Womb - One Is Always Heading Somewhere (2025)

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Womb - One Is Always Heading Somewhere - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Womb - One Is Always Heading Somewhere
De Nieuw-Zeelandse band Womb maakte al twee prachtige maar helaas nauwelijks opgemerkte albums, maar levert deze week met One Is Always Heading Somewhere een album van een bijna onwerkelijke schoonheid af

Muziek uit Nieuw-Zeeland krijgt hier over het algemeen toch wat minder aandacht dan muziek uit Europa en de Verenigde Staten. Dat is soms jammer, maar het is in het geval van Womb doodzonde. De Nieuw-Zeelandse band maakte al twee prachtige albums en voegt er deze week een album aan toe dat nog wat mooier is. One Is Always Heading Somewhere staat vol met sprookjesachtig mooie en vooral door gitaren ingekleurde klanken, waarna de prachtige stem van Cello Forrester er nog een schepje bovenop doet. Ik was een paar jaar geleden enorm onder de indruk van het debuutalbum van Womb, maar One Is Always Heading Somewhere zorgt vanaf de eerste tot en met de laatste noot voor kippenvel.

In de lijsten met de nieuwe albums van deze week kwam ik de naam Womb tegen. Het is een naam die me vaag bekend voor kwam, maar ook niet meer dan dat. Het archief van de krenten uit de pop bracht gelukkig uitkomst, want op 3 januari (mijn verjaardag) 2019 besprak ik het album Like Splitting The Head From The Body van Womb.

Het is een album dat ik aan het begin van 2019 alsnog uitriep tot een van de allermooiste albums van 2018 en dat ik omschreef als “Cocteau Twins on speed, Lush on Valium of als een aardse en ingetogen variant van Beach House”. Om mijn jubelstemming compleet te maken noemde ik ook nog Mazzy Star, een van mijn favoriete bands aller tijden, als vergelijkingsmateriaal.

Het album deed helaas niet veel en mijn recensie veranderde daar helemaal niets aan, want zelfs op het zeer actieve platform MusicMeter kwam er geen enkele reactie op mijn zeer lovende woorden. Ik verloor Womb helaas zelf ook snel uit het oog, want het in 2022 verschenen en ook echt prachtige Dreaming Of The Future Again heb ik niet eens beluisterd. Gelukkig had ik deze week wel associaties bij de naam Womb, waardoor ik het nieuwe album van de band voor de afwisseling eens direct bij de release heb opgepakt.

Womb is een band uit het Nieuw-Zeelandse Wellington en was oorspronkelijk een soloproject van muzikante Cello Forrester. Toen het debuutalbum van Womb verscheen was het een trio dat naast Cello Forrester bestond uit haar broer Haz Forrester en haar zus Georgette Brown en dat is nog steeds de samenstelling van Womb. De inmiddels naar het in muzikaal opzicht bruisendere Auckland uitgeweken band heeft deze week met One Is Always Heading Somewhere haar derde album afgeleverd en ook album nummer drie is weer van een bijzondere schoonheid.

Direct vanaf de eerste noten is duidelijk dat de Nieuw-Zeelandse band niet veel heeft veranderd aan haar geluid. Ook op One Is Always Heading Somewhere wordt het geluid van de band bepaald door breed uitwaaiende en aangenaam zweverige gitaarakkoorden, subtiele drums en atmosferische synths. Het wordt gecombineerd met de zachte en dromerige stem van Cello Forrester, die nog wat mooier zingt dan op het album dat me aan het begin van 2019 zo wist te overrompelen.

De muziek van Womb doet nog altijd denken aan de bedwelmende muziek die de Britse band Cocteau Twins lang geleden maakte, maar ook invloeden uit de dreampop zijn duidelijk hoorbaar in de muziek van Womb. One Is Always Heading Somewhere had maar een paar noten nodig om me te overtuigen en na een paar keer horen koester ik iedere noot op dit werkelijk wonderschone album.

Zet de koptelefoon op, doe je ogen dicht en Womb neemt je mee naar een andere wereld. De muziek op het album is loom en dromerig, maar er zit ook wel degelijk dynamiek in het geluid van de Nieuw-Zeelandse band. Het klinkt allemaal prachtig, maar als Cello Forrester gaat zingen ben ik definitief in dromenland. Het is zeker niet de eerste zangeres die fluisterzacht en dromerig zingt, maar alles is raak in de zang op One Is Always Heading Somewhere, die onderkoeld kan klinken maar ook zeer emotioneel.

Het nieuwe album van Womb is een album dat ik alleen maar met kippenvel kan beluisteren en het wordt alleen maar mooier en indrukwekkender, zeker als de zon ook nog een beetje gaat schijnen. One Is Always Heading Somewhere van Womb is om te janken zo mooi en verdient echt ieders aandacht. ik liep tot dusver wat achter de feiten aan wanneer het ging om Womb, maar ik ben nu echt helemaal bij de les. Erwin Zijleman

Net als erwinz ben ik inmiddels een serieuze volger van de nieuwsbrief van de Flying Nun Record store uit Nieuw Zeeland en het daaraan verbonden label Flying Nun. Eigenlijk moet ik schrijven, dankzij Erwin, want via zijn recensies kwam ik label op het spoor. Inmiddels ben ik "goede vrienden" en krijg wel eens tijdig muziek toegezonden, zodat ik een recensie kan voorbereiden.

Dit album is er daar een van. Nee, ik ben niet zo lyrisch als Erwin hier boven, maar ik begrijp hem volkomen. Womb neemt je als het ware mee naar een andere wereld. Een droomwereld waarin het uitzonderlijk goed toeven is. Het is een album waar eigenlijk maar heel weinig woorden voor nodig zijn om te omschrijven, terwijl het toch heel goed is. Dreampop voor echte dromers. Die vlag dekt de lading wel.

Goede tip dit erwinz thanks!

Denk dat als je Phoebe Bridges goed vindt je dit ook wel leuk vindt.