The Limiñanas - Faded (2025)

Prisoner of Beauty met Bobby Gillespie is alvast geweldig! En veel beter dan de laatste plaat van Primal Scream.

Prisoner of beauty is een vrij tijdloos geproduceerd liedje wat makkelijk door veel mensen leuk gevonden zou kunnen worden. Als mainstream radiozenders dit zouden steunen, en het in belangrijke Spotify-lijsten terecht zou komen, zou het weleens snel kunnen gaan. Op NPO Radio 2 past dit sowieso goed.

Ondanks het tijdloze karakter zouden met name mensen met muzikale wortels in de jaren 80 of 90 het wat kunnen vinden.

Prima nummer, al weet ik niet of het erin zit dat het een hele grote favoriet gaat worden.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: The Limiñanas - Faded - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: The Limiñanas - Faded
De hoogtijdagen van Serge Gainsbourg herleven op het nieuwe album van The Limiñanas, maar het Franse duo sleept er, samen met gastmuzikanten, ook de nodige andere invloeden bij, wat een bijzondere luistertrip oplevert

Het is voor mijn gevoel lang stil geweest rond Marie Limiñana en Lionel Limiñana, maar het duo uit Perpignan levert deze week met Faded eindelijk weer een regulier album van The Limiñanas af. Het is net als de vorige keer een album dat bol staat van de invloeden, al staat de (Franse) psychedelica uit de jaren 60 en 70 wat mij betreft ook dit keer centraal. Samen met flink was gastmuzikanten nemen Marie Limiñana en Lionel Limiñana je mee op een bedwelmende luistertrip die vooral nostalgisch klinkt, al zijn invloeden van recentere datum nooit ver weg. Het schiet meerdere kanten op, maar de songs van de twee zijn ook dit keer nauwelijks te weerstaan.

Het was voor mijn gevoel een eeuwigheid geleden dat ik had geluisterd naar nieuwe muziek van The Limiñanas en dat bleek ook wel te kloppen. Het Franse duo haalde in 2018 nog mijn jaarlijstje met het geweldige Shadow People, dat zwaar schatplichtig was aan het werk van Serge Gainsbourg, maar hierna hoorde ik niet veel meer van het duo uit het Franse Perpignan, al doken ze in 2019 nog wel op als onderdeel van de gelegenheidsband L'Épée.

Het deze week, na een stilte van zeven jaar, verschenen Faded wordt op meerdere plekken onthaald als de opvolger van Shadow People, maar op Spotify kwam ik tot mijn verbazing een flinke stapel in de tussentijd verschenen albums van The Limiñanas tegen. Het gaat deels om albums die het duo samen met anderen maakte en vooral om flink wat filmsoundtracks. Ik moet er nog naar gaan luisteren, maar voorlopig gaat mijn aandacht uit naar Faded, dat absoluut herinneringen oproept aan het zeven jaar oude Shadow People.

Ook op Faded maken Marie Limiñana en Lionel Limiñana geen geheim van hun bewondering voor het werk van Serge Gainsbourg. Het Franse duo laat zich stevig beïnvloeden door de Franse psychedelica uit de jaren 60 en 70, maar sleept er ook dit keer uiteenlopende andere invloeden bij.

Net als op Shadow People vertrouwen Marie Limiñana en Lionel Limiñana op hun nieuwe album stevig op een aantal gastmuzikanten en gastvocalisten. Het zijn voor mij wat minder bekende namen dan op het vorige album, maar dit keer duiken naast een aantal voor mij minder bekende Franse (?) muzikanten onder andere Jon Spencer, Bobby Gillespie en Pascal Comelade op.

Het Franse duo kan dit keer echter ook prima uit de voeten zonder een beroep te doen op anderen en tekent zelf ook voor bezwerende klanken, die zwaar nostalgisch maar op een of andere manier ook eigentijds klinken. De nostalgie komt van de Franse psychedelica, de Franse filmmuziek, de garagerock, een vleugje The Velvet Underground en invloeden uit de Krautrock, maar invloeden uit de new wave en de shoegaze voegen ook invloeden uit recentere datum toe aan het nieuwe album van The Limiñanas.

Door de goed gevulde gastenlijst heeft Faded een wat bont karakter, maar het album heeft ook wel degelijk een consistent geluid en het is een geluid dat zich stevig opdringt wanneer je vatbaar bent voor de nostalgische en psychedelische luistertrip van het duo uit Perpignan. Het klinkt vaak lekker ruw en gruizig, maar als in de slottrack een licht schurende maar ook honingzoete versie van Où Va La Chance van Françoise Hardy voorbij komt, hoor je dat ook dit een kunstje is dat het Franse duo uitstekend beheerst.

Shadow People vond ik ruim zeven jaar geleden een sensationeel goed en vernieuwend album, dat een hoge notering haalde in mijn jaarlijstje. Met Shadow People in het achterhoofd is Faded misschien wat minder vernieuwend en sensationeel, maar Marie Limiñana en Lionel Limiñana hebben wat mij betreft toch weer een prima album afgeleverd, dat echt bol staat van de invloeden, nog eens eer bewijst aan het enorme talent van Serge Gainsbourg en dat bovendien flink wat memorabele songs bevat, met voor mij de songs waarin zangeressen PENNY en Anna Jean opduiken als meest onweerstaanbare. Goed dat The Limiñanas terug zijn met een regulier album dus. Erwin Zijleman

Geweldige plaat weer van deze Fransen.
Heerlijke psychedelische Trip. Gaat hoog eindigen aan het einde van het jaar.

Aangename verrassing dit. Eerst even op repeat.

What the hell. Geweldige plaat dit.

Sinds 'De Película', hun regelrechte meesterwerk van 2021 met een even uitmuntende Laurent Garnier, staan de Franse Catalanen van The Limiñanas bij al het nieuwe dat ze doen bij velen, zoals ook je resencent, onmiddellijk weer op de radar. Waren het in de voorbije tijd echter vooral filmsoundtracks voor derden waar ze zich mee inlieten, dan blijkt met hun nieuwe 'Faded' dan toch weer in alle stilte een eigen album te zijn klaargestoomd en opnieuw is het resultaat ervan de muzikale nagel op de kop.

The Limiñanas, dat is basic nog steeds dat iconische duo Marie en Lionel Limiñana, de roodharige drumster en de bebrilde wilde baardmans-gitarist die in het Engelse taalgebied, tot zelfs nog eerst in de VS, minstens even gekend zijn als in hun eigen Franse contreien. Samen sloegen ze daar in hun thuisbasis in de Pyrénées-Orientales, tussen drie filmsountracks door, weer aan het brouwen van een nieuwe, unieke Limiñanas-smeltkroes van donker Frans sixties-chanson, psychedelica, kraut- en garagerock met vooral sterke referenties aan Serge Gainsbourg en The Velvet Underground. Er worden daarbij zowel gedoseerde snuifjes Frans à la Molière als lappen grofgezongen Engels toegevoegd. Meer nog dan 'De Película', doet zeker dit 'Faded' daar dus niks voor onder. In hun albums wordt alles dan samengebracht in meeslepende, mystieke, op en top overweldigende retrotrips, in 'Faded' afgewerkt in voor het oor nu zo mogelijk nog meer filmisch hypnotiserende, repetitieve soundscapes.

Met hun intussen bijeengegaarde faam hebben ze zich voor deze gelegenheid zonder problemen kunnen versterken met een internationale schare rockmusici. Zoals Bobby Gillespie van Primal Scream en The Jesus and Mary Chain, Jon Spencer van The Blues Explosion, de Fransen Betrand Belin - een van de grote sterren al op 'De Película' -, Rover, Anna Jean en Pascal Comelade. Met de aldus bekomen veelheid aan stemgeluid kunnen ze op de plaat de inhoud van de songs des te beter aflijnen als afzonderlijke verhalen, net als met die harmonieuze mix van stijlen en los van de telkens eigen invulling die de medewerkende artiesten er zelf van op afstand aan gaven.

De thematiek van 'Faded' groeide uit in een periode van persoonlijk verlies en melancholie en werd doorgetrokken in de rode lijn van het album. Daarop verwijzen twaalf vervaagde filmgezichten op de cover naar de tragiek van vrouwen, ooit sterren, wiens faam uiteindelijk ook helemaal is weggeveegd, hunkeraars wiens betekenis volledig door de tijd is achterhaald. De oorspronkelijke idee ervoor vonden onze cinefielen terug in de song 'New Age' van The Velvet Underground, die dezelfde tragiek aansneed. Het album ademt aldus het verstrijken van de tijd, het wegvallen van de illusie en het opduiken van de kille realiteit die zich hoe dan ook als een mes doorheen schijnwerelden boort.

Een dubbelplaat. Op de eerste vinyl scharen zich grotendeels de songs met de gastbijdragen. De sfeervolle instrumental 'Spirale' bijt af. Met het tikken van de metronoom ga je regelrecht mee de dreigende spiraal in, de nagalm nog van de verwardheid en de chaos waarin onze protagonisten waren verzeild geraakt.

Dan is het aan Bobby Gillespie van Primal Scream. Met de splijtende door fuzz overstuurde riffsong 'Prisoner of Beauty' maakt hij ieders remmen los, niet in het minst de zijne. Het is zijn introductie op het theater van de wreedheid die beroemdheid is, zijn inleiding op de zieligheid van het verval.

Middenin de oneindige dreinerigheid van 'J'Adore le Monde' komt zalige huisvriend Bertrand Belin weer volop in actie. Trance in een Frans dat alleen maar bekt. Betoverende song met een geweldige groove, met repetitieve drums en synths in de hoofdrol. Helemaal terug de mist in dus van 'De Película', net als wat verder ook in 'Autour de chez Moi'.

Reverbgitaren brengen 'Shout' in het gelid, met een prachtige Rover die krachtige pop met een hoog Bowie/Iggy Pop-gehalte etaleert. Terwijl vervolgens in titelsong 'Faded' het zangeresje Penny rondwaart in pop met een zonnig georkestreerde retrosound met de close-harmony van keurige sixties-meidengroepjes.

Mag ook niet ontbreken, het charmante 'Catherine' dat intiem baadt in een zwoel Gainbourg-/Etienne Daho-sfeertje, hier met Anna Jean als de Jane Birkin van dienst. Sterk nummer en broertje van 'Saudade' wel.

Dan start de tweede meer nostalgische vinylplaat al, met het meer soundtrackgedeelte van het album, meer geestverruimend en melancholisch wegzwevend. Tussenin, naast nu voortdurend The Limiñanas zelf, enkel Jon Spencer aan de micro. Ook deel twee start eerst volledig instrumentaal met het boos ogend 'The Dancer'. Dit trapt af als met de meest krassend losbarstende psychedelica van Iron Butterfly ooit. Met schurende drones en basriffs evolueert de compositie in de donkerste elektriciteitsnevelen.

Dan 'Space Baby' met Jon Spencer zich in New Yorkse razernij op en neer gaand uitlevend in de The Limiñanas-kosmos. Verder zijn even intense 'Degenerate Star' met de uitzinnige cool van Spencer spelend in zijn eigen nostalgieke film. Telkens samen met de Limiñanas-getrouwe Pascal Comelade.

Nu aan de verleidelijke labyrintsong 'Tu Viens Marie?' om de geesten te verplaatsen. In de lyriek wordt het bijna ludiek een pingpongspel tussen 'Marie' en 'Chérie', tussen al die als bergen zo hoog transcenderende gitaren. Samen met 'Autour de chez Moi' opnieuw twee songs dichtbij de Gainsbourg in Lionel en de sensuele Birkin in Marie. 'Autour de chez Moi', ook het langste nummer, is vintage The Limiñanas, een zalige doorprater in een oneindig opklimmend duet.

Gelukkig was 'Louie Louie', de verzoeksong van hun Amerikaanse platenmannen, al Lionel's favoriete covernummer. Hier wordt het sterk slepend, fluisterend gebracht, puur op de wijze van The Limiñanas. Gaandeweg maken ze het in de finale net zo plechtstatig groots en knarsend als in de 'Messe pour le temps présent', soundtrack ooit van het beroemde Maurice Béjart-ballet.

De ontroerende tearjerker 'Où Va la Chance', sixtiescover van Fançoise Hardy, komt als een liefdesverklaring aan dit Franse icoon om 'Faded' af te ronden. In zijn schemerige verlatenheid is het een laatste roep naar de geesten van de vergeten actrices.

In het universum van The Limiñanas, tussen rock, kitsch en electro, wordt het alleen voor dummies nog even wennen. Het blijft een o zo coole band die ondanks onconventionaliteit en weirdness steeds weet vast te pakken. 'Faded' is als een verzameling muziekimpressies evenwichtig tuimelend in een caleidoscoop, steeds verrassend van kleur en structuur verschietend. Een band die daarbij tegelijk zijn Franse origine perfect weet in te schakelen en aan te houden. Even snuiven maar dus. Wat een verslavend plaatje.

Op 17 april in de AB.

Line-up voor de tour:

Lionel Limiñana - zang, gitaar
Marie Limiñana - drums
Keith Streng (Fleshtones) - gitaar
Tom Gorman (Killed The Young) - zang
Clemence Lasme - bas
Alban Barate - keyboards, mellotron, gitaar

Alweer een erg fijn plaatje van deze Fransen.
Op 16 april spelen ze in de Tolhuistuin!