Horsegirl - Phonetics On and On (2025)

Julie

Prachtig nummer!

Switch Over

Ook al lekker!

beetje een rustige pixies

Ik moet zelf ook wel aan de rustige kant van Yo La Tengo en Nico denken. Lekker plaatje dat nergens écht heel bijzonder weet te worden maar wel genoeg aanstekelijk om een dik half uur te boeien.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: Horsegirl - Phonetics On And On - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: Horsegirl - Phonetics On And On
De Amerikaanse band Horsegirl maakte bijna drie jaar geleden een onuitwisbare indruk met haar fascinerende debuutalbum en herhaalt dit kunstje met het flink anders klinkende maar wederom fantastische tweede album

Er zijn niet heel veel muzikanten die net van de middelbare school een jaarlijstjesalbum maken. De Amerikaanse band Horsegirl deed het op fascinerende wijze. Dat Versions Of Modern Performance geen toevalstreffer was laat het drietal uit Chicago horen op het album nummer twee. Phonetics On And On klinkt een stuk subtieler dan het debuutalbum van Horsegirl, maar het niveau ligt ook dit keer hoog. Het album is ook nog eens prachtig geproduceerd door Cate Le Bon, die het niveau van Horsegirl nog wat verder heeft opgetild. Luister naar het tweede album van Horsegirl en je hoort een aangenaam album, luister nog wat beter en je hoort net als drie jaar geleden een meesterwerk.

De Amerikaanse band Horsegirl leverde in de zomer van 2022 een bijzonder en wat mij betreft sensationeel goed debuutalbum af. Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece hadden de middelbare school nog maar net achter zich gelaten toen Versions Of Modern Performance verscheen, maar ze lieten op het debuutalbum van Horsegirl horen dat ze bulkten van het talent.

Op het album verwerkten de drie invloeden uit de postpunk, noiserock en indierock in songs die afwisselend hopeloos aanstekelijk en ongeremd eigenzinnig waren. De Britse kwaliteitskrant The Guardian omschreef Versions Of Modern Performance als een masterclass indierock en daar kon ik me wel in vinden.

Het half uur muziek op het debuutalbum van Horsegirl is inmiddels al weer bijna drie jaar oud en dus is het geweldig nieuws dat de band uit Chicago, Illinois, deze week opduikt met haar tweede album. Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece verdeelden hun tijd de afgelopen jaren tussen hun vervolgopleiding en Horsegirl, waardoor het tweede album van de band wat langer op zich heeft laten wachten.

Phonetics On And On werd aan het begin van 2024 opgenomen op een moment dat hun thuisbasis Chicago te maken kreeg met extreem lage temperaturen, waardoor de studio maar lastig warm te krijgen was. Phonetics On And On stond mede hierdoor in slechts twee weken op de band, maar waar je zou verwachten dat Horsegirl alle remmen los zou gooien in de strijd tegen de kou, is het tweede album van de band verrassend ingetogen en subtiel.

Horsegirl werkte bij het opnemen van het tweede album samen met de uit Wales afkomstige muzikante en producer Cate Le Bon, die de afgelopen jaren niet alleen steeds indrukwekkendere albums heeft afgeleverd, maar ook steeds meer indruk maakte als producer voor onder andere Wilco, John Grant en Devendra Banhart. Ook voor Horsegirl heeft Cate Le Bon weer vakwerk afgeleverd, want waar Versions Of Modern Performance vooral elementair klonk, zit Phonetics On And On vol prachtige details.

De zang van Nora Cheng en Penelope Lowenstein zit in de mix wat meer op de voorgrond, waardoor deze zang beter tot zijn recht komt. De op bijzondere wijze tegen elkaar in draaiende gitaren klinken juist wat meer op de achtergrond en worden bovendien veel subtieler ingezet, hier en daar aangevuld met synths en strijkers. Het zorgt er voor dat Phonetics On And On een meer ingehouden album is dan zijn voorganger, maar wat gebeurt er veel op het album.

Horsegirl laat zich nog steeds beïnvloeden door postpunk en indierock, maar doet op haar tweede album, nog meer dan op Versions Of Modern Performance, haar eigen ding. Het debuutalbum van Horsegirl deed het vooral geweldig bij afspelen met flink volume en ook Phonetics On And On komt dan goed tot zijn recht, maar het is dankzij alle subtiele details ook een album voor de koptelefoon.

Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece zijn nog altijd piepjong, maar ze leveren ook met hun tweede album weer muziek af van een niveau dat de meeste bands niet gegeven is. Versions Of Modern Performance is me nog altijd zeer dierbaar, maar inmiddels vind ik het nieuwe album van Horsegirl nog net wat beter. Wederom een masterclass van hoog niveau van dit bijzondere trio uit Chicago dus. Erwin Zijleman

Valt me tegen. Vooral de zang.
Voor de liefhebber dus.

Ik ben ook niet zo gecharmeerd door de zang

Rammelpop in optima forma. ik ben daar normaal niet zo'n fan van, maar de drie dames van Horsegirl hebben me uiteindelijk wel gevangen. Ik heb regelmatig associaties met 'The Velvet Underground'. De dames hebben heel goed naar dit album geluisterd en weten enerzijds de 'Jesus', 'Candy Says en 'Pale Blue Eyes' en anderzijds de 'What Goes On' vibe succesvol te pakken.

Alles klinkt erg onvast en soms alsof ze het nummer voor het eerst spelen, maar dit wordt weersproken door hoe catchy een aantal nummers zijn. Hier is duidelijk meer over nagedacht dat men wil uitstralen. Het heeft een aantal luisterbeurten gekost, maar uiteindelijk overtuigt het album voldoende. Dat ik door heb gezet, is te danken aan de single 'Switch Over'. De "What Goes On" van Phonetics On And on.

Best een fijne sound, maar blijft wel iets te veel hangen in hetzelfde tempo.

Muziekbeleving is een apart iets. Als ik bij een eerste luisterbeurt al tevreden met mijn hoofd zit mee te knikken, dan is de klik er wel. Er gebeurt niks bijzonders op het dromerige minimalistische Phonetics On and On. Sterker nog, soms komt het zelfs wat lui over. En toch lukt het Horsegirl om bij de aftrap volledig de aandacht op te eisen. Dus aan die sound moet je niet teveel sleutelen. Iets wat ervaringsdeskundige Cate Le Bon in haar producersrol ook bedacht heeft. Hou het zo lo-fi mogelijk en hou die garage indie aanpak in ere, Maak het niet mooier dan het is, want het is gewoon goed genoeg om zo te presenteren. Zo brengt ze het tig keer herschreven Julie naar de essentie terug, kaal en puur.

Het is te gemakkelijk om hen onder de noemer herwaardering van de indierock vrouwen die in de jaren negentig het grote verschil maken te scharen. Voor mij roept hun aanpak juist erg veel vergelijkingen op met de nonchalante houding van het The Jesus and Mary Chain debuut Psychocandy, of herplaats het melancholische In Twos eens in hun Darklands opzet. Voor de verandering ontbreekt het kenmerkende stofzuiger noise geluid. Het trio bestaande uit Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece is weer geëmancipeerd genoeg om elke binding met saaie volgzame huisvrouwen te weren. Ze stralen in alles ook die stoere oprechte punkattitude uit.

De speelse driekwarts opbouw van 2468 verzet zich tegen het vastgestelde patroon, waarbij alles voorgekauwd is. Switch Over schakelt met gemak naar de postpunk over. Denk de vrouwenzang weg, stel het tempo trager in en je komt bangelijk dicht bij Ceremony van New Order in de buurt. Het aanstekelijke Rock City is een antireactie op een hit willen scoren. Je kan nooit iedereen tevreden stellen. Het groene gras aan de andere kant van de heuvel wordt niet door gouden zonnestralen gevoed. De refreintjes worden simpel gehouden en zijn niet meer dan enthousiaste vreugdekreten. Nora Cheng en Penelope Lowenstein hebben Engels gestudeerd aan de New Yorkse universiteit en weten als geen ander dat zinnen het beste overkomen door deze bondig en voor iedereen begrijpelijk te formuleren. Het is een ieder geval een groot contrast met het opgejaagde zwaarwichtige Versions of Modern Performance debuut.

Over de tekstuele inhoud kan ik kort zijn, die zijn veelal tot zwijmelende liefdesliedjes te herleiden; het prettige tevreden gevoel, de twijfel, angst en het je afhankelijk opstellen. Soms ook zwakte. Liefde kan de tijd stilzetten en je gevoelloos laten rondzweven. Liefde als slopende en verdovende drug, liefde als de ultieme genotswaardering. Het integere Well I Know You’re Shy probeert je te breken, je schild te openen. Where’d You Go? is een trip door iemands gedachtegang die zich afwezig en in zichzelf gekeerd opstelt. Het zijn slechts bijverschijnselen van het koortsige liefdesvirus. Where’d You Go? kenmerkt zich door agressief gespeelde gitaarakkoorden en psychedelisch feedback gesoleer. Al blijft het bij dat laatste slechts bij kortstondige uitbarstingen.

De mens is een gevoelsdier dat bang is om alleen te zijn. Information Content verzet zich tegen doodse stiltes en eenzaamheid. De Frontrunner countryfolk is de juiste remedie tegen verveling. De drang om geïnspireerd aan de dag te beginnen. Sport Meets Sound strijdt juist weer tegen moeizame depressies die je volledig leeg zuigen. I Can’t Stand to See You ontsnapt aan de dagelijkse sleur, activeren is hierbij het codewoord. Phonetics On and On kan mij bij vlagen goed bekoren, vaak dwalen mijn gedachtes af en de nummers vliegen er in hoog tempo voorbij.

Horsegirl - Phonetics On and On | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

De vorige Horsegirl vond ik een van de beste platen van 2022 en dan was er ook nog de schitterende stand alone single History Lesson Part 2 (cover van Minutemen). Daarom was ik uiteraard wel benieuwd naar meer werk, maar het enthousiasme werd enigszins geremd door de eerste singles, die ineens wel heel nonchalant en 'makkelijk' klonken. Maar na een keer of 10/15 luisteren zijn de kwartjes wel aan het vallen en een eerste integrale luisterbeurt van het album is dan ook wel vrij positief. Wat minder stevig dan de vorige plaat, maar wel heel prettig rammelend, een beetje zoals Big Thief dat ook doet.
Fijn dat ze de goede lijn van de vorige plaat hebben weten door te zetten.