nummer dat Young maar niet voor elkaar leek te krijgen. Twee pogingen met CSN (op Vol. II) te horen, wat live solo uitvoeringen op Across the Water en Songs for Judy, solo opnames in de studio (in 1973 en in 1976, die laatste is te horen op Hitchhiker) en vervolgens nog een keer met The Ducks. Eindelijk schoot Young met deze versie raak, naar zijn mening dan. Voornaamste verschil met de versie op Comes a Time zijn wederom de harmonievocalen van Larson die Young’s eigen harmoniën vervangen, wat akkoorden op de banjo en uiteraard drum en bas. En eigenlijk heeft het nummer die opschmuck niet echt nodig, want het werkt prima in deze wat kalere uitvoering. Het nummer is wat minder luchtig en dat past het gewoon wat beter, de CSNY versies waren ook altijd wat zwaarmoedig in toon. Een zeer goede versie, maar haalt het nét niet bij de eerdere CSNY versies.

Al met al kom ik net iets lager uit dan de gelijknamige schijf van Vol. III. Daar staat net wat meer exclusief materiaal op, zoals Peace of Mind en Comes a Time. Dus 4,5*

Zojuist bij een lokale platenboer mijn vinyl reservering mogen ophalen en direct het album opgezet. De digitale versie had ik al beluisterd en dus wist ik bij voorbaat dat Oceanside Countryside zeer de moeite waard is. Eigenlijk zou ik voor de zwarte variant gaan, maar ik las hier en daar dat de clear vinyl variant een beter geluid zou hebben en gelukkig was men coulant om de zwarte om te wisselen voor de clear uitgave. Van deze versie is bekend dat hij in Haarlem geperst is (bron: discogs. Of hij werkelijk beter klinkt, kan ik moeilijk beoordelen. Wat ik wel weet is dat de clear editie mooi flat en gecentreerd is en ik heb werkelijk geen tik of pop kunnen horen. Ondanks het feit dat de LP in een papieren hoes zat, die ik natuurlijk terstond heb vervangen door een Mofi sleeve.

Over het album zelf valt te vertellen dat de uitvoeringen van deze voornamelijk oh zo bekende songs hier beter op z'n plaats zijn dan op Comes A Time en Hawks and Doves. Ook de mixes zijn behoorlijk anders, zoals bijvoorbeeld de geluidseffecten bij Pocahontas. Het album klinkt rijk en vooral kant A staat als een huis. 'Field of Opportunity' (begin kant B) is nooit een favoriet geweest, maar deze versie is dan wel een verbetering ten opzichte van die op Comes A Time. Door de aanwezigheid van 'Dance, Dance, Dance' en 'Field of Opportunity' net geen 5 sterren, maar wel een dikke 4,5.

Tot slot hoop ik nog steeds dat Oceanside Countryside niet het laatste 'bijzondere nooit uitgegeven' jaren 70 album zal zijn. Iemand op Steve Hoffman plaatste een mooi overzicht van songs die in de eerste helft van de jaren 70 zijn opgenomen en (deels) op NY Archives staan. Zoveel moois, waarvan je hoopt dat die alsnog op CD/vinyl verschijnen. Barefoot Floors, New Mama (electrische band versie), Last Dance (studio versie), Sad Movies, River of Pride, zo maar een paar juweeltjes die mij te binnen schieten.

Ah, nog een Hoffman lid!

Zwart vinyl zou van gerecycled vinyl zijn en daar hebben veel mensen slechte ervaring mee. Ik kan er geen uitspraken over doen, ik draai alleen CD's, Spotify en NYA.com.

Ik luister er naar op YTMusic en vind het best fijn dat Neil een soort 'greatest hits' heeft gemaakt van een aantal akoestische nummers. Hoef ik het zelf niet te doen. Voor de rest geef ik iedereen groot gelijk: 'lost album'? Er is inderdaad geen touw aan de diverse releases vast te knopen. Maar lekker luisteren is het!

Ik sla deze toch maar over omdat ik Archives Vol III ook heb. Uiteindelijk is alleen Field of opportunity nog nooit in deze mix verschenen (andere achtergrondzang) en is The old homestead een beetje ingekort (als ik het wel heb hoor, pin me er niet op vast).

Als je bijna alles hebt, dan wint de compleetheidsdrang het wel eens van de ratio. Maar in dit geval vind ik de verschillen echt veel te klein. Daarnaast vind ik de nummers die op Oceanside Countryside van Archives Volume III net even beter dan deze (daar staan namelijk ook Comes a time en Peace of mind op, die zijn op deze versie vervangen door Captain Kennedy and The old homestead).

Wat de "echte" versie van Oceanside Countryside was, weet waarschijnlijk alleen Neil zelf, als hij het nog weet. Neils weg zijn ondoorgrondelijk (maar wel vaak aangenaam).

De compleetheidsdrang heeft het hier wel gewonnen van de ratio. Waarschijnlijk volslagen nuts, maar ik wil gewoon alles compleet hebben. Dus deze week kwam deze binnen samen met de dubbel lp Takes. Op wat oudere albums na heb ik nagenoeg alles op lp en cd in de kasten staan. Draai ik beide ? Nee , maar soms is dat knagerige stemmetje alom aanwezig en kan mijn verzamelwoede niet beteugelen. Ach , iedere gek heeft zijn gebrek zullen we maar zeggen. Voor deze uitgave kan ik wel 4 en halve ster uitdelen.

Met schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat ik Hawks & Doves nog niet geluisterd heb. Ook aan de Archive collectie ben ik nog niet toegekomen. Dus toen ik voor het eerst Lost in Space en Captain Kennedy hoorde, was ik meteen overtuigd. Man man man wat genialiteit weer. De nummers die eerder op Comes a Time en Rust Never Sleeps zijn verschenen, kende ik al wel. Daarvan behoren Human Highway, Sail Away en Pocahontas ook tot mijn favorieten van Neil.

Oceanside Countryside ontrafelt een klein beetje de ongrijpbare Neil uit de jaren 70, die alles in goud kon laten veranderen, maar die blijkbaar ook zoekende was naar de juiste combinatie van nummers op zijn albums. Hoewel alle nummers al elders verschenen zijn, vind ik het als vinyl liefhebber toch een mooie uitgave. Ik luister nu bijna dagelijks naar dit album op Spotify, maar ik ga het zeker op vinyl aanschaffen.