Modest Mouse - The Lonesome Crowded West (1997)

Nog bedankt Leeds. Ik heb deze heel de week geluisterd. Als je er even genoeg van hebt kun je jezelf kwijt in deze muziek. Het klonk op eerste gehoor heel ontoegankelijk, wat mij betreft is dat de kracht van het album. maar het kwartje moet wel even vallen Waar is de cd te vinden?

Op o.a. discogs.com, musicstack en ebay.

Closing time kan ik alleen op maximaal volume beluisteren

Toch best wel een geniaal album toch, luister hem toch best wel weinig, zeker voor hoe goed die is.. maar ach, dan blijft het tenminste elke keer dat ik hem opzet nog een soort van verrassing hoe goed die is, vooral dat middenstuk van doin' the cockroach, cowboy dan en trailer trash is onbeschrijfelijk goed. Van mij had Trucker's atlas een minuutje of 4 korter gekund en vind ik long distance drunk wat minder, wat het weerhoudt van de 5*, maar ach 4.5* is ook een hele redelijke score vind ik zo.

ben pas recent Modest Mouse beginnen ontdekken maar ben nu al zwaar gegrepen door het gevarieerde geluidspallet dat op deze plaat wordt gebracht. heerlijke gitaarriedeltjes, heftig rockende tracks en balladachtige songs : je vindt ze allemaal terug op deze TLCW. Doet mij enorm denken aan Pavement ook en ze zijn van dezelfde generatie zie ik nu. een song als Shit luck had zo op Wowee Zowee of slanted & enchanted van die andere genoemde kunnen staan.

Jammer dat er hier paar vullertjes op staan itt op het debuut. Dat voorkomt een heel hoge score, want nummers als Cowboy Dan, Doin' The Cockroach, Teeth Like God's Shoeshine en Lounge zijn ijzersterk en behoren tot het beste materiaal van deze geniale songschrijver.

Op dit album staan net geen vullers, daarom dat het zo goed is!

Ik ben inderdaad op mijn mening aan het terugkomen, wellicht tijd om eens te verhogen naar 4,5 sterren. Modest Mouse

Echt zo'n halfvergeten indieplaat, maar wat voor een!. Eerste beluistering geeft zo'n 'wat de fok is dit in hemelsnaam' gevoel, maar na een aantal keer draaien ontdek je de schitterende en unieke songs die onder de chaos schuilgaan (fijne lyrics ook trouwens).
Een aantal nummers zijn rasechte parels en laten je niet meer los als ze je in hun greep hebben: Cowboy Day, Doin The cockroach, Teeth like god's shoeshine en Trailer Trash... Liefde voor het leven.


Can't do it, not even if sober
Can't get that engine turned over!

Mijn eerste kennismaking met een album van Modest Mouse is mij goed bevallen. Met een zeer ambitieuze speelduur van bijna 75 minuten vraagt de band van zanger Isaac Brock heel wat van zijn luisteraar. Het album opent verschroeiend met het geniale Teeth Like God’s Shoeshine. Een wat bizarre titel voor een nummer die zich langzaam heeft ontpopt als favoriet van het album. De uitbarstingen zijn ongekend en de tekst is heerlijk bizar.

The Lonesome Crowded West bevat nog meer van dit soort geniale nummers die ik pas na een aantal luisterbeurten echt op waarde kan schatten. Neem bijvoorbeeld Cowdoy Dan, Doin The Cockroach en de tempowisselingen in Lounge (Closing Time). Modest Mouse laat ook met regelmaat zijn gevoelige kant zien met bijvoorbeeld Bankrupt on Selling en het schitterende Trailer Trash. Het ligt voor de hand dat een album met een dergelijk lange speelduur een paar tegenvallende nummers bevat, en dat is ook hier het geval. Truckers Atlas duurt wat te lang en Jesus Christ was an Only Child is ook niet echt mijn ding. Niettemin een schitterende parel van Modest Mouse die duidelijk smaakt naar meer.

Teeth Like God's Shoeshine klinkt alvast prima. Ik hoor veel Pixies invloeden in de vocalen, die me goed bevallen. Ben de laatste tijd veel meer pop gaan luisteren, weet eigenlijk ook niet waarom.

En ik stel voor dat we allemaal in een rij gaan staan en buigen...

Trailer Trash

De afgelopen twee dagen al zeven keer gedraaid, dat betekend dus dat we hier waarschijnlijk te maken hebben met een pareltje. Pavement vind ik aardig tot goed, maar de combinatie van het geschreeuw van Brock en zijn meesterlijke teksten maken dit tot een indrukwekkender geheel. Veel zalige jam sessie's ook. Tracks als Cowboy Dan en vooral Trailer Trash (die outtro...) verslind ik als koek!

Gewoon een enorm charmant Indie Rock album met zowel agressieve als rustige, subtiele momenten. Vooral de distant shouts hebben op een of andere manier een enorme meerwaarde aan het hoekige gitaarspel. Kortom: Ik ben hier helemaal gek op!

Wel, dat is héél leuk om the horen

Het blijft inderdaad een monster van een plaat!

De reïntegratie van Ward deel 8:

Snoeperd heeft mij met de onmogelijke taak opgezadeld om mijn favoriete album aller tijden te recenseren. Kun je als muziekliefhebber met woorden ooit recht doen aan de band die je hebt met je meest dierbare album? Die liefde gaat dieper dan een ik hou van dit album om reden A,B en C. Die persoonlijke klik die je voelt bij je lievelingsalbum is iets onverklaarbaars. Natuurlijk heb ik argumenten waarom ik dit een sterke plaat vind, maar een verklaring waarom ik The Lonesome Crowded West verkies boven alle andere albums heb ik zelf ook niet. Hierdoor weet ik bij aanvang van mijn recensie al dat deze recensie nooit succesvol kan zijn. Desalniettemin ben ik het aan mijzelf, maar bovenal aan dit album, verschuldigd om toch een poging te wagen.

I didn’t move to the city, the city moved to me and I want out desperately (Cowboy Dan)

Isaac Brock beschrijft op dit album een tijd van transitie. De natuur wordt langzaam verdrongen door de zich maar altijd uitbreidende ‘beschaving’. Kleine Amerikaanse steden verliezen hun identiteit doordat kleine middenstanders worden weggevaagd door grote winkelketens en winkelcentra. Alles lijkt te draaien om materialisme en winst maken. Het leven wordt steeds onpersoonlijker. Brock voelt zich vervreemd van deze veranderingen en schreeuwt zijn frustraties van zich af op dit album. Niet voor niets identificeert hij zichzelf in zijn teksten met mensen die aan de rand van deze veranderende wereld leven: white trash, truckers en zelfs een cowboy. De titel The Lonesome Crowded West zegt eigenlijk alles: de wereld wordt alleen maar drukker en voller, maar dit brengt enkel eenzaamheid met zich mee.

Brock weet dit echter te verpakken in mooie, surrealistische metaforen (“Eating snowflakes with plastic forks”). Bovendien heeft hij een talent voor het schetsen van vervreemdende, intrigerende taferelen. Wat te denken bijvoorbeeld van de dronken cowboy die God probeert te vermoorden in Cowboy Dan: He drove to the desert, fired his rifle in the sky / And says, "God if I have to die you will have to die". Hierdoor ligt de boodschap er nooit te dik op en kan iedereen uit zijn teksten halen wat hij/zij zelf wil. Al is die afkeer van de asfaltering van de wereld duidelijk aanwezig:

Waiting to bleed on the big streets
That bleed out on the highways and
Off to other cities built to make and
Store these rocks
(Convenient Parking)

Al is Isaac Brock een begenadigd tekstschrijver, Modest Mouse heeft veel meer te bieden dan enkel dat. Een struikelblok voor veel mensen is de stem van Brock, iets waar ik in het begin ook aan heb moeten wennen. Brock heeft absoluut geen mooie stem. Zijn zang is schreeuwerig, rauw en vaak niet al te zuiver (om over zijn geslis nog maar te zwijgen). Toch schuilt er een emotionele eerlijkheid in zijn stem die me diep in mijn hart raakt en door de jaren heen is zijn stem me zeer dierbaar geworden. Bovendien past het rauwe, bijna brute stemgeluid perfect bij de muziek, die al net zo rammelt als Brock zijn stem. De muziek bevindt zich ergens tussen Pavement, Pixies en Built To Spill in, maar blijft altijd onmiskenbaar Modest Mouse. De voorspelbare, conventionele weg wordt altijd gemeden. Rauw, compromisloos en tegendraads zijn hier sleutelwoorden. Hoekige, dansbare, schreeuwerige stukken worden afgewisseld met uitgesponnen instrumentale jams. Ik ken geen andere band die op zo’n natuurlijke wijze van brute agressie abrupt kan omschakelen naar totale rust en weer terug. De sfeer is er een van desillusie, depressie en frustratie.

De toon van het album mag dan wel doorspekt zijn met cynisme en zwartgallige humor, toch zijn er ook momenten van ontwapenende eerlijkheid. Zo begint Brock’s kritiek op het gebrek aan authenticiteit bij veel mensen in de ontroerende ballad Bankrupt on Selling nog vanuit een afstandelijk sarcasme (Well all the Apostles-they're sitting in swings / Saying "I'd sell off my Savior for a set of new rings / And some sandles with the style of straps that cling best to the era"). Brock geeft zich op het einde van het nummer echter onverwachts bloot wanneer hij concludeert dat hij zelf geen haar beter is en dit koppelt aan een stukgelopen relatie (“I come clean out of love with my lover / I still love her / Loved her more when she used to be sober and I was kinder”). Het meest ontroerende moment is echter het door merg en been gaande Trailer Trash. Een hartverscheurend nummer over de uitzichtloze situatie waar de Amerikaanse ‘white trash’ zich in bevinden.

The Lonesome Crowded West is tegendraads, dissonant, rauw, inventief, melancholisch en ontwapenend. Een cynisch commentaar op het moderne leven en de suburbanisering van Amerika. De tragiek van het verdwijnen van de Amerikaanse kleinstedelijke cultuur wordt zo scherp beschreven, dat je niet anders kan dan meegaan in Isaac Brock zijn woede en desillusie. Al kan ik hun later werk ook wel goed waarderen, mis ik ergens toch wel de rauwe urgentie en ontoegankelijkheid van hun oude werk. Deze plaat klinkt nog alsof die op elk moment uit elkaar kan vallen (maar dat natuurlijk gelukkig nooit doet). Rotsvast op die nummer 1 positie in mijn top 10.

Fraai stuk, Ward! Ik kan me goed vinden in je commentaar. Alleen is het stukje tekst volgens mij niet van Teeth Like God's Shoeshine maar Convenient Parking.

Bedankt voor je compliment en ik heb het aangepast. Ter verdediging: het was half 4 's nachts

Nice job Ward. Zo weten we via uw argumenten wat meer over deze plaat. Klasse!!

Ik heb gisterenavond nog es de docu van The Lonesome Crowded West bekeken. Zie link bij thedude1975



Schitterend beeldmateriaal en praktisch alles wat je moet weten over deze plaat. Enjoy

Voor de vinyl liefhebbers. The Lonesome Crowded West en This Is a Long Drive for Someone with Nothing to Think About worden voor de eerste keer op vinyl herdrukt.

Modest Mouse Glacial Pace Re-Issues – Glacial Pace Recordings - store.glacialpace.com

SPASMES

Een heerlijk rauwe plaat natuurlijk, maar het is de intensiteit die het echt bijzonder maakt. De woede-uitbarsting tegen consumentisme op Teeth Like God's Shoeshine en de melancholie van Bankrupt on Selling, die je onmogelijk niet kunt voelen. Ik krijg het idee dat zanger Isaac Brock er best wel doorheen zit. Dat hij in het minst erge geval ontevreden is met de wereld en zijn leven, en in het ergste geval een depressie heeft en het huis niet meer uit komt. Een paar teksten die me dat idee geven:

'The years go fast and the days go slow.'
'I'm trying to drink away the moments that i cannot sleep away.'
'I come clean out of love with my lover. I still love her, loved her more when she was sober and I was kinder.'

Het is prachtig en ik had al een heel gedetailleerd beeld van Brock in mijn hoofd, tot ik de Pitchfork-documentaire zag. Hier zit geen gebroken man (de bassist maakt meer die indruk). Nou is het meer dan vijftien jaar later natuurlijk, maar ook als ik hem zie praten over de nummers krijg ik bijna het idee dat het een beetje aanstellerij was allemaal.

Neem Trailer Trash. Een persoonlijk nummer over de tijd dat Isaac in een woonwagen moest wonen in zijn jeugd, en Isaac zegt doodleuk dat het allemaal niet zo erg was eigenlijk, en dat hij nogal overdrijft in het nummer. En Doin' the Cockcroach, wat klinkt als een schreeuw om help, schreef ze omdat ze wel wilden dat mensen konden dansen bij hun concerten.

En dan volgt nog een leuk verhaaltje over hoe ze voor het eerst gezellig op tour gingen, en een geweldige tijd hadden. Het voelt alsof Modest Mouse met deze documentaire hun album, dat een maandje van mij was, terugeisen. Maar dat laat ik niet gebeuren.

Ergens in de documentaire merkt iemand op dat Brock in zijn teksten altijd het meest eerlijk was geweest. Daar houd ik me dan maar aan vast: misschien relativeert Brock zijn teksten gewoon in het interview, of was de interviewer matig. En zelfs als de emoties op het album echt overdreven zijn, ik laat dit album er niet door verpesten. Het zou misschien nog wel knapper zijn: zo'n intens album maken, met geleende emotie.

Wat een heerlijke geniale maffe plaat is dit toch!

Hij staat in de Top 250! Volgens mij pas sinds kort. Laten we hem erin houden

Mijn eerste kennismaking met deze band maar wat een geweldige plaat is dit!

Nu hoor ik waar Mewithoutyou de mosterd heeft gehaald (luister maar naar Pale Horses, lijkt hier sterk op).

Ik zet voorlopig in op 4*, maar dit kan nog wel eens groeien!

Jeetje nee sorry, die zangstem van hem vind ik echt niet om aan te horen.
Qua genre is het nog best ''mijn'' genre maar de stem. Hij schreeuwt letterlijk in elke zin zonder dat het nodig is.
Nope, niet geen meer luisterbeurten voor mij. Dit gaat niks worden en ik bespaar me een lijdensweg.
2 sterren voor de muziek zonder de zang mee te tellen.

Oei, deze is gisteren juist origineel toegekomen bij me vond hem jaren geleden erg goed maar nu ook al een hele tijd niet geluisterd. Hopelijk trek ik het bij herbeluistering beter dan jou.

Wat een meesterwerk. Essentieel spul.