Robin McAuley - Soulbound (2025)

Robin McAuley is in Nederland vrijwel onbekend. De bekendheid die hij heeft weten te genereren zal vanwege zijn werk met Michael Schenker zijn geweest, ook alweer daterend uit de jaren 80.
Onze Ier heeft een paar stembanden waar je mij wel warm voor krijgt, de beste man is de 70 gepasseerd maar qua zang behoort McAuley nog tot de eredivisie.
Over de instrumentale omlijsting ben ik redelijk tevreden maar ook niet meer dan dat.
De vrij traditionele vorm van hardrock waar Robin zich van bedient is degelijk maar nergens echt opzienbarend. Dit bewijzen ook de eerste vrijgegeven tracks, het is rock van ambachtelijke snit maar het zijn songs die je van de man gewent bent; een couplet met een opbouw naar een uitwaaierend refrein om vervolgens de traditionele gitaarsolo in te passen. Het recept is wat dat betreft altijd hetzelfde bij hem.

Desalniettemin toveren de platen van McAuley altijd wel een glimlach op mijn gezicht, puur vanwege het feit dat hij zo is blijven hangen in de jaren 70/80.
Het album op de 28e toch maar eens de revue laten passeren.

Ook dit kan me niet bekoren. Robin is een te zwakke zanger om matige nummers omhoog te tillen. Ik denk dat wanneer hij niet bij Schenker had gezongen, niemand ooit van hem gehoord zou hebben en terecht. Er zijn hele blikken vol betere zangers dan deze goede man. Het is een middelmatige zanger en zal ook nooit meer worden dan dat.

milesdavisjr schreef

jailhouserocker1 vindt echter:

Twee tegengestelde meningen die mijn nieuwsgierigheid wekken. Ik hoor bij de groep die McAuley leerde kennen door zijn werk bij Michael Schenker. Was toen bepaald niet onder de indruk, maar een vriend van me die tien jaar jonger is, leerde juist door die albums het werk van MSG kennen en loopt daar nog altijd warm voor.

Een goede gelegenheid om ze eens opnieuw te gaan beluisteren en daarna het solowerk van McAuley. Bovendien leuk om het werk van Schenker weer verder te beschrijven. Dank heren, voor de inspiratie!

Probeer dan ook eens zijn werk met Black Swan, een collectief waar met name McAuley indruk maakt. Uitgebracht bij het Frontiers label en dan weet je gemiddeld genomen dat de productie goed is.

Heb Robin McAuley juist altijd een hele prettige zanger gevonden bij Schenker. Het Perfect Timing album blijft een topper en ook opvolger Save Yourself is prima. Ik zet deze op de playlist.

De derde soloplaat van Robin McAuley in vijf jaar: om het jaar een nieuwe. Solo is het bij de Ier net iets kalmer dan bij Black Swan, zijn groep met Reb Beach - al zijn de laatste twee allènigschijven dan weer steviger dan debuut Standing on the Edge. Ook Soulbound een stevig plaatje.

Hij is weliswaar 70-plus, er zit géén sleet op zijn rauwe stem. Met een bekwame, Italiaanse groep musici achter zich volgt een geenszins verrassend maar alleszins degelijk album. Gitarist Andrea Seveso is een shredder. Snelheid is dus de formule, maar hij mist een eigen stijl.
Dan moet het van de composities en de melodieën komen. Het midtempo en zware Soulbound mag er zijn, mede dankzij een eenvoudig maar effectief toetsenmuurtje onder de gitaren, The Best of Me knalt in de traditie van Van Halens Hot for Teacher maar dan met zwaardere slaggitaar en in Crazy horen we een ingetogener McAuley.
In de tweede helft is Wonder of the World een fraai amalgaam van stevige gitaren en melodie, Paradise swingt, in Born to Die herinnert McAuley ons stevig rockend aan onze sterfelijkheid en in There Was a Man moet ik, voor het eerst op dit album, aan werk en sfeer van Ozzy Osbourne denken. Op de voorganger was dat veel vaker het geval.

Sommige teksten en ook de hoes suggereren dat McAuley een gelovig man is, al formuleert hij dat uiterst subtiel, uit eigen ervaring puttend. In muzikaal opzicht is het enerzijds knap dat hij nu al zijn derde kwaliteitsalbum in relatief korte tijd uitbrengt, anderzijds is de boel gespeend van verrassingen. Wie dat laatste niet per se nodig heeft, zit hier goed.

Ondanks een paar fijne stembanden en twee prima platen met Black Swan kan ik niet uit de voeten met Soulbound.
Of het gemis van gitarist Reb Beach niet goed is opgevangen zal ook een reden voor mij zijn.
Neen, helaas gaat deze plaat geen hoge ogen meer scoren bij mij.
Hup, McAuley, terug met Beach de studio in zou ik zeggen!

Ik zal het hem zeggen