Steve Hackett - Live Magic at Trading Boundaries (2025)

Eerste luisterbeurt toch een beetje teleurstellend. Steve op z’n akoestische gitaar belooft veel maar komt voor mij niet uit de verf. Album luistert als een nieuwe Blackmore’s Night. Daar liep ik ook niet warm voor. Niet mijn ding ben ik bang. Ik hoor Steve toch het liefst losgaan op z’n elektrische gitaar. Boring

Ik ben juist weer een sucker voor Steve op z’n akoestische gitaar ! Dus toen ik jouw bericht las ben ik meteen juichend naar mijn Apple streamer gerend en dit album opgezet. En mijn muzikale hart ging meteen harder kloppen bij de eerste tonen !

Waarom ? Ik heb dat al sinds Bay of Kings (1983) waar toen zo moeilijk aan te komen was ! En toen ik hem had had ik het gevoel dat ik in een soort sfeervol moment was gekomen met brandende kaarsen, open haard, cognac, wijn, goed eten en vele Belgische bieren. En sindsdien heb ik dit met al zijn akoestische albums. Dus de open haard gaat hier nu aan, ik heb een paar goede bieren, mooie vrouw naast mij en het is winterachtig koud buiten. Een heerlijke avond voor de boeg..

Mocht ik super rijk zijn dan zou ik Hackett met zijn akoestische gitaar een avond voor mezelf, vrouw en wat goede vrienden (kom je ook meesterdch ?) boeken.

Cd vandaag ontvangen. Net terug van middagdienst, nu heerlijk met een Leffe 0,0% genieten van Steve op de akoestische gitaar. En wat blijft Blood On The Rooftops toch een waanzinnig nummer, net als Horizons. Denk dat ik maar later ga slapen, eerst luisteren en genieten. Het weekend is nu al top begonnen!

Trouwens, wat klinkt het lekker op mijn (niet kinderachtige) stereo, alsof ik eerste rang zit. Heerlijk dit.

Ja dit is even een andere Hackett en een Hackett die ik ook erg waardeer. Het zijn twee gezichten die hij regelmatig afwisselt. Enerzijds versterkt, energiek en dichtbij de herkenbare sound van Genesis. Anderzijds het ingetogen, akoestisch, licht klassieke werk dat enorm bij mij tot zijn recht komt op een zondagochtend.

De één valt bij dit laatste in slaap, de ander - zoals ik - kan er geen genoeg van krijgen. Op dit album laat hij wederom op magistrale wijze zien wat een rasartiest en virtuoos hij is. Niet alleen het bekende werk is prachtig uitgevoerd, ook nummers waarop hij minder te horen is (zoals Gnossienne No. 1) worden met een rust en emotie gebracht alsof de tijd even stil mag staan. Bijzondere vermelding is het nummer Hands of the Priestess: …spring is coming ☺️. En het mooie Memory Lane van het solo album van Amanda Lehmanns (overigens nooit van gehoord)

Toen ik destijds de hele Live Archive serie op MuMe plaatste, had ik gemengde gevoelens bij deze Hackett, maar inmiddels al jaren een regelmatige gast in mijn huiskamer. Conclusie: hoogwaardige muziek, geweldige opname en Hackett in topvorm.

Een heerlijk album, alleen jammer van de drie gezongen liedjes. Geen mooie stem, geen mooie liedjes. De instrumentele liedjes zijn erg mooi..

Daar kan ik het wel mee eens zijn. Als het album volledig instrumentaal is dan een half puntje extra. Vind de zang gewoon niet mooi. De Genesis nummers zijn daarentegen de uitschieters en bijzonder fraai uitgevoerd.