Kendrick Lamar - GNX (2024)

Ja idd, maar wat een kutjehard nummer zeg wtfoook. Cold veinz jwz


Ik niet. Heeeeerlijk nummer ook.

DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl

Op zijn zesde album heeft hij het wel heel erg met zichzelf getroffen; niettemin zijn Lamars tempowisselingen, stembuigingen en dynamische wendingen ook nu weer adembenemend.

Deze begint wel te groeien. Vanaf de eerste luisterbeurt vond ik het al verfrissend dat Kendrick hier met een meer rechttoe rechtaan hiphopplaat op de proppen komt. Al ben ik ook zeker wel een liefhebber van zijn ambitieuzere projecten. Qua productie vond ik het ook meteen een sterke plaat.

Waar ik bij Kendrick het meeste moeite heb, is zijn stemgebruik. Ik vind de stemmetjes die hij opzet soms vrij irritant (en dat komt van een grote Danny Brown-fan) en hij heeft van nature sowieso ook niet een heel fijn stemgeluid. Dat maakt hij op zijn beste albums ruimschoots goed met zijn geweldige techniek. Ook op dit album vond ik het bij de eerste luisterbeurten regelmatig vrij irritant. Maar hoe meer ik het luister, hoe meer de irritatie wegebt. Bovendien staan er weer een paar fantastische nummers op. Dus gaat uiteindelijk toch weer een hoge score opleveren.

Ik wist niks van dit album en heb al gemixte dingen gehoord dus ga er sceptisch aan beginnen deze week. Maar dat Pitchfork het matig vindt, is net een pluspunt. Als zijn 8+ geven vind ik het doorgaans moderne, mumblerap brol.

Als Pitchfork enthousiast is vind ik het vaak ook heerlijke moderne mumblerap brol

6,6 vind ik geen gek cijfer eigenlijk al ga ik iets hoger zitten. Maar zo negatief zijn ze ook weer niet

Ik blijf dit een lastig album vinden. Leuk dat de reacties zo ontzettend positief zijn, maar verrassingsalbums door grote artiesten, worden ook dikwijls enorm gehyped en zeer goed gerecenseerd. Opzich niet erg, maar wat mij stoort is dat het dan vaak te weinig over de inhoud gaat, wat mij betreft ook op dit forum. Zo'n steekje van EvenFlow naar mij is natuurlijk grappig en kan ik best hebben, maar als ik vervolgens in een prive bericht vraag of hij met argumenten kan aangeven waarom hij dit album wél 4,5 sterren waard vind, dan hoor ik niks.


Natuurlijk heeft Kendrick zijn momentum in de nasleep met de Drake beef, maar dit album is een fijn tussendoortje meer niet. Zowel qua vorm als inhoud is het zwakker dan alles wat hij voor Mr morale maakte. Zwakke beats, matige (grootheidswaanzin ) teksten, irritante refreintjes en zwakke beats. Vooral het middenstuk van het album klinkt echt rommelig en onder zijn kunnen. Een enkele keer laat Lamar zien dat hij een van de beste rappers van zijn tijd is. Op Reincarnated is zijn flow geweldig, de productie om door een ringetje te halen, en heeft hij inhoudelijk iets te melden. Ook Man at the Garden groeit wel, ondanks het Formule matige verloop van de track. Helaas zijn deze momenten er te weinig op GNX. Ik blijf het toch maar proberen met dit album, omdat Kendrick wel fantastische albums geeft gemaakt. Maar vooralsnog krab ik me vooral achter de oren, waarom iedereen toch zo enthousiast is over dit album.

De teksten houden inderdaad niet over.

Tof.

Kendrick Lamar is zonder enige twijfel één van mijn favoriete rappers. Zowel good kid, m.a.a.d city als To Pimp a Butterfly zijn naar mijn mening twee van de beste albums die ooit gecreëerd zijn, Section80 en DAMN. mogen dan niet van dat ultiem hoge niveau zijn... het zijn ook gewoon steengoede projecten. Mr. Morale & the Big Steppers was eigenlijk de eerste keer dat ik niet volledig overtuigd was van King Kendrick, nog steeds denk ik dat hij de berichten van zijn fans/critici te veel begon te geloven en zich nu een soort Jezus van Hip Hop voelt. Het succes, en voornamelijk de complimenten, zijn hem wel naar de kop gestegen waardoor hij zich nu precies verheven voelt tegenover de rest. Eerder dit jaar zorgden hij en Drake natuurlijk voor een serieus evenement in Hip Hop, ik ben één van die mensen dat niet overtuigd is dat Kendrick hier wel zo goed doorgekomen is.

Op dezelfde dag dat één van zijn idolen, Ice Cube, zijn nieuwe album op de wereld losliet vond Kenny het ook nodig om als verrassing zijn zesde album uit te brengen. GNX is het eerste album dat hij uitbrengt sinds hij niet meer getekend staat bij Top Dawg Entertainment én Aftermath Entertainment.

Volgens mij is iedereen het er wel over eens dat GNX het simpelste album van Kendrick Lamar tot nu toe is. Geen groot verhaal of thema dat het album aan elkaar bindt zoals we van de gastheer gewoon zijn, gewoon lekkere rapmuziek. Misschien is dat thema er wel, ik ben het na een aantal luisterbeurten nog niet tegengekomen. K. Dot heeft nog niet eerder zo West Coast geklonken als hier, heel leuk ook dat hij een aantal onbekende West Coast-rappers uitgenodigd heeft om mee te rappen op deze LP.

Van lekker confronterend zijn zoals op Wacced Out Murals, bangers als Squabble Up (die beat!) en TV Off, mooie collaboraties met SZA zoals Luther en Gloria, een ingetogen track zoals Man at the Garden, een nummer waar hij door de geest van 2Pac gegrepen lijkt te zijn zoals Reincarnated of een sterk verhalend nummer zoals Heart, Pt. 6... we krijgen veel verschillende kanten te horen van deze man. Net zoals in de beef met Drake klinkt hij wel vrij paranoïde met momenten, precies alsof iedereen tegen hem is. Het tegendeel lijkt mij waar, dus ik snap niet goed van waar die gedachten komen.

Vocaal ben ik wederom niet altijd even overtuigd van deze MC. Hij rapt nogal dikwijls op een monotome en relatief saaie manier, iets wat hij de laatste jaren wel vaker doet. Door die Kendrick Lamar ben ik niet geheel gecharmeerd. Maar zoals ik bij Mr. Morale & the Big Steppers ook al liet vallen: Kendrick Lamar lijkt met veel meer dingen weg te komen dan andere rappers gewoon omdat hij Kendrick Lamar is.

De titeltrack is de het enige lied dat me echt niet kan boeien, ondermaats saaie productie ook.

Kendrick Lamar en producer Sounwave hebben een fijn maar, zeker van Kendrick Lamar-begrippen, simpel album uitgebracht. De genialiteit van een GKMC of TPaB ontbreekt, het luistert echter wel fijn weg. Album van het jaar materiaal? Wat mij betreft niet. Zijn vriend ScHoolboy Q heeft bijvoorbeeld een sterker album uitgebracht in 2024.

4*

Volgens mij staan hier op de eerste twee pagina’s minstens zoveel inhoudelijke reacties als bij het gros van de andere nieuwe platen, maar ik ga toch graag in op wat mij zo aanspreekt in deze plaat.

In het verleden heb ik altijd wat sceptisch gestaan tegenover de Kendrick-polonaise; ik vond, al vanaf Good Kid Maad City, de thematiek bij vlagen wat gezocht en gekunsteld. Maar kwam er gaandeweg achter dat het vrijwel de enige artiest uit de post-2010 Hiphop is die ik maar blijf opzetten. En dat komt in sterke mate door de ambiguïteit die zowel binnen zijn albums als over albums heen doorklinkt. Heel vaak vraag ik me af wat hij nou precies zegt en wat hij nou allemaal wel en niet meent, en als geen ander kan hij op dat draadje balanceren.

Nou is GNX een stuk meer rechttoe rechtaan dan zijn voorgangers. En nog steeds betrap ik mezelf erop hem veel meer te luisteren dan welke andere recente plaat dan ook. Het album mengt het ongepolijste, aanwezige van oude G-Funk klassiekers als The Chronic met het verhalende van eerdere Kendrick-albums. Het voelt daardoor heel ongedwongen en toch niet oppervlakkig, waarbij je als luisteraar goed kunt in- en uitzoomen op ieder willekeurig moment. En doorlopend met dat element van speelse vervreemding en ongemak in de interactie met de luisteraar dat zijn hele carrière al doorschijnt (juist op die momenten als “I deserve it all…” - wat bedoelt hij nou?).

Tot slot houd ik erg van de esthetiek van eenvoud en ogenschijnlijke oppervlakkigheid die dit album karakteriseren, waar ik de hoes een treffend voorbeeld van vind. Terwijl alles ondertussen, in al die eenvoud, toch behoorlijk volwassen en doordacht in elkaar zit.

Sample van Debbie Deb in Squabble Up zo te horen, grappig.

De vorige twee albums van Kendrick waren voor mij behoorlijke tegenvallers. Ja, conceptueel allebei erg ambitieus, maar ook eerder kil van sound en doodserieus, waardoor het bij vlagen zo kleurloos wordt dat ik het lastig vind om er doorheen te komen. Daar komt nog bij dat ik de flows en beats vooral op Mr. Morale vaak behoorlijk ongeïnspireerd vind. Ik schreef tweeënhalf jaar geleden zelfs dat de motivatie en het plezier bij Kendrick er zodanig uit leken te zijn dat ik nog liever had dat hij zijn microfoon aan de wilgen zou hangen dan nog een project in die trant te maken.

Gelukkig lijkt de vete met Drake de vlam weer aangewakkerd te hebben bij Kendrick, want op Like That, Euphoria (dat hier al ontelbaar veel rondjes heeft gedraaid), 6:16 in LA, Meet the Grahams en klapstuk Not Like Us heeft hij zijn oude vorm helemaal teruggevonden. Zware uithalen en beschuldigingen naar Drake en consoorten, ja, maar ook met aanstekelijke beats, lekkere flows en de nodige humoristische elementen in de teksten en de vertolking ('A minooooor') waardoor het toch allemaal wat prettiger is om naar te luisteren.

Die energie draagt hij deels mee over naar GNX, dat niet per se heel baanbrekend of diepzinnig is, maar dat ook niet pretendeert te zijn en daardoor een stuk gemakkelijker weg luistert dan zijn voorgangers.

De eerste helft vind ik wel beduidend sterker dan de tweede, met een paar duidelijke uitschieters. De eerste daarvan, Wacced Out Murals, is opnieuw een halve disstrack, met een kale, maar harde, onheilspellende beat waarbij Kendrick gaandeweg heerlijk de intensiteit opvoert. Het voorbeeld van zijn bekladde muurschildering in Compton gebruikt hij als omkadering om al zijn tegenstanders, die geen idee hebben wat het is om in een plek als Compton op te groeien of hoe hard Kendrick gewerkt heeft voor zijn succes, een effectieve veeg uit de pan te geven.

Reincarnated is een tweede ijzersterk hoogtepunt. Het album is bezaaid met referenties naar Pac, maar nergens duidelijker dan hier door het iconische pianoriedeltje dat hij van hem leent. In de drie strofes kruipt hij achtereenvolgens in de huid van John Lee Hooker, Billie Holiday en zichzelf, waarbij hij telkens de deugden en gebreken van de drie personen in kaart brengt en vooral treffend de lens legt op zijn eigen innerlijke tegenstrijdigheden.

De rest van de eerste helft is ook best leuk, zij het niet van hetzelfde niveau als bovenstaande twee tracks. Squabble Up heeft een lekkere retro feel door de jaren '80 sample van When I Hear Music van Debbie Deb, dat op haar beurt doet denken aan het legendarische Planet Rock van Afrika Bambaataa. Tussen alle antagonistische energie die dit album uitademt is het sensuele Luther een aangenaam R&B-rustpuntje, waarbij de engelenstem van SZA voor de nodige warmte en ontspanning zorgt. Man at the Garden, dat het superieure One Mic van Nas interpoleert, is een introspectief nummer over zelfwaarde, met het mantra 'I deserve it all' dat continu herhaald wordt met steeds toenemende heftigheid. Eigenlijk is Hey Now de enige van de eerste zes nummers die helemaal niet blijft hangen.

De tweede helft heeft ook een paar hoogtepunten. TV Off voelt als een spirituele opvolger van Not Like Us met de lekker opzwepende, epische beats van ‘Mustaaaaard!’ (nu al een iconische shout-out) en de agressieve flows van Kendrick. Hét pareltje op de tweede helft is echter Heart Pt. 6, dat de slechte nasmaak van de flauwe disstrack van Drake met dezelfde naam helemaal doorspoelt. Over een gladde, classic West Coast-beat (die lijkt op Complexion van TPAB) rapt Kendrick vanuit het hart over de ervaringen met zijn drie kompanen uit Black Hippy, van de creatieve energie die tussen hen allen vloeide en de spijtige, maar onvermijdelijke teloorgang van het collectief ten gunste van de meteorische opkomst van zijn solocarrière.

Op de tweede helft staan echter ook een paar minder memorabele momenten. Het is lovenswaardig dat Kendrick op Dodger Blue en het titelnummer teruggaat naar zijn roots en een aantal opkomende, onbekende artiesten uit Compton het podium geeft, maar muzikaal en tekstueel zijn het geen hoogvliegers. Peekaboo vind ik zelfs vervelend met dat nasale stemmetje en de repetitieve strofes en refreinen.

Gelukkig sluit het album nog prima af met Gloria, waarin de zoetgevooisde stem van SZA voor een tweede keer mag aantreden, deze keer over een zwoel soularrangement. Kendrick gebruikt de formule van I Used to Love H.E.R. om een getroebleerd liefdesverhaal te vertellen over hemzelfde en een mysterieuze minnares, om op het einde te onthullen dat de geliefde eigenlijk zijn ‘pen’ is, zijn muzikale creativiteit.

Al met al dus een genietbaar project, maar eentje dat als regulier Kendrick-album niet helemaal in de rij past en eigenlijk meer als een mixtape aanvoelt. Een paar uitschieters bewijzen dat Kenny het nog steeds in zich heeft om mogelijke klassiekers te schrijven, al zitten er ook wat mindere nummers op dit album die het gemiddelde iets naar beneden halen. Toch ben ik best blij met deze worp, zeker nadat ik eerder leeg liep op de vorige twee projecten. Wordt GNX de opmaat naar een volgend klassiek conceptalbum zoals we van deze man gewend zijn?

Ik snap geen bal van de teksten van hey now, maar het gaat keihard

Kendrick Lamar blijft toch wel de man die hip hop artistiek en commercieel kan uitventen. Mooi weer hoor

Na wat extra luisterbeurten stijgt dit voor mij toch niet boven middelmatigheid uit.

Niets aan toe te voegen

Zo zo, dit helemaal gemist tot nu.

Staat nu voor de eerste keer op en klinkt bijzonder lekker (wat een fijne flows weer, zeg). Klink wel een stuk simpeler/behapbaarder dan MMTBS (hetgeen ik ook een bijzonder goed album vond), maar zeker ook donker genoeg, dus de tijd en meerdere luisterbeurten zullen het verder uitwijzen...

Het is óf heel vet óf heel slecht op dit album voor mij. Alles met zang is tergend slecht, maar er staan ook hele dope tracks op zoals; Wacced Out Murals, Man At The Garden en Peekaboo.

Ik vind het album naar Kendricknormen geen enorme hoogvlieger. Muzikaal vrij eenvoudig en allicht zijn minste samen met MMBS. Dat laatste album was dan wel weer veel complexer en meer een conceptalbum.

Dit is meer een gewoon album dat absolute parels als Wacced Out Murals, Man at the Garden, Reincarnated en the Heart pt6 afwisselt met een zestal leuke maar niet heel speciale bangers. Enkel Luther en Peekaboo zijn niks voor mij. Op Gloria vind ik SZA nog ok maar Luther is me te zeemzoet. Peekaboo zit in principe prima in elkaar maar ik trek de gimmick niet zo, het squeeky peekaboo geluidje verveelt snel.

Prima album maar niet het speciale gevoel dat je bij Kendrick materiaal wilt hebben. Maar het overstijgt, zeker de eerste helft, de triestige matigheid van hiphop in 2024 nog steeds moeiteloos. Al zou ik in dit “genre” eerder Section 80 of Damn. aanraden die qua niveau toch nog wat dichter bij zijn absolute classics ligt.

Een beetje het tegenovergestelde wat ik met Mr. Morale had bij dit album. Morale vond ik meteen heel goed, maar keerde niet echt terug.

Hier was/ben ik niet kapot van. Maar ik luister het wel veel. Het is natuurlijk wat makkelijker dan Morale.

Hoogtepunten voor mij zijn de intro van hey now, alsof er een 00's pornofilm opent. Daarnaast vind ik Gloria een van de beste Kendrick nummers. Ookal is deze manier van vertellen veel vaker gebruikt.

Damnn babbbyyy

Hardste beat van het jaar.

Helemaal Hyphy

Voor mij de beste/leukste maar vooral de meest gefocuste plaat van Lamar sinds TPAB. Ik ben geen hiphopkenner per se maar dit klinkt allemaal heerlijk. Productie is veel consistenter en aantrekkelijker dan op Morale. Bij Morale was dat ongetwijfeld opzettelijk.. Morale was wat te moeilijk voor mij, te langgerekt om de aandacht vast te kunnen houden.

Dit album is gestroomlijnder maar biedt evengoed veel variatie. Bij Reincarnated gaat het mooi de diepte in qua storytelling, met een creatief concept en een einde dat groots aanvoelt. De beat klinkt als een 2pac nummer en Kendrick channelt hem zelfs, zonder als een ripoff over te komen.

Luther is wat te zoet voor mijn smaak maar is geen straf verder. Peekaboo begint ook niet heel tof maar wordt geleidelijk aan toch een sterke track. Dodger Blue en The Heart pt.6 bieden heerlijk coole west coast throwback vibes.

Minst favoriete track is GNX, toch een wat vreemde quirky track met veel gastrappers. Daarover gesproken, de bijdragen van gastartiesten op dit album is supergoed gedaan. Allemaal uniek klinkende stemmen die meer dynamiek aanbrengen zonder te overstemmen. Want dit album staat bol van Kendrick op z’n best qua raps. Hij rapt vooral over hoe goed hij is, maar ja.. hij is ook goed!

Bij 'Hey Now' moet ik steeds aan Crowded House denken; geen prettige associatie.

En het is nog wel zo'n prettige band.

Ik blijf dit trouwens 'slechts' een leuke-maar-niet-meer-dan-dat plaat vinden. En van Kenny ben ik natuurlijk meer gewend! Ik hoop dus dat zijn volgende plaat thematisch weer wat ambitieuzer wordt (en dat hij stopt met zijn vete met Drake uit te melken. Shit is getting old bro).

Ik heb inmiddels deze LP versie binnen: "Store Exclusive 180g Audiophile Grade Black Vinyl".
Die is hier te koop: GNX Exclusive 180g Vinyl - Kendrick Lamar | Platenzaak.nl

Voor 5 euro meer dan de gewone LP krijg je een audiofiel geluid vanaf zwaarder vinyl. En dat is de moeite meer dan waard door de geweldige diepe bassen en de vele kraakheldere details die te horen zijn. Aanrader!

Ja. Alweer jaren her dat k van een huisgenoot in buitenland moest horen - jaren na dato uitbrengen album - hoe tof GKMC wel niet wezen was.
En of.
Repeat knop was nog nooit zo hard beroerd als toen, of het moet Ghostface met Adrian Younge "Twelve Reasons 1" zijn gewees.
Later luisterde k "To Pimp" en na een gruwelijk soortement ergernissen vwbt die - soms subtiel BLM achtige shit hield k na het deleten van helft album en stuk of wat wél erg toffe tracks over.
Van dit album valt me z'n andere stemgeluid direct op.
I.t.t. @Sjon88 vind k "Luther" een erg relaxed en fijn afwijkende song. Wordt gewaardeerd.
Bangers worden aan de lopende band geproduceerd. Zo'n "Luther" is een welkome afwisseling.
Sound is strak, ja erge 2pac input maar allemaal best joh.
Vind alleen dat Lamar teveel "stemmetjes" doet. Trek k soms niet zo. Rap gewoon met je eigen stemgeluid maat.

En nu in het Nederlands?

Toch verstaanbaar?

We mogen de lat toch hoger leggen dan 'verstaanbaar' een 'i' voor 'k' zou al veel helpen. Vwbt? Her?

Voor wat betreft (kan ook Vlaamse Wetenschappelijke Vereniging voor Tandheelkunde zijn). Ik heb pubers dus ik ken de Snapchat taal