The Chills - Spring Board: The Early Unrecorded Songs (2025)

Het laatste album opgenomen van Martin Phillips, met (demo)nummers afkomstig uit zijn/hun beginperiode, maar vorig jaar met zijn laatste band (restyled) in de studio opgenomen. Ben benieuwd!

Wat een adembenemend fraai afscheidscadeau van Martin Phillipps. Gewoonlijk vrees ik het ergste als ik lees dat het gaat om "the early unrecorded songs". Daar is hier geen sprake van, in tegendeel. Dit album toont alleen maar aan hoe geniaal The Chills waren, al vanaf het prille begin. Het bevat meerdere "heavenly pop hits".
"And I am going to die alive" dat kan alleen van Phillipps komen.
Tegen mijn gewoonte in, durf ik nu al 5 sterren te geven na één luisterbeurt, zonder enig voorbehoud.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: The Chills - Spring Board: The Early Unrecorded Songs - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: The Chills - Spring Board: The Early Unrecorded Songs
Met het overlijden van Martin Phillips kwam na bijna 35 jaar een einde aan zijn band The Chills, maar met Spring Board: The Early Unrecorded Songs levert de Nieuw-Zeelandse muzikant nog een zeer fraaie zwanenzang af

De Nieuw-Zeelandse band The Chills was sinds haar oprichting een meester in het schrijven van songs die de zon uitbundig laten schijnen, maar die ook niet bang zijn voor wat melancholie. De albums van de band zijn stuk voor stuk uitstekend en doen niet onder voor de albums van de net wat bekendere Australische band The Go-Betweens. Met het overlijden van de voorman viel vorig jaar helaas het doek voor de band, maar Martin Phillips werkte vlak voor zijn dood aan het opnemen van oude songs. Het zijn songs die nu zijn terecht gekomen op Spring Board: The Early Unrecorded Songs, dat een wat atypische maar bijzonder mooie zwanenzang van de Nieuw-Zeelandse band is geworden.

Vorig jaar overleed Martin Phillips, de voorman van de Nieuw-Zeelandse band The Chills op slechts 61-jarige leeftijd. De band werd in 1980 geformeerd in het Nieuw-Zeelandse Dunedin en maakte vanaf de tweede helft van de jaren 80 geweldige albums, met Submarine Bells uit 1990 als mijn persoonlijke favoriet. Het zijn albums met onweerstaanbaar lekkere popsongs met een uniek Nieuw-Zeelands stempel.

De band was in de eerste jaar van het huidige millennium wat minder actief, maar met Silver Bullets (2015), Snow Bound (2018) en Scatterbrain (2021) leverde The Chills de afgelopen tien jaar nog drie albums af die niet onder deden voor de beste albums van de Nieuw-Zeelandse band.

Met de vroege dood van Martin Phillips komt helaas een einde aan een van de leukste bands die Nieuw-Zeeland rijk was, maar deze week verscheen nog een nieuw album van de band. Spring Board: The Early Unrecorded Songs leek me op voorhand niet zo interessant, omdat ik er van uit ging dat het een verzameling stokoude restjes betrof, maar dat blijkt niet het geval.

Vlak voor zijn dood werkte Martin Phillips aan het opnemen van songs die hij schreef voordat zijn band haar debuutalbum uitbracht. Deze nieuwe opnamen vormen de basis van Spring Board: The Early Unrecorded Songs, dat door de rest van de band werd afgemaakt.

Het album laat aan de ene kant horen dat Martin Phillips ook in zijn jonge jaren al een uitstekend songwriter was, maar Spring Board: The Early Unrecorded Songs laat bovendien horen dat de vroege songs van The Chills ook een aantal decennia later nog fris en urgent klinken.

De muziek van The Chills sloot in eigen land aan bij de muziek van onder andere The Clean en The Bats, maar de songs van Martin Phillips hebben bij mij altijd vooral associaties opgeroepen met de muziek van de Australische band The Go-Betweens. Net als de muziek van The Go-Betweens staat de muziek van The Chills garant voor een bijzondere mix van zonnestralen en melancholie, waarvoor het prachtige woord bitterzoet is verzonnen.

De songs op Spring Board: The Early Unrecorded Songs zijn misschien stokoud, maar het album klinkt wat mij betreft als een nieuw album van The Chills. Het zijn wat stevigere en vooral wat meer ingetogen en heerlijk melodieuze songs en het zijn stuk voor stuk songs die de zon hier uitbundig laten schijnen, ook al heeft Martin Phillips ook de nodige melancholie in zijn songs verstopt.

Spring Board: The Early Unrecorded Songs is een prachtig album, maar het is ook een pijnlijk album. Het album laat immers niet alleen horen hoeveel prachtsongs Martin Phillips waarschijnlijk nog in zijn archieven heeft nagelaten, maar maakt ook pijnlijk duidelijk hoeveel we missen door het toch wat voortijdige einde van The Chills.

De Nieuw-Zeelandse band stak de afgelopen tien jaar in een uitstekende vorm en deze vorm wordt doorgetrokken op Spring Board: The Early Unrecorded Songs, dat echt veel meer is dan een verzameling restjes van de plank. Martin Phillips is al ruim een half jaar niet meer onder ons en Spring Board: The Early Unrecorded Songs laat twintig songs en zeventig minuten lang horen wat een groot gemis dit is. Het is ook zeventig minuten en twintig songs intens genieten overigens. Erwin Zijleman

Dit lijkt me toch gewoon een regulier album, gezien het feit dat alles verleden jaar is opgenomen?