Oklou - choke enough (2025)

Nog twee en een halve maand wachten

Take Me By The Hand (Feat. Bladee)

Erg fijn!

AOTY

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Oklou - choke enough - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Oklou - choke enough
De Franse muzikante Oklou maakte een paar jaar geleden al eens een baanbrekend popalbum, maar doet er op het van de eerste tot en met de laatste noot fascinerende choke enough nog een flinke schep bovenop

Voor 2025 zijn al een aantal hele interessante popalbums aangekondigd, maar of ze zo goed zijn als het nieuwe album van Oklou is maar zeer de vraag. De Franse muzikante maakte al diepe indruk met haar vorige album Galore, maar het deze week verschenen choke enough is nog een stuk interessanter en indrukwekkender. In muzikaal opzicht gebeurt er van alles in de bijzondere klankentapijten op het album en ook als je niet van de autotune houdt overtuigt de zang van Oklou makkelijk. De songs op het album zijn deels aanstekelijk, maar het zijn ook songs die de fantasie maar blijven prikkelen. Oklou heeft met choke enough een in alle opzichten opzienbarend popalbum gemaakt.

Oklou leverde in 2020 met Galore een werkelijk fantastisch popalbum af. Het is een popalbum dat deels klonk als de andere grote popalbums van dat moment, maar het debuutalbum van Oklou klonk een stuk avontuurlijker dan deze andere grote popalbums en gaf wat mij betreft bovendien een voorproefje op de popmuziek van de toekomst.

Galore ontleende een deel van zijn kracht aan de prachtige productie van de destijds zeer gewilde A.G. Cook en de Canadese muzikant Casey MQ, maar zette uiteindelijk vooral Oklou op de kaart als een van de grote beloften van de moderne popmuziek. Galore werd in 2020 best warm onthaald, maar had de ontvangst verdiend die Caroline Polachek drie jaar later zou krijgen met het eveneens geweldige Desire, I Want To Turn Into You, dat in meerdere opzichten aan Galore deed denken.

Deze week keert het alter ego van de Franse muzikante Marylou Mayniel terug met haar tweede album en gezien de kwaliteit van Galore waren de verwachting onrealistisch hooggespannen. Het zijn verwachtingen die Oklou meer dan waar maakt, want ook choke enough (geen hoofdletters) is echt een weergaloos popalbum, dat nog net wat meer indruk maakt dan zijn voorganger.

Ook op haar tweede album werkt Oklou samen met Casey MQ en ook topproducer A.G. Cook duikt weer op in een aantal tracks. Op choke enough gaat Oklou deels verder waar Galore in de herfst van 2020 ophield, maar het is ook een duidelijk ander album. Oklou heeft de tijd genomen voor haar tweede album en dat hoor je. De voor een belangrijk deel met behulp van elektronica gemaakte muziek op het album bestaat uit vele lagen en zit vol met bijzondere details. Het geluid wordt verder verrijkt door af en toe blazers in te zetten, wat verrassend goed combineert met de lagen elektronica.

Oklou houdt het tempo in een groot deel van de songs betrekkelijk laag en kiest dan voor ruimtelijke klankentapijten die niet volledig zijn ingekleurd, wat choke enough voorziet van een bijzondere sfeer. Het is een sfeer die een wat futuristisch karakter krijgt door de vele lagen vocalen die zijn toegevoegd aan de songs. Het zijn af en toe behoorlijk vervormde en door de autotune toegetakelde vocalen, maar Oklou laat ook op choke enough weer horen dat ze kan zingen.

Met Galore maakte de muzikante uit Parijs een album dat aansloot op de popmuziek van dat moment, maar wel wat avontuurlijker klonk. Op choke enough raakt Oklou wat verder verwijderd van de popmuziek van het moment. Het album klinkt met grote regelmaat behoorlijk experimenteel en is zijn tijd behoorlijk vooruit. Het doet soms aan de bijzondere muziek van yeule denken, maar het klinkt toch ook weer anders.

Ik hou lang niet altijd van popmuziek die wordt gedomineerd door zwaar aangezette elektronica, maar choke enough houdt me sinds de eerste beluistering in een wurggreep. Het tweede album van Oklou bevat dertien tracks, maar laat zich ook beluisteren als een lange en bijzonder fascinerende luistertrip van 35 minuten en 42 seconden. Het is een luistertrip die soms vervreemdend, soms sprookjesachtig mooi, soms bijzonder aanstekelijk en soms grenzeloos vernieuwend klinkt en meestal alles tegelijk.

Oklou heeft met choke een fascinerend en vernieuwend album afgeleverd, maar het is ook een popalbum met een hoofdletter P. Het moet toch raar lopen als Oklou met choke enough niet in de voetsporen gaat treden van Caroline Polachek en haar Desire, I Want To Turn Into You, maar in de popmuziek weet je het maar nooit. Ik weet het inmiddels wel: choke enough is een popalbum dat in 2025 niet zomaar overtroffen gaat worden. Erwin Zijleman

Fijn hoor, take me by the hand en harvest sky vallen bij eerste beluistering het best. Toch maar eens nadenken of ik haar live mee kan pakken dit jaar

Voor mij de ontdekking van het jaar tot nu toe. Ik had nog nooit van haar gehoord maar dit is precies in mijn straatje. Ongetwijfeld eindejaars lijstjes materiaal als je het mij vraagt. Deed me o.a. denken aan Casey MQ; blijkt dat ze hier een aantal jaren geleden een album mee gemaakt heeft...

Verder doet dit album me bij vlagen denken aan:
KÁRYYN
Briana Marela
Purity Ring

P.S. Mochten mensen hier nog tips hebben hoe je op dit soort muziek (genre electronic singer-songwirter of is er een specifiekere term?) zoekt of aanbevelingen heeft van albums dit dit jaar uit(ge)komen (zijn), hoor ik het graag!

Doen doen doen.
Ze is live ontzettend goed.

Helaas is haar komende optreden in Nederland al uitverkocht en gaat ze daarna met zwangerschapsverlof. Ik hou Ticketswap in de gaten.

Ze komt in november nog een keer in de Melkweg. Hier zijn nog wel kaarten voor.

Rewire-vrijdag staat ze ook

Leuk fris plaatje

Muzikaal / intstrumentaal best boeiend. Alleen…..waarom toch steeds weer die vreeeeeselijke autotune? Helpt mijn luistergenot echt totaal om zeep. Mijn kinderen denken daar overigens heel anders over. Die vinden autotune prachtig. Ik moet denk ik erkennen dat ik het contact met de autotunegeneratie echt definitief kwijt ben. Wat ik ook probeer. Ik klink dus als mijn vader van 87 die alleen naar klassieke muziek luistert en die The Beatles weliswaar nog best leuk vindt….”maar waarom toch altijd die harde gitaren?!”…

Zo goed. Sinds Grimes haar Oblivion ben ik om voor autotune. Don't care. Instrument zoals de andere.

Zolang ze niet afkomen met doedelzakken kan ik mee.

Sinds Blood and Butter van Caroline Polachek kan im zelfs die waarderen. Maar wel liever autotune.

Heb deze al heel veel gedraaid, maar na veel van de plaat live te hebben gezien op Rewire ben ik nog zwaarder onder de indruk: daar was geen autotune bij, of anders heel subtiel. Het waren de heerlijke producties en de prachtige stem van Oklou die stonden als een huis. Dikke 4,5*